Στην αρχή σκέφτηκα να πάω. Μετά το ξανασκέφτηκα και είπα, τι δουλειά έχω εγώ εκεί. Δεν είμαι της οικογένειας, δεν είμαι φίλος, δεν είμαι διάσημος και το κυριότερο δεν συχνάζω σε τέτοιες τελετές.
Για την κηδεία του Μένη Κουμανταρέα βέβαια μιλώ, που πλέον θα έχει γίνει.
Είμαι απλά ένας φίλος των γραπτών του, όπως χιλιάδες άλλοι ακόμη. Μου είναι αρκετό που ξέρω ότι υπάρχει εκεί, στο ράφι των ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ, δίπλα στον Τσίρκα, στη Σωτηρίου, στο Φραγκιά, στη Δούκα. Μου φτάνει που ξέρω ότι απλώνοντας το χέρι μου μπορώ να πιάσω κάτι από εκείνον, όπως "Η κυρία Κούλα", η "Βιοτεχνία Υαλικών", "Το κουρείο". Αλλά και κάποιο από τα πιο διάσημα, "Η φανέλα με το εννιά", "Σεραφείμ και Χερουβείμ", "Ο ωραίος λοχαγός". Όλα στον ΚΕΔΡΟ.
Είμαι σίγουρος ότι τώρα, μετά τον άδικο χαμό του, πολλοί περισσότεροι μαζί κι εγώ, θα ανακαλύψουμε το τελευταίο του, "Ο θησαυρός του χρόνου", στον ΠΑΤΑΚΗ πλέον. Να ήταν το κύκνειο άσμα του; Δεν νομίζω. Ένας δραστήριος συγγραφέας πάντα σημειώνει, σχεδιάζει, ταξινομεί. Πολύ περισσότερο αφού το τέλος ήταν αναπάντεχο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Αθήνας που τον σκεπάζει. Αυτόν, έναν άνθρωπο που αγάπησε κι έγραψε χιλιάδες γραμμές γι' αυτή την πόλη.
