Σαν σήμερα ... 1827, πέθανε ο Pierre-Simon, μαρκήσιος La Place.

Pierre-Simon, μαρκήσιος της La Place
(Πορτραίτο του Λαπλάς σκαλισμένο από τον
 Tony Goutière, από τα αρχεία του Caltech).

Σαν σήμερα, στις 5 Μαρτίου 1827, πέθανε στο Παρίσι ο Pierre-Simon (Πιέρ-Σιμόν), αργότερα μαρκήσιος La Place (Λα Πλάς). Στον κόσμο της Φυσικής είναι γνωστός με το όνομα "Λαπλάς" και υπήρξε ένας επιστήμονας που με τις εργασίες του επηρέασε βαθιά τα Μαθηματικά, τη Φυσική, την Αστρονομία και τη Φιλοσοφία. Συχνά αναφέρεται σαν "ο Νεύτων της Γαλλίας".

Ο Πιέρ-Σιμόν γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου 1749 στο Beaumont-en-Auge της Νορμανδίας,  στη Γαλλία. Για τα πρώτα χρόνια της ζωής του Λαπλάς δεν έχουν διασωθεί αρκετά στοιχεία, αφ' ενός γιατί ο παραδοσιακός πύργος (château) της οικογένειας κάηκε το 1925, αφ' ετέρου επειδή το σπίτι του στο Arcueil (νότια του Παρισιού) είχε λεηλατηθεί παλαιότερα, το 1871. 

Παρά την κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του, ο Λαπλάς κατάφερε να πάρει καλή παιδεία με την βοήθεια των πλούσιων γειτόνων τους. Το πρώτο σχολείο που  παρακολούθησε ήταν στο χωριό του, σε μια κοινότητα  Βενεδικτίνων μοναχών, επειδή ο πατέρας του, Pierre de Laplace, τον προόριζε για ιερέα στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Έτσι, στα δεκαέξι του στάλθηκε στο Πανεπιστήμιο της Καέν να σπουδάσει Θεολογία.  

Το σπίτι του Λαπλάς στο Arcueil.

Στο πανεπιστήμιο συνάντησε τους μαθηματικούς Christophe Gadbled και Pierre Le Canu που του ξύπνησαν την αγάπη για τα μαθηματικά και έγιναν οι μέντορές του.

Γρήγορα φάνηκε η μαθηματική του ευφυία κι εδώ στην Καέν ήταν που έγραψε την πρώτη του εργασία "Sur le Calcul integral aux differences infinitment petites et aux differences finies" ("Σχετικά με τον ολοκληρωτικό λογισμό για τις άπειρες μικρές διαφορές και τις πεπερασμένες διαφορές") που δημοσιεύθηκε στο Mélanges (περιοδικό) της Βασιλικής Ένωσης του Τορίνου με τη μεσολάβηση του Lagrange. Αυτή την εποχή αποφάσισε ότι δεν ήθελε ν' ασχοληθεί πλέον με τη Θεολογία, αλλά να γίνει μαθηματικός. 

Το 1771, έχοντας ολοκληρώσει τις μαθηματικές σπουδές του, φεύγει για το Παρίσι έχοντας μια συστατική επιστολή του Le Canu για τον Jean le Rond d'Alembert, το μεγαλύτερο ίσως όνομα στο χώρο της επιστήμης στη Γαλλία εκείνη την εποχή.  

Ιδιόχειρη πρόσκληση του Λαπλάς προς κάποιον κ. Nicolet
"να γευματίσουν μαζί την επόμενη Κυριακή" (22 Ιουνίου 1822).

Σύμφωνα μ' έναν απόγονο του Λαπλάς, ο d'Alembert δεν τον υποδέχτηκε εγκάρδια και για να τον αποφύγει του έδωσε ένα ογκώδες βιβλίο μαθηματικών, λέγοντάς του να επιστρέψει όταν θα το έχει μελετήσει. Σε λίγες μέρες ο Λαπλάς ήταν πίσω και ο d'Alembert δεν ενθουσιάστηκε που τον είδε. Για να τελειώσει μ' αυτόν τον νεαρό, ο d'Alembert του έθεσε ερωτήματα σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου και προς έκπληξή του, κατάλαβε ότι πραγματικά το είχε κατανοήσει. Από τότε ανέλαβε τον Λαπλάς υπό την προστασία του. 

Με τη σύσταση του d'Alembert προσλήφθηκε ως μαθηματικός στη Στρατιωτική Σχολή του Παρισιού. 

Το 1773, σε ηλικία μόλις 24 ετών, έγινε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Γαλλίας και πρόεδρος της επιτροπής οργάνωσης του Ecole Polytechnique. 

Πορτραίτο του Λαπλάς ζωγραφισμένο από 
τον Jean-Baptiste Paulin Guérin, 1838.

Εξέτασε πολλά επιστημονικά θέματα της εποχής του όπως, την ελλειπτική κίνηση των πλανητών, τις κινήσεις της Σελήνης, το σχήμα της Γης, τη μέθοδο για να βρεθεί η απόσταση του Ήλιου, τις τροχιές των πλανητών Δία και Κρόνου κλπ. Η θεωρία του για την κοσμογονία εκτίθεται μέσα από το έργο του "Έκθεση του συστήματος του κόσμου" που εξέδωσε το 1796. Σημειώνεται πως το έργο αυτό επανεκδόθηκε το 1824 μαζί με την "Ιστορία της Αστρονομίας". Κορυφαίο ίσως έργο του θεωρείται η "Ουράνια Μηχανική" ("Mécanique Céleste"). 

Είναι επίσης αυτός που επινόησε την περίφημη εξίσωση Λαπλάς. Αν και ο  μετασχηματισμός Λαπλάς ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Λαπλάς, ο μετασχηματισμός ανακαλύφθηκε αρχικά από τον Ελβετό μαθηματικό Λέοναρντ Όιλερ. Ο μετασχηματισμός Λαπλάς εμφανίζεται σε όλους τους κλάδους της μαθηματικής φυσικής.

Το εξώφυλλο βιογραφίας του Λαπλάς, 
γραμμένη από τον Roger Hahn.
Έκδοση του Harvard University Press, 2005 (310 σελίδες).

Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση είναι περισσότερο γνωστός από τη "δύναμη Λαπλάς", τη δύναμη που ασκείται σε ρευματοφόρο αγωγό που βρίσκεται σε μαγνητικό πεδίο. Βέβαια, ο μέγας ερευνητής στη Γαλλία στα θέματα ηλεκτρομαγνητισμού εκείνη την εποχή ήταν ο Αμπέρ. Όμως, το πνεύμα του Λαπλάς στον κόσμο της επιστήμης στη Γαλλία ήταν τόσο κυρίαρχο, που και πάλι προς τιμή του έδωσαν το όνομά του στο φαινόμενο. 

Συνέγραψε σειρά έργων που εξέδωσε αργότερα η γαλλική κυβέρνηση σε επτά τόμους και στη συνέχεια και η Ακαδημία των Επιστημών.

Το 1814 ο Λαπλάς, οραματίστηκε έναν υποθετικό "δαίμονα" (πήρε το όνομα "δαίμονας του Λαπλάς") που, αν γνώριζε την ακριβή θέση του κάθε ατόμου στο σύμπαν, τότε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους νόμους του Νεύτωνα για να αποκαλύψει όλη την πορεία των κοσμικών γεγονότων, του παρελθόντος και του παρόντος. Μ' αυτή τη νοητική σύλληψη, ο Λαπλάς, αγγίζοντας τον τομέα της Στατιστικής Φυσικής, παρουσίασε σε μια δημοσίευση την άποψή του για τον αιτιολογικό ή επιστημονικό ντετερμινισμό. 

Το εξώφυλλο σε μία από τις πολλές μεταφρασμένες
εκδόσεις του βιβλίου "A Philosophical Essay on Probabilities".
(εκδόσεις COSIMO CLASSICS, 2007)

Ο ίδιος έγραψε στο "A Philosophical Essay on Probabilities" ("Ένα φιλοσοφικό δοκίμιο στις Πιθανότητες"): "Μπορούμε να θεωρήσουμε την τωρινή κατάσταση του σύμπαντος ως το αποτέλεσμα του παρελθόντος του και την αιτία του μέλλοντός του. Ένας νους που σε μια συγκεκριμένη στιγμή θα γνώριζε όλες τις δυνάμεις που έβαλαν τη φύση σε κίνηση και όλες τις θέσεις όλων των αντικειμένων που συνθέτουν τη φύση, και αν αυτός ο νους ήταν επίσης αρκετά μεγάλος για να υποβάλει αυτά τα δεδομένα σε ανάλυση, (τότε) θα (μπορούσε) να περιλάβει σε μια ενιαία φόρμουλα τις κινήσεις των μεγαλύτερων σωμάτων του σύμπαντος και εκείνων του μικρότερου ατόμου. Για ένα τέτοιο νου τίποτα δεν θα ήταν αβέβαιο και το μέλλον ακριβώς όπως το παρελθόν θα ήταν παρόν μπροστά στα μάτια του." Ο ίδιος ο Λαπλάς ποτέ δεν χρησιμοποίησε τη λέξη "δαίμων". Ο όρος καθιερώθηκε αργότερα. 

Το Μάρτιο του 1788 ο Λαπλάς παντρεύτηκε την Marie-Charlotte de Courty de Romanges, μια νεαρή κοπέλα από την Besançon, που ήταν 20 χρόνια νεώτερή του. Το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο, τον Charles-Émile (1790) και μια κόρη, την Sophie-Suzanne (1792). 

Εκλέχθηκε γερουσιαστής και αργότερα έφτασε μέχρι το αξίωμα του υπουργού Εσωτερικών. Το 1804 έλαβε τον τίτλο του κόμητα και το 1817 τον τίτλο του μαρκησίου, μετά από την αποκατάσταση των Βουρβόνων.

Γαλλικό γραμματόσημο του 1955 για τον Λαπλάς.

To 1806, ο Λαπλάς εξελέγη ως (ξένο) μέλος της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών (KVA), ενώ το 1822 ονομάστηκε τιμητικά (ξένο) μέλος της Αμερικάνικης Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών (AMACAD). Ο Πιέρ Σιμόν Λαπλάς τιμήθηκε με πολλούς τρόπους από την Γαλλία και άλλες χώρες.

Ο Pierre-Simon Laplace πέθανε σε ηλικία 78 ετών. Ο γιατρός του, François Magendie, διατήρησε τον εγκέφαλό του, που όπως λέγεται ήταν μικρότερος από έναν μέσο εγκέφαλο και ο οποίος αργότερα εκτέθηκε σ' ένα περιοδεύον ανατομικό μουσείο στη Βρετανία. 
Στην αρχή θάφτηκε στο νεκροταφείο Père Lachaise (25ο τμήμα) στο Παρίσι, αλλά αργότερα, το 1888, μεταφέρθηκε στον οικογενειακό τάφο που βρίσκεται στο χωριό St Julien de Mailloc στη Νορμανδία. Σ' ένα λόφο πάνω από το χωριό δεσπόζει το μνημείο που φτιάχτηκε προς τιμή του.

Ο τάφος του Λαπλάς στο St Julien de Mailloc.

• Το σύνολο των βιβλίων του Λαπλάς.

• ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ LAPLACE ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ των ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ Γ. ΑΘ., ΣΟΦΙΑΝΟΣ Σ. Γ. Ένα βιβλίο για την οργανική ένταξη του Μετασχηματισμού Laplace στη δομή των Τεχνολογικών Εφαρμογών (Εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, 1998).

• Το οικογενειακό δένδρο του  Pierre-Simon La Place.

• Μια σειρά πορτραίτων του Λαπλάς.

• Κατάλογος πραγμάτων που έχουν πάρει τ' όνομά τους από τον Pierre-Simon Laplace.

• Ο Ανδρέας Ι. Κασσέτας για τον Λαπλάς.

Πηγή: Today in Science History

Σαν σήμερα ... 1913, γεννήθηκε ο Ρώσος πειραματικός φυσικός Georgy Flerov.

Georgy Nikolayevich Flerov

Σαν σήμερα, στις 2 Μαρτίου 1913, γεννήθηκε στο Rostov-on-Don ο διακεκριμένος Ρώσος πειραματικός φυσικός Georgy Nikolayevich Flerov (Γκεόργκι Νικολάιεβιτς Φλερόφ) (ρωσ. Гео́ргий Никола́евич Флёров), που είναι γνωστός για την ανακάλυψη της αυθόρμητης (πυρηνικής) σχάσης (spontaneous fission) και για τη συμβολή του στη φυσική των θερμικών αντιδράσεων.

Γονείς του ήταν ο Nikolai Michailovich Flerov και η Elizaveta Pavlovna.

Από το 1929 ως το 1931 εργάστηκε ως εργάτης και ηλεκτρολόγος σε επιχειρήσεις της πόλης του. Την περίοδο 1932-1933 μετακινήθηκε στο Λένινγκραντ (σήμερα Αγία Πετρούπολη) όπου εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος-πυρομετρητής στο εργοστάσιο όπλων "Krasnyi putilovets".

Με τη μητέρα του και τον αδελφό του.

Το 1933 ο νεαρός Flerov στάλθηκε στο Leningrad Polytechnic Institute (Πολυτεχνείο του Λένινγκραντ) (τώρα γνωστό με το όνομα Peter the Great St. Petersburg Polytechnic University) για να σπουδάσει στα τμήματα μηχανικής και φυσικής. Εδώ ειδικεύτηκε στη θερμική φυσική και στην πειραματική πυρηνική φυσική. Το 1937 κι ενώ ακόμη σπούδαζε, μετακινήθηκε για ερευνητική εργασία στο Εργαστήριο του Igor Kurchatov. Κάτω από την καθοδήγηση του Kurchatov, ο Flerov ολοκλήρωσε την διπλωματική του εργασία που ήταν σχετική με τη διερεύνηση της αλληλεπίδρασης νετρονίων διαφορετικών ενεργειών που προέρχονταν από διαφορετικούς πυρήνες. Για να αποκτούν τα νετρόνια την απαιτούμενη ενέργεια, ο Flerov επινόησε έναν έξυπνο τρόπο να τα επιβραδύνει τοποθετώντας τα μέσα σε κατάλληλα θερμαινόμενο λάδι.

Ο Georgy Flerov το 1940.

Το 1938 ο Flerov ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός ερευνητής στο εργαστήριο του Kurchatov, στο Leningrad Polytechnic Institute. Από την αρχή της επιστημονικής του καριέρας, ο Flerov απέδειξε ότι ήταν ένας λαμπρός πειραματικός φυσικός, δείχνοντας εξαιρετική επιμονή και σταθερότητα στην επίλυση δύσκολων προβλημάτων της πυρηνικής φυσικής.

Την εποχή εκείνη πολλοί επιστήμονες ενδιαφέρονταν να δείξουν αν ήταν δυνατή  μια αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση. Ο Flerov με τη συνεργασία του L.I. Rusinov  προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν πειραματικά την αλυσιδωτή σχάση του ουρανίου. Αν και τότε δεν τα κατάφεραν, τα αποτελέσματα που κατέγραψαν ήταν πολύ σημαντικά και αποτέλεσαν τη βάση για τη μετέπειτα μεγάλη πειραματική έρευνα του Flerov.

Ο Georgy Flerov (στη μέση) με τον Δανό φυσικό Sven Bjornholm
(δεξ.) στο Joint Institute (1/11/1966, alamy photo).

Στη συνέχεια, προέκυψε το ζήτημα της διερεύνησης της σχάσης φυσικών ισοτόπων του ουρανίου (ουράνιο-238, ουράνιο-235 και ουράνιο-234) υπό την επίδραση νετρονίων διαφορετικής ενέργειας. 

Το 1940, ο Flerov σε συνεργασία με τον Konstantin Petrzhak ανέλαβαν σειρά πειραμάτων που τους επέτρεψαν να παρακολουθήσουν ένα νέο είδος πυρηνικού μετασχηματισμού, την αυθόρμητη σχάση του ουρανίου. Αυτή η θεμελιώδης ανακάλυψη που έκαναν οι σοβιετικοί επιστήμονες συμπεριλήφθηκε σε εγχειρίδια και μονογραφίες και αποδείχτηκε η αφετηρία για το νέο πεδίο της πυρηνικής φυσικής.

Ο Georgy Flerov (αριστ.) στον εορτασμό για τα 70 χρόνια του, 
στο Ινστιτούτο Joint.

Το 1941 κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε ως υπολοχαγός στην σοβιετική αεροπορία, στην αεροπορική βάση Yoshkar-Ola.

Το Δεκέμβριο του 1941 πήγε ως βοηθός ερευνητής στο Kazan Physical and Technical Institute (Φυσικό και Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Καζάν). Ευρισκόμενος εκεί, υπέβαλε  στους σοβιετικούς ακαδημαϊκούς A. Ioffe, P. Kapitsa και άλλους φυσικούς της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ που τότε είχε μεταφερθεί στο Καζάν, τις ιδέες του για τη σημασία της διερεύνησης των αλυσιδωτών αντιδράσεων ταχέων νετρονίων.

Τον Απρίλιο του 1942 κι ενώ υπηρετούσε στο στρατό, έγραψε μία επιστολή μέσω του Kurchatov προς τον Ιωσήφ Στάλιν, όπου επισήμαινε την σιωπή που υπήρχε από τις  Ηνωμένες Πολιτείες, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία σχετικά με το ζήτημα της  πυρηνικής σχάσης. Η προτροπή του Flerov να "χτίσουν χωρίς καθυστέρηση τη βόμβα του ουρανίου", οδήγησε τελικά στην ανάπτυξη του σοβιετικού σχεδίου για την ατομική βόμβα.

Ο Georgy Flerov στο γραφείο του με το
πορτραίτο του Igor Kutchatov από πάνω του
(13/11/1986, alamy photo).

Από το τέλος του 1942 ο Flerov εργάστηκε με τον Kurchatov και συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στις έρευνες που είχαν στόχο την ενίσχυση της ρωσικής άμυνας και τη δημιουργία  του προγράμματος πυρηνικών όπλων της Σοβιετικής Ένωσης.

Μέχρι το 1945 εργάστηκε ως κύριος ερευνητής στο Εργαστήριο Ν2 (σήμερα Ινστιτούτο  Kurchatov) της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, όπου στη συνέχεια έγινε διευθυντής μέχρι το 1949.

Το 1949 έλαβε το διδακτορικό του στη Φυσική και τα Μαθηματικά.

Από το 1949 μέχρι το 1957 ήταν διευθυντής του Ινστιτούτου Ατομικής Ενέργειας  της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ.

Το 1951 ανέπτυξε μεθόδους καταγραφής νετρονίων και γ ακτινοβολίας σε δεξαμενές πετρελαίου.

Από το 1953 το επιστημονικό ενδιαφέρον του Flerov στράφηκε εξ ολοκλήρου στη νέα κατεύθυνση της πυρηνικής φυσικής, σχετικά με τη διερεύνηση της σύγκρουσης σύνθετων πυρήνων και του θεμελιώδους προβλήματος της σύνθεσης νέων στοιχείων.

Georgy Flerov και Y. T. Oganessian το 1989 στο Ινστιτούτο Joint.

Το 1956 ξεκίνησε μια σειρά πειραμάτων που είχαν στόχο τη σύνθεση του άγνωστου τότε στοιχείου με ατομικό αριθμό 102 (Νομπέλιο, No). Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Joint για την Πυρηνική Έρευνα.

Η νέα κατεύθυνση που είχε πάρει η ερευνητική προσπάθεια του Flerov, έχοντας επιτυχημένα αποτελέσματα και με την θερμή υποστήριξη του ακαδημαϊκού Kurchatov,  αποφασίστηκε να επεκταθεί στην έρευνα δεσμών βαρέων ιόντων.

(Από αριστ.) K.A. Petrzak (Ινστιτούτο Radium VG Khlopin),
Y.T.Oganessian και Georgy Flerov στο FLNR (3/2/1988).

Για το σκοπό αυτό, στις 20 Μαΐου του 1957 ιδρύθηκε το Εργαστήριο Πυρηνικών Αντιδράσεων (LNR), ένα από τα σημαντικότερα εργαστήρια του Ινστιτούτου Joint  στη Dubna και ο Flerov ανέλαβε διευθυντής, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1989. Σήμερα το εργαστήριο φέρει το όνομά του - Εργαστήριο Πυρηνικών Αντιδράσεων Flerov (FLNR). Η βάση λειτουργίας του εργαστηρίου ήταν ο επιταχυντής που κατασκευάστηκε ειδικά για την επιτάχυνση δεσμών βαρέων ιόντων.
Ήδη από το 1953-1955 ήταν σαφές στον Flerov ότι η έρευνα με βαρέα ιόντα δεν ήταν δυνατό να αναπτυχθεί στο μέγιστο βαθμό χωρίς κάποια νέα και ειδική εγκατάσταση. Έχοντας απορρίψει τους γραμμικούς επιταχυντές επέλεξε την κατασκευή ενός  κύκλοτρου ως την καλύτερη μέθοδο για την επιτάχυνση βαρέων ιόντων. Έτσι, το 1960, στο εργαστήριο πυρηνικών ερευνών της Dubna τέθηκε σε λειτουργία ο επιταχυντής βαρέων ιόντων, ένα κύκλοτρο με μαγνήτη διαμέτρου 310 εκατοστών.

O Georgy Flerov (αριστ.) με τον Ρώσο θεωρητικό φυσικό 
N. Bogolubov (δεξ.).

Το 1958 ο Flerov διατύπωσε την ιδέα της ταυτοποίησης των νέων υπερουράνιων στοιχείων που είχαν συντεθεί κατά τις διάφορες αυθόρμητες σχάσεις. Από το 1962 μέχρι το 1967 συνέθεσε τα στοιχεία με ατομικούς αριθμούς 104 (Ραδερφόρδιο, Rf) πρώτα και 103  Λωρένσιο, Lr) μετά. Σ' αυτή την περίοδο συνέθεσε και πέντε ισότοπα του στοιχείου με ατομικό αριθμό 102. 

Το 1970 συνέθεσε το στοιχείο με ατομικό αριθμό 105 (Ντούμπνιο, Db). Το 1971 προσπάθησε να υλοποιήσει την ιδέα για την παραγωγή πυρηνικών φίλτρων χρησιμοποιώντας επιταχυνόμενα βαρέα ιόντα.

Το 1974 και 1975 συνέθεσε τα στοιχεία με ατομικούς αριθμούς 106 (Σιμπόργκιο, Sg) και 107 (Μπόριο, Bh), αντίστοιχα.

Προτομή του Georgy Flerov στην Dubna.

Παράλληλα με την σύνθεση βαρέων στοιχείων και για να βοηθήσει αυτή τη διαδικασία, ο Flerov ασχολήθηκε με τη συνεχή ανάπτυξη και βελτίωση του συγκροτήματος του επιταχυντή του εργαστηρίου. Έτσι είχαμε την εξέλιξη του κύκλοτρου τύπου U-200 σε U-300 (έναρξη στις 9 Σεπτεμβρίου 1960), για να φτάσει στο U-400 (έναρξη στις 31 Δεκεμβρίου 1978). Σημαντικός συνεργάτης του σε μεγάλο μέρος αυτής της διαδικασίας ήταν ο διακεκριμένος φυσικός, Y. T. Oganessian.

Μαζί με την επίλυση θεμελιωδών προβλημάτων της πυρηνικής φυσικής, ο Flerov έδωσε μεγάλη προσοχή και στις διάφορες εφαρμογές αυτής. Από το 1969 ήταν πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ για την εφαρμογή μεθόδων πυρηνικής φυσικής σε άλλα επιστημονικά πεδία. Διετέλεσε μέλος διαφόρων επιστημονικών συμβουλίων της Ακαδημίας Επιστημών και των συντακτικών συμβουλίων επιστημονικών περιοδικών.

Ο Georgy Flerov (δεξ.) με τον Alexey Vorobyov 

στο Ινστιτούτο Joint, το 1986.

Στις 19 Νοεμβρίου 1990, ο Georgy Flerov πέθανε στη Μόσχα από ξαφνική ασθένεια, σε ηλικία 77 ετών. Τάφηκε στο κοιμητήριο Novodevichy της Μόσχας.

Στη διάρκεια της ζωής του αλλά και μετά τον θάνατό του, ο Georgy Flerov τιμήθηκε με τα σπουδαιότερα βραβεία της Σοβιετικής Ένωσης και της Ρωσίας. Το Ινστιτούτο Joint της Dubna έχει καθιερώσει βραβείο με το όνομά του από το 1992. Το βραβείο δίνεται κάθε 2 ή 3 χρόνια σε επιστήμονες με εξαιρετικές εργασίες στην πυρηνική φυσική.

Στις 30 Μαΐου 2012 η IUPAC ονόμασε προς τιμή του Flerov το στοιχείο με ατομικό αριθμό 114 ως Flerovium (Φλερόβιο, Fl). Το στοιχείο αυτό είχε συντεθεί στο εργαστήριο της Dubna το 1998.

Αναμνηστικός φάκελος του Ρωσικού Ταχυδρομείου (21-1-2013)
για την 100στή επέτειο γέννησης του G. Flerov.

• Ένα βίντεο με τίτλο "Λευκό Αρχιπέλαγος - Η βόμβα του ακαδημαϊκού Flerov" (στα ρωσικά, 31').

• Μια συνέντευξη του Georgy Flerov (στα ρωσικά, 36.20).

• Άρθρο στο περιοδικό CHEMISTRY WORLD για την δημιουργία νέων χημικών στοιχείων. 

• Νεκρολογία του Y. T. Oganessian στο περιοδικό Physics Today (τόμος 45, τεύχος 9 σελ. 86).  

• Άρθρο του ομ. καθ. Νικ. Κλούρα με τίτλο: "ΤΑ ΕΠΤΑ ΥΠΕΡΑΚΤΙΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΗΝ «ΠΟΡΤΑ» ΤΗΣ 7ης ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΠΙΝΑΚΑ".

Πηγή:  Today in Science History