Κανονικά ένα blog είναι ένα είδος δημόσιου ημερολόγιου. Αυτό το blog βέβαια δεν έχει δώσει μέχρι τώρα μια τέτοια εικόνα. Σπάνια αποφασίζω να γράψω ένα σχόλιο, συνήθως γιατί έχω την εντύπωση ότι πολλοί άλλοι θα έχουν επίσης γράψει για το ίδιο θέμα, άρα δύσκολο να πεις κάτι πρωτότυπο! Σίγουρα δεν είναι έτσι, αλλά ας το αφήσουμε τώρα αυτό.
Σε λίγες ώρες θα μας αποχαιρετήσει το 2010. "Bye, bye 2010". Ένας λιγότερο ευγενής θα έλεγε "Ουστ από 'δω και να μη σε ξαναδώ να τριγυρνάς πάλι στα μέρη μας".
Αυτό βέβαια είναι το μόνο σίγουρο για το 2010. Δεν θα το ξαναδούμε ως τέτοιο. Αλλά, είμαι σίγουρος ότι το 2011 θα κρυφογελάει κάτω από τα μουστάκια του -αν έχει- περιμένοντας μετά τη στροφή. Θα κρυφογελάει και θα κουνάει το κεφάλι του σκεφτόμενο όλες τις ελπίδες και τις αγωνίες που αφήνουμε στα χέρια του όλοι εμείς, 6,4 δις περίπου άνθρωποι σ' όλη τη γη, φίλοι κι εχθροί.
Πάλι όμως φλυαρώ.
Θέλω να γράψω ένα κλασσικό σχόλιο(!) με αφορμή το φευγιό αυτού του χρόνου, όπως οι δημοσιογράφοι κάνουν ανασκόπηση των πολιτικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, αθλητικών και πολλών άλλων θεμάτων, ο καθένας στον τομέα του.
Έτσι, έβαλα στον εαυτό μου το ερώτημα "ποιο είναι για σένα το σημαντικότερο γεγονός του χρόνου που θα μας αφήσει σε λίγο;"
Καλώς ή κακώς η απάντηση ήρθε γρήγορα από το μυαλό στο χέρι.
MARFIN. Δηλαδή, ο εμπρησμός με μολότοφ του υποκαταστήματος της Marfin στη Σταδίου και η δολοφονία τριών ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Κάποιοι θα τόνιζαν "τριών νέων ανθρώπων". Αλλά τι σημασία έχει αν ήταν νέοι, γέροι ή βρέφη. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Με σώμα, μυαλό, σκέψεις, χαρές, προβλήματα, γονείς, φίλους, παιδιά, με παντελόνι ή φούστα, προφανώς όπως ακριβώς και αυτοί που πέταξαν τις μολότοφ μέσα στο κατάστημα.
Πάντα αναρωτιέμαι, τι μπορεί να είναι αυτό το τόσο ισχυρό, που μπορεί να οπλίσει το χέρι ενός ανθρώπου με μια μολότοφ που θα την πετάξει ενάντια σε έναν άλλο άνθρωπο. Η επαναστατημένη διάθεσή του, η πιθανή ιδεολογική διαφορά του, το ταξικό μίσος, γιατί απέναντι είναι ένας μπάτσος, γιατί ίσως κρύβει μέσα του έναν μπάτσο, τι τέλος πάντων;
Και τώρα πώς είναι άραγε αυτοί που πέταξαν τις μολότοφ στο κατάστημα; Ετοιμάζονται για ρεβεγιόν, για μπυρίτσες με την παρέα, για ωραίες μουσικές δίπλα στην αγάπη τους; Ποιος ξέρει;
Ασφαλώς αρκετοί ξέρουν. Ξέρουν κάποιοι φίλοι τους, ξέρουν οι "συναγωνιστές" τους, ξέρουν κάποιοι από τους γύρω τους. Μα πάνω απ' όλους και όλα, ξέρουν οι ίδιοι.
Αναρωτιέμαι πώς μπορούν να κοιμούνται ήσυχα, να συζητούν, να γελούν, να ζουν, έχοντας τέτοιο κρίμα στο κεφάλι τους. Αυτοί που προκάλεσαν τόσο πόνο, σε τόσους άλλους ανθρώπους. Πώς μπορούν να ξεχνούν εκείνη την εικόνα της νεκρής υπαλλήλου μπροστά στο μισάνοιχτο παράθυρο;
Στην ελληνική τραγωδία πάντα ερχόταν η ώρα της κάθαρσης, της εξιλέωσης. Ήταν η ώρα που έφερνε την ανακούφιση, την ηρεμία και στους θεατές, αλλά και στους θύτες.
Είναι αυτή μια ελληνική τραγωδία. Θα συνοδευτεί άραγε από εξιλέωση;
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Ας είναι το νέο έτος 2011 για όλους μας πιο δημιουργικό και ΜΕ περισσότερη ΑΓΑΠΗ.
Τα παιδιά μας, ο Βαγγέλης Χατζηπανταζής, η Ιωάννα Παντελίδη, η Ξένια Μπαμπανιώτη από τη Β' Λυκείου και η Νέλη Τίκα από την Α' Λυκείου προσέφεραν αρκετές ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους για να έχουν μία στοιχειώδη προετοιμασία. Τους ΑΞΙΖΟΥΝ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ.