Σαν σήμερα... 1902, γεννήθηκε ο νομπελίστας φυσικός Walter Brattain.

Walter Houser Brattain 

Σαν σήμερα, στις 10 Φεβρουαρίου 1902, γεννήθηκε ο Walter Houser Brattain (Ουόλτερ Χάουζερ Μπράτεν) στην πόλη Amoy (σήμερα είναι γνωστή ως Xiamen) της Κίνας. Ο Μπράτεν εργάστηκε στη Bell Telephone Laboratories (Τηλεφωνικά Εργαστήρια Μπελ, τώρα Nokia Bell Labs) και εκεί, μαζί με τους John Bardeen (Τζον Μπαρντίν) και William Shockley (Ουίλιαμ Σόκλι) κατάφεραν να κατασκευάσουν το πρώτο τρανζίστορ που λειτούργησε ως ενισχυτής σε υψηλές συχνότητες. Πρακτικά, το τρανζίστορ λειτούργησε ως αντικαταστάτης της ηλεκτρονικής λυχνίας.

Ο Ουόλτερ γεννήθηκε στην Κίνα, γιατί ο πατέρας του Ross R. Brattain, που προερχόταν από την Πολιτεία της Ουάσιγκτον στις ΗΠΑ, δίδασκε στο Ινστιτούτο Ting-Wen, που ήταν ένα ιδιωτικό σχολείο για άρρενες Κινέζους. Μητέρα του Ουόλτερ ήταν η Ottilie Houser Brattain. Και οι δύο γονείς του είχαν αποφοιτήσει από το Κολέγιο Whitman στην Walla Walla της Ουάσιγκτον.

Είδηση στην εφημερίδα East Washingtonian(;)
για τον γάμο των γονέων του Ουόλτερ Μπράτεν
το 1901, στην Pataha της Πολιτείας Ουάσιγκτον.
(Από τη συλλογή Garfield County Heritage - Washington Rural Heritage)

Η οικογένεια Μπράτεν δεν έμεινε πολύ στην Κίνα. Την επόμενη χρονιά, 1903, πρώτα η μητέρα με τον μικρό Ουόλτερ και πολύ γρήγορα και ο πατέρας επέστρεψαν στην Πολιτεία Ουάσιγκτον και εγκαταστάθηκαν στο Spokane. Όταν ο Ουόλτερ ήταν 9 ετών, η οικογένεια μετακόμισε σ' ένα ράντσο κοντά στο Tonasket της Ουάσιγκτον. 

Ο Ουόλτερ είχε δύο μικρότερες αδελφές που πέθαναν πολύ νωρίς, μια τρίτη αδελφή, την Mari (1909 - 1992) κι έναν αδελφό, τον Robert ("Bob") (1911 – 2002), που υπήρξε επίσης διαπρεπής φυσικός.

O Ross Brattain κρατά τον μικρό Ουόλτερ 
όταν βρίσκονταν στην Amoy, το 1902.
(Από τη συλλογή Garfield County Heritage - Washington Rural Heritage)

Ο Ουόλτερ ξεκίνησε να πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο Roosevelt στο Spokane και τελείωσε το δημοτικό σχολείο του Tonasket κερδίζοντας μία τάξη, επειδή ήταν καλός στην αριθμητική. Την πρώτη χρονιά του γυμνασίου τελείωσε στο Γυμνάσιο Queen Anne του Σιάτλ, την δεύτερη και τρίτη χρονιά στο Γυμνάσιο του Tonasket και τέλος την τέταρτη χρονιά στο Σχολείο Moran, στο νησί Bainbridge  (Ουάσιγκτον). Στη συνέχεια, με την οικονομική βοήθεια μιας θείας του, ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση και γράφτηκε στο Κολέγιο Whitman. Παρακινήθηκε να σπουδάσει Φυσική από έναν εξαιρετικό καθηγητή του Κολεγίου, τον Benjamin H. Brown. Συμφοιτητές του Μπράτεν ήταν τρεις επιστήμονες που έκαναν επίσης εξαιρετική καριέρα, οι Walker Bleakney, Vladimir Rojansky και E. John Workman. Οι 4 αυτοί φυσικοί ήταν γνωστοί ως "Four Horsemen of Physics" ("4 Καβαλάρηδες της Φυσικής") του Whitman.

Η Ottilie Brattain με τον Ουόλτερ και τη μικρή Μαρί
στο Spokane, το 1909.
(Από τη συλλογή Garfield County Heritage - Washington Rural Heritage)

Το 1924, αφού πήρε Μπάτσελορ (BS) από το Κολέγιο Whitman, πήγε στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, απ' όπου το 1926 πήρε Μάστερ (ΜΑ). Συνέχισε για το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Το φθινόπωρο του 1928 διέκοψε για ένα χρόνο προκειμένου να εργαστεί για το ραδιοφωνικό τμήμα του National Bureau of Standards (Εθνικό Γραφείο Προτύπων, τώρα National Institute of Standards and Technology) στην Ουάσινγκτον, D.C., όπου ενδιαφέρθηκε κυρίως για την ανάπτυξη πιεζοηλεκτρικών προτύπων συχνότητας.

Το 1929 πήρε Διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα με επιβλέποντα καθηγητή τον John Torrence Tate και τίτλο της εργασίας του "Efficiency of Excitation by Electron Impact and Anomalous Scattering in Mercury Vapor" ("Αποδοτικότητα της διέγερσης από την πρόσκρουση ηλεκτρονίων και την ανώμαλη σκέδαση σε ατμό υδραργύρου") (δημοσίευση στο Physical Review 34, 474 – 1 Αυγούστου 1929). 

Το ιστορικό κτίριο της Bell Telephone Laboratories
στην 463 West Street, στο Μανχάταν της Ν. Υόρκης.
 Λειτούργησε από το 1898 μέχρι το 1966. Μια εποχή υπήρξε
 το μεγαλύτερο βιομηχανικό ερευνητικό κέντρο των ΗΠΑ.

Ο Μπράτεν είχε την τύχη να γνωρίσει την Κβαντική Μηχανική στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα κοντά στον John H. Van Vleck που τότε ήταν ένας νέος διδάκτωρ από το Χάρβαρντ και υπήρξε πρωτοπόρος στις εφαρμογές των κβαντικών εννοιών στα στερεά, στις ΗΠΑ. Ο John H. Van Vleck έλαβε το Νόμπελ Φυσικής 1977 (1/3) για τη συμβολή του στην κατανόηση της συμπεριφοράς του ηλεκτρονικού μαγνητισμού στα στερεά. Όμως, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '20, ο Μπράτεν ήταν από τους πρώτους Αμερικανούς που εκπαιδεύονταν στην κβαντομηχανική μέσα στη χώρα τους, γιατί μέχρι τότε όποιος Αμερικανός ήθελε να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό τον τομέα, έπρεπε να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Ένας άλλος καθηγητής που επηρέασε σημαντικά τον Μπράτεν ήταν ο Joseph Valasek, που ήταν ειδικός στον πιεζοηλεκτρισμό.

Το 1929, σε μια συνάντηση της Αμερικανικής Φυσικής Ένωσης (APS), o Μπράτεν γνώρισε τον Joseph A. Becker (Τζόζεφ Α. Μπέκερ), που ήταν μέλος του προσωπικού των Εργαστηρίων Bell. Ο Μπέκερ έπεισε τον Μπράτεν να ξεκινήσει να εργάζεται για την Bell στα Εργαστήρια της West Street, στη Νέα Υόρκη. Έτσι, για περισσότερο από μια δεκαετία, ο Μπράτεν συνεργάστηκε στενά με τον Μπέκερ σε διάφορα προβλήματα πάνω στη θερμιονική εκπομπή και σε ανορθωτές οξειδίου του χαλκού.

Οι τελευταίες σημειώσεις του Μπράτεν για το
τρανζίστορ στις 24 Δεκεμβρίου 1947.

Την άνοιξη του 1935, ο Μπράτεν παντρεύτηκε την Karen Gilmore (Κάρεν Γκίλμορ) η οποία ήταν κάτοχος διδακτορικού από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, στη Φυσικοχημεία. Στις 3 Απριλίου 1943, το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο, τον William (1943 - 2019), που έγινε Μαθηματικός και σχεδιαστής παζλ. 

Το 1934, ο Μπράτεν συνάντησε για πρώτη φορά τον Τζον Μπαρντίν και αργότερα, το 1936 εντάχθηκε σε μια ομάδα για την μελέτη Φυσικής Στερεάς Κατάστασης. Η ομάδα είχε οργανωθεί μέσα στα Εργαστήρια Bell από τον Ουίλιαμ Σόκλι, που τότε είχε προσληφθεί στη Bell και τον Foster Nix.

Το ενδιαφέρον για την κβαντομηχανική στα Εργαστήρια Bell εμπνεόταν από τον Clinton Davisson (Κλίντον Ντέιβισον) και τον Lester Germer (Λέστερ Γκέρμερ), που λίγα χρόνια πριν, με το πείραμα  Davisson – Germer είχαν αποδείξει την δυαδικότητα (σωματίδιο - κύμα) της φύσης του ηλεκτρονίου.

Σχέδιο της αρχική μορφής ενός point-contact transistor.

Ένα σημαντικό πρόβλημα με το οποίο ασχολήθηκαν ο Μπράτεν και ο Μπέκερ στα χρόνια πριν τον πόλεμο ήταν να καταλάβουν την ανόρθωση στην διεπαφή ανάμεσα στον χαλκό και το οξείδιό του  Cu2O. Οι ανορθωτές οξειδίου του χαλκού χρησιμοποιούνταν στα τηλεφωνικά συστήματα κυρίως ως διαμορφωτές στα συστήματα μεταφοράς. Ένα από τα τελευταία ερευνητικά προγράμματα που ανέλαβε ο Μπράτεν πριν από τον πόλεμο ήταν μια έρευνα για το ποσοστό οξείδωσης του χαλκού σε διαφορετικές θερμοκρασίες, χρησιμοποιώντας ραδιενεργό χαλκό ως ιχνηλάτη. Συμμετείχε ακόμη σε κάποιες πρώιμες εργασίες πάνω στη χρήση του πυριτίου σε κρυσταλλικούς ανιχνευτές (cat's whisker detectors) για ραντάρ.

Η παραπέρα ανάπτυξη του πυριτίου και του γερμανίου για χρήση στα ραντάρ κατά τη διάρκεια του πολέμου, από το Εργαστήριο Ακτινοβολίας του MIT, το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και το Πανεπιστήμιο Purdue αποτέλεσαν σημαντικό υπόβαθρο για την ανακάλυψη του τρανζίστορ αργότερα.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπράτεν συνδέθηκε για 22 μήνες με την Επιτροπή Έρευνας Εθνικής Άμυνας (National Defense Research Committee) στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, δουλεύοντας για τη μαγνητική ανίχνευση υποβρυχίων.

Το πρώτο τρανζίστορ που συναρμολογήθηκε από τον
 Ουόλτερ Μπράτεν, τον Δεκέμβριο 1947.
(Από lindahall/Computer History Museum)

Το 1945, με το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δημιουργήθηκε στα Εγαστήρια Bell ανεξάρτητο Τμήμα Στερεάς Κατάστασης με επικεφαλής τον Ουίλιαμ Σόκλι και τον χημικό Stanley O. Morgan (Στάνλεϊ Μόργκαν). Στο Τμήμα αυτό υπήρχε η Ομάδα Ημιαγωγών στην οποία μεταξύ άλλων συμμετείχαν ο Ουόλτερ Μπράτεν και ο Gerald Pearson (Τζέραλντ Πήρσον) ως πειραματικοί φυσικοί. Από το φθινόπωρο του 1945 εντάχθηκε στην ομάδα και ο φυσικός Τζον Μπαρντίν. 

Ένας μακροπρόθεσμος στόχος της ομάδας ήταν να κατασκευαστεί μια συσκευή ενίσχυσης με χρήση ημιαγωγού που θα αντικαθιστούσε τη λυχνία κενού. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν η κατασκευή του τρανζίστορ.

Ο Ουόλτερ Μπράτεν παίρνει το Βραβείο
Νόμπελ Φυσικής 1956 από τον Βασιλιά 
της Σουηδίας Gustaf VI Adolf.

Η προσπάθεια της ομάδας επικεντρώθηκε στη χρήση του πυριτίου και του γερμανίου ως ημιαγωγών υλικών, αφενός γιατί υπήρχε προηγούμενη πειραματική εμπειρία κατά τη διάρκεια του πολέμου, αφετέρου γιατί ήταν υλικά που μπορούσαν να καθαριστούν εύκολα από προσμίξεις. Με το πέρασμα του χρόνου ο Μπαρντίν και ο Μπράτεν έγιναν ένα εξαιρετικό δίδυμο, με τον Μπράτεν να πειραματίζεται και τον Μπαρντίν να προσπαθεί να εξηγήσει θεωρητικά τα πειραματικά αποτελέσματα. Ο Σόκλι επόπτευε την πορεία των εργασιών.

Στις 23 Δεκεμβρίου 1947, μετά από ένα μήνα εντατικής εργασίας που ονομάστηκε "The Miracle Month" ("Ο Θαυματουργός Μήνας"), το δίδυμο Μπαρντίν και Μπράτεν είχε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, αφού κατάφεραν να φτιάξουν το πρώτο τρανζίστορ (point-contact transistor). 

Αν και πολλοί επιστήμονες συνέβαλαν στην πορεία μέχρι την τελική ανακάλυψη, οι τρεις άνδρες που προανάφερα ήταν αυτοί που πραγματικά έφεραν το τρανζίστορ στη ζωή. Ο καθένας από αυτούς έπαιξε διαφορετικό ρόλο. 

Ο Ουόλτερ Μπράτεν με τον Ιάπωνα Kazuo Iwama
εξετάζουν ένα αντίγραφο του πρώτου τρανζίστορ
που φτιάχτηκε στα Εργαστήρια Bell (1959).
(Από το Time Capsule της SONY)

Ο Τζον Μπαρντίν ήταν ο στοχαστής, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να δει ένα γεγονός με τρόπο που κανείς άλλος δεν θα το έκανε και να δώσει μια θεωρητική εξήγηση που θα ήταν πέρα από μια κοινότοπη αντιμετώπιση.

Ο Ουόλτερ Μπράτεν ήταν ο άνθρωπος που "είχε τα χέρια", ο κατασκευαστής. Ο άνθρωπος που, όταν του έδινες μια κατεύθυνση, μπορούσε να δημιουργήσει ο,τιδήποτε ήταν απαραίτητο για το στήσιμο μιας πειραματικής διάταξης.

Τέλος, ο Ουίλιαμ Σόκλι ήταν ο οραματιστής, ο άνθρωπος που μπορούσε να προβλέψει πόσο σημαντικό θα ήταν το τρανζίστορ πολύ πριν από οποιονδήποτε άλλο.

8 Νόμπελ του 1956 σε συνάντηση στην Στοκχόλμη.
Ο Ουόλτερ Μπράτεν διακρίνεται πρώτος αριστερά.
(Από Hulton-Deutsch Collection/CORBIS/Corbis via Getty Images)

Και οι τρεις ήταν κορυφαίοι επιστήμονες και οι μοναδικές δεξιότητές τους βρέθηκαν την ίδια περίοδο, στο ίδιο εργαστήριο δημιουργώντας το τέλειο περιβάλλον για τη μεγάλη τους εφεύρεση. Όμως αυτό δεν επρόκειτο να συνεχιστεί, αφού στη συνέχεια πήραν χωριστούς δρόμους, λόγω μιας κολοσσιαίας σύγκρουσης εγωισμών. Από τη μία, ο Σόκλι αισθανόταν ριγμένος γιατί, κατά την άποψή του, δεν φαινόταν να έχει συμβάλλει στην κατασκευή του τρανζίστορ μέσα στα Bell Labs. Από την άλλη ο Μπαρντίν και ο Μπράτεν ένιωθαν ότι ο Σόκλι δεν τους είχε εμπιστοσύνη, αφού δεν τους είχε ενημερώσει για την προσπάθειά του να βελτιώσει τον αρχικό τύπο τρανζίστορ. Πράγματι, τον Φεβρουάριο του 1948 ο Σόκλι ανακοίνωσε ότι είχε ανακαλύψει ένα βελτιωμένο τύπο τρανζίστορ, το bipolar junction transistor (BJT - διπολικό τρανζίστορ σύνδεσης). 

Τα επόμενα χρόνια η ομάδα διαλύθηκε αφού ο Μπράτεν ζήτησε και μετακινήθηκε σε άλλο εργαστήριο της AT&T και ο Μπαρντίν αποχώρησε για το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις στην Urbana-Champaign. Ο Σόκλι έφυγε από την Bell το 1956.

Τζον Μπαρντίν και Ουόλτερ Μπράτεν (όρθιοι) με τον Ουίλιαμ Σόκλι
μπροστά στο μικροσκόπιο, το 1948 στα Εργαστήρια Bell.
Μια φωτογραφία που ο Μπράτεν μισούσε, όπως είχε παραδεχτεί. 

Στις αρχές της δεκαετίας του '50, ο Μπράτεν άρχισε να ενδιαφέρεται για την πήξη του αίματος, όταν ο γιος του Ουίλιαμ ("Μπιλ") υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς. Αυτό τον οδήγησε σε κάποιο ενδιαφέρον για τις ηλεκτροχημικές διεργασίες στη ζωντανή ύλη. Έτσι, σε συνεργασία με τον P. J. Boddy και τον P. N. Sawyer συνέγραψε εργασίες σχετικές με αγγειακές επεμβάσεις και άλλα συναφή προβλήματα. Την περίοδο που δίδασκε στο Κολέγιο Whitman συνεργάστηκε με τον καθηγητή Χημείας David Frasco στην μελέτη της επιφάνειας ζωντανών κυττάρων και τις διαδικασίες απορρόφησης από το στρώμα των φωσφολιπιδίων της κυταρικής μεμβράνης.

Το φθινόπωρο του 1952 ο Μπράτεν ξεκίνησε την πανεπιστημιακή διδασκαλία παράλληλα με τα Εργαστήρια Bell. Τότε δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ως επισκέπτης λέκτορας. 

Ουίλιαμ Σόκλι, Τζον Μπαρντίν και Ουόλτερ Μπράτεν βραβεύονται
το 1972 στη Ν. Υόρκη, στην επέτειο των 25 χρόνων από την 
ανακάλυψη του τρανζίστορ στα Εργαστήρια Bell.
(Από Library of Congress/Corbis/VCG via Getty Images)

To 1956, o Ουόλτερ Μπράτεν με τους Τζον Μπαρντίν και Ουίλιαμ Σόκλι μοιράστηκαν εξίσου (1/3) το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής "για τις έρευνές τους στους ημιαγωγούς και την ανακάλυψη του τρανζίστορ". Όταν ο Μπράτεν πληροφορήθηκε για την βράβευσή του με το Νόμπελ Φυσικής, είχε δηλώσει: "Σίγουρα αποδέχομαι την τιμή. Είναι μεγάλη ικανοποίηση να έχεις κάνει κάτι στη ζωή σου και να αναγνωρίζεται με αυτό τον τρόπο. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της καλής μου τύχης προέρχεται από το ότι βρέθηκα στο σωστό μέρος, την κατάλληλη στιγμή και είχα το σωστό είδος ανθρώπων για να δουλέψω μαζί του." Από το 1953 μέχρι το 1956 είχαν υπάρξει 7 προτάσεις για να πάρει ο Μπράτεν το Νόμπελ στη Φυσική.

Τον Απρίλιο του 1957, η Κάρεν, σύζυγος του Ουόλτερ Μπράτεν, πέθανε  από καρκίνο.

Τον Μάιο του 1958, ο Μπράτεν παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, την Emma Jane (Kirsch) Miller, η οποία είχε ήδη τρία παιδιά και ήταν επίσης απόφοιτος του Κολεγίου Whitman. Σύμφωνα με τον Μπαρντίν που ήταν πάντα φίλοι, ήταν ένας ευτυχισμένος γάμος και το ζευγάρι απολάμβανε τα ταξίδια και την μουσική.

Ο Ουόλτερ Μπράτεν με τη δεύτερη
σύζυγό του Emma Jane.
(Από AIP Emilio Segrè Visual Archives)

Μεταξύ του 1962 και του 1963 δίδαξε στο Κολέγιο Whitman ως επισκέπτης λέκτορας. Στη συνέχεια, μέχρι το 1972, ως επισκέπτης καθηγητής και μέχρι το 1976 ως αναπληρωτής καθηγητής. Μετά το 1976 παρέμεινε στο Whitman ως επιστημονικός σύμβουλος. Τα χρόνια που πέρασε στο Κολέγιο Whitman ήταν σίγουρα από τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του. Του άρεσε να διδάσκει προπτυχιακούς φοιτητές.

Ο Ουόλτερ Μπράτεν συνταξιοδοτήθηκε από τα Εργαστήρια Bell το 1967. 

Την δεκαετία του '70, ο Μπράτεν με την σύζυγό του Emma Jane μετοίκησαν στο Σιάτλ. Στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε τακτικά γκολφ, μπριτζ και ψάρευε σε άγρια τοπία. 

Ο Ουόλτερ Μπράτεν με τον Τζον Μπαρντίν στη
 διάρκεια μιας παρτίδας γκολφ που έπαιζαν συχνά.

Τα 4,5 τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μπράτεν τα πέρασε σε έναν οίκο ευγηρίας στο Σιάτλ, πάσχοντας από Αλτσχάιμερ.

Ο Ουόλτερ Χάουζερ Μπράτεν πέθανε στις 13 Οκτωβρίου 1987, σε ηλικία 85 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στο Κοιμητήριο της Pomeroy City, στην Πολιτεία της Ουάσιγκτον.

Εκτός από το βραβείο Νόμπελ Φυσικής, στη διάρκεια της ζωής του ο Ουόλτερ Μπράτεν τιμήθηκε με το Μετάλλιο Stuart Ballantine από το Ινστιτούτο Franklin, το 1952 (με τον Τζον Μπαρντίν) και το Μετάλλιο John Scott, το 1954 (με τον Τζον Μπαρντίν). Το 1974 εισήλθε στο National Inventors Hall of Fame. Υπήρξε μέλος πολλών επιστημονικών ενώσεων και έλαβε τιμητικό διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ (1952), το Κολέγιο Whitman (1955), το Κολέγιο Union (1955, με τον Τζον Μπαρντίν) και το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα (1957).

Το Κολέγιο Whitman έχει καθιερώσει το πρόγραμμα υποτροφιών Walter Brattain προς τιμήν του. Όλοι οι υποψήφιοι για εισαγωγή εξετάζονται για την υποτροφία, η οποία ενδέχεται να ανανεωθεί για τέσσερα χρόνια.

Η πλάκα που υπάρχει στον τάφο του Ουόλτερ Μπράτεν στο
Κοιμητήριο της Pomeroy City. Κάτω από το όνομά του αναγράφεται:
ΓΝΩΣΗ > ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ > ΣΥΜΠΟΝΙΑ.
Στο κάτω μέρος φαίνεται το σύμβολο του τρανζίστορ σε σχήμα Y. 

• Τα αρχεία της οικογένειας του Ουόλτερ Μπράτεν (Walter Brattain family papers, 1860-1990) στα Archives West.

• Βίντεο του 1959 από τα Αρχεία της ΑΤ&Τ, όπου ο Ουόλτερ Μπράτεν παρουσιάζει μια Εισαγωγή στη Φυσική των Ημιαγωγών με πειραματική επίδειξη (αγγλικά, 31:00). 

• Παρουσίαση του ρόλου του Ουόλτερ Μπράτεν στην κατασκευή του τρανζίστορ, από το Public Broadcasting Service (PBS).

• Μερικές από τις εργαστηριακές σημειώσεις του Μπράτεν από το PBS. 

Δημοσίευση με τίτλο "The Transistor – A Crystal Triode" στο 
περιοδικό Electronics, Σεπτέμβριος 1948.
(Από Linda Hall Library)

• Η ομιλία του Ουόλτερ Μπράτεν στις 11 Δεκεμβρίου 1956 για την βράβευσή του με το Νόμπελ Φυσικής. Τίτλος της ομιλίας: "Surface properties of semiconductors" ("Επιφανειακές ιδιότητες των ημιαγωγών").

• Σύντομη βιογραφία (pdf) για τον Ουόλτερ Μπράτεν γραμμένη από τον Τζον Μπαρντίν, για τη National Academy of Sciences (NAS - Εθνική Ακαδημία Επιστημών).

• Αφιέρωμα στον Ουόλτερ Μπράτεν από την Βιβλιοθήκη Linda Hall.

• Νεκρολογία στους New York Times για τον Ουόλτερ Μπράτεν, στις 14 Οκτωβρίου 1987.

• Η πορεία της ζωής του Ουόλτερ Μπράτεν από τον ιστότοπο Lindau Nobel Laureate Meetings.

• Βίντεο με τίτλο "The Inventors of the Transistor Discuss Their Success" ("Οι εφευρέτες του τρανζίστορ συζητούν για την επιτυχία τους"), από τα Αρχεία της AT&T (αγγλικά, 11:24).

• Βίντεο με τίτλο "Transistor Full Documentary" ("Πλήρες Ντοκιμαντέρ για το Τρανζίστορ"), από τον Filipe Paixão (αγγλικά, 56:54).

Πηγή: Today in Science History,  wikipedia,  biography,  nobelprize,  Archives West,  maglab,   physicsgg,   pbs,    thefamouspeople