Σαν σήμερα... 1857, γεννήθηκε ο Γερμανός Φυσικός Heinrich Hertz.

Heinrich Rudolf Hertz

Σαν σήμερα, στις 22 Φεβρουαρίου 1857, γεννήθηκε στο Αμβούργο της Γερμανίας ο Heinrich Rudolf Hertz (Χάινριχ Ρούντολφ Χερτζ), ο Φυσικός που πρώτος πέτυχε την εκπομπή, μετάδοση και λήψη ραδιοκυμάτων.

Ο πατέρας του, Gustav Ferdinand Hertz, ήταν δικηγόρος που αργότερα έγινε αναπληρωτής δικαστής σε ανώτερο περιφερειακό δικαστήριο και τελικά γερουσιαστής στην αυτόνομη πόλη του Αμβούργου. Ο Gustav Hertz ήταν εβραϊκής καταγωγής, αλλά είχε ασπαστεί τον Λουθηρανισμό. Η μητέρα του Anna Elisabeth Pfefferkorn είχε πατέρα γιατρό και προερχόταν από οικογένεια Λουθηρανών ιερωμένων. Ο Χάινριχ ήταν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά της οικογένειας έχοντας τρεις αδελφούς, τον Gustav Theodor, τον (επίσης) Rudolf, τον Otto και μία αδελφή, την Melanie.  

Ο Χάινριχ το 1865. 

Στην ηλικία των 6 ετών ξεκίνησε την εκπαίδευσή του στο ιδιωτικό σχολείο του Dr. Wichard Lange, ενός γνωστού παιδαγωγού της εποχής στο Αμβούργο. Ο νεαρός Χάινριχ είχε πολύ καλή επίδοση σ' αυτό το σχολείο με το πολύ ανταγωνιστικό μαθησιακό περιβάλλον, αλλά στην ηλικία των 15 ετών η οικογένειά του αποφάσισε να συνεχίσει μαθήματα στο σπίτι για να διδαχτεί ελληνικά και λατινικά, γλώσσες απαραίτητες για την συνέχιση των σπουδών στο πανεπιστήμιο. Ήδη, από την ηλικία των 11 ετών, η μητέρα του Χάινριχ είχε προσλάβει για τον γιο της καθηγητή σχεδίου, διακρίνοντας ιδιαίτερες ικανότητες σ' αυτόν. 

Ο Χάινριχ (όρθιος) σε ηλικία 12 ετών 

με την υπόλοιπη οικογένειά του.

Στο σχολείο παρουσίασε εξαιρετικές επιδόσεις στις επιστήμες και στις ξένες γλώσσες, μαθαίνοντας αραβικά και σανσκριτικά. Μάλιστα, ο καθηγητής Redslob που του δίδασκε αραβικά, είχε πει στον πατέρα του Χάινριχ ότι δεν είχε συναντήσει πάλι παιδί με τέτοιο φυσικό ταλέντο στην εκμάθηση ξένων γλωσσών. Παράλληλα, τα βράδια του άρεσε να φτιάχνει μόνος του κατασκευές με τις οποίες έκανε πειράματα φυσικής και χημείας.
Στην ηλικία των 17 ετών φοίτησε για ένα χρόνο στο σχολείο Gelehrtenschule des Johanneums του Αμβούργου, για να μπορέσει να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο.

Ξεκίνησε με σπουδές αρχιτεκτονικής στην Φρανκφούρτη, όπου το πρωί δούλευε σε αρχιτεκτονικό γραφείο και το βράδυ διάβαζε φυσική από γερμανικά και ελληνικά (στο πρωτότυπο) βιβλία. Γρήγορα βαρέθηκε την αρχιτεκτονική και το 1876, σε ηλικία 19 ετών, ξεκίνησε να σπουδάζει μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Δρέσδης. Σε λίγους μήνες άφησε την αρχιτεκτονική και πήγε να υπηρετήσει στο στρατό, εκτελώντας  υποχρεωτική θητεία για ένα χρόνο .

Το σχολείο Gelehrtenschule des Johanneums στο Αμβούργο.
Είναι το παλαιότερο σχολείο του Αμβούργου και δημιουργήθηκε 
 το 1529 από τον Johannes Bugenhagen.

Τελειώνοντας με τον στρατό τον Οκτώβριο του 1877, σε ηλικία 20 ετών, γράφτηκε στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (Technische Hochschule) για να συνεχίσει σπουδές μηχανικού. Όμως, δεν άντεξε περισσότερο από ένα μήνα. Αποφάσισε ότι η μεγάλη του αγάπη ήταν η ΦΥΣΙΚΗ και η ενασχόληση μ' αυτή θα τον έκανε ευτυχισμένο. Αφού κατάφερε να πείσει τον πατέρα του να τον ενισχύσει οικονομικά σ' αυτή την αλλαγή κατεύθυνσης, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Στο πανεπιστήμιο παρακολούθησε μηχανική, πειραματική φυσική, πειραματική χημεία, ζωολογία, αστρονομία και παράλληλα με το Πολυτεχνείο του Μονάχου, εφαρμοσμένα μαθηματικά. Συνεργαζόμενος με τον Καθηγητή Gustav von Jolly απέκτησε κάποια αρχική εργαστηριακή εμπειρία και κατόπιν συμβουλών του, ήρθε σ' επαφή με το έργο των Lagrange, Laplace και Poisson.

Μετά από ένα χρόνο σπουδών στο Μόναχο, αποφάσισε να συνεχίσει στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, επειδή εκεί υπήρχαν καλύτερα εργαστήρια από αυτά του Μονάχου. 

Χρωματισμένη φωτογραφία του Χερτζ σε ηλικία 21 ετών.

Σε ηλικία 21 ετών ο Χερτζ ξεκίνησε να δουλεύει στο εργαστήριο του εξαιρετικού φυσικού  Hermann von Helmholtz (Χέρμαν φον Χέλμχολτζ). Ο Χέλμχολτζ, διακρίνοντας το ταλέντο του Χερτζ, του ανάθεσε την μελέτη ενός προβλήματος για την λύση του οποίου το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου προσέφερε και βραβείο. Το ερώτημα του προβλήματος συνοπτικά έλεγε: "Does electricity move with inertia?" ("Παρουσιάζεται αδράνεια κατά την κίνηση του ηλεκτρισμού;") ή κατά τον ίδιο τον Χερτζ: "Does electric current have kinetic energy?" ("Το ηλεκτρικό ρεύμα έχει κινητική ενέργεια;").

Ο Χερτζ (3ος από αρ., καθ.) με συναδέλφους του.
(Από: Καθ. Gudrun Wolfschmidt, Πανεπιστήμιο του Αμβούργου)

Τον Αύγουστο του 1879 ο Χερτζ κέρδισε το βραβείο δίνοντας απάντηση στο πρόβλημα. Παρουσίασε μια σειρά ευαίσθητων πειραμάτων με τα οποία αποδείκνυε ότι αν το ηλεκτρικό ρεύμα έχει κάποια μάζα, αυτή θα πρέπει να είναι απίστευτα μικρή. Να πάρουμε υπόψη μας το γεγονός ότι ο J. J. Thomson ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο 18 χρόνια αργότερα, το 1897. Η εργασία που του έδωσε το βραβείο δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Annalen der Physik (Χρονικά Φυσικής).

Στο Βερολίνο κι έχοντας δίπλα του τον Χέλμχολτζ, ο Χερτζ αισθανόταν πολύ καλά. Σ' ένα γράμμα που είχε στείλει στην οικογένειά του εκείνη την εποχή, εκμυστηρευόταν: "Δεν μπορώ να σας πω πόση περισσότερη ικανοποίηση μου δίνει να αποκτήσω γνώσεις για τον εαυτό μου και για τους άλλους απευθείας από τη φύση, αντί να μαθαίνω απλώς από τους άλλους και μόνο για τον εαυτό μου."

Ο Χάινριχ Χερτζ στη διάρκεια
της στρατιωτικής του θητείας.

Τον Φεβρουάριο του 1880 πήρε το διδακτορικό του στη Φυσική από το Πανεπιστήμιο του  Βερολίνου έχοντας ως θέμα της διατριβής του την Ηλεκτρομαγνητική Επαγωγή. Αμέσως ο Χέλμχολτζ τον έκανε βοηθό καθηγητή και τον κράτησε κοντά του στο Εργαστήριο. Στη διάρκεια των τριών χρόνων που έμεινε εκεί δημοσίευσε 15 εργασίες σε επιστημονικά περιοδικά.

Το 1883 με την βοήθεια του Χέλμχολτζ πήρε θέση Λέκτορα Θεωρητικής Φυσικής στο  Πανεπιστήμιο του Κιέλου κι εκεί ασχολήθηκε θεωρητικά με τις εξισώσεις του Maxwell. 

Tο 1885, θέλοντας πολύ να επιστρέψει στην αγαπημένη του πειραματική απασχόληση, αποδέχτηκε θέση Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης, επειδή είχε πολύ καλά εργαστήρια. Εκεί, ψάχνοντας να ανακαλύψει το επόμενο πειραματικό του αντικείμενο, θυμήθηκε μια παλαιότερη πρόταση που του είχε κάνει ο Χέλμχολτζ, να αποδείξει πειραματικά την θεωρία του Maxwell. Έτσι, ξεκίνησε την πειραματική του προσπάθεια και τελικά η ιδέα ήρθε με την μορφή ενός σπινθήρα.

Ο Χερτζ στο εργαστήριό του στην Καρλσρούη
(ίσως λίγους μήνες πριν πάει
στο Πανεπιστήμιο της Βόννης).

Τον Οκτώβριο 1886 κι ενώ παρουσίαζε στους φοιτητές του παραγωγή ηλεκτρικών σπινθήρων, άρχισε να σκέφτεται την επίδραση των σπινθήρων σε ηλεκτρικά κυκλώματα. 

Ξεκίνησε μια σειρά πειραμάτων, δημιουργώντας σπινθήρες με διαφορετικούς τρόπους. Ανακάλυψε κάτι καταπληκτικό. Οι σπινθήρες παρήγαγαν μια επαναλαμβανόμενη ηλεκτρική δόνηση ανάμεσα στα ηλεκτρικά καλώδια. Η δόνηση κινείτο μπροστά και πίσω συχνότερα από μία φορά κάθε δευτερόλεπτο και ήταν κάτι που ο Χερτζ παρατηρούσε για πρώτη φορά.
Ήξερε ότι οι δονήσεις προκαλούνταν από τα ταχέως επιταχυνόμενα και επιβραδυνόμενα ηλεκτρικά φορτία. Αν η θεωρία του Maxwell ήταν σωστή, αυτά τα φορτία θα ακτινοβολούσαν ηλεκτρομαγνητικά κύματα που θα περνούσαν μέσα από τον αέρα ακριβώς όπως κάνει το φως.
Τον Νοέμβριο του 1886 ο Χερτζ κατασκεύασε μια συσκευή όπως αυτή που φαίνεται στην παρακάτω εικόνα.

Ο Ταλαντωτής. Στα άκρα υπάρχουν δύο κοίλες σφαίρες από
ψευδάργυρο με διάμετρο 30 εκ. Η κάθε σφαίρα συνδέεται με
 χάλκινο σύρμα που φτάνει περίπου μέχρι το μέσο της μεταξύ
 των απόστασης. Ανάμεσα στα δύο σύρματα υπάρχει κενό,
κι εκεί ανάμεσα δημιουργείται σπινθήρας.

Εφάρμοσε υψηλή τάση εναλλασσόμενου ρεύματος στο κενό, ανάμεσα στα δύο χάλκινα σύρματα και δημιούργησε σπινθήρες. Οι σπινθήρες προκάλεσαν έντονους παλμούς ηλεκτρικού ρεύματος μέσα στα καλώδια χαλκού. Αυτοί οι παλμοί ταλαντώθηκαν μέσα στα καλώδια με ρυθμό περίπου 100 εκατομμυρίων ανά δευτερόλεπτο.
Όπως είχε προβλέψει ο Maxwell, τα ταλαντούμενα ηλεκτρικά φορτία παρήγαγαν ηλεκτρομαγνητικά κύματα (ραδιοκύματα) τα οποία απλώνονταν μέσω του αέρα γύρω από τα καλώδια. Ορισμένα από τα κύματα έφταναν σε βρόχο χάλκινου σύρματος σε απόσταση 1,5 μέτρο, προκαλώντας ροή ηλεκτρικού ρεύματος μέσα σε αυτό. Αυτή η ροή ρεύματος προκαλούσε σπινθήρες σ' ένα κενό του βρόχου. 
Αυτός ήταν ένας πειραματικός θρίαμβος για τον Χερτζ. Είχε καταφέρει να παράξει και ανιχνεύσει  ραδιοκύματα. Είχε καταφέρει να μεταφέρει ηλεκτρική ενέργεια, μέσω του αέρα, από μια συσκευή σε μία άλλη που βρισκόταν σε απόσταση ένα μέτρο μακριά. Και όλα αυτά χωρίς οι συσκευές να συνδέονται με σύρματα.

Το ζεύγος Χερτζ τη χρονιά που παντρεύτηκαν (1886).

Τα επόμενα τρία χρόνια, με μια σειρά από λαμπρά πειράματα, ο Χερτζ επιβεβαίωσε πλήρως τη θεωρία του Maxwell. Έδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η συσκευή του παρήγαγε ηλεκτρομαγνητικά κύματα, αποδεικνύοντας ότι η ενέργεια που ακτινοβολείται από τους ηλεκτρικούς ταλαντωτές του μπορεί να αντανακλάται, να διαθλάται, να περιθλάται και να παράγει στάσιμα κύματα όπως το φως.
Τα πειράματα του Χερτζ απέδειξαν ότι τα ραδιοκύματα και τα φωτεινά κύματα ήταν μέρος της ίδιας οικογένειας, την οποία σήμερα αποκαλούμε ηλεκτρομαγνητικό φάσμα.

Ηλεκτρομαγνητικό φάσμα.

Τον Ιούλιο του 1886, σε ηλικία 29 ετών, όταν ο Χερτζ ήταν στην Καρλσρούη, παντρεύτηκε  την Elisabeth Doll  που ήταν Λέκτορας Γεωμετρίας στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης και κόρη ενός από τους συνεργάτες του. Το ζευγάρι απέκτησε δύο κόρες, την Johanna (1887 - 1967) και την Mathilde (1891 - 1975). Η Mathilde έγινε βιολόγος, ακολουθώντας τα επιστημονικά βήματα των γονέων της.

Τον Απρίλιο του 1889 ο Χερτζ τοποθετήθηκε ως Καθηγητής Φυσικής και διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικής στη Βόννη, θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Σ' αυτό το διάστημα ασχολήθηκε με τη θεωρητική μηχανική και το αποτέλεσμα της εργασίας του εκδόθηκε σε βιβλίο με τίτλο "Die Prinzipien der Mechanik in neuem Zusammenhange" ("Οι αρχές της Μηχανικής παρουσιασμένες μ' ένα καινούριο τρόπο") το 1894, μετά το θάνατό του.   

Οι κόρες του ζεύγους Χερτζ, Johanna και Mathilde.

Ο Χερτζ είχε δείξει από πολύ νωρίς ενδιαφέρον για την μετεωρολογία, ίσως επηρεασμένος από τον Wilhelm von Bezold, όταν το καλοκαίρι του 1878 τον είχε καθηγητή σ' ένα εργαστηριακό τμήμα στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Βέβαια η συνεισφορά του σ' αυτό το επιστημονικό πεδίο δεν είχε κάτι το εξαιρετικό, εκτός από μερικά άρθρα που έγραψε την εποχή που ήταν βοηθός του Χέλμχολτζ στο Βερολίνο.

Το κύριο έργο του Χερτζ είχε να κάνει με την προσέγγιση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου και την πειραματική επιβεβαίωση της ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας του  James Maxwell (Τζέιμς Μάξγουελ).

Φωτοηλεκτρικό φαινόμενο. 
Φωτόνια υπεριώδους ακτινοβολίας μεταφέρουν το απαραίτητο 
ποσό ενέργειας για να εξαχθούν ηλεκτρόνια από ένα μέταλλο.

Ο Χερτζ συνέβαλε στην εμπέδωση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου (το οποίο εξηγήθηκε από άλλους αργότερα) όταν πρόσεξε ότι ένα φορτισμένο αντικείμενο χάνει το φορτίο του πιο εύκολα όταν φωτίζεται με υπεριώδες φως. 

Το 1887 έκανε παρατηρήσεις πάνω στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και στην εκπομπή και λήψη ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, τις οποίες δημοσίευσε στο επιστημονικό περιοδικό Annalen der Physik. 

Η πειραματική συσκευή που χρησιμοποίησε ο Χερτζ 
για την παραγωγή και εκπομπή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. 
(Deutsches Museum, Μόναχο)

Νωρίτερα, το 1886, ο Χερτζ είχε κατασκευάσει μια διπολική κεραία, η οποία εξέπεμπε και λάμβανε ραδιοσυχνότητες. 

Το 1887 πειραματίστηκε με τα ραδιοκύματα στο εργαστήριό του. Μέσω πειραμάτων, απέδειξε ότι εγκάρσια ηλεκτρομαγνητικά κύματα ταξιδεύουν στον χώρο για κάποια απόσταση. Αυτό είχε προβλεφθεί από τον James Maxwell και τον Michael Faraday. 

Με τη διαμόρφωση της συσκευής του, τα ηλεκτρικά και τα μαγνητικά πεδία μπορούσαν να εκπέμψουν ακτίνες χωρίς καλώδια, σαν εγκάρσια κύματα. Ο Χερτζ είχε τοποθετήσει τον ταλαντωτή περίπου 12 μέτρα μακριά από ένα τσίγκινο πιάτο (ανακλαστήρας) για να δημιουργήσει σταθερά κύματα. Κάθε κύμα ήταν περίπου 4 μέτρα. Χρησιμοποιώντας έναν ανιχνευτή, κατέγραψε την ποικιλία στις διαστάσεις και την κατεύθυνση του κύματος. Ο Χερτζ μέτρησε τα κύματα του Maxwell και κατέδειξε ότι η ταχύτητα των ραδιοκυμάτων ήταν ίση με την ταχύτητα του φωτός. Μέτρησε ακόμη την ένταση και την πολικότητα του ηλεκτρικού πεδίου. Ο Χερτζ βρήκε ακόμη ότι τα ραδιοκύματα, ενώ μπορούσαν να μεταδοθούν από διαφορετικά είδη υλικών, από κάποια άλλα πάθαιναν ανάκλαση. 

Αυτή υπήρξε η κεντρική ιδέα που οδήγησε στη δημιουργία του ραντάρ αργότερα. 

Σχέδιο του πρώτου πομπού που έφτιαξε ο Χερτζ το 1886.

Στην εποχή του ο Χερτζ δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει  τη σημασία των πειραματικών αποτελεσμάτων του. Ερωτώμενος για τις πρακτικές εφαρμογές των ανακαλύψεών του, είχε απαντήσει: "Καμία, υποθέτω".

Ήταν ένθερμος οπαδός της θεωρίας περί ύπαρξης "αιθέρα" και στη διάρκεια της εργασίας του πάνω στις εξισώσεις του Μάξγουελ, είχε προτείνει τον εντοπισμό ηλεκτρομαγνητικών πεδίων στον ελεύθερο χώρο με την πόλωση του "αιθέρα".

Το 1892, ο Χερτζ ξεκίνησε να πειραματίζεται και κατέδειξε ότι οι καθοδικές ακτίνες  μπορούν να διεισδύσουν σε πολύ λεπτά μεταλλικά φύλλα (π.χ. αλουμινίου). Ο μαθητής του Philipp Lenard  (Νόμπελ Φυσικής 1905) διερεύνησε περαιτέρω το φαινόμενο των ακτίνων. Δημιούργησε μια εκδοχή του καθοδικού σωλήνα και μελέτησε τη διείσδυση ακτίνων Χ σε διάφορα υλικά. Ωστόσο, ο Lenard δεν συνειδητοποίησε ποτέ ότι παρήγαγε ακτίνες Χ.

Ο πομπός (αρ.) και ο δέκτης (δεξ.) που χρησιμοποίησε ο Χερτζ, το 1886.

Το 1892, ο Χάινριχ Χερτζ διαγνώστηκε με κακοήθη όγκο στα οστά και υπεβλήθη σε αρκετές επεμβάσεις. Πέθανε από σηψαιμία στη Βόννη, την 1η Ιανουαρίου 1894, σε ηλικία μόλις 37 ετών. Ο τάφος του Χερτζ βρίσκεται στο Εβραϊκό Κοιμητήριο του Ohlsdorf, στο Αμβούργο.

Αν ο Χερτζ είχε καταφέρει να ζήσει άλλη μια δεκαετία,  θα μπορούσε να δει την ανακάλυψη του Guglielmo Marconi (Γουλιέλμο Μαρκόνι), ότι η μετάδοση ραδιοκυμάτων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μέσο επικοινωνίας.

Μετά το θάνατο του Χερτζ, ένας φίλος του, πλέκοντας το εγκώμιό του, είπε: "Ήταν ένας ευγενής άνθρωπος, που είχε την μοναδική καλή τύχη να βρει πολλούς θαυμαστές, αλλά χωρίς κάποιος να τον μισήσει ή να τον ζηλέψει. Εκείνοι που τον γνώρισαν προσωπικά εντυπωσιάστηκαν από τη σεμνότητά του και γοητεύτηκαν από την ικανότητά του. Ήταν ένας πραγματικός φίλος για τους φίλους του, ένας σεβαστός δάσκαλος για τους μαθητές του, που είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται γύρω του σε μεγάλους αριθμούς, μερικοί από τους οποίους έρχονταν από μεγάλες αποστάσεις. Στην οικογένειά του υπήρξε ένας στοργικός σύζυγος και πατέρας."

Η επιτάφια πλάκα για τον Χάινριχ Χερτζ στο
 Εβραϊκό Κοιμητήριο του Ohlsdorf, στο Αμβούργο.

Όταν οι ναζί πήραν την εξουσία στη Γερμανία κατέβασαν το πορτραίτο του Χάινριχ Χερτζ από το Δημαρχείο του Αμβούργου, όπου είχε αναρτηθεί προς τιμή του, παρά το γεγονός ότι είχε αποβιώσει πριν από πολλά χρόνια και σε όλη του τη ζωή ήταν Χριστιανός Λουθηρανός (αφού ο πατέρας του είχε αλλάξει θρήσκευμα από το 1834, πριν τη γέννηση του Χάινριχ).

Από το 1923 και μετά την κατάρρευση του γερμανικού νομίσματος, η χήρα του Χερτζ, Ελίζαμπεθ, με τις δύο κόρες της είχαν επιβιώσει από τις φιλανθρωπίες κάποιων ραδιοφωνικών εταιρειών από διάφορα μέρη του κόσμου. Στη ναζιστική Γερμανία του 1935, η εβραϊκή καταγωγή του Χάινριχ οδήγησε στην απόλυση της κόρης του Mathilde από την πανεπιστημιακή θέση διδασκαλίας που κατείχε. Στη συνέχεια, η Mathilde βρήκε προσωρινό καταφύγιο στην Οξφόρδη, με τη βοήθεια του Max von Laue και του Erwin Schrodinger. Λίγο αργότερα, ο καθηγητής στο Κέμπριτζ J.J. Thomson (ο οποίος είχε συναντηθεί και εντυπωσιαστεί από τον Χερτζ το 1890) την βοήθησε να εγκατασταθεί στο χωριό Girton (τρία μίλια από το κέντρο του Κέμπριτζ). Το 1937 η Mathilde έπεισε τη μητέρα και την αδελφή της να την ακολουθήσουν. Η Ελίζαμπεθ Χερτζ πέθανε σε ηλικία 77 ετών, στις 28 Δεκεμβρίου 1941, στο Girton.

Το Ινστιτούτο Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης όπου ο 
Χερτζ εργάστηκε ως Καθηγητής από το 1889 μέχρι το θάνατό του.

Ανάμεσα στα βραβεία που έλαβε ο Χερτζ για τις ανακαλύψεις του, στη σύντομη ζωή του, ήταν 

• το Μετάλλιο Matteucci (1888), από την Italian Scientific Study,
• το Βραβείο Baumgartner (1889), από την Vienna Academy of Sciences,
• το Βραβείο La Caze (1889), από την Paris Academy of Sciences,
• το Μετάλλιο Rumford (1890), από την Royal Society και
• το Βραβείο Bressa (1891), από την Turin Royal Academy.

Το 1930, η Διεθνής Επιτροπή Ηλεκτροτεχνίας (IEC), προς τιμή του Χερτζ, έδωσε το όνομά του στη μονάδα συχνότητας στο σύστημα μονάδων SI. Το 1960, η Διεθνής Σύνοδος Μέτρων και Σταθμών (CGPM) αποδέχτηκε επίσημα το 1Hz (1 Χερτζ) ως μονάδα συχνότητας στο SI, αντικαθιστώντας το όνομα "κύκλοι ανά δευτερόλεπτο" (c/s).

Αναμνηστική προτομή του Χάινριχ Χερτζ 
στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης.

Το 1928 δημιουργήθηκε στο Βερολίνο το "Ινστιτούτο Heinrich-Hertz για την Έρευνα Ταλαντώσεων". Σήμερα αυτό είναι γνωστό με το όνομα "Fraunhofer Ινστιτούτο Τηλεπικοινωνιών, Ινστιτούτο Heinrich Hertz" (FraunhoferHHI).

Από το 1987, το "Ινστιτούτο των Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών" (IEEE) προσφέρει κάθε χρόνο το "Μετάλλιο Heinrich Hertz" για διακεκριμένες εργασίες στα  ερτζιανά κύματα.

Το Πανεπιστήμιο της Βόννης κάθε χρόνο προσφέρει την Υποτροφία Heinrich Hertz, στην Ιστορία και τη Φιλοσοφία της Φυσικής.

Ένας κρατήρας στην αθέατη πλευρά της σελήνης έχει πάρει επίσης το όνομά του.

Πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν τιμήσει το όνομά του με διάφορους τρόπους.

Το 2012, στα 155α γενέθλια του Hertz, η Google τον τίμησε μ' ένα χαρακτηριστικό doodle.

Καλλιτεχνικό σχέδιο του δορυφόρου Heinrich Hertz
που έχει προγραμματιστεί για εκτόξευση το 2022.

Τον Ιούλιο του 2017, η Γερμανική Διαστημική Υπηρεσία (DLR) υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία  OHB Systems για την κατασκευή ενός πειραματικού τηλεπικοινωνιακού  δορυφόρου που θα πάρει το όνομα "Heinrich Hertz". Υπολογίζεται ότι η εκτόξευση του δορυφόρου θα γίνει μέσα στο 2022. Ο Γερμανικός δορυφόρος Heinrich Hertz ή H2Sat αποσκοπεί στη διερεύνηση και δοκιμή νέων τεχνολογιών επικοινωνιών στο διάστημα, σε τεχνικό και επιστημονικό επίπεδο, προκειμένου να προσδιοριστεί ο τρόπος με τον οποίο οι ευρυζωνικές επικοινωνίες, για παράδειγμα, μπορούν να οδηγήσουν σε υψηλά ποσοστά δεδομένων για τους τελικούς χρήστες κινητών συσκευών. Η εταιρεία OHB θα κατασκευάσει τον δορυφόρο στηριγμένη στην πλατφόρμα SmallGEO (LUXOR) bus.

Το 1925, ο ανηψιός του Χάινριχ Χερτζ, Gustav Ludwig Hertz, μοιράστηκε με τον James Franck (Τζέιμς Φρανκ) το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής "για την ανακάλυψη των νόμων που διέπουν την επίδραση ενός ηλεκτρονίου σε ένα άτομο".

Το εξώφυλλο του βιβλίου  "Heinrich Hertz: Memoirs, Letters, Diaries"
(Δεύτερη έκδοση San Francisco Press, 1977). 
Επιμέλεια από την κόρη του Mathilde Hertz.
Η 1η έκδοση είχε γίνει το 1927 με την επιμέλεια της Johanna Hertz.

• Φωτογραφικό αρχείο για τον Χάινριχ Χερτζ.

• Το πείραμα του Χερτζ για τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. (αγγλικά, 6:31)

• Τι είναι τα ραδιοκύματα και πώς λειτουργούν; (αγγλικά, 11:43)

• "Heinrich Rudolf Hertz (1857-1894: A Collection of Articles and Addresses", βιογραφία (464 σ.) από τον Joseph F. Mulligan. Επετειακή έκδοση του 1994, για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Χάινριχ  Χερτζ. Επανέκδοση από Εκδόσεις Routledge, 2019.   

Αναμνηστικό γραμματόσημο της Ομοσπονδιακής Γερμανίας
για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Χερτζ (έκδοση 22/2/1957).

• Σύντομη παρουσίαση της ιστορίας του "φωτοηλεκτρικού φαινομένου" από τον Michael Fowler (Πανεπιστήμιο Virginia).

• Παρουσίαση του έργου του Χερτζ από τον Ανδρέα Ιωάννου Κασσέτα. 

• Βίντεο με τίτλο "How Heinrich Hertz Discovered Radio to Validate Maxwell's Equations" από τον ιστότοπο Kathy Loves Physics & History (αγγλικά, 10:04).

• Διαδικτυακή πρόσβαση σε βιβλία του Χάινριχ Χερτζ (γερμανικά και αγγλικά).

• Τα πιο σπουδαία πειράματα του Χάινριχ Χερτζ από το Fraunhofer HHI.

Πηγή:  Today in Science History,  Περί Φυσικής,  maglab,  mathshistory,  thoughtco,  wikipedia,  scihi,  what-when-how