Αποχαιρετώντας το 2016 με μία ... "φούσκα".

                                                             

Μετά από αρκετό διάστημα δίχως καινούρια ανάρτηση, να 'μαι πάλι εδώ, έτοιμος για τον καθιερωμένο αποχαιρετισμό του 2016. 

Αυτή την τελευταία μέρα του χρόνου, παίρνω την ευκαιρία να γράψω για ένα θέμα που συνέβη μέσα στη χρονιά και σε μένα τουλάχιστον, έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Και από θέματα βέβαια, αμέτρητα. Πολιτικά γεγονότα, θάνατοι σημαντικών προσώπων, επιστημονικά επιτεύγματα, τόσα, που να μη ξέρω με ποιο ν' ασχοληθώ.

Συνήθως, η ιστορία του γραπτού αυτής της μέρας (2010, 2011, 2012, 2013, 2015) αφορά ένα θέμα που μπορεί να ξαφνιάσει τον αναγνώστη για την επιλογή. Είναι πιθανόν και φέτος να υπάρχει το ξάφνιασμα, γιατί τελικά το αντικείμενο της ανάρτησης αφορά μια "φούσκα", μια "φούσκα" που όμως έμμεσα συνδέεται με τη ζωή μου. Ίσως ν' ακούγεται βαρύγδουπο αυτό "με τη ζωή μου", όμως έτσι το νιώθω.

Αυτή η σχέση μου με τη "φούσκα" έχει ξεκινήσει από πολλά χρόνια πριν, από το 1967, όταν ήμουν στα 14. Και βέβαια θυμάμαι ότι ήταν το '67, γιατί ο ερχομός τότε της χούντας των συνταγματαρχών συνοδεύτηκε με πολλά "ωραία" επακόλουθα. 

Ένα από αυτά ήταν το κλείσιμο της εφημερίδας "ΑΘΗΝΑΪΚΗ" που διάβαζε τότε ο πατέρας μου (Πλαστηρικός, αφού ο μαύρος καβαλάρης τούς είχε σώσει στη Μ. Ασία). Κάθε μεσημέρι, εγώ ήμουν αυτός που αγόραζε την εφημερίδα, για να προλάβω να τη διαβάσω μέχρι που θα ερχόταν ο πατέρας μου σπίτι και πριν αρχίσω το διάβασμα!

Μετά το κλείσιμο της ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ, η οικογένεια έμεινε "ξεκρέμαστη" από καθημερινή εφημερίδα. Τότε ήταν που πρότεινα ν' αγοράζουμε "ΤΑ ΝΕΑ" που διάβαζε και ο θείος Παντελής! Μη έχοντας αντίρρηση ο πατέρας μου, ΤΑ ΝΕΑ μπήκαν στη ζωή της οικογένειας, άρα και στη δική μου.

Έτσι, από τότε, κάθε μέρα παλιότερα, λίγο πιο αραιά τα τελευταία χρόνια, μια "φούσκα" μ' ενημερώνει, με μορφώνει, με διασκεδάζει.

Οφείλω βέβαια να ομολογήσω, ότι ένα κομμάτι αυτής της "φούσκας" είχε ήδη μπει στη ζωή μου από νωρίτερα. Κάθε Τρίτη πρωί, πηγαίνοντας στο σχολείο, αγόραζα την "ΟΜΑΔΑ" (πολύ αργότερα ενσωματώθηκε στα ΝΕΑ), την αθλητική εφημερίδα. 

Με το πέρασμα του χρόνου, η "φούσκα" μπήκε ακόμα περισσότερο στη ζωή μου με το περιοδικό "ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ", με το "ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", με το "Vita", με το "ΓΑΙΟΡΑΜΑ", με το δικτυακό τόπο "in.gr", με το ραδιοφωνικό σταθμό "ΒΗΜΑ FM"...

Κι αναρωτιέμαι σήμερα - είναι όλα αυτά μια ΦΟΥΣΚΑ;

- Είναι, λέει ο πρωθυπουργός.

- Μα, θα αντιτείνει κάποιος από την κοινωνία της μη διαπλοκής, ο πρωθυπουργός αναφερόταν καθαρά στην επιχείρηση-φούσκα κι όχι στα έντυπα ή στους ανθρώπους τους, για τους οποίους λυπάται. 

Και βέβαια, λυπάται τόοοοοοσο πολύ, που η παροιμία "θέλει η που@@να να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει" αποκτά το νόημά της. 

Φούσκα λοιπόν ΑΥΤΗ η επιχείρηση, με την μεγαλύτερη σε κυκλοφορία καθημερινή εφημερίδα, με μία από τις μεγαλύτερες κυριακάτικες εφημερίδες, με δημοσιογράφους διαμάντια.

Ε λοιπόν, εγώ θα επιμείνω να διαβάζω αυτή τη "φούσκα" (σχεδόν 50 χρόνια πλέον με ΤΑ ΝΕΑ), αποτελώντας "κομμάτι μιας διεφθαρμένης πολιτικής", όπως μου είπε πρόσφατα ένας "προοδευτικός" συγγενής!

Κλείνοντας τις αναρτήσεις μου για το 2016, οφείλω ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους και όλες που με παρακολουθούν.

Ακούω βήματα να σέρνονται. Σίγουρα είναι το 2016 που φεύγει. 

Ο καινούριος χρόνος 2017 πάντα έρχεται ζωηρός.

ΚΑΛΗ  ΧΡΟΝΙΑ  ΦΙΛΟΙ  ΜΟΥ.

Σαν σήμερα...1901 γεννήθηκε ο Robert Van de Graaff.

Ο Robert J. Van de Graaff (αριστ.) στέκεται δίπλα
στην ηλεκτροστατική μηχανή του με τον Karl T. Compton, πρόεδρο του ΜΙΤ,
στην ιστορική επίδειξη του 1931. 

Σαν σήμερα, στις 20 Δεκεμβρίου 1901 γεννήθηκε ο Robert Jemison Van de Graaff στην Tuscaloosa της Αλαμπάμα των ΗΠΑ.

Ο Van de Graaff υπήρξε πρωτοπόρος στο πεδίο της πυρηνικής φυσικής, καθώς ανακάλυψε μερικά από τα πρώτα τμήματα των επιταχυντών. Ευρύτερα έγινε γνωστός με την περίφημη ηλεκτροστατική γεννήτρια που φέρει το όνομά του και για την οποία κάθε φυσικός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό αν είχε στο σχολείο του. Βέβαια, αναφέρομαι στις μηχανές Van de Graaff της εποχής '60, '70 που υπήρχαν στα παλιά σχολεία (είχα την τύχη να έχω μια τέτοια μηχανή στο 39ο Λύκειο της Αθήνας στη δεκαετία του '80) και όχι στις κινέζικες του '90 που ήταν για πέταμα! 

Το 1923 ο Van de Graaff πήρε master από το Πανεπιστήμιο της Alabama, ως μηχανολόγος μηχανικός. Μετά την αποφοίτησή του δούλεψε ως μηχανικός στην Alabama Power Co. 

Το 1924 ταξίδεψε στην Ευρώπη για να σπουδάσει ατομική φυσική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στην Αγγλία, απ' όπου το 1926 πήρε bachelor στη Φυσική. Το 1928, με την καθοδήγηση του J.S.E. Townsend πήρε το διδακτορικό του από το ίδιο πανεπιστήμιο. 
Ήταν στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης που κατέληξε στο συμπέρασμα πως για να προωθηθεί η έρευνα της σωματιδιακής φυσικής έπρεπε να επιτευχθούν μεγάλη επιτάχυνση των σωματιδίων και υψηλές διαφορές δυναμικού. 

Το 1929 επέστρεψε στις ΗΠΑ κι εργάστηκε ως ερευνητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Princeton, με την επίβλεψη του Karl Taylor Compton, επικεφαλής του τμήματος. Στις πρώτες πειραματικές του προσπάθειες ο Compton είχε χρησιμοποιήσει μια ηλεκτροστατική γεννήτρια που είχε σχεδιάσει ο Lord Kelvin και μ' αυτήν είχε πετύχει διαφορά δυναμικού 10000 V.  
Δουλεύοντας στο Princeton, το φθινόπωρο του 1929, ο Van de Graaff κατασκεύασε την πρώτη του ηλεκτροστατική γεννήτρια, που πήρε το όνομά του και με την οποία μπορούσε να επιτύχει διαφορά δυναμικού (τάση) 80000 V. 

Από το 1931 έως το 1934 εργάστηκε ως βοηθός ερευνητής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT), όπου το 1934 έγινε επίκουρος καθηγητής, μένοντας εκεί μέχρι το 1960.  
Το 1931 έκανε μια ιστορική επίδειξη σε δείπνο που είχε οργανωθεί από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Φυσικής (American Institute of Physics) σε ξενοδοχείο του Schenectady, στη Νέα Υόρκη. Εκεί τοποθέτησε αντικριστά δύο σφαιρικές μηχανές (γεννήτριες) με διάμετρο 2 ft (πόδια) η κάθε σφαίρα. Στην αρχή το σύστημα δεν δούλεψε καλά, γιατί ένας σωλήνας σ' ένα κοντινό τοίχο εκφόρτιζε τις σφαίρες. Από τη στιγμή που οι σφαίρες απομακρύνθηκαν από τον τοίχο, το σύστημα κατάφερε να πετύχει σπινθήρα με μήκος περισσότερο από 1 πόδι (=30,48 εκ.) και τάση 1500000 V.
Ο Compton τότε δήλωσε για τη μηχανή Van de Graaff ότι ήταν "η πιο σημαντική ανακάλυψη που είχε επιτευχθεί στο χώρο των πολύ υψηλών τάσεων".
Συνεχίζοντας τις προσπάθειές του ο Van de Graaff, κατάφερε να βελτιώσει την ηλεκτροστατική μηχανή του πετυχαίνοντας τάση επτά εκατομμυρίων βολτ (7 MV) μέσα στο 1931.  

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Van de Graaff ήταν διευθυντής του «Ραδιογραφικού Σχεδίου Υψηλών Τάσεων» (High Voltage Radiographic Project). 

Τη δεκαετία του 50 ίδρυσε την «Μηχανολογική Εταιρεία Υψηλών Τάσεων» (High Voltage Engineering Corporation) με τον John G. Trump, θείο του κτηματομεσίτη Donald Trump κι επόμενου προέδρου των ΗΠΑ. 

Ο Van de Graaff πέθανε στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης στις 16 Ιανουαρίου 1967, σε ηλικία 66 ετών, έχοντας κατοχυρώσει συνολικά επτά πατέντες για τις ηλεκτρικές του εφευρέσεις.

Πηγή: Today in Science History

50 ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής (Β' θέματος) για ρεύματα, αντιστάσεις, κυκλώματα κλπ.

Φυσική Β' Λυκείου Γεν. Παιδείας

Στο αρχείο θα βρείτε 50 ερωτήσεις Β' θέματος της ύλης Φυσικής Β' Λυκείου Γενικής Παιδείας, σχετικά με τον Δυναμικό Ηλεκτρισμό. Αυτή η ανάρτηση περιέχει υλικό που προέρχεται από την ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ και είναι η πρώτη που κάνω γι' αυτό το θέμα. Θ' ακολουθήσει μια δεύτερη ανάρτηση που θα περιέχει τις υπόλοιπες ερωτήσεις Β' θέματος του Δυναμικού Ηλεκτρισμού.

Το αρχείο περιέχει ερωτήσεις που είχαν δημοσιευθεί στην πλατφόρμα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου 2014. 
Στις ερωτήσεις δεν έχει γίνει ουσιαστική παρέμβαση στο περιεχόμενό τους.

Παρά το γεγονός ότι αρκετοί συνάδελφοι έχουν αναρτήσει τα θέματα της "Τράπεζας Θεμάτων" με διάφορους τρόπους στο παρελθόν, η συχνή επισκεψιμότητα προηγούμενων σχετικών αναρτήσεών μου, με ώθησε σ' αυτή την ανάρτηση.

Για να μπορεί ο κάθε χρήστης να χρησιμοποιήσει το κείμενο της ανάρτησης όπως επιθυμεί, έχει χρησιμοποιηθεί κείμενο word με χαρακτήρες trebuchet μεγέθους 11. Η κάθε ερώτηση έχει και την αρίθμηση του αρχείου του ΙΕΠ.

Μπορείτε να δείτε και να κατεβάσετε το αρχείο από  ΕΔΩ .

Μπορείτε να δείτε τις ερωτήσεις στο πρωτότυπό τους (ΙΕΠ) από  ΕΔΩ.

Σαν σήμερα...1932 γεννήθηκε ο Sheldon Lee Glashow.

Σαν σήμερα, στις 5 Δεκεμβρίου 1932, γεννήθηκε στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης ο Sheldon Lee Glashow. Οι γονείς του Lewis Gluchovsky (μετέπειτα Glashow) και Bella Rubin που ήταν εβραϊκής καταγωγής, είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ από την τότε τσαρική Ρωσία για ν' αποφύγουν τα αντισημιτικά μέτρα. Ο πατέρας του ήταν ένας επαγγελματικά πετυχημένος υδραυλικός που θέλησε να δώσει στα τρία παιδιά του μια καλή εκπαίδευση. Ο Sheldon έδειξε από πολύ μικρός διάθεση για μάθηση και ο πατέρας του έφτιαξε ένα μικρό εργαστήριο όπου ο γιος του έκανε πειράματα χημείας, βιολογίας κι έπαιζε με τα βατράχια.   

Παρακολούθησε το απαιτητικό Γυμνάσιο Επιστημών του Bronx, έχοντας συμμαθητές τους μετέπειτα διάσημους φυσικούς Steven Weinberg και Gary Feinberg. Οι τρεις καλοί μαθητές μάθαιναν ο ένας από τον άλλο ασχολούμενοι με τη σχετικότητα και την κβαντική μηχανική στο μετρό, καθώς πηγαινοέρχονταν στο σχολείο. 

Στην ομιλία που έκανε ο Glashow κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ σ' αυτόν, ευχαρίστησε τους δύο φίλους του "γιατί τον βοήθησαν να μάθει τόσα πολλά, τόσο σύντομα, κάτι που δεν θα είχε καταφέρει αλλιώς".

Το 1950 Glashow και Weinberg πήγαν μαζί στο Πανεπιστήμιο Cornell. Το 1954 ο Glashow συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Harvard όπου το 1958 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του. Η διδακτορική του εργασία είχε τον τίτλο "Η τροχιά του μεσονίου στις συγκρούσεις των στοιχειωδών σωματίων" ήταν βασισμένη στην ενοποιημένη ηλεκτρασθενή αλληλεπίδραση κι έγινε με την επίβλεψη του Julian Schwinger, μετέπειτα νομπελίστα Φυσικής, το 1965.

Στη συνέχεια κέρδισε μια υποτροφία για μεταδιδακτορικές σπουδές, τις οποίες ήλπιζε να κάνει στη Μόσχα, δίπλα στον Igor Tamm στο Ινστιτούτο Lebedev. Όμως, λόγω του ψυχρού πολέμου και μη καταφέρνοντας να πάρει βίζα για τη Σοβιετική Ένωση, βρέθηκε στην Κοπεγχάγη στο Ινστιτούτο Niels Bohr ν' ασχολείται με τη θεωρία των ηλεκτρασθενών αλληλεπιδράσεων. Στο Ινστιτούτο έμεινε μέχρι το 1960 κι εκεί ολοκλήρωσε την εργασία του για την SU(2)xU(1) δομή της ασθενούς ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ευρώπη τον ανακάλυψε ο Murray Gell-Mann, ο οποίος το 1960 τον βοήθησε να παρουσιάσει τις ιδέες του για την αλγεβρική δομή των ασθενών αλληλεπιδράσεων σε ένα συνέδριο φυσικών. Αυτός έπεισε τον Glashow να μετακομίσει στην Καλιφόρνια, προκειμένου να συνεχίσει την ερευνητική του σταδιοδρομία στο Πανεπιστήμιο Caltech.

Από το 1962 μέχρι το 1966 ήταν επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Berkeley.

Το 1966 έγινε καθηγητής Φυσικής στο Harvard και το 1979 έγινε καθηγητής Φυσικής στην έδρα Higgins του ίδιου πανεπιστημίου. Το 2000 έγινε καθηγητής emeritus στο Harvard.

Έχει εργαστεί ως επισκέπτης ερευνητής στο CERN και ως επισκέπτης καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια (Μασσαλίας, MIT, Stanford, Texas A&M, Houston, Boston) και στο Εργαστήριο Brookhaven.

Το 1964 σε συνεργασία με τον James Bjorken πρόβλεψαν πρώτοι την ύπαρξη ενός τέταρτου κουάρκ, αυτού που αργότερα ονομάστηκε charm (χαριτωμένο), κάτι που θεμελιώθηκε το 1970 με τον Μηχανισμό GIM (Glashow–Iliopoulos–Maiani mechanism) από τους Glashow, Ιωάννη Ηλιόπουλο και Luciano Maiani.

Το 1973 με τον Howard Georgi πρότειναν την πρώτη Μεγάλη Ενοποιημένη Θεωρία (Grand Unified Theory - GUT) που συνάντησε την αντίδραση της επιστημονικής κοινότητας. 

Το 1977 μοιράστηκε με τον Feza Gürsey το βραβείο στη μνήμη του J. Robert Oppenheimer.

Το 1979 μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής με το φίλο του Steven Weinberg και τον Abdus Salam "για τη συνεισφορά τους στη θεωρία της ενοποιημένης ασθενούς και ηλεκτρομαγνητικής αλληλεπίδρασης στοιχειωδών σωματίων, στην οποία συμπεριλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, η πρόβλεψη της ασθενούς πυρηνικής αλληλεπίδρασης".

Η συμβολή του Glashow στην ενοποίηση των ασθενών και των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων και στη δημιουργία του "καθιερωμένου πρότυπου" της σωματιδιακής φυσικής υπήρξε πολύ σημαντική. 

Έχει συγγράψει πάνω από 300 ερευνητικές εργασίες και αρκετά βιβλία φυσικής, όπως "Αλληλεπιδράσεις" (1988 με τον Ben Bova), "Η γοητεία της Φυσικής" (1990), "Από την αλχημεία στα κουάρκ" (1993) κλπ.

Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στο Ερευνητικό Κέντρο Φυσικής του Πανεπιστημίου της Βοστώνης έχοντας ως πεδία έρευνας την Κοσμολογία, το Bing Bang, τη σκοτεινή ύλη και το σπάσιμο της ηλεκτρασθενούς συμμετρίας.

Πηγή: Today in Science History

Σαν σήμερα...1886 λειτούργησε στις ΗΠΑ ο πρώτος επιτυχημένος σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με τη χρήση εναλλασσόμενου ηλεκτρικού ρεύματος.

Γεννήτρια της Westinghouse το 1886.

Σαν σήμερα, στις 30 Νοεμβρίου 1886, άρχισε να λειτουργεί στο Buffalo της Ν. Υόρκης, ο πρώτος εμπορικά επιτυχημένος σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με τη χρήση εναλλασσόμενου ρεύματος (AC). Το σύστημα είχε εγκατασταθεί από τον πρωτοπόρο εφευρέτη και επιχειρηματία George Westinghouse και τον φυσικό William Stanley που είχε προσληφθεί από τον Westinghouse το 1884. 

Ο Westinghouse ήταν επιχειρηματικά και τεχνολογικά αντίπαλος του Thomas Edison, ο οποίος ήδη από τις 4 Σεπτεμβρίου 1882 είχε εγκαταστήσει τον πρώτο σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με τη χρήση συνεχούς ρεύματος (DC) τάσης 110 V. 
O Westinghouse έφτιαξε κι αυτός σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με συνεχές ρεύμα από το 1884, αλλά το 1885 έμαθε για το εναλλασσόμενο ρεύμα και τους μετασχηματιστές διαβάζοντας το αγγλικό τεχνικό περιοδικό Engineering. Έτσι, εκείνη τη χρονιά πληρώνοντας 50.000 $ πήρε την αντιπροσωπεία για τη Β. Αμερική και λίγο αργότερα εισήγαγε έναν αριθμό μετασχηματιστών Gaulard-Gibbs και μια γεννήτρια AC Siemens προκειμένου να πειραματιστεί.

Να σημειώσω ότι στις 6 Μαρτίου 1886 λειτούργησε στις ΗΠΑ πειραματικά από τον Westinghouse ο πρώτος σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με ρεύμα AC στο Great Barrington, της Μασαχουσέτης. Η παραγωγή έγινε με τη χρήση υδροηλεκτρικής γεννήτριας που παρήγαγε ρεύμα εναλλασσόμενης τάσης 500 V. Η τάση αυτή υψωνόταν σε 3000 V με την βοήθεια μετασχηματιστή, για να μειωθεί στα 100 V στην κατανάλωση (άναμμα λαμπτήρων στην οδό Main του Great Barrington). 

Τον ίδιο χρόνο ο Westinghouse ίδρυσε την εταιρεία "Westinghouse Electric and Manufacturing Company" που το 1889 μετονομάστηκε σε "Westinghouse Electric Corporation".

Στην Ευρώπη, ήδη από το 1884, είχε λειτουργήσει η πρώτη γραμμή εναλλασσόμενου ρεύματος μακράς απόστασης (34 χιλιόμετρα) για επίδειξη, στη Διεθνή Έκθεση του Τορίνο στην Ιταλία. Το σύστημα υποστηριζόταν από μια γεννήτρια 2kV, 130Hz της Siemens & Halske και μετασχηματιστές Gaulard.
Το 1885 ξεκίνησε να χρησιμοποιείται η πρώτη εμπορικά εκμεταλλεύσιμη γραμμή εναλλασσόμενου ρεύματος στην οδό dei Cerchi της Ρώμης, για δημόσιο φωτισμό. Το σύστημα χρησιμοποιούσε 2 γεννήτριες Siemens & Halske ισχύος 30 ΗΡ (22kW) με τάση 2kV και συχνότητα 130Hz, μαζί με 200 μετασχηματιστές Gaulard.  

Λίγους μήνες αργότερα στη Grosvenor Gallery του Λονδίνου χρησιμοποιήθηκε το πρώτο εναλλασσόμενο βρετανικό σύστημα ηλεκτρικής ενέργειας με τη χρήση γεννήτριας και μετασχηματιστών Siemens (2,4kV σε 100V). 

Στην Ελλάδα η πρώτη μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ιδρύθηκε από την "Γενική Εταιρεία Εργοληψιών" στα τέλη του 1889, στην οδό Αριστείδου στην Αθήνα. Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από την Εταιρεία κάλυπτε την περιοχή που περικλειόταν εντός των ορίων της πλατείας Ομονοίας, της οδού Πανεπιστημίου, της πλατείας Συντάγματος και των οδών Ερμού και Αθηνάς.
Τα ανάκτορα ήταν το πρώτο κτίριο που ηλεκτροφωτίστηκε στην Αθήνα το 1889 και πολύ σύντομα ο ηλεκτροφωτισμός επεκτάθηκε στο ιστορικό κέντρο της Πρωτεύουσας. 
Τα καλώδια τοποθετούνταν στο υπάρχον δίκτυο του υπονόμου, ενώ αν δεν υπήρχε κάτι τέτοιο, προσωρινά ήταν εναέρια.
Το κόστος του ρεύματος στους ιδιώτες καθοριζόταν ελεύθερα από την εταιρεία, όμως για το κράτος και τις δημοτικές αρχές ήταν 20% πιο φθηνό.

Το 1889 επίσης ηλεκτροδοτήθηκε η Θεσσαλονίκη, η οποία ανήκε ακόμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το φωτισμό και την τροχοδρόμηση της πόλης ανέλαβε από τους Τούρκους η "Βελγική Εταιρεία" αποκτώντας το δικαίωμα να κατασκευάσει εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Δέκα χρόνια αργότερα το 1898, η γαλλική εταιρεία "Compagnie Francaise Thomson-Houston" με τη θυγατρική της "Thomson-Houston της Μεσογείου" και τη συμμετοχή της Εθνικής Τράπεζας ίδρυσαν την "Ελληνική Ηλεκτρική Εταιρεία" που εξαγόρασε τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις της Γενικής Εταιρείας Εργοληψιών και ανέλαβε την ηλεκτροδότηση των μεγάλων ελληνικών πόλεων. Μέχρι το 1929 είχαν ηλεκτροδοτηθεί 250 πόλεις με πληθυσμό άνω των 5.000 κατοίκων.

Πηγή: Today in Science History

Σαν σήμερα ... 1803 γεννήθηκε ο Αυστριακός Christian Doppler.

Σαν σήμερα, στις 29 Νοεμβρίου 1803, γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας ο μαθηματικός και φυσικός Christian Andreas Doppler.

Έχοντας από μικρός ασθενική υγεία στράφηκε προς τις επιστήμες και δεν ακολούθησε την επιτυχημένη οικογενειακή επαγγελματική παράδοση του κτίστη. 

Ο Doppler παρακολούθησε Δημοτικό στο Σάλτσμπουργκ και Γυμνάσιο στο Linz. Κατόπιν συμβουλής του καθηγητή μαθηματικών Simon Stampfer από το Λύκειο του Σάλτσμπουργκ, το 1822 ξεκίνησε τις σπουδές του στα Μαθηματικά στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Βιέννης που είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του μόλις το 1815. 
Το 1825 ολοκλήρωσε εκεί τις σπουδές του κι επιστρέφοντας στο Σάλτσμπουργκ παρακολούθησε μαθήματα Φιλοσοφίας. Στη συνέχεια, στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης σπούδασε Ανώτερα Μαθηματικά, Μηχανική και Αστρονομία μέχρι το 1829. 

Με το τέλος των σπουδών του ανέλαβε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης βοηθός του καθηγητή Μαθηματικών και Μηχανικής Adam von Burg. Στη θέση αυτή παρέμεινε 4 χρόνια. 
Το 1831 δημοσίευσε την πρώτη εργασία του στα μαθηματικά, από τις 51 συνολικά επιστημονικές του δημοσιεύσεις στα μαθηματικά, τη φυσική και την αστρονομία.

Το διάστημα 1833-1835 ήταν μια δύσκολη περίοδος για τον Christian Doppler. Έχοντας αποτύχει να πάρει πανεπιστημιακή θέση, αναγκάστηκε να εργαστεί για 18 μήνες ως βιβλιοθηκάριος σε μια βιομηχανία βαμβακιού κοντά στο Brück στη Γερμανία. Ενώ ετοιμαζόταν να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, του προσφέρθηκε θέση καθηγητή Μαθηματικών στο τεχνικό γυμνάσιο της Πράγας την οποία και δέχτηκε.

Τα επόμενα χρόνια ήταν περίοδος εντατικής και παραγωγικής δουλειάς, που όμως επέδρασαν άσχημα στην υγεία του, αφού εμφάνισε φυματίωση. 

Το 1837, ένα χρόνο μετά το γάμο του με την Mathilda Sturm, ανέλαβε βοηθός καθηγητής εφαρμοσμένων μαθηματικών στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Πράγας.

Το 1840 κατάφερε να εκλεγεί συνδεδεμένο μέλος της Βασιλικής Βοημικής Κοινότητας της Πράγας (Königliche Böhmische Gesellschaft der Wissenschaften i Prague) και το 1843 εκλέχτηκε πλήρες μέλος της. 

Στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο παρέμεινε μέχρι το 1844, όταν η υγεία του επιδεινώθηκε και για δύο χρόνια ήταν με συνεχείς άδειες. 

Το 1847, μόλις του το επέτρεψε η υγεία του, ανέλαβε τη θέση του καθηγητή Μαθηματικών, Φυσικής και Μηχανικής στην Ακαδημία Μετάλλων και Δασών στην πόλη Banska Stiavnica, τότε στην Ουγγαρία (σήμερα στη Σλοβακία). 
Την ίδια χρονιά έγινε γραμματέας της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας των Επιστημών της Βοημίας. Το 1848 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Επιστημών της Βιέννης και ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο της Πράγας. Το 1849 μετακόμισε στη Βιέννη και το 1850 έφτασε στο απόγειο της καριέρας του όταν διορίσθηκε διευθυντής του νέου Ινστιτούτου Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης.

Το 1842, παρουσίασε την εργασία που τον έκανε διάσημο μέσω του φαινομένου που περιέγραψε σε αυτήν και το οποίο πήρε το όνομά του "Φαινόμενο Doppler". 

Η εργασία ονομαζόταν: "Σχετικά με το έγχρωμο φως διπλών αστέρων και συγκεκριμένων άλλων αστέρων του ουρανίου θόλου" ("Über das farbige Licht der Doppelsterne"). Στο κείμενο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η αρχή του φαινομένου που συνδέει τη συχνότητα μιας πηγής με την ταχύτητά της σε σχέση με κάποιον παρατηρητή (ακίνητο ή κινούμενο).

Μετά από έντονα και μακροχρόνια αναπνευστικά προβλήματα αναζήτησε θερμότερο κλίμα και έτσι μετακόμισε στη Βενετία στα τέλη του 1852. 

Η ευαίσθητη υγεία του όμως ήταν ήδη σε άσχημη κατάσταση με αποτέλεσμα να αποβιώσει στις 17 Μαρτίου 1853 σε ηλικία μόλις 50 ετών. Ο τάφος του εντοπίστηκε από τον βιογράφο του Dr. Peter M. Schuster αμέσως μετά την είσοδο του νεκροταφείου στο νησί San Michele της Βενετίας.

Πηγή: Today in Science History

Σαν σήμερα ...1925 γεννήθηκε ο Ολλανδός φυσικός Simon Van der Meer.

Στο CERN, στη Γενεύη.

Σαν σήμερα, στις 24 Νοεμβρίου 1925, γεννήθηκε στη Χάγη της Ολλανδίας ο φυσικός Simon Van der Meer προερχόμενος από οικογένεια εκπαιδευτικών. 

Το 1943 τελείωσε το γυμνάσιο στη Χάγη. Λόγω της γερμανικής κατοχής και της αναστολής λειτουργίας των ολλανδικών πανεπιστημίων κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ξεκίνησε τις πανεπιστημιακές σπουδές του το 1945, σε ηλικία είκοσι ετών, στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Delft. Σπούδασε Τεχνική Φυσική και αποφοίτησε ως μηχανικός το 1952, έχοντας εξειδικευτεί στην τεχνολογία των μετρήσεων και της προτυποποίησης.

Αμέσως ξεκίνησε να εργάζεται για το τμήμα έρευνας της Philips στο Eindhoven, ασχολούμενος με συσκευές υψηλής τάσης που χρησιμοποιούνταν σε ηλεκτρονικά μικροσκόπια.

Το 1956 ξεκίνησε να εργάζεται για το CERN, που μόλις είχε ιδρυθεί, στη Γενεύη. 

Η συνεισφορά του Van der Meer στην εξέλιξη του τεχνολογικού υλικού του CERN έως το τέλος της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του, το 1990, υπήρξε πολύ σημαντική και ξεκίνησε από νωρίς. 

Στη δεκαετία το 1950 ξεκίνησε με τη σχεδίαση του μαγνήτη στο Σύγχροτρο Πρωτονίων (PS) των 28 GeV και συνεχίστηκε το 1961 με την εφεύρεση μιας παλμικής συσκευής εστίασης, γνωστής ως "van der Meer horn" ("κέρατο van der Meer"). Τέτοιες συσκευές είναι απαραίτητες για τις εγκαταστάσεις των νετρίνων και χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα.

Τα επόμενα χρόνια έκανε μερικές πολύ καινοτόμες εργασίες για τη ρύθμιση και τον έλεγχο των τροφοδοτικών πρώτα στον επιταχυντή ISR (ο πρώτος επιταχυντής αδρονίων) και αργότερα στον SPS (Super Proton Synchrotron - εξελιγμένος επιταχυντής).

Το 1972 επινόησε την τεχνική "Stochastic cooling" ("στοχαστική εξαγωγή") με την οποία πέτυχε τη μείωση της ενεργειακής διασποράς και της γωνιακής απόκλισης μιας δέσμης φορτισμένων σωματιδίων, κάνοντας τα σωματίδια να είναι "συμπιεσμένα" σε μια λεπτότερη δέσμη. Η τεχνική αυτή βελτίωσε την ποιότητα της δέσμης, γιατί με την αύξηση της πυκνότητας των σωματιδίων αυτά απέκτησαν πιο εύκολα την απαιτούμενη ενέργεια και τελικά αυτή η μέθοδος έφερε την ανακάλυψη των μποζονίων  W και Ζ.

Σχετικά με την μεγάλη σημασία αυτής της τεχνικής, ο πρώην γενικός διευθυντής του CERN

Rolf-Dieter Heuer και ο πρώην διευθυντής των επιταχυντών Stephen Myers είχαν γράψει ότι αποτελούσε μια τυπική ανακάλυψη του κ. van der Meer "που εκ πρώτης όψεως φαίνεται απλή, αλλά για όποιον καταλαβαίνει πραγματικά τους επιταχυντές δεν ήταν τίποτε λιγότερο από μια ιδιοφυή σύλληψη".

Το 1984 μοιράστηκε με τον συνεργάτη του στο CERN Ιταλό Carlos Rubbia το βραβείο Νόμπελ Φυσικής, "για την αποφασιστική συμβολή τους στο μεγάλο έργο το οποίο οδήγησε στην ανακάλυψη των σωματιδίων πεδίου W και Ζ, φορέων της ασθενούς αλληλεπίδρασης".  

Με βάση αυτή την ανακάλυψη, επιβεβαιώθηκε η ηλεκτρασθενής θεωρία, η οποία δέχεται ότι σε πολύ υψηλές ενέργειες οι ασθενείς αλληλεπιδράσεις έχουν την ίδια ένταση με τις ηλεκτρομαγνητικές. Παράδειγμα ασθενούς αλληλεπίδρασης είναι οι πυρηνικές διαδικασίες στο εσωτερικό του Ήλιου, οι οποίες ελέγχουν τη θερμοκρασία του.

Δίχως τον van der Meer, η σωματιδιακή φυσική ίσως θα είχε διαφορετική εξέλιξη στις δεκαετίες '80, '90 και τις αρχές του 21ου αιώνα. Και σήμερα ακόμη, η συνεισφορά του σε ότι γίνεται από τον LHC στο CERN μέχρι το πρόγραμμα των νετρίνων στο Gran Sasso και τον Επιβραδυντή Αντιπρωτονίων θεωρείται μοναδική. 

Το 1984 ο van der Meer έγινε μέλος Ολλανδικής Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών.

Το 1990 συνταξιοδοτήθηκε από το CERN και αποχώρησε.

Ο Simon Van der Meer πέθανε στη Γενεύη στις 4 Μαρτίου 2011 σε ηλικία 86 ετών.

Πηγή: Today in Science History

Σαν σήμερα...1887 γεννήθηκε ο Henry Moseley.

1910, ο Henry Moseley στο Εργαστήριο Balliol-Trinity της Οξφόρδης.

Σαν σήμερα, στις 23 Νοεμβρίου 1887, γεννήθηκε ο Henry Gwyn Jeffreys Moseley στην πόλη Weymouth της Αγγλίας. 

Οι οικογένειες των γονέων του ήταν μορφωμένες και σε καλή οικονομική κατάσταση. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής ανατομίας. 

Το πρώτο του σχολείο (δημοτικό) ήταν το πολύ γνωστό ιδιωτικό Summer Fields στην Οξφόρδη. Στη συνέχεια κέρδισε υποτροφία για το πιο διάσημο ίσως βρετανικό γυμνάσιο, το Eton College (Κολέγιο Ίτον).

Λίγο καιρό μετά το ξεκίνημα των σπουδών του στο Ίτον διαπίστωσε ότι τα μαθήματα Φυσικής ήταν πολύ εύκολα γι' αυτόν κι έτσι συνέχισε να εργάζεται στη Φυσική ανεξάρτητα. Στα 18 του, τελειώνοντας το γυμνάσιο, κέρδισε τα βραβεία του Ίτον για τη Φυσική και τη Χημεία.

Το 1906 έγινε δεκτός στο Trinity College του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης για να σπουδάσει Φυσική. Στις τελικές εξετάσεις, υποφέροντας από αλλεργική ρινίτιδα, κατάφερε να πάρει το δεύτερο και όχι το πρώτο βραβείο στη φυσική, παρότι το ήθελε πολύ. 

Το 1910 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, όπου εντάχθηκε στην ερευνητική ομάδα του Ernest Rutherford. Παρά το γεγονός ότι ο Moseley ήταν "δεύτερος", ο Rutherford τον δέχτηκε στην ομάδα του, γιατί οι συστάσεις από τους καθηγητές του στην Οξφόρδη ήταν εξαιρετικές.

Οι προσωπικότητες των δύο ανδρών ήταν τελείως διαφορετικές. Ο Rutherford ήταν εξωστρεφής και φωνακλάς, ενώ ο Moseley ήταν συγκρατημένος και λιγομίλητος.

Μετά από ένα χρόνο παραμονής στο Μάντσεστερ, ο Rutherford εντυπωσιασμένος από την δουλειά του Moseley, του προσέφερε μια υποτροφία για έρευνα, κάτι που εκείνος δέχτηκε μ' ευχαρίστηση.

Όπως ήταν φυσικό, ο Moseley ασχολήθηκε με την έρευνα των ραδιενεργών χημικών στοιχείων, μιας και αυτός ήταν ο τομέας έρευνας του εργαστηρίου. Σύντομα όμως ξανοίχτηκε σε δικούς του δρόμους παίρνοντας πρωτοβουλία στην επιλογή των πειραμάτων. 

Το 1912 προσπάθησε να δημιουργήσει υψηλή τάση 1.000.000 V προκειμένου να καταφέρει σωματίδια β να επιστρέψουν στην ραδιενεργό πηγή από όπου προέρχονταν. Με μια τέτοια τάση πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει και τα πιο "δραστήρια" σωματίδια β να γυρίσουν πίσω στην πηγή από την οποία εκπέμπονται. 

Μπορεί ν' ακούγεται σαν αστείο μια τέτοια ενέργεια, όμως λειτούργησε έτσι, προσπαθώντας να ρίξει φως στην τότε πρόσφατη θεωρία του Albert Einstein, ότι η μάζα αυξάνεται με την ταχύτητα. 

Βέβαια, 1.000.000 V δεν κατάφερε να πετύχει, όμως με τα 150.000 V που δημιούργησε σε μια ραδιενεργό πηγή, στην πράξη έφτιαξε την πρώτη ατομική μπαταρία, ένα "στοιχείο βήτα" ("beta cell"). Σήμερα, ατομικές μπαταρίες χρησιμοποιούνται εκεί που απαιτούνται μπαταρίες μακράς διάρκειας ζωής, όπως στους καρδιακούς βηματοδότες και στα διαστημόπλοια. 

Το 1913 ο Moseley αποφάσισε να επιστρέψει στην Οξφόρδη και να συνεχίσει εκεί την ερευνητική του εργασία, παρά το γεγονός ότι ο Rutherford του πρότεινε νέα υποτροφία για να μείνει στο Μάντσεστερ.  

Πολύ γρήγορα έστησε τον απαραίτητο εργαστηριακό εξοπλισμό ώστε να μπορέσει να βομβαρδίσει διαφορετικά χημικά στοιχεία με ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας και να μετρήσει τα μήκη κύματος και τις συχνότητες των παραγόμενων ακτίνων Χ. 

Ανακάλυψε ότι κάθε στοιχείο εξέπεμπε ακτίνες Χ συγκεκριμένης συχνότητας και ότι υπήρχε μια γραμμική σχέση ανάμεσα στον ατομικό αριθμό του στοιχείου και στην τετραγωνική ρίζα της συχνότητας των ακτίνων Χ.

Γνωρίζοντας την υπόθεση που είχε κάνει από το 1911 ο Antonius van den Broek ότι ο ατομικός αριθμός θα έπρεπε να είναι ίσος με την ποσότητα του φορτίου στον ατομικό πυρήνα, ο Moseley κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε αποδείξει την παραπάνω υπόθεση. 

Αυτό ήταν πολύ σημαντικό, γιατί έτσι ο Moseley ανακάλυψε ότι η βασική διαφορά ανάμεσα στα στοιχεία είναι ο αριθμός των πρωτονίων που έχουν. 

Δηλαδή, διαπίστωσε ότι ένα στοιχείο ξεχωρίζει από ένα άλλο, από τον αριθμό των πρωτονίων του.

Όταν ο Moseley τοποθέτησε τα στοιχεία στον περιοδικό πίνακα με βάση τον αριθμό των πρωτονίων τους διαπίστωσε ότι όλες οι ανωμαλίες που μέχρι τότε υπήρχαν απλά εξαφανίστηκαν. Επιπλέον, παρατήρησε 4 κενά στο νέο περιοδικό πίνακα στις θέσεις 43, 61, 72, 75 για τα οποία υπέθεσε (όπως νωρίτερα και ο Mendeleev) ότι αντιστοιχούν σε στοιχεία που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί. Επιβεβαιώθηκε αργότερα με την ανακάλυψη των στοιχείων Τεχνήτιο (ανακαλύφθηκε το 1937), Προμήθειο (1945), Άφνιο (1923) και Ρήνιο (1925).

Το 1913 ο Moseley ήταν μόλις 26 χρονών.

Βέβαια, δεν έμεινε μόνο σ' αυτή τη σπουδαία ανακάλυψη. Σύντομα ανακάλυψε μια νέα τεχνική για την ανίχνευση των χημικών στοιχείων, μέθοδο που στηριζόταν στην εκπομπή ακτίνων Χ από τα στοιχεία, όταν αυτά βομβαρδίζονταν από ηλεκτρόνια υψηλών ενεργειών. Ήταν η φασματοσκοπία ακτίνων Χ.

Το 1914 ο Rutherford και ο Bragg πρότειναν στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης να προσφέρουν στον Moseley έδρα καθηγητή φυσικής, μόλις θα ήταν δυνατό. 

Όμως, ο Moseley είχε άλλα στο μυαλό του. 

Το 1914 είχε ξεκινήσει ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Moseley κατετάγη εθελοντικά στο Μηχανικό του Βρετανικού στρατού, αρνούμενος να υπακούσει στις προτροπές της οικογένειάς του να συνεχίσει το ερευνητικό του έργο, αλλά και κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να πείσει τις αρχές να τον δεχτούν μιας και αρνούντο.

Στις 10 Αυγούστου 1915, ο ανθυπολοχαγός Henry Moseley σκοτώθηκε στη μάχη της Καλλίπολης στην Τουρκία, σε ηλικία μόλις 28 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στη χερσόνησο της Καλλίπολης.

Ως αποτέλεσμα του θανάτου του Moseley και μετά από έντονες ενέργειες του Rutherford, η Βρετανική κυβέρνηση απαγόρευσε σε άλλους επιστήμονες να υπηρετούν στην πρώτη γραμμή.

Το 1916 δεν εδόθησαν βραβεία Νόμπελ στη Φυσική ή στη Χημεία. Πιστεύεται, ότι αν ο Moseley ήταν στη ζωή, θα μπορούσε να είχε πάρει ένα από αυτά τα δύο βραβεία.

Πηγή: Today in Science History,  Famous Scientists

25 Ερωτήσεις Πολλαπλής Επιλογής στην Κινητική των Αερίων με το Πρόγραμμα Hot Potatoes.

Φυσική Β' Λυκείου Θετικών Σπουδών

Στο αρχείο θα βρείτε 25 ερωτήσεις Πολλαπλής Επιλογής από την ύλη Προσανατολισμού των Θετικών Σπουδών, σχετικά με την Κινητική των Αερίων (Νόμοι των αερίων, Καταστατική εξίσωση των ιδανικών αερίων, Κινητική θεωρία).

Οι ερωτήσεις προέρχονται από την πλατφόρμα της "Τράπεζας Θεμάτων" του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) του Υπουργείου Παιδείας.

Μπορείτε να δείτε και να κατεβάσετε το αρχείο από  ΕΔΩ .

Παρακάτω μπορείτε να βρείτε κι άλλα 2 αρχεία στην Κινητική των Αερίων (μαζί και Θερμοδυναμική) με το πρόγραμμα Hot Potatoes, που είχα ανεβάσει στο παρελθόν  ΕΔΩ.          

Σαν σήμερα...1901 αποφασίστηκε η απονομή για το 1ο βραβείο Νόμπελ στη Φυσική.

Σαν σήμερα, στις 12 Νοεμβρίου 1901, η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών (σουηδικά: Kungliga Vetenskapsakademien, KVA)  αποφάσισε για την απονομή του πρώτου βραβείου Νόμπελ στη Φυσική και στη Χημεία, εκτελώντας τη διαθήκη του Alfred Nobel που είχε αποβιώσει πέντε χρόνια νωρίτερα. 

Το πρώτο βραβείο Νόμπελ στη Φυσική απονεμήθηκε στον Γερμανό φυσικό Wilhelm Röntgen για "την αναγνώριση των εξαιρετικών υπηρεσιών που είχε προσφέρει με την ανακάλυψη των αξιοσημείωτων ακτίνων που στη συνέχεια πήραν το όνομά τους από αυτόν" (ακτίνες Röntgen ή ακτίνες Χ).

Το πρώτο βραβείο Νόμπελ στη Χημεία απονεμήθηκε στον Ολλανδό χημικό Jacobus H. van't Hoff για "την αναγνώριση των εξαιρετικών υπηρεσιών που είχε προσφέρει με την ανακάλυψη των νόμων της χημικής δυναμικής και της ωσμωτικής πίεσης στα διαλύματα".

Τα βραβεία παραδόθηκαν στους νικητές σε τελετή απονομής που έγινε στη Στοκχόλμη στις 10 Δεκεμβρίου 1901, επέτειο του θανάτου του Alfred Nobel.

Ξέρατε για το βραβείο Νόμπελ στη Φυσική ότι

• μέχρι σήμερα έχει απονεμηθεί σε 204 επιστήμονες.

• στο διάστημα 1901 - 2016 έχουν απονεμηθεί 110 βραβεία.

• 47 φορές έχει δοθεί σε ένα άτομο (τις άλλες φορές έχει δοθεί σε 2 ή 3 άτομα).

• 1 πρόσωπο, ο Αμερικανός John Bardeen, το έχει λάβει 2 φορές, το 1956 και το 1972.

• μέχρι σήμερα το έχουν λάβει 2 γυναίκες, η Πολωνογαλλίδα Maria Skłodowska-Curie το 1903 και η Γερμανοαμερικανίδα Maria Goeppert-Mayer το 1963.

• 25 ετών ήταν η ηλικία του νεότερου νικητή του βραβείου. Ήταν ο Βρετανός Lawrence Bragg, που μοιράστηκε το βραβείο με τον πατέρα του William Bragg, το 1915.

• 55 ετών είναι ο μέσος όρος ηλικίας των νικητών του βραβείου.

Όλα τα βραβεία Νόμπελ στη Φυσική ΕΔΩ.

Πηγή: Today in Science History