Σαν σήμερα ... 1995, πέθανε ο φυσικός, νομπελίστας της ειρήνης, Sir Joseph Rotblat.

Sir Joseph Rotblat

Σαν σήμερα, στις 31 Αυγούστου 1995, πέθανε στο Λονδίνο σε ηλικία 97 ετών, ο Sir Joseph Rotblat (Σερ Γιόζεφ Ρότμπλατ), ένας φυσικός, ειρηνιστής, ένας "Πολωνός με Βρετανικό διαβατήριο" όπως αυτοχαρακτηριζόταν. 

Ο Γιόζεφ Ρότμπλατ γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1908, στη Βαρσοβία της Πολωνίας, τότε τμήμα της Ρωσικής αυτοκρατορίας. 
Ήταν ένα από τα επτά παιδιά του Zygmunt Rotblat και της Sonia Krajtman που ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ο πατέρας του διεύθυνε μία μεγάλη επιχείρηση αμαξών, ενώ εξέτρεφε και άλογα. Η οικογένεια ήταν εύπορη, αλλά όλα άλλαξαν με την έναρξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Τότε τα σύνορα έκλεισαν και τα άλογα επιτάχθηκαν, κάτι που οδήγησε την επιχείρηση στη χρεωκοπία και την οικογένεια στη φτώχεια.

Η φωτογραφία της ταυτότητας εισόδου
του Ρότμπλατ στο Λος Άλαμος.

Η οικογένεια του νεαρού Ρότμπλατ, μη μπορώντας να τον στείλει στο γυμνάσιο, ανέθεσε την εκπαίδευσή του σ' έναν ραβίνο της περιοχής. Στη συνέχεια παρακολούθησε τεχνικό σχολείο παίρνοντας το 1923 δίπλωμα ηλεκτρολόγου. Εργάσθηκε ως ηλεκτρολόγος στη Βαρσοβία, αλλά η φιλοδοξία του ήταν να γίνει φυσικός. 
Τον Ιανουάριο του 1929, με την βοήθεια του πρύτανη της σχολής Ludwik Wertenstein έγινε δεκτός ως φοιτητής στο Τμήμα Φυσικής του «Ελεύθερου Πανεπιστημίου της Πολωνίας». Το 1932 πήρε μάστερ και το 1938 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. 
Στη συνέχεια, ο Wertenstein τον βοήθησε να προσληφθεί ως ερευνητής στο Εργαστήριο Ραδιενέργειας της Επιστημονικής Εταιρείας της Βαρσοβίας και το 1937 έγινε βοηθός διευθυντή του Ινστιτούτου Ατομικής Φυσικής του Ελεύθερου Πανεπιστημίου. 
Το 1937 παντρεύτηκε την Tola Gryn, φοιτήτρια της φιλολογίας που είχε γνωρίσει το 1930 σε καλοκαιρινή κατασκήνωση.

Ο Γιόζεφ Ρότμπλατ και η Ruth Adams
στην πρώτη διάσκεψη του Pugwash.

Πριν από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ρότμπλατ είχε ήδη διεξάγει πειράματα που αποδείκνυαν την εκπομπή νετρονίων κατά την πυρηνική σχάση. Στις αρχές του 1939 σκέφτηκε ότι η επίτευξη μεγάλου αριθμού σχάσεων ατομικών πυρήνων σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα απελευθέρωνε μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Συνέχισε υπολογίζοντας ότι αυτή η διεργασία θα μπορούσε να συμβεί σε λιγότερο από ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου και ως αποτέλεσμα θα προκαλούσε μία έκρηξη.

Τον Μάρτιο του 1939 ο James Chadwick (Τζέιμς Τσάντγουικ) τον κάλεσε στην ερευνητική του ομάδα στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, όπου ως κύριο έργο του είχε τη μελέτη της ενέργειας των νετρονίων που εκπέμπονται κατά τη σχάση πυρήνων ουρανίου. Τότε ο Τσάντγουικ είχε κατασκευάσει έναν επιταχυντή σωματιδίων για να μελετήσει θεμελιώδεις πυρηνικές αντιδράσεις. Ο Ρότμπλατ αποδέχτηκε την πρόσκληση και πήγε στο Λίβερπουλ, επειδή ήθελε να κατασκευάσει κάτι παρόμοιο στη Βαρσοβία.

Ο Γιόζεφ Ρότμπλατ μιλώντας στον κήπο της έπαυλης του Cyrus Eaton
που φιλοξένησε την πρώτη διάσκεψη Pugwash το 1957.

Σύντομα ο Τσάντγουικ εξασφάλισε για τον Ρότμπλατ την υποτροφία Oliver Lodge  διπλασιάζοντας την αμοιβή του. 

Το καλοκαίρι του 1939 ο Ρότμπλατ επέστρεψε στη Βαρσοβία για να πάρει μαζί την γυναίκα του Τόλα. Στα τέλη Αυγούστου του 1939 που είχαν προγραμματίσει να φύγουν, η Τόλα ήταν άρρωστη κι έτσι επέστρεψε μόνος του στο Λίβερπουλ. 

Την 1η Σεπτεμβρίου ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος με την επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία, με αποτέλεσμα η Τόλα ν' αποκλειστεί στην Πολωνία. Το επόμενο διάστημα ο Ρότμπλατ έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να φυγαδεύσει τη γυναίκα του, δίχως όμως να το καταφέρει. Η Τόλα εξοντώθηκε το 1942 (ή 1944) στο Στρατόπεδο του Μαϊντάνεκ και ο Ρότμπλατ δεν την ξαναείδε. Αυτό τον επηρέασε βαθιά στην υπόλοιπη ζωή του και τον έκανε να μη παντρευτεί ξανά.

  
Τον Φεβρουάριο του 1944 πήρε μέρος στην Βρετανική επιστημονική ομάδα υπό τον Τσάντγουικ που μετέβη στο Los Alamos του Νέου Μεξικού συμμετέχοντας στο πυρηνικό πρόγραμμα των ΗΠΑ Manhattan Project (Πρόγραμμα Μανχάταν) για την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Στην αρχή εργάστηκε με την ομάδα του Egon Bretscher και στη συνέχεια με την ομάδα του Robert R. Wilson για το κύκλοτρο.
Όμως ο Ρότμπλατ είχε ισχυρές προσωπικές επιφυλάξεις σχετικά με τη χρήση της επιστήμης για την ανάπτυξη ενός τόσο καταστροφικού όπλου. Λέγεται, χωρίς όμως να είναι επιβεβαιωμένο, ότι σ' ένα γεύμα στο σπίτι του Τσάντγουικ τον Μάρτιο του 1944, ο Ρότμπλατ σοκαρίστηκε όταν άκουσε τον διοικητή του Προγράμματος Μανχάταν στρατηγό Leslie R. Groves Jr. να ισχυρίζεται πως ο πραγματικός σκοπός του προγράμματος ήταν η υποταγή των Σοβιετικών.

Ο Leo Szilard (αρ.) συνομιλεί με τον Cyrus Eaton (δεξ.) στην πρώτη
διάσκεψη του Pugwash, στη Nova Scotia του Καναδά.
Όρθιος παρακολουθεί ο Brock Chisholm (1957).

Μέχρι τα τέλη του 1944 ήταν φανερό στην Αμερικανική αντικατασκοπία ότι η Γερμανία είχε εγκαταλείψει την ανάπτυξη μιας δικής της πυρηνικής βόμβας, οπότε ο Ρότμπλατ ζήτησε να φύγει από το Πρόγραμμα Μανχάταν. Τότε, οι αμερικανικές υπηρεσίες έδειξαν στον Τσάντγουικ ένα διαβαθμισμένο ντοσιέ στο οποίο ο Ρότμπλατ κατηγορείτο ως κατάσκοπος των Σοβιετικών και ότι, έχοντας μάθει να οδηγεί αεροπλάνο στο Λος Άλαμος, ήταν ύποπτος να αυτομολήσει στην Σοβιετική Ένωση. Επιπλέον, τον κατηγορούσαν ότι είχε επισκεφθεί «κάποιους» στη Σάντα Φε του Νέου Μεξικού και τους άφησε μία επιταγή για τη χρηματοδότηση της δημιουργίας ενός κομμουνιστικού θύλακα. Τότε, αλλά και αργότερα, ο Ρότμπλατ μπόρεσε να αποδείξει ότι οι "πληροφορίες" του ντοσιέ ήταν κατασκευασμένες. Όμως έχοντας την ρετσινιά του "σοβιετικού πράκτορα" οι Αμερικανοί τού αρνούνταν την έκδοση βίζας μέχρι το 1964. 
Ο Τσάντγουικ θεώρησε μεγάλη προσβολή το γεγονός ότι ένα μέλος της  Βρετανικής αποστολής ήταν ο πρώτος που εγκατάλειψε το πρόγραμμα, αλλά ο Ρότμπλατ υπήρξε ο μόνος φυσικός που εγκατέλειψε το Πρόγραμμα Μανχάταν για λόγους συνείδησης. 

Ο Ρότμπλατ με τον Ιάπωνα φιλόσοφο και ειρηνιστή
 Daisaku Ikeda στην Οζάκα της Ιαπωνίας τον Οκτώβριο 1989.

Το 1945 επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία, όπου έγινε λέκτορας και διευθυντής ερευνών πυρηνικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ. Λίγο αργότερα, αποφάσισε να μην επιστρέψει στην κομμουνιστική Πολωνία και πήρε τη βρετανική υπηκοότητα. 
Όμως, αισθάνθηκε προδομένος από τη χρήση των πυρηνικών όπλων κατά της Ιαπωνίας και έκανε καμπάνια για ένα τριετές μορατόριουμ στη διεξαγωγή πυρηνικών ερευνών. 
Ο Ρότμπλατ ήταν απόλυτος στο ότι η έρευνά του έπρεπε να έχει μόνο ειρηνικούς στόχους και για τον λόγο αυτό ενδιαφέρθηκε για τις ιατρικές και βιολογικές χρήσεις της ραδιενεργού ακτινοβολίας. 
Το 1949 μετακινήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ στην Ιατρική σχολή του νοσοκομείου St Bartholomew ("Barts") στο Λονδίνο, ως καθηγητής Φυσικής, στον τομέα της ιατρικής φυσικής. Εκεί παρέμεινε ως στη συνταξιοδότησή του το 1976.
Το 1950 πήρε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ με τίτλο της διατριβής του "Determination of a number of neutrons emitted from a source" ("Προσδιορισμός του αριθμού νετρονίων που εκπέμπονται από μία πηγή"). 

3η διάσκεψη του Pugwash στο Kitzbühel της Αυστρίας. Στην φωτογραφία 
εμφανίζονται διάσημα ονόματα φυσικών.

Το 1955 απέδειξε ότι η ραδιενεργός μόλυνση από την αμερικανική πυρηνική δοκιμή της βόμβας Castle Bravo στην Ατόλη Μπικίνι θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που είχε ανακοινωθεί επίσημα. Μέχρι τότε η επίσημη «γραμμή» ήταν ότι η αύξηση της ισχύος των πυρηνικών βομβών δεν συνοδευόταν από αντίστοιχη αύξηση στην απελευθερούμενη ραδιενέργεια. Ιάπωνες επιστήμονες που είχαν συλλέξει δεδομένα από ένα αλιευτικό σκάφος, το Daigo Fukuryū Maru ("Τυχερός δράκος"), που είχε από απροσεξία εκτεθεί στη ραδιενέργεια, διαφωνούσαν με αυτή την άποψη. Ο Ρότμπλατ κατάφερε να συναγάγει ότι αυτή η βόμβα υδρογόνου είχε τρία στάδια έκρηξης και ότι η σχάση που περιελάμβανε αύξανε την ποσότητα της εκλυόμενης ραδιενέργειας κατά χίλιες περίπου φορές. Η επιστημονική δημοσίευση του Ρότμπλατ έλαβε μεγάλη δημοσιότητα από τα ΜΜΕ και συνεισέφερε στον δημόσιο διάλογο που κατέληξε στην απαγόρευση των ελεύθερων πυρηνικών δοκιμών στην ατμόσφαιρα.

Ο Sir Joseph Rotblat τον Οκτώβριο του 1995
φωτογραφημένος από την Anne-Katrin Purkiss.

Το 1955 ήταν ο νεότερος σε ηλικία επιστήμονας που υπέγραψε το Μανιφέστο για την ειρήνη των Russell-Einstein και αυτός που το παρουσίασε στον τύπο. Μετά την επιτυχημένη παρουσία του Μανιφέστου από τον  Rotblat, ο Cyrus Eaton, ιδρυτής των Συνεδρίων Pugwash για την Επιστήμη και τις Διεθνείς Υποθέσεις, του πρότεινε να δραστηριοποιηθεί στην Οργάνωση. Έτσι, με τη βοήθεια του Bertrand Russell και άλλων οργάνωσε το 1957 το πρώτο από αυτά τα Συνέδρια, κάτι που συνέχισε να κάνει κάθε χρόνο μέχρι το θάνατό του.  Στην Οργάνωση Pugwash ήταν γενικός γραμματέας (1957-1973) και στη συνέχεια πρόεδρος από το 1988.

Ο Γιόζεφ Ρότμπλατ (καθιστός, τρίτος από αριστερά) το 1990 στο Ελσίνκι.

Ο Ρότμπλατ πίστευε ότι οι επιστήμονες πρέπει να παίρνουν υπ' όψη τους τις συνέπειες του έργου τους. Γι' αυτό έγινε από τους πιο σφοδρούς πολέμιους της ανάπτυξης των πυρηνικών όπλων κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Πίστευε ότι ο κάθε επιστήμονας φέρει μία προσωπική, εξατομικευμένη ηθική ευθύνη και, ακριβώς όπως ο "Όρκος του Ιπποκράτη" παρέχει έναν κώδικα συμπεριφοράς για τους ιατρούς, σκεπτόταν ότι οι θετικοί επιστήμονες θα έπρεπε να έχουν τον δικό τους κώδικα ηθικής, έναν «όρκο του Ιπποκράτη για θετικούς επιστήμονες». Παρότι Εβραίος ο ίδιος, κατά τη θητεία του ως πρόεδρος των Συνεδρίων Pugwash, ο Ρότμπλατ υπέβαλλε ως υποψήφιο για το Νόμπελ Ειρήνης κάθε χρόνο από το 1988 ως το 2004 τον θεωρούμενο ως «προδότη» από τους Ισραηλινούς πυρηνικό τεχνικό Μορντεχάι Βανούνου. Ο Βανούνου είχε αποκαλύψει την έκταση του προγράμματος πυρηνικών όπλων του Ισραήλ και στη συνέχεια είχε περάσει 18 χρόνια στη φυλακή.

Ο Γιόζεφ Ρότμπλατ παίρνοντας το Νόμπελ Ειρήνης στις 10 Δεκεμβρίου 1995.

Ο Ρότμπλατ διετέλεσε πρόεδρος αρκετών ιδρυμάτων και επιστημονικών ενώσεων, καθώς και συνιδρυτής και μέλος του Δ.Σ. του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών Ειρήνης της Στοκχόλμης. Υπήρξε επίσης μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Ιατρικών Ερευνών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Το 1995 ο σερ Γιόζεφ Ρότμπλατ και η Οργάνωση Pugwash μοιράστηκαν το βραβείο Nobel Ειρήνης "για τις προσπάθειές τους να μειώσουν το ρόλο των πυρηνικών όπλων στη διεθνή πολιτική και μακροπρόθεσμα να εξαλείψουν αυτά τα όπλα".

Ο Γιόζεφ Ρότμπλατ στο Ikeda Κέντρο για την Ειρήνη, την Μάθηση και τον Διάλογο.

Ένα κείμενο-αφιέρωμα στον Γιόζεφ Ρότμπλατ σε τιμητική εκδήλωση για το θάνατό του, από την Royal Society του Λονδίνου. 

Η ιστορία της Οργάνωσης Pugwash.

Πηγή: Today in Science History 

Σαν σήμερα ... 1832, πέθανε ο Γάλλος Sadi Carnot.

Nicolas Léonard Sadi Carnot
(Πορτραίτο από τον Louis-Léopold Boilly)

Σαν σήμερα, στις 24 Αυγούστου 1832, πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία μόλις 36 ετών, ο στρατιωτικός μηχανικός και φυσικός Nicolas Léonard Sadi Carnot, που συχνά αναφέρεται ως "ο πατέρας της θερμοδυναμικής".

Ο Sadi Carnot γεννήθηκε στις 1 Ιουνίου 1796 στο Palais du Petit-Luxembourg, στο Παρίσι. 
Πατέρας του ήταν ο Lazare Carnot, μαθηματικός, στρατιωτικός μηχανικός και μέλος του Διευθυντηρίου (κυβέρνησης) της Γαλλικής επανάστασης. Ο πατέρας επέλεξε για το γιο του το όνομα Sadi (με το οποίο θα γινόταν γνωστός) από τον Πέρση ποιητή Saαdi of Shiraz. Νεότερος αδελφός του ήταν ο μετέπειτα φιλόσοφος και πολιτικός Hippolyte Carnot. Ήταν θείος του μετέπειτα προέδρου της Γαλλίας (1887 - 1894) Marie François Sadi Carnot. 

Ο Sadi Carnot γεννήθηκε σε μια εποχή μεγάλης πολιτικής ρευστότητας, που λόγω της θέσης του πατέρα του θα έφερνε στην οικογένεια πολλά σκαμπανεβάσματα. 

Το 1807 ο πατέρας του παραιτήθηκε απ' όλα τα αξιώματα για ν' αφοσιωθεί στην εκπαίδευση των δύο γιων του. Ο Sadi βρήκε έναν εξαιρετικό καθηγητή στο πρόσωπο του πατέρα του, που τον δίδαξε μαθηματικά, φυσική, χημεία, αλλά και γλώσσες και μουσική. 

Ο πατέρας του Sadi, Lazare Carnot.

Έχοντας παρουσιάσει ο Sadi μεγάλη πρόοδο με την καθοδήγηση του πατέρα του, στη συνέχεια στάλθηκε στο Λύκειο Charlemagne στο Παρίσι, να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις της École Polytechnique. Το 1812, σε ηλικία μόλις 16 ετών (τη μικρότερη ηλικία που μπορούσε να γίνει δεκτός) πέρασε την πόρτα της École Polytechnique για να συναντήσει ως καθηγητές του προσωπικότητες της επιστήμης, όπως ο Poisson, ο  Ampère ή ο Arago. Το 1814 αποφοίτησε από τη σχολή, αλλά πριν γίνει αυτό, ο Carnot με τους συμφοιτητές του είχαν προλάβει να πολεμήσουν και να ηττηθούν στο πλευρό του Ναπολέοντα, υπερασπιζόμενοι την Vincennes, στα ανατολικά του Παρισιού, ενάντια στους Συμμάχους.  

Μετά την αποφοίτησή του, ο Carnot γράφτηκε για τα επόμενα δύο χρόνια στην École du Génie στο Metz προκειμένου να γίνει στρατιωτικός μηχανικός. Το 1815, με την επιστροφή του Ναπολέοντα από την εξορία, ο πατέρας Carnot ανέλαβε υπουργός Eσωτερικών και η θέση του γιου του στην στρατιωτική ακαδημία έγινε μάλλον "λεπτή". Τον Οκτώβριο του 1815, μετά την πτώση του Ναπολέοντα, ο πατέρας Carnot εξορίστηκε και πήγε στη Γερμανία, απ' όπου δεν ξαναγύρισε στη Γαλλία και η στρατιωτική καριέρα του Sadi δεν έδειχνε να έχει καλή προοπτική.    

Ο κύκλος του Carnot σε διαφάνεια από σχετική ανάρτηση ppt.

Μετακινούμενος από τόπο σε τόπο αγνοήθηκε, ενώ οι εργασίες που του δίνονταν δεν ταίριαζαν με το αντικείμενο των σπουδών του. Το 1819 πέρασε τις εξετάσεις για να ενταχθεί στο πρόσφατα σχηματισμένο Σώμα Γενικού Επιτελείου. Σχεδόν αμέσως πήρε άδεια με μισή αμοιβή κι εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.

Στο Παρίσι ο Carnot ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα σε διάφορα Ινστιτούτα, περιλαμβανομένων της Σορβόνης και του Collège de France. Αυτή την εποχή, έχοντας αρχίσει να δείχνει ενδιαφέρον για βιομηχανικά προβλήματα, ξεκίνησε τη μελέτη της θεωρίας των αερίων.  

Το 1821 επισκέφτηκε στο Μαγδεμβούργο της Γερμανίας τον εξορισμένο πατέρα του και τον αδελφό του Hippolyte που ζούσε μαζί του. Είναι σίγουρο ότι στο Μαγδεμβούργο συζήτησε με τον πατέρα του για τις ατμομηχανές, γιατί η πρώτη ατμομηχανή είχε φτάσει πριν τρία χρόνια στο Μαγδεμβούργο και ο πατέρας του είχε δείξει ενδιαφέρον γι' αυτή. 

Επιστρέφοντας ο Sadi στο Παρίσι, ξεκίνησε τη δουλειά του πάνω στη θεωρητική μελέτη των μηχανών, βάζοντας τις βάσεις για τη θεμελίωση της μοντέρνας θεωρίας της θερμοδυναμικής.

Το εξώφυλλο του μοναδικού έργου που
δημοσίευσε ο Carnot το 1824.

Η πρώτη από τις εργασίες του Carnot γράφτηκε το 1822-23 και σ' αυτήν προσπάθησε να βρει μια μαθηματική έκφραση για το παραγόμενο έργο από ένα χιλιόγραμμο ατμού. Η εργασία αυτή γι' άγνωστο λόγο δεν δημοσιεύθηκε, παρά το γεγονός ότι ήταν έτοιμη και βρέθηκε μόλις το 1966.

Μετά το θάνατο του πατέρα τους, ο Hippolyte Carnot επέστρεψε στο Παρίσι και βοήθησε τον αδελφό του να γράψει το μοναδικό βιβλίο του για τις θερμικές μηχανές, μ' έναν περισσότερο κατανοητό, στο ευρύ κοινό, τρόπο. 

Το 1824 ο Carnot δημοσίευσε το βιβλίο του με τίτλο "Réflexions sur la puissance motrice du feu et sur les machines propres à développer cette puissance" ("Συλλογισμοί πάνω στην κινητήρια δύναμη/ισχύ της φωτιάς και πάνω στις κατάλληλες μηχανές για να αναπτυχθεί αυτή η δύναμη/ισχύς"). Μέσα σ' αυτό το βιβλίο περιέχεται η περιγραφή του "κύκλου Carnot".

Όμως, το βιβλίο έγινε γνωστό μόνον όταν το 1834 ο Clapeyron έκανε μια αναλυτική αναδιατύπωση. Το 1848 και 1849 ο William Thomson (Lord Kelvin) και αργότερα ο Rudolf Clausius αναγνώρισαν το σημαντικό έργο του Carnot και ενσωμάτωσαν τις ιδέες του στις θερμοδυναμικές θεωρίες που πρότειναν. 

Ο Rudolf Diesel επίσης  στηρίχτηκε στις θεωρίες του Carnot όταν σχεδίασε τη μηχανή ντίζελ το 1893.
Η "αρχή του Carnot" είναι θεμελιώδης στη θεωρία της Θερμοδυναμικής.

Ένα διάγραμμα που παριστάνει τον κύκλο Carnot.

Το 1827 ανέλαβε πλήρη καθήκοντα στο Σώμα Γενικού Επιτελείου και για ένα χρόνο δούλεψε ως στρατιωτικός μηχανικός στη Lyon και στην Auxonne.

Επειδή δεν ήταν ικανοποιημένος με την καριέρα του, παραιτήθηκε από το στρατό, επέστρεψε στο Παρίσι και συνέχισε την έρευνά του στη θεωρία της θερμότητας. 

Από το 1830, ικανοποιημένος με το δημοκρατικό πολιτικό καθεστώς της Γαλλίας, αποφάσισε ν' ασχοληθεί με τη δημόσια ζωή της πατρίδας του και ειδικότερα με την δημόσια εκπαίδευση. Του προσφέρθηκε κυβερνητική θέση που όμως αρνήθηκε. Λίγο αργότερα, μετά την επαναφορά της μοναρχίας, αποσύρθηκε από την πολιτική κι επέστρεψε στο επιστημονικό του έργο.

Τον Ιούνιο του 1832 κι ενώ νοσηλευόταν σ' ένα ιδιωτικό άσυλο πάσχοντας από "μανία" και "γενικό τρέμουλο", το Παρίσι χτυπήθηκε από επιδημία χολέρας.

Στις 24 Αυγούστου του ίδιου χρόνου, ο Sadi Carnot πέθανε στο Παρίσι, στο νοσοκομείο του Ivry-sur-Seine, μία ημέρα μετά την προσβολή του από χολέρα. Λόγω της χολέρας, πολλά από τα γραπτά του, αλλά και αντικείμενα που είχε, κάηκαν με τη σορό του, μετά το θάνατό του. Έτσι, ένα πολύ μικρό μέρος των πολύτιμων σημειώσεων που είχε κρατήσει από τα πειράματά του, διασώθηκαν.     

Ο Carnot σε ηλικία 17 ετών (1813) με την παραδοσιακή στολή
ως σπουδαστής της Πολυτεχνικής Σχολής του Παρισιού. 

Είναι γεγονός ότι στη διάρκεια της ζωής του δεν αναγνωρίστηκε το μέγεθος του έργου που πρόσφερε και γι' αυτό, ίσως να ευθυνόταν και ο χαρακτήρας του. Οι φίλοι του τον περιέγραφαν ως μοναχικό, σχεδόν σιωπηλό, αλλά ασυγκράτητα περίεργο για την επιστήμη και τις τεχνικές διαδικασίες.

Όμως, η πολλαπλή επιστημονική συνεισφορά του Sadi Carnot (μηχανή θερμότητας Carnot, θεώρημα Carnot, απόδοση μηχανής Carnot κλπ), όχι άδικα του έχουν δώσει τον τίτλο  του "πατέρα της Θερμοδυναμικής".

Πηγή: Today in Science History 

Σαν σήμερα ... 2000, πέθανε ο ελληνικής καταγωγής πειραματικός φυσικός Τομ Υψηλάντης.

Τομ Υψηλάντης (Νοέμβριος 1955).

Σαν σήμερα, στις 16 Αυγούστου 2000, πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 72 ετών,  στη Γενεύη της Ελβετίας, ο ελληνικής καταγωγής πειραματικός φυσικός Thomas "Tom" Ypsilantis (Θωμάς "Τομ" Υψηλάντης). 

Ο Τομ Υψηλάντης γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1928, στη Salt Lake City της Utah των ΗΠΑ. 

Ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά του Ιωάννη Υψηλάντη και της Ευγενίας Τζερεφού, που το 1924 είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ από την Ελλάδα. Το βαπτιστικό όνομα του Τομ ήταν Αθανάσιος. Τα άλλα δύο αδέλφια του ήταν, η μεγαλύτερη από αυτόν, Μαίρη (αργότερα Mary Y. Souvall) και ο Γιάννης.

Το 1931 πέθανε ο πατέρας τού μόλις διόμισυ ετών Τομ, κτυπημένος από κεραυνό. Ο Ιωάννης Υψηλάντης είχε γεννηθεί στο χωριό Στρώμη της περιοχής Παρνασσίδας, στους πρόποδες της Γκιώνας. Γι’ αυτό και οι Στρωμίτες δεν ξεχνούν την οικογένεια Υψηλάντη και την τιμούν με κάθε ευκαιρία.   

Μετά τον θάνατο του πατέρα, η μητέρα ανέλαβε την ανατροφή των τριών παιδιών της. Η μητέρα του Ευγενία είχε γεννηθεί στο χωριό Καστανιά, στην περιοχή Βάτικα της Λακωνίας και πέθανε το 1981. 

Ο Τομ Υψηλάντης σε φωτογραφία από το αρχείο Emilio Segré. 

Το 1945 τελείωσε το Γυμνάσιο South High School της Salt Lake City με πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα και στον αθλητισμό. 

Το 1949 πήρε μπάτσελορ στη Χημεία από το Πανεπιστήμιο της Utah. Όπως είπε σε μια ομιλία του ο Herbert Steiner, συνάδελφος και φίλος του Τομ, «Ευτυχώς η επαφή του με τους Μορμόνους της Utah δεν του άφησε σημάδια».

Στη συνέχεια παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο Berkeley στην Καλιφόρνια απ’ όπου το 1952 πήρε μάστερ στη Φυσική και τον Ιούνιο 1955 πήρε το  διδακτορικό του με την επίβλεψη του Emilio Segrè. Ο τίτλος της διδακτορικής του εργασίας ήταν «Experiments on polarization in nucleon-nucleon scattering at 310 MeV» («Πειράματα σχετικά με την πόλωση στη σκέδαση νουκλεονίου - νουκλεονίου στα 310 MeV»).

Παρέμεινε στο Berkeley, στην αρχή ως μεταδιδακτορικός φοιτητής και στη συνέχεια ως βοηθός καθηγητής στο τμήμα Φυσικής, μοιραζόμενος για τα επόμενα 15 χρόνια το ίδιο γραφείο με τον επί 50 σχεδόν χρόνια φίλο του Herbert Steiner. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Steiner "Δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος με το να ακολουθεί την πεπατημένη, αλλά πάντα προσπαθούσε να βρει νέες κατευθύνσεις, να εξερευνήσει νέα θεμελιώδη ζητήματα και να ανακαλύψει νέες τεχνικές. Το δυνατό του σημείο ήταν στο να δημιουργεί ιδέες και να διερευνά  τις συνέπειές τους, αλλά ακόμη ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να κάνει συνεργάτες μάγους τεχνικούς, όπως ο Clyde Wiegand και ο Jacques Seguinot, που μπορούσαν να τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Στην πραγματικότητα, η ιστορία του Τομ είναι η ιστορία της εξέλιξης της σωματιδιακής φυσικής… Μέχρι το 1950 σωματιδιακή φυσική ήταν η πυρηνική φυσική όμως η ανάπτυξη των επιταχυντών υψηλής ενέργειας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν που άνοιξε την πόρτα στον εκπληκτικό κόσμο των σωματιδίων και των αλληλεπιδράσεών τους… Ο Τομ επηρέασε την εξέλιξη της σωματιδιακής φυσικής και την ίδια περίοδο ο ίδιος επηρεάσθηκε από αυτή".

Ο ίδιος ο Υψηλάντης στο βιογραφικό του σημείωμα χωρίζει τις ερευνητικές του δραστηριότητες σε τρεις περιόδους: «Τα χρόνια στο Berkeley» (1949–1969), «Επτά χρόνια Αναστοχασμού (Seven Years of Reflection)» (1962–1969) και «Ευρώπη» (1969–2000).

• Τα χρόνια στο Berkeley 

Από πολύ νωρίς, ήδη από το 1950, δημοσίευσε την πρώτη εργασία του με τίτλο "Consistency of nuclear radii of even–even nuclei from alpha decay theory" ("Συνέπεια πυρηνικών ακτίνων ομοιόμορφων πυρήνων από τη θεωρία της άλφα διάσπασης") (Phys. Rev. 79 - 1/7/1950, σελ. 30–34) σε συνεργασία με τον Ι. Perlman.

To 1952 o Yψηλάντης εντάχθηκε στην ερευνητική ομάδα του καθηγητή Emilio Segré, στην οποία ανήκαν επίσης ο καθηγητής Οwen Chamberlain και ο Dr. Clyde Wiegand. Στην αυτοβιογραφία του «A Mind Always in Motion» ο Emilio Segré αναφερόμενος στον νεαρό τότε Υψηλάντη, χρησιμοποιεί πολύ θετικούς χαρακτηρισμούς, εκθειάζοντας τις ικανότητές του. 

Η ομάδα που ανακάλυψε το αντιπρωτόνιο με τον E. Logfren στη μέση.
Από αριστερά: Emilio Segré, Clyde Wiegand, Οwen Chamberlain και Τομ Υψηλάντης.

Κεντρικό ζήτημα της έρευνάς τους εκείνη την εποχή ήταν η αλληλεπίδραση νουκλεονίου – νουκλεονίου και η ομάδα Segré το 1954 ξεκίνησε να χρησιμοποιεί το συγχροκύκλοτρο των 184 ιντσών (4,67 μέτρα) που μόλις είχε κατασκευαστεί στο Lawrence Berkeley National Laboratory. Αυτό το κύκλοτρο έμεινε στην ιστορία με το όνομα Bevatron, επειδή είχε την ικανότητα να παράγει ενέργεια δισεκατομμυρίων eV (Billions of eV Synchrotron).

Για να παραχθούν αντιπρωτόνια σε συγκρούσεις πρωτονίων με την ύλη, η ενέργεια των πρωτονίων έπρεπε να ανέρχεται τουλάχιστον στα 5,6 GeV. Η μέγιστη ενέργεια που μπορούσε να επιτευχθεί το 1954 στο Bevatron έφτανε στα 6,2 GeV και ήταν αρκετά μεγαλύτερη από την ενέργεια κατωφλίου. Παρότι το Bevatron ήταν ιδανικό για την παραγωγή αντιπρωτονίων, δεν είχε κατασκευαστεί γι’ αυτό το σκοπό και μόλις το 1955 χρησιμοποιήθηκε για την ανίχνευση του συγκεκριμένου σωματιδίου.

Πίνακας όπου φαίνεται καταγραφή αποτελεσμάτων 
κατά τη διάρκεια των πειραμάτων ανίχνευσης του αντιπρωτονίου.

Η τετραμελής ερευνητική ομάδα ήταν ένα ενδιαφέρον και ισχυρό μείγμα ταλαντούχων φυσικών. Ο Segré, που ήταν επικεφαλής, φρόντιζε για τα συμφέροντα της ομάδας. Επίσης, είχε μια ιδιαίτερη ικανότητα να εισέρχεται στην καρδιά ενός προβλήματος. Ο Chamberlain ήταν αυτός στον οποίο θα προσέτρεχαν οι υπόλοιποι για να λύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα φυσικής ή να απαντήσει στις απορίες τους. Ο Wiegand είχε εξαιρετικές τεχνικές ικανότητες και ήταν αυτός που έκανε την πειραματική δουλειά. Τέλος, ο Υψηλάντης με την απεριόριστη φαντασία του ήταν αυτός που δημιουργούσε ιδέες, ήταν «the idea man».

Μία από τις κύριες συνεισφορές του Υψηλάντη, ήταν να σχεδιάσει και στη συνέχεια ελέγξει τους τετραπολικούς και διπολικούς μαγνήτες που χρησιμοποιήθηκαν σ’ αυτό το πείραμα. Αξίζει να επισημάνουμε ότι αυτή την περίοδο ο Υψηλάντης είχε την πρώτη επαφή με τους μετρητές δακτυλίων Cherenkov. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε τη βάση για την μετέπειτα ενασχόληση και εξειδίκευσή του σ' αυτό το ερευνητικό αντικείμενο. 

Ελέγχοντας τα αποτελέσματα από την ακτινοβολία του πιονίου.
Από αριστερά: Tom Elioff, Robert Bacastow, 
Rudy Larsen, Clyde Wiegand και Τομ Υψηλάντης.

Ένα άλλο θέμα που αντιμετώπισε μ' επιτυχία ο Υψηλάντης σε συνεργασία με τον Henry Stapp ήταν το προχώρημα των ατέλειωτων αριθμητικών υπολογισμών που προέκυπταν από την πειραματική διαδικασία. Οι υπολογισμοί τότε γίνονταν με ατομικές αριθμητικές μηχανές και τους λογαριθμικούς κανόνες. Οι πρώτοι υπολογιστές χρησιμοποιούνταν στην εξέλιξη των πυρηνικών όπλων. Ο Υψηλάντης ήρθε σε συνεννόηση με τον επίσης ελληνικής καταγωγής Nicholas Metropolis που είχε κατασκευάσει τον υπολογιστή MANIAC στο Λος Άλαμος και χρησιμοποιούσε τον υπολογιστή στα κενά διαστήματα των σαββατοκύριακων που ο υπολογιστής δεν λειτουργούσε για το πρόγραμμα της βόμβας υδρογόνου.

Η κύρια φάση του πειράματος για την ανίχνευση του αντιπρωτονίου ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1955 και από τις αρχές Οκτωβρίου τα αντιπρωτόνια είχαν ξεκάθαρα ανιχνευθεί. Οι σπινθηριστές και απαριθμητές Cherenkov που χρησιμοποιούσαν έδειξαν 60 υποψήφια γεγονότα για την ταυτοποίηση του αντιπρωτονίου.

Η συνεισφορά του Υψηλάντη, όπως και του Wiegand, σε αυτό το πείραμα ήταν πολύ σημαντική και ήταν κρίμα που δεν συμπεριλήφθηκαν στο βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1959, που απονεμήθηκε στους Segré και Chamberlain για την «ανακάλυψη του αντιπρωτονίου». Μάλιστα, ο ίδιος ο Υψηλάντης σε συνομιλία του με τον καθηγητή και κουμπάρο του Λεωνίδα Ρεσβάνη, είχε πει ότι στο πρώτο σχέδιο της εργασίας για το αντιπρωτόνιο, τρεις ήταν οι συγγραφείς, ο  Owen Chamberlain, ο Clyde Wiegand και ο ίδιος.

"The Dish" - μια σειρά μετρητών σπινθηρισμού.

Τα επόμενα χρόνια ο Υψηλάντης με άλλους συναδέλφους του συνέχισε να εργάζεται στο Berkeley στην μελέτη των αντιπρωτονίων. Το 1959, μετά την ανακάλυψη της αλληλεπίδρασης π - π από τους Geoffrey Chew και Francis Low ξεκίνησε μια νέα περίοδο έρευνας στο χώρο της σωματιδιακής φυσικής. Ο Υψηλάντης ήταν πάλι εκεί. Με τον ενθουσιασμό που πάντα τον διέκρινε, έπεισε τον Clyde Wiegand και κάποιους σπουδαστές και κατασκεύασαν το «Dish» («Πιάτο»), μια σειρά μετρητών σπινθηρισμού για την ανίχνευση της τελικής κατάστασης των νετρονίων και πιονίων.

Το 1959-60 ο Τομ Υψηλάντης πέρασε ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης με την ομάδα του καθηγητή Eduardo Amaldi. Συμπτωματικά δούλεψε στο ίδιο εργαστήριο όπου πριν τριάντα χρόνια ο Amaldi και ο Segré είχαν συνεργαστεί με τον Enrico Fermi στη μελέτη αργών νετρονίων. Εκεί ο Υψηλάντης συνεργάστηκε με τον Raoul Gatto στις ασθενείς αλληλεπιδράσεις.
Επιστρέφοντας στο Berkeley το 1960 ως αναπληρωτής καθηγητής, συνεργάστηκε με τον Wiegand και τους σπουδαστές τους στη μέτρηση της β ακτινοβολίας του πιονίου.

Ο Τομ Υψηλάντης στο Παρίσι το 1983.

•    Επτά Χρόνια Αναστοχασμού (1962 - 1969)

Στα τέλη του 1962 ο Τομ Υψηλάντης διέκοψε την ερευνητική του δραστηριότητα στο Lawrence Berkeley National Laboratory, παραμένοντας όμως μέλος του τομέα Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Berkeley για τα επόμενα 7 χρόνια.

Στη διάρκεια του 1962-63 εργάστηκε στο Brookhaven National Laboratory (BNL) κι εκεί ανέλαβε την διεύθυνση της ομάδας του Rodney Cool, που βρισκόταν για ένα χρόνο με άδεια για έρευνα στο CERN. Αντικείμενο εργασίας αυτής της επταμελούς ομάδας ήταν η καταγραφή μετρήσεων υψηλής ακρίβειας σε συγκρούσεις αδρονίου-αδρονίου (π^± , Κ^± , p^±  σε πρωτόνια).

Μια άλλη δραστηριότητα του Υψηλάντη στη διάρκεια της παραμονής του στο BNL στηρίχτηκε σε μια πρόταση των G. Feldman και J. Bernstein να ερευνήσουν για W μποζόνια. Όμως, όπως αναφέρει ο ίδιος ο Υψηλάντης στο βιογραφικό του "Ήταν αναμφίβολα ένα τέταρτο του αιώνα νωρίτερα".

Το 1963 ο Τομ Υψηλάντης επέστρεψε στο Berkeley. Το επόμενο διάστημα διοχέτευσε το χρόνο του ανάμεσα στα διδακτικά του καθήκοντα και σε σκέψεις για τις μελλοντικές του δραστηριότητες. Παρακολούθησε μια σειρά μαθημάτων του Steven Weinberg πάνω στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, γιατί ενδιαφερόταν να ερευνήσει την πιθανότητα διεξαγωγής πειραμάτων πάνω στη Βαρύτητα. Τελικά δεν προχώρησε κάτι σ' αυτή την κατεύθυνση.

Ο Τομ Υψηλάντης το 1959.

Το 1966 ο Υψηλάντης βρέθηκε στην Αθήνα, αφού αποδέχτηκε πρόσκληση του Θέμη Κανελλόπουλου, Επιστημονικού Διευθυντή της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας και εποπτεύοντος του Ινστιτούτου ΚΠΕ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ, να δημιουργήσει ένα ερευνητικό πρόγραμμα εκεί. Στο Ινστιτούτο συνεργάστηκε με πέντε Έλληνες φυσικούς για να στήσουν ένα σύστημα μελέτης θαλάμου φυσαλίδων. Αφού κατάφερε να πείσει την Ελληνική κυβέρνηση να χρηματοδοτήσει αυτό το πρόγραμμα με το ποσό των $100,000 κατ' έτος, ήρθε σε συμφωνία με τον H. Muirhead του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ για να συνεργαστούν στη μελέτη των p αλληλεπιδράσεων στα 7 GeV. 

Στο διάστημα της παραμονής στην Αθήνα, του ζητήθηκε να διδάξει Πυρηνική Φυσική στους Έλληνες φοιτητές του Φυσικού τμήματος, αφού η πρόσφατα δημιουργημένη έδρα της Πυρηνικής Φυσικής δεν είχε πληρωθεί ακόμη. Ο Υψηλάντης δέχτηκε με χαρά την πρόταση και μάλιστα δίδαξε στα ελληνικά. Μέσα από τη διδασκαλία διαπίστωσε ότι οι φοιτητές δεν είχαν ποτέ διδαχτεί Κβαντική Φυσική, έτσι προχώρησε στη διδασκαλία και αυτού του μαθήματος.    

Η προσφορά του δεν περιορίστηκε μόνο σ' αυτά. Δέχτηκε να γίνει μέλος της πρώτης Επιτροπής που θα δημιουργούσε τον κανονισμό λειτουργίας του υπό ίδρυση  Πανεπιστημίου Πατρών. Σύντομα παραιτήθηκε από την Επιτροπή, γιατί διαπίστωσε ότι πρόθεση της Επιτροπής ήταν να φτιάξει ένα πανεπιστήμιο με βάση το μοντέλο του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτι που ο ίδιος θεωρούσε καταστροφικό.

O Τομ Υψηλάντης τη δεκαετία του '70.

Την περίοδο που βρισκόταν στην Ελλάδα υπηρέτησε και ως μέλος της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. 

Τελικά, ένα χρόνο αφότου ήρθε στην Ελλάδα, έφυγε διαμαρτυρόμενος για την ανεπαρκή χρηματοδότηση, αφού δεν τηρήθηκε η σχετική κυβερνητική δέσμευση.

Στα τέλη του 1967 ο Τομ Υψηλάντης επέστρεψε ως τακτικός πλέον καθηγητής Φυσικής στο Berkeley, αλλά δεν έμεινε πολύ. Λίγους μήνες αργότερα παραιτήθηκε από τη θέση του, παρά τις επίμονες προσπάθειες φίλων και συνεργατών να τον πείσουν να παραμείνει. Τον επόμενο χρόνο ταξίδεψε, χωρίς να έχει κάποιο συγκεκριμένο επιστημονικό στόχο.  

Όπως αναφέρει ο ίδιος, "Χρειαζόμουν αυτά τα επτά χρόνια και αυτό το ταξίδι για να καταφέρω να σπάσω τους δεσμούς που με έδεναν με το Berkeley, μετά από 20 χρόνια παραμονής μου εκεί. Αυτή η περίοδος που συνοδεύεται με ένα κενό στη λίστα των επιστημονικών μου δημοσιεύσεων, υπήρξε όχι μόνο η πλουσιότερη, αλλά και η πιο ειρηνική στην επαγγελματική (και προσωπική) μου καριέρα".

•    Ευρώπη (1969 - 2000)

Το 1968 ο Τομ Υψηλάντης επισκέφτηκε το CERN και συναντήθηκε με τον Jacques Séguinot. Αυτή η συνάντηση επρόκειτο να αποτελέσει τη βάση μιας μακρόχρονης φιλίας και συνάμα, την αρχή μιας σειράς προτάσεων και υλοποιήσεων καινοτόμων ανιχνευτών σωματιδίων. Αρχικά εργάστηκε στο CERN ως ερευνητής φυσικός στο διάστημα 1970-75.

Ο Υψηλάντης και ο Séguinot δουλεύοντας στην ομάδα του Max Ferro-Luzzi πρότειναν το 1977 την τεχνική που αργότερα ονομάστηκε μετρητής Ring Imaging Cherenkov (RICH). Ακόμη, μαζί με τον Tord Ekelöf πρότειναν τη χρήση αυτής της τεχνικής στη φυσική υψηλών ενεργειών. Η πρώτη εφαρμογή της μεθόδου σε έργο μεγάλης κλίμακας ήταν στο πείραμα DELPHI στον επιταχυντή LEP. Υπήρξε ακόμη μεγάλη η συμβολή του στο πείραμα LHCb στο CERN.

Ο Υψηλάντης είχε την ικανότητα να ανακαλύπτει και να κατασκευάζει ανιχνευτές που στη συνέχεια άνοιξαν νέες λεωφόρους στην πειραματική σωματιδιακή φυσική.

Την περίοδο 1976-78 εργάστηκε ως ερευνητής στην Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (Comissariat a l’Energie Atomique - CEA) στο Saclay της Γαλλίας. Στη συνέχεια, το 1978-79 επέστρεψε στις ΗΠΑ ως ερευνητής στο Κέντρο Γραμμικού Επιταχυντή του Stanford (SLAC), στην Καλιφόρνια. Το 1979-80 το CERN και πάλι τον υποδέχτηκε, πάντα ως ερευνητή φυσικό.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο Υψηλάντης και οι συνεργάτες του συνέχισαν να εξελίσσουν την τεχνική RICH με αποτέλεσμα αυτή να έχει χρησιμοποιηθεί σε πλήθος σημαντικών πειραμάτων σε μεγάλα ερευνητικά κέντρα (πείραμα OMEGA στο CERN, πειράματα E605 και BTeV στο Fermi National Accelerator Laboratory (FNAL), πείραμα SLD στο SLAC).

Το 1980, παρά το ότι έληξε το συμβόλαιό του με το CERN, συνέχισε την έρευνά του δίχως μισθό. Ευτυχώς, τα επόμενα χρόνια μεγάλα ερευνητικά κέντρα του έδωσαν τη δυνατότητα να συνεχίσει την υλοποίηση των επιστημονικών του ανησυχιών.  

Από το 1980 μέχρι το 1996 που πήρε τη σύνταξή του, εργάστηκε ως Διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS), στην Ecole Polytechnique, στο   Palaiseau της Γαλλίας.

Σε συνέδριο στη Μόσχα το 1984, ο Τομ Υψηλάντης (αρισ.)
με τον Pavel Cherenkov (δεξ.). 
Στο μέσο ο Pavel Sorokhin του Ινστιτούτου Kharkov.

Στο ίδιο διάστημα συνεργάστηκε με το πρόγραμμα Lepton Asymmetry Analyzer (LAA) της ομάδας του Antonino Zichichi στο CERN, όπου απολάμβανε ιδιαίτερα την ατμόσφαιρα και την εποικοδομητική συνεργασία των μελών, κάτι που συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχία των νέων ιδεών και των ευρηματικών έργων του. Παράλληλα είχε συνεργασία με το Εθνικό Ινστιτούτο Πυρηνικής Φυσικής (INFN) στη Ρώμη.

Για τον Υψηλάντη η συμμετοχή του στην προσπάθεια εξέλιξης των ανιχνευτών ήταν ότι πιο ενδιαφέρον μπορούσε να κάνει στο χώρο της φυσικής. Μαζί με τους Seguinot, Zichichi και τους άλλους συνεργάτες τους έστησαν απαιτητικά πειράματα για να μελετήσουν τις αλληλεπιδράσεις των νετρίνων. Ένα από αυτά το ονόμασαν HELLAZ.

Την περίοδο 1985-88 εργάστηκε ως επισκέπτης καθηγητής φυσικής (3 μήνες το χρόνο) στο Πανεπιστήμιο UCLA, στην Καλιφόρνια.
To 1995 και μέχρι το θάνατό του εργάστηκε ως επιμελητής έκδοσης στο περιοδικό "Nuclear Instruments and Methods" του εκδοτικού οίκου Elsevier Press.

Το 1996 πρότεινε το πείραμα AQUA-RICH, έναν σφαιρικό ανιχνευτή διαμέτρου 125 μέτρων που θα περιείχε 1000 τόνους νερού, για την παρατήρηση νετρίνων της ατμόσφαιρας. Καταλάβαινε ότι τέτοιας κλίμακας πειράματα ήταν πολύ απαιτητικά και δύσκολο να πραγματοποιηθούν, όμως ήταν υπομονετικός και σίγουρος ότι ήταν απαραίτητα για την πρόοδο της έρευνας.
Το 1997 ανέλαβε Διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Ινστιτούτο Πυρηνικής Φυσικής (INFN) στην Μπολόνια. 
Όλο το διάστημα που βρισκόταν στην Ευρώπη ουσιαστικά δεν σταμάτησε ποτέ τη συνεργασία του με το CERN. 

Ο Τομ Υψηλάντης τo 1995.

Το 1986 τιμήθηκε με τον τίτλο του διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο της Uppsala στη Σουηδία και το 1999, μοιράστηκε με τον Jacques Seguinot, το ειδικό βραβείο για την δημιουργία του RICH, από την French Physical Society (Γαλλική Ένωση Φυσικής).  

Είχε παντρευτεί το 1955, αλλά είχε χωρίσει και δεν το ξανατόλμησε.

Πέρα από την επιστημονική του ικανότητα και τις αστείρευτες ιδέες του, όλοι όσοι έχουν μιλήσει ή γράψει για τον Τομ Υψηλάντη στέκονται σ' ένα σημείο, στο ότι ήταν ωραίος ως άνθρωπος. Ο χαρακτήρας του μοναδικός. Ήταν γενναιόδωρος, ειλικρινής, αλτρουιστής και γοητευτικός με όλους και ιδιαίτερα με το άλλο φύλο.

Σε εκδήλωση του CERN προς τιμή του Τομ Υψηλάντη, ο V.L.Telegdi ανέφερε χαρακτηριστικά: "Σε μια μακριά πορεία στο χώρο της Επιστήμης, έχω μάθει ότι υπάρχουν φυσικοί σε όλα τα μεγέθη και καλύπτουν όλο το φάσμα από άγιοι μέχρι γκάγκστερς και από διανοητικά αμφισβητούμενοι μέχρι διάνοιες. Αλλά, ποτέ δεν συνάντησα έναν φυσικό περισσότερο αξιαγάπητο από τον Τομ.....".

Ένας από τους φοιτητές του, ο Joseph Lach, έγραψε μεταξύ άλλων "Είχε τις περισσότερες ιδέες από οποιονδήποτε άλλο έχω γνωρίσει. Επίσης είχε τις περισσότερες τρελές ιδέες από οποιονδήποτε άλλο έχω γνωρίσει. Αλλά είχε τόσες πολλές ιδέες, που ακόμα με οδηγούν στις πιο καλές ιδέες από οποιονδήποτε άλλο έχω γνωρίσει".

Ο Τομ Υψηλάντης ήταν υπερήφανος για τις ελληνικές του ρίζες. Ήταν σ' επαφή με τους Έλληνες συγγενείς του και είχε αγοράσει ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο στην Ύδρα όπου έκτισε σπίτι με ξυλεία που έστειλε από την Καλιφόρνια. Συχνά περνούσε εκεί τις διακοπές του. 

Οι συμμετέχοντες στο σεμινάριο RICH 2002.

Το 2002 (5-10 Ιουνίου) οργανώθηκε στην Πύλο το 4ο σεμινάριο στους ανιχνευτές RICH από το Ινστιτούτο ΝΕΣΤΩΡ του Ινστιτούτου Πυρηνικής και Σωματιδιακής Φυσικής ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ, με ελληνική οργανωτική επιτροπή τους Λ. Ρεσβάνη, Σ. Ανασοντζή, Π. Κωσταράκη και Σ. Τζαμαρία. Το σεμινάριο ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του Τομ Υψηλάντη και έληξε με την παρακάτω μνημόνευση: 

Στον Tom (Αθανάσιο) Υψηλάντη (1928-2000)

Το συνέδριο αυτό καθώς και ο τόμος των πρακτικών του αφιερώνονται στη μνήμη ενός μεγάλου Άνδρα, ενός μεγάλου Έλληνα, ο οποίος δεν ήταν μόνον ο μεγαλύτερος Έλληνας Φυσικός των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων αλλά ήταν και ανήρ καλός κ' αγαθός.

Είθε η μνήμη του να είναι αιωνία.

                                                              Η οργανωτική Επιτροπή

                                                               Λεωνίδας Κ. Ρεσβάνης

                                                                 Στράτος Ανασοντζής

                                                                  Σπύρος Τζαμαρίας

Το βιογραφικό του Τομ Υψηλάντη (γραμμένο από τον ίδιο το 1997) με τις δημοσιευμένες εργασίες του.

Κείμενο του Jacques Seguinot σε ανάμνηση της συνεργασίας του με τον Τομ Υψηλάντη.

Κείμενο του Α. Βεργανελάκη για τον Τομ Υψηλάντη.

Κείμενο του Λεωνίδα Ρεσβάνη για τον Τομ Υψηλάντη.

Ένα σύντομο βίντεο (1.08) για την αντιύλη, όπου ο Τομ Υψηλάντης αναφέρεται στην ανακάλυψη του αντιπρωτονίου.

Περισσότερο υλικό για το έργο του Τομ Υψηλάντη, αλλά και τον ίδιο, στο περιοδικό "Nuclear Instruments and Methods in Physics Research". 

Πηγή: Physics Today, physicsgg,  ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ