Κατάλογος εύρεσης Ονομάτων Προσώπων από τις αναρτήσεις "Σαν σήμερα...".

 

Από σήμερα, όλοι οι φίλοι και όλες οι φίλες των αναρτήσεων "Σαν σήμερα..." μπορούν να βρίσκουν εύκολα όλα τα αρχεία που έχω ανεβάσει και είναι σχετικά με ΠΡΟΣΩΠΑ.

Θα γνωρίζετε ότι στις ΕΤΙΚΕΤΕΣ που εμφανίζονται στην δεξιά στήλη του blog, ο κατάλογος θα βρίσκεται στην πρώτη θέση.

Η εύρεση γίνεται με βάση το αρχικό γράμμα του επιθέτου όπως διαβάζεται στα ελληνικά.

Ενδέχεται, σε κάποιες περιπτώσεις ο τρόπος που έχω καταχωρήσει το όνομα να διαφέρει από τον τρόπο που το διαβάζει ο(η) ενδιαφερόμενος(-η). Π.χ. το όνομα Aldrin διαβάζεται ως "Όλντριν" και όχι "Άλντριν". Επομένως, αυτό το όνομα θα βρεθεί στο γράμμα "Ο". 

Στα αρχεία του "Σαν σήμερα..." που ξεκίνησα να δημοσιεύω από τον Οκτώβριο του 2015, κάποιο πρόσωπο μπορεί να εμφανίζεται σε περισσότερες από μία αναρτήσεις. Η παραπομπή για την εύρεση του προσώπου στον κατάλογο κατευθύνει πάντα στην τελευταία χρονικά ανάρτηση που είναι και η πληρέστερη.

Επίσης, έχω φτιάξει έναν παρόμοιο κατάλογο για τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ που έχω αναρτήσει στο "Σαν σήμερα...", τον οποίο μπορείτε να βρείτε  ΕΔΩ.

Ελπίζω, ο τρόπος που επέλεξα να φτιάξω το ευρετήριο να σας βοηθήσει στην αναζήτησή σας.

• Μπορείτε να βρείτε το όνομα που θέλετε πατώντας (αριστερό κλικ)   ΕΔΩ.

• Θα εμφανιστεί ένας κατάλογος με αρχεία word.

• Επιλέξτε το γράμμα που σας ενδιαφέρει και κάντε διπλό κλικ σ' αυτό.

• Εμφανίζεται ο κατάλογος με όλα τα αρχεία προσώπων που έχω δημοσιεύσει και το όνομά τους ξεκινά με το γράμμα που επιλέξατε.

• Κάντε αριστερό κλικ στο υπογραμμισμένο όνομα (έχει υπερσύνδεση).

• Κάντε αριστερό κλικ στη διεύθυνση που σας παραπέμπει η υπερσύνδεση. Φτάσατε στον προορισμό σας!        ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ.

Σαν σήμερα... 1857, γεννήθηκε ο Γερμανός Φυσικός Heinrich Hertz.

Heinrich Rudolf Hertz

Σαν σήμερα, στις 22 Φεβρουαρίου 1857, γεννήθηκε στο Αμβούργο της Γερμανίας ο Heinrich Rudolf Hertz (Χάινριχ Ρούντολφ Χερτζ), ο Φυσικός που πρώτος πέτυχε την εκπομπή, μετάδοση και λήψη ραδιοκυμάτων.

Ο πατέρας του, Gustav Ferdinand Hertz, ήταν δικηγόρος που αργότερα έγινε αναπληρωτής δικαστής σε ανώτερο περιφερειακό δικαστήριο και τελικά γερουσιαστής στην αυτόνομη πόλη του Αμβούργου. Ο Gustav Hertz ήταν εβραϊκής καταγωγής, αλλά είχε ασπαστεί τον Λουθηρανισμό. Η μητέρα του Anna Elisabeth Pfefferkorn είχε πατέρα γιατρό και προερχόταν από οικογένεια Λουθηρανών ιερωμένων. Ο Χάινριχ ήταν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά της οικογένειας έχοντας τρεις αδελφούς, τον Gustav Theodor, τον (επίσης) Rudolf, τον Otto και μία αδελφή, την Melanie.  

Ο Χάινριχ το 1865. 

Στην ηλικία των 6 ετών ξεκίνησε την εκπαίδευσή του στο ιδιωτικό σχολείο του Dr. Wichard Lange, ενός γνωστού παιδαγωγού της εποχής στο Αμβούργο. Ο νεαρός Χάινριχ είχε πολύ καλή επίδοση σ' αυτό το σχολείο με το πολύ ανταγωνιστικό μαθησιακό περιβάλλον, αλλά στην ηλικία των 15 ετών η οικογένειά του αποφάσισε να συνεχίσει μαθήματα στο σπίτι για να διδαχτεί ελληνικά και λατινικά, γλώσσες απαραίτητες για την συνέχιση των σπουδών στο πανεπιστήμιο. Ήδη, από την ηλικία των 11 ετών, η μητέρα του Χάινριχ είχε προσλάβει για τον γιο της καθηγητή σχεδίου, διακρίνοντας ιδιαίτερες ικανότητες σ' αυτόν. 

Ο Χάινριχ (όρθιος) σε ηλικία 12 ετών 

με την υπόλοιπη οικογένειά του.

Στο σχολείο παρουσίασε εξαιρετικές επιδόσεις στις επιστήμες και στις ξένες γλώσσες, μαθαίνοντας αραβικά και σανσκριτικά. Μάλιστα, ο καθηγητής Redslob που του δίδασκε αραβικά, είχε πει στον πατέρα του Χάινριχ ότι δεν είχε συναντήσει πάλι παιδί με τέτοιο φυσικό ταλέντο στην εκμάθηση ξένων γλωσσών. Παράλληλα, τα βράδια του άρεσε να φτιάχνει μόνος του κατασκευές με τις οποίες έκανε πειράματα φυσικής και χημείας.
Στην ηλικία των 17 ετών φοίτησε για ένα χρόνο στο σχολείο Gelehrtenschule des Johanneums του Αμβούργου, για να μπορέσει να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο.

Ξεκίνησε με σπουδές αρχιτεκτονικής στην Φρανκφούρτη, όπου το πρωί δούλευε σε αρχιτεκτονικό γραφείο και το βράδυ διάβαζε φυσική από γερμανικά και ελληνικά (στο πρωτότυπο) βιβλία. Γρήγορα βαρέθηκε την αρχιτεκτονική και το 1876, σε ηλικία 19 ετών, ξεκίνησε να σπουδάζει μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Δρέσδης. Σε λίγους μήνες άφησε την αρχιτεκτονική και πήγε να υπηρετήσει στο στρατό, εκτελώντας  υποχρεωτική θητεία για ένα χρόνο .

Το σχολείο Gelehrtenschule des Johanneums στο Αμβούργο.
Είναι το παλαιότερο σχολείο του Αμβούργου και δημιουργήθηκε 
 το 1529 από τον Johannes Bugenhagen.

Τελειώνοντας με τον στρατό τον Οκτώβριο του 1877, σε ηλικία 20 ετών, γράφτηκε στο Πολυτεχνείο του Μονάχου (Technische Hochschule) για να συνεχίσει σπουδές μηχανικού. Όμως, δεν άντεξε περισσότερο από ένα μήνα. Αποφάσισε ότι η μεγάλη του αγάπη ήταν η ΦΥΣΙΚΗ και η ενασχόληση μ' αυτή θα τον έκανε ευτυχισμένο. Αφού κατάφερε να πείσει τον πατέρα του να τον ενισχύσει οικονομικά σ' αυτή την αλλαγή κατεύθυνσης, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Στο πανεπιστήμιο παρακολούθησε μηχανική, πειραματική φυσική, πειραματική χημεία, ζωολογία, αστρονομία και παράλληλα με το Πολυτεχνείο του Μονάχου, εφαρμοσμένα μαθηματικά. Συνεργαζόμενος με τον Καθηγητή Gustav von Jolly απέκτησε κάποια αρχική εργαστηριακή εμπειρία και κατόπιν συμβουλών του, ήρθε σ' επαφή με το έργο των Lagrange, Laplace και Poisson.

Μετά από ένα χρόνο σπουδών στο Μόναχο, αποφάσισε να συνεχίσει στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, επειδή εκεί υπήρχαν καλύτερα εργαστήρια από αυτά του Μονάχου. 

Χρωματισμένη φωτογραφία του Χερτζ σε ηλικία 21 ετών.

Σε ηλικία 21 ετών ο Χερτζ ξεκίνησε να δουλεύει στο εργαστήριο του εξαιρετικού φυσικού  Hermann von Helmholtz (Χέρμαν φον Χέλμχολτζ). Ο Χέλμχολτζ, διακρίνοντας το ταλέντο του Χερτζ, του ανάθεσε την μελέτη ενός προβλήματος για την λύση του οποίου το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου προσέφερε και βραβείο. Το ερώτημα του προβλήματος συνοπτικά έλεγε: "Does electricity move with inertia?" ("Παρουσιάζεται αδράνεια κατά την κίνηση του ηλεκτρισμού;") ή κατά τον ίδιο τον Χερτζ: "Does electric current have kinetic energy?" ("Το ηλεκτρικό ρεύμα έχει κινητική ενέργεια;").

Ο Χερτζ (3ος από αρ., καθ.) με συναδέλφους του.
(Από: Καθ. Gudrun Wolfschmidt, Πανεπιστήμιο του Αμβούργου)

Τον Αύγουστο του 1879 ο Χερτζ κέρδισε το βραβείο δίνοντας απάντηση στο πρόβλημα. Παρουσίασε μια σειρά ευαίσθητων πειραμάτων με τα οποία αποδείκνυε ότι αν το ηλεκτρικό ρεύμα έχει κάποια μάζα, αυτή θα πρέπει να είναι απίστευτα μικρή. Να πάρουμε υπόψη μας το γεγονός ότι ο J. J. Thomson ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο 18 χρόνια αργότερα, το 1897. Η εργασία που του έδωσε το βραβείο δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Annalen der Physik (Χρονικά Φυσικής).

Στο Βερολίνο κι έχοντας δίπλα του τον Χέλμχολτζ, ο Χερτζ αισθανόταν πολύ καλά. Σ' ένα γράμμα που είχε στείλει στην οικογένειά του εκείνη την εποχή, εκμυστηρευόταν: "Δεν μπορώ να σας πω πόση περισσότερη ικανοποίηση μου δίνει να αποκτήσω γνώσεις για τον εαυτό μου και για τους άλλους απευθείας από τη φύση, αντί να μαθαίνω απλώς από τους άλλους και μόνο για τον εαυτό μου."

Ο Χάινριχ Χερτζ στη διάρκεια
της στρατιωτικής του θητείας.

Τον Φεβρουάριο του 1880 πήρε το διδακτορικό του στη Φυσική από το Πανεπιστήμιο του  Βερολίνου έχοντας ως θέμα της διατριβής του την Ηλεκτρομαγνητική Επαγωγή. Αμέσως ο Χέλμχολτζ τον έκανε βοηθό καθηγητή και τον κράτησε κοντά του στο Εργαστήριο. Στη διάρκεια των τριών χρόνων που έμεινε εκεί δημοσίευσε 15 εργασίες σε επιστημονικά περιοδικά.

Το 1883 με την βοήθεια του Χέλμχολτζ πήρε θέση Λέκτορα Θεωρητικής Φυσικής στο  Πανεπιστήμιο του Κιέλου κι εκεί ασχολήθηκε θεωρητικά με τις εξισώσεις του Maxwell. 

Tο 1885, θέλοντας πολύ να επιστρέψει στην αγαπημένη του πειραματική απασχόληση, αποδέχτηκε θέση Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης, επειδή είχε πολύ καλά εργαστήρια. Εκεί, ψάχνοντας να ανακαλύψει το επόμενο πειραματικό του αντικείμενο, θυμήθηκε μια παλαιότερη πρόταση που του είχε κάνει ο Χέλμχολτζ, να αποδείξει πειραματικά την θεωρία του Maxwell. Έτσι, ξεκίνησε την πειραματική του προσπάθεια και τελικά η ιδέα ήρθε με την μορφή ενός σπινθήρα.

Ο Χερτζ στο εργαστήριό του στην Καρλσρούη
(ίσως λίγους μήνες πριν πάει
στο Πανεπιστήμιο της Βόννης).

Τον Οκτώβριο 1886 κι ενώ παρουσίαζε στους φοιτητές του παραγωγή ηλεκτρικών σπινθήρων, άρχισε να σκέφτεται την επίδραση των σπινθήρων σε ηλεκτρικά κυκλώματα. 

Ξεκίνησε μια σειρά πειραμάτων, δημιουργώντας σπινθήρες με διαφορετικούς τρόπους. Ανακάλυψε κάτι καταπληκτικό. Οι σπινθήρες παρήγαγαν μια επαναλαμβανόμενη ηλεκτρική δόνηση ανάμεσα στα ηλεκτρικά καλώδια. Η δόνηση κινείτο μπροστά και πίσω συχνότερα από μία φορά κάθε δευτερόλεπτο και ήταν κάτι που ο Χερτζ παρατηρούσε για πρώτη φορά.
Ήξερε ότι οι δονήσεις προκαλούνταν από τα ταχέως επιταχυνόμενα και επιβραδυνόμενα ηλεκτρικά φορτία. Αν η θεωρία του Maxwell ήταν σωστή, αυτά τα φορτία θα ακτινοβολούσαν ηλεκτρομαγνητικά κύματα που θα περνούσαν μέσα από τον αέρα ακριβώς όπως κάνει το φως.
Τον Νοέμβριο του 1886 ο Χερτζ κατασκεύασε μια συσκευή όπως αυτή που φαίνεται στην παρακάτω εικόνα.

Ο Ταλαντωτής. Στα άκρα υπάρχουν δύο κοίλες σφαίρες από
ψευδάργυρο με διάμετρο 30 εκ. Η κάθε σφαίρα συνδέεται με
 χάλκινο σύρμα που φτάνει περίπου μέχρι το μέσο της μεταξύ
 των απόστασης. Ανάμεσα στα δύο σύρματα υπάρχει κενό,
κι εκεί ανάμεσα δημιουργείται σπινθήρας.

Εφάρμοσε υψηλή τάση εναλλασσόμενου ρεύματος στο κενό, ανάμεσα στα δύο χάλκινα σύρματα και δημιούργησε σπινθήρες. Οι σπινθήρες προκάλεσαν έντονους παλμούς ηλεκτρικού ρεύματος μέσα στα καλώδια χαλκού. Αυτοί οι παλμοί ταλαντώθηκαν μέσα στα καλώδια με ρυθμό περίπου 100 εκατομμυρίων ανά δευτερόλεπτο.
Όπως είχε προβλέψει ο Maxwell, τα ταλαντούμενα ηλεκτρικά φορτία παρήγαγαν ηλεκτρομαγνητικά κύματα (ραδιοκύματα) τα οποία απλώνονταν μέσω του αέρα γύρω από τα καλώδια. Ορισμένα από τα κύματα έφταναν σε βρόχο χάλκινου σύρματος σε απόσταση 1,5 μέτρο, προκαλώντας ροή ηλεκτρικού ρεύματος μέσα σε αυτό. Αυτή η ροή ρεύματος προκαλούσε σπινθήρες σ' ένα κενό του βρόχου. 
Αυτός ήταν ένας πειραματικός θρίαμβος για τον Χερτζ. Είχε καταφέρει να παράξει και ανιχνεύσει  ραδιοκύματα. Είχε καταφέρει να μεταφέρει ηλεκτρική ενέργεια, μέσω του αέρα, από μια συσκευή σε μία άλλη που βρισκόταν σε απόσταση ένα μέτρο μακριά. Και όλα αυτά χωρίς οι συσκευές να συνδέονται με σύρματα.

Το ζεύγος Χερτζ τη χρονιά που παντρεύτηκαν (1886).

Τα επόμενα τρία χρόνια, με μια σειρά από λαμπρά πειράματα, ο Χερτζ επιβεβαίωσε πλήρως τη θεωρία του Maxwell. Έδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η συσκευή του παρήγαγε ηλεκτρομαγνητικά κύματα, αποδεικνύοντας ότι η ενέργεια που ακτινοβολείται από τους ηλεκτρικούς ταλαντωτές του μπορεί να αντανακλάται, να διαθλάται, να περιθλάται και να παράγει στάσιμα κύματα όπως το φως.
Τα πειράματα του Χερτζ απέδειξαν ότι τα ραδιοκύματα και τα φωτεινά κύματα ήταν μέρος της ίδιας οικογένειας, την οποία σήμερα αποκαλούμε ηλεκτρομαγνητικό φάσμα.

Ηλεκτρομαγνητικό φάσμα.

Τον Ιούλιο του 1886, σε ηλικία 29 ετών, όταν ο Χερτζ ήταν στην Καρλσρούη, παντρεύτηκε  την Elisabeth Doll  που ήταν Λέκτορας Γεωμετρίας στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης και κόρη ενός από τους συνεργάτες του. Το ζευγάρι απέκτησε δύο κόρες, την Johanna (1887 - 1967) και την Mathilde (1891 - 1975). Η Mathilde έγινε βιολόγος, ακολουθώντας τα επιστημονικά βήματα των γονέων της.

Τον Απρίλιο του 1889 ο Χερτζ τοποθετήθηκε ως Καθηγητής Φυσικής και διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικής στη Βόννη, θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Σ' αυτό το διάστημα ασχολήθηκε με τη θεωρητική μηχανική και το αποτέλεσμα της εργασίας του εκδόθηκε σε βιβλίο με τίτλο "Die Prinzipien der Mechanik in neuem Zusammenhange" ("Οι αρχές της Μηχανικής παρουσιασμένες μ' ένα καινούριο τρόπο") το 1894, μετά το θάνατό του.   

Οι κόρες του ζεύγους Χερτζ, Johanna και Mathilde.

Ο Χερτζ είχε δείξει από πολύ νωρίς ενδιαφέρον για την μετεωρολογία, ίσως επηρεασμένος από τον Wilhelm von Bezold, όταν το καλοκαίρι του 1878 τον είχε καθηγητή σ' ένα εργαστηριακό τμήμα στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Βέβαια η συνεισφορά του σ' αυτό το επιστημονικό πεδίο δεν είχε κάτι το εξαιρετικό, εκτός από μερικά άρθρα που έγραψε την εποχή που ήταν βοηθός του Χέλμχολτζ στο Βερολίνο.

Το κύριο έργο του Χερτζ είχε να κάνει με την προσέγγιση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου και την πειραματική επιβεβαίωση της ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας του  James Maxwell (Τζέιμς Μάξγουελ).

Φωτοηλεκτρικό φαινόμενο. 
Φωτόνια υπεριώδους ακτινοβολίας μεταφέρουν το απαραίτητο 
ποσό ενέργειας για να εξαχθούν ηλεκτρόνια από ένα μέταλλο.

Ο Χερτζ συνέβαλε στην εμπέδωση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου (το οποίο εξηγήθηκε από άλλους αργότερα) όταν πρόσεξε ότι ένα φορτισμένο αντικείμενο χάνει το φορτίο του πιο εύκολα όταν φωτίζεται με υπεριώδες φως. 

Το 1887 έκανε παρατηρήσεις πάνω στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο και στην εκπομπή και λήψη ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, τις οποίες δημοσίευσε στο επιστημονικό περιοδικό Annalen der Physik. 

Η πειραματική συσκευή που χρησιμοποίησε ο Χερτζ 
για την παραγωγή και εκπομπή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. 
(Deutsches Museum, Μόναχο)

Νωρίτερα, το 1886, ο Χερτζ είχε κατασκευάσει μια διπολική κεραία, η οποία εξέπεμπε και λάμβανε ραδιοσυχνότητες. 

Το 1887 πειραματίστηκε με τα ραδιοκύματα στο εργαστήριό του. Μέσω πειραμάτων, απέδειξε ότι εγκάρσια ηλεκτρομαγνητικά κύματα ταξιδεύουν στον χώρο για κάποια απόσταση. Αυτό είχε προβλεφθεί από τον James Maxwell και τον Michael Faraday. 

Με τη διαμόρφωση της συσκευής του, τα ηλεκτρικά και τα μαγνητικά πεδία μπορούσαν να εκπέμψουν ακτίνες χωρίς καλώδια, σαν εγκάρσια κύματα. Ο Χερτζ είχε τοποθετήσει τον ταλαντωτή περίπου 12 μέτρα μακριά από ένα τσίγκινο πιάτο (ανακλαστήρας) για να δημιουργήσει σταθερά κύματα. Κάθε κύμα ήταν περίπου 4 μέτρα. Χρησιμοποιώντας έναν ανιχνευτή, κατέγραψε την ποικιλία στις διαστάσεις και την κατεύθυνση του κύματος. Ο Χερτζ μέτρησε τα κύματα του Maxwell και κατέδειξε ότι η ταχύτητα των ραδιοκυμάτων ήταν ίση με την ταχύτητα του φωτός. Μέτρησε ακόμη την ένταση και την πολικότητα του ηλεκτρικού πεδίου. Ο Χερτζ βρήκε ακόμη ότι τα ραδιοκύματα, ενώ μπορούσαν να μεταδοθούν από διαφορετικά είδη υλικών, από κάποια άλλα πάθαιναν ανάκλαση. 

Αυτή υπήρξε η κεντρική ιδέα που οδήγησε στη δημιουργία του ραντάρ αργότερα. 

Σχέδιο του πρώτου πομπού που έφτιαξε ο Χερτζ το 1886.

Στην εποχή του ο Χερτζ δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει  τη σημασία των πειραματικών αποτελεσμάτων του. Ερωτώμενος για τις πρακτικές εφαρμογές των ανακαλύψεών του, είχε απαντήσει: "Καμία, υποθέτω".

Ήταν ένθερμος οπαδός της θεωρίας περί ύπαρξης "αιθέρα" και στη διάρκεια της εργασίας του πάνω στις εξισώσεις του Μάξγουελ, είχε προτείνει τον εντοπισμό ηλεκτρομαγνητικών πεδίων στον ελεύθερο χώρο με την πόλωση του "αιθέρα".

Το 1892, ο Χερτζ ξεκίνησε να πειραματίζεται και κατέδειξε ότι οι καθοδικές ακτίνες  μπορούν να διεισδύσουν σε πολύ λεπτά μεταλλικά φύλλα (π.χ. αλουμινίου). Ο μαθητής του Philipp Lenard  (Νόμπελ Φυσικής 1905) διερεύνησε περαιτέρω το φαινόμενο των ακτίνων. Δημιούργησε μια εκδοχή του καθοδικού σωλήνα και μελέτησε τη διείσδυση ακτίνων Χ σε διάφορα υλικά. Ωστόσο, ο Lenard δεν συνειδητοποίησε ποτέ ότι παρήγαγε ακτίνες Χ.

Ο πομπός (αρ.) και ο δέκτης (δεξ.) που χρησιμοποίησε ο Χερτζ, το 1886.

Το 1892, ο Χάινριχ Χερτζ διαγνώστηκε με κακοήθη όγκο στα οστά και υπεβλήθη σε αρκετές επεμβάσεις. Πέθανε από σηψαιμία στη Βόννη, την 1η Ιανουαρίου 1894, σε ηλικία μόλις 37 ετών. Ο τάφος του Χερτζ βρίσκεται στο Εβραϊκό Κοιμητήριο του Ohlsdorf, στο Αμβούργο.

Αν ο Χερτζ είχε καταφέρει να ζήσει άλλη μια δεκαετία,  θα μπορούσε να δει την ανακάλυψη του Guglielmo Marconi (Γουλιέλμο Μαρκόνι), ότι η μετάδοση ραδιοκυμάτων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μέσο επικοινωνίας.

Μετά το θάνατο του Χερτζ, ένας φίλος του, πλέκοντας το εγκώμιό του, είπε: "Ήταν ένας ευγενής άνθρωπος, που είχε την μοναδική καλή τύχη να βρει πολλούς θαυμαστές, αλλά χωρίς κάποιος να τον μισήσει ή να τον ζηλέψει. Εκείνοι που τον γνώρισαν προσωπικά εντυπωσιάστηκαν από τη σεμνότητά του και γοητεύτηκαν από την ικανότητά του. Ήταν ένας πραγματικός φίλος για τους φίλους του, ένας σεβαστός δάσκαλος για τους μαθητές του, που είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται γύρω του σε μεγάλους αριθμούς, μερικοί από τους οποίους έρχονταν από μεγάλες αποστάσεις. Στην οικογένειά του υπήρξε ένας στοργικός σύζυγος και πατέρας."

Η επιτάφια πλάκα για τον Χάινριχ Χερτζ στο
 Εβραϊκό Κοιμητήριο του Ohlsdorf, στο Αμβούργο.

Όταν οι ναζί πήραν την εξουσία στη Γερμανία κατέβασαν το πορτραίτο του Χάινριχ Χερτζ από το Δημαρχείο του Αμβούργου, όπου είχε αναρτηθεί προς τιμή του, παρά το γεγονός ότι είχε αποβιώσει πριν από πολλά χρόνια και σε όλη του τη ζωή ήταν Χριστιανός Λουθηρανός (αφού ο πατέρας του είχε αλλάξει θρήσκευμα από το 1834, πριν τη γέννηση του Χάινριχ).

Από το 1923 και μετά την κατάρρευση του γερμανικού νομίσματος, η χήρα του Χερτζ, Ελίζαμπεθ, με τις δύο κόρες της είχαν επιβιώσει από τις φιλανθρωπίες κάποιων ραδιοφωνικών εταιρειών από διάφορα μέρη του κόσμου. Στη ναζιστική Γερμανία του 1935, η εβραϊκή καταγωγή του Χάινριχ οδήγησε στην απόλυση της κόρης του Mathilde από την πανεπιστημιακή θέση διδασκαλίας που κατείχε. Στη συνέχεια, η Mathilde βρήκε προσωρινό καταφύγιο στην Οξφόρδη, με τη βοήθεια του Max von Laue και του Erwin Schrodinger. Λίγο αργότερα, ο καθηγητής στο Κέμπριτζ J.J. Thomson (ο οποίος είχε συναντηθεί και εντυπωσιαστεί από τον Χερτζ το 1890) την βοήθησε να εγκατασταθεί στο χωριό Girton (τρία μίλια από το κέντρο του Κέμπριτζ). Το 1937 η Mathilde έπεισε τη μητέρα και την αδελφή της να την ακολουθήσουν. Η Ελίζαμπεθ Χερτζ πέθανε σε ηλικία 77 ετών, στις 28 Δεκεμβρίου 1941, στο Girton.

Το Ινστιτούτο Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης όπου ο 
Χερτζ εργάστηκε ως Καθηγητής από το 1889 μέχρι το θάνατό του.

Ανάμεσα στα βραβεία που έλαβε ο Χερτζ για τις ανακαλύψεις του, στη σύντομη ζωή του, ήταν 

• το Μετάλλιο Matteucci (1888), από την Italian Scientific Study,
• το Βραβείο Baumgartner (1889), από την Vienna Academy of Sciences,
• το Βραβείο La Caze (1889), από την Paris Academy of Sciences,
• το Μετάλλιο Rumford (1890), από την Royal Society και
• το Βραβείο Bressa (1891), από την Turin Royal Academy.

Το 1930, η Διεθνής Επιτροπή Ηλεκτροτεχνίας (IEC), προς τιμή του Χερτζ, έδωσε το όνομά του στη μονάδα συχνότητας στο σύστημα μονάδων SI. Το 1960, η Διεθνής Σύνοδος Μέτρων και Σταθμών (CGPM) αποδέχτηκε επίσημα το 1Hz (1 Χερτζ) ως μονάδα συχνότητας στο SI, αντικαθιστώντας το όνομα "κύκλοι ανά δευτερόλεπτο" (c/s).

Αναμνηστική προτομή του Χάινριχ Χερτζ 
στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης.

Το 1928 δημιουργήθηκε στο Βερολίνο το "Ινστιτούτο Heinrich-Hertz για την Έρευνα Ταλαντώσεων". Σήμερα αυτό είναι γνωστό με το όνομα "Fraunhofer Ινστιτούτο Τηλεπικοινωνιών, Ινστιτούτο Heinrich Hertz" (FraunhoferHHI).

Από το 1987, το "Ινστιτούτο των Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών" (IEEE) προσφέρει κάθε χρόνο το "Μετάλλιο Heinrich Hertz" για διακεκριμένες εργασίες στα  ερτζιανά κύματα.

Το Πανεπιστήμιο της Βόννης κάθε χρόνο προσφέρει την Υποτροφία Heinrich Hertz, στην Ιστορία και τη Φιλοσοφία της Φυσικής.

Ένας κρατήρας στην αθέατη πλευρά της σελήνης έχει πάρει επίσης το όνομά του.

Πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν τιμήσει το όνομά του με διάφορους τρόπους.

Το 2012, στα 155α γενέθλια του Hertz, η Google τον τίμησε μ' ένα χαρακτηριστικό doodle.

Καλλιτεχνικό σχέδιο του δορυφόρου Heinrich Hertz
που έχει προγραμματιστεί για εκτόξευση το 2022.

Τον Ιούλιο του 2017, η Γερμανική Διαστημική Υπηρεσία (DLR) υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία  OHB Systems για την κατασκευή ενός πειραματικού τηλεπικοινωνιακού  δορυφόρου που θα πάρει το όνομα "Heinrich Hertz". Υπολογίζεται ότι η εκτόξευση του δορυφόρου θα γίνει μέσα στο 2022. Ο Γερμανικός δορυφόρος Heinrich Hertz ή H2Sat αποσκοπεί στη διερεύνηση και δοκιμή νέων τεχνολογιών επικοινωνιών στο διάστημα, σε τεχνικό και επιστημονικό επίπεδο, προκειμένου να προσδιοριστεί ο τρόπος με τον οποίο οι ευρυζωνικές επικοινωνίες, για παράδειγμα, μπορούν να οδηγήσουν σε υψηλά ποσοστά δεδομένων για τους τελικούς χρήστες κινητών συσκευών. Η εταιρεία OHB θα κατασκευάσει τον δορυφόρο στηριγμένη στην πλατφόρμα SmallGEO (LUXOR) bus.

Το 1925, ο ανηψιός του Χάινριχ Χερτζ, Gustav Ludwig Hertz, μοιράστηκε με τον James Franck (Τζέιμς Φρανκ) το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής "για την ανακάλυψη των νόμων που διέπουν την επίδραση ενός ηλεκτρονίου σε ένα άτομο".

Το εξώφυλλο του βιβλίου  "Heinrich Hertz: Memoirs, Letters, Diaries"
(Δεύτερη έκδοση San Francisco Press, 1977). 
Επιμέλεια από την κόρη του Mathilde Hertz.
Η 1η έκδοση είχε γίνει το 1927 με την επιμέλεια της Johanna Hertz.

• Φωτογραφικό αρχείο για τον Χάινριχ Χερτζ.

• Το πείραμα του Χερτζ για τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. (αγγλικά, 6:31)

• Τι είναι τα ραδιοκύματα και πώς λειτουργούν; (αγγλικά, 11:43)

• "Heinrich Rudolf Hertz (1857-1894: A Collection of Articles and Addresses", βιογραφία (464 σ.) από τον Joseph F. Mulligan. Επετειακή έκδοση του 1994, για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Χάινριχ  Χερτζ. Επανέκδοση από Εκδόσεις Routledge, 2019.   

Αναμνηστικό γραμματόσημο της Ομοσπονδιακής Γερμανίας
για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Χερτζ (έκδοση 22/2/1957).

• Σύντομη παρουσίαση της ιστορίας του "φωτοηλεκτρικού φαινομένου" από τον Michael Fowler (Πανεπιστήμιο Virginia).

• Παρουσίαση του έργου του Χερτζ από τον Ανδρέα Ιωάννου Κασσέτα. 

• Βίντεο με τίτλο "How Heinrich Hertz Discovered Radio to Validate Maxwell's Equations" από τον ιστότοπο Kathy Loves Physics & History (αγγλικά, 10:04).

• Διαδικτυακή πρόσβαση σε βιβλία του Χάινριχ Χερτζ (γερμανικά και αγγλικά).

• Τα πιο σπουδαία πειράματα του Χάινριχ Χερτζ από το Fraunhofer HHI.

Πηγή:  Today in Science History,  Περί Φυσικής,  maglab,  mathshistory,  thoughtco,  wikipedia,  scihi,  what-when-how

24 Ερωτήσεις Πολλαπλής Επιλογής στην Ευθύγραμμη Κίνηση, με το πρόγραμμα Hot Potatoes.

ΦΥΣΙΚΗ  Α'  ΛΥΚΕΙΟΥ

Η ανάρτηση περιέχει ένα αρχείo με 24 Ερωτήσεις Πολλαπλής Επιλογής σχετικά με το Κεφάλαιο ΚΙΝΗΤIKH (Ευθύγραμμη Κίνηση) του σχολικού βιβλίου της Α' Λυκείου.

Οι ερωτήσεις είναι φτιαγμένες με το πρόγραμμα Hot Potatoes και οι περισσότερες προέρχονται από την ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ του ΙΕΠ. Οι ερωτήσεις των οποίων η σωστή απάντηση ζητείται ανάμεσα από 4 επιλογές (δυνατές απαντήσεις) ανήκουν στην κατηγορία του Α' Θέματος, ενώ εκείνες των οποίων η σωστή απάντηση ζητείται ανάμεσα από 3 επιλογές, ανήκουν στην κατηγορία του Β' Θέματος (με αιτιολόγηση).

Μπορείτε να δείτε και να κατεβάσετε το αρχείο από  ΕΔΩ  (Dropbox) ή από  ΕΔΩ (Google Drive). Ανοίγοντας το αρχείο στο Dropbox ή στο Google Drive, ίσως να βλέπετε το περιεχόμενο σε κώδικα html. Απλά, κάνοντας download θα δείτε το αρχείο στην κανονική του μορφή. 

Επίσης, μπορείτε να βρείτε τις 24 ερωτήσεις σε αρχείο word (με τις απαντήσεις)  ΕΔΩ (Dropbox) ή  ΕΔΩ (Google Drive). Σε κάθε ερώτηση εμφανίζεται και ο αριθμός με τον οποίο είναι αναρτημένη στην ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ (για όποια ερώτηση προέρχεται από εκεί).

Μπορείτε να βρείτε τις ερωτήσεις στην πρωτότυπη μορφή τους (αρχεία pdf στον ιστότοπο του ΙΕΠ)  ΕΔΩ.

Μπορείτε ακόμη να βρείτε κι άλλες ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής στην Κινητική, με το πρόγραμμα Hot Potatoes,  ΕΔΩ.

Σαν σήμερα... 1902, γεννήθηκε ο νομπελίστας φυσικός Walter Brattain.

Walter Houser Brattain 

Σαν σήμερα, στις 10 Φεβρουαρίου 1902, γεννήθηκε ο Walter Houser Brattain (Ουόλτερ Χάουζερ Μπράτεν) στην πόλη Amoy (σήμερα είναι γνωστή ως Xiamen) της Κίνας. Ο Μπράτεν εργάστηκε στη Bell Telephone Laboratories (Τηλεφωνικά Εργαστήρια Μπελ, τώρα Nokia Bell Labs) και εκεί, μαζί με τους John Bardeen (Τζον Μπαρντίν) και William Shockley (Ουίλιαμ Σόκλι) κατάφεραν να κατασκευάσουν το πρώτο τρανζίστορ που λειτούργησε ως ενισχυτής σε υψηλές συχνότητες. Πρακτικά, το τρανζίστορ λειτούργησε ως αντικαταστάτης της ηλεκτρονικής λυχνίας.

Ο Ουόλτερ γεννήθηκε στην Κίνα, γιατί ο πατέρας του Ross R. Brattain, που προερχόταν από την Πολιτεία της Ουάσιγκτον στις ΗΠΑ, δίδασκε στο Ινστιτούτο Ting-Wen, που ήταν ένα ιδιωτικό σχολείο για άρρενες Κινέζους. Μητέρα του Ουόλτερ ήταν η Ottilie Houser Brattain. Και οι δύο γονείς του είχαν αποφοιτήσει από το Κολέγιο Whitman στην Walla Walla της Ουάσιγκτον.

Είδηση στην εφημερίδα East Washingtonian(;)
για τον γάμο των γονέων του Ουόλτερ Μπράτεν
το 1901, στην Pataha της Πολιτείας Ουάσιγκτον.
(Από τη συλλογή Garfield County Heritage - Washington Rural Heritage)

Η οικογένεια Μπράτεν δεν έμεινε πολύ στην Κίνα. Την επόμενη χρονιά, 1903, πρώτα η μητέρα με τον μικρό Ουόλτερ και πολύ γρήγορα και ο πατέρας επέστρεψαν στην Πολιτεία Ουάσιγκτον και εγκαταστάθηκαν στο Spokane. Όταν ο Ουόλτερ ήταν 9 ετών, η οικογένεια μετακόμισε σ' ένα ράντσο κοντά στο Tonasket της Ουάσιγκτον. 

Ο Ουόλτερ είχε δύο μικρότερες αδελφές που πέθαναν πολύ νωρίς, μια τρίτη αδελφή, την Mari (1909 - 1992) κι έναν αδελφό, τον Robert ("Bob") (1911 – 2002), που υπήρξε επίσης διαπρεπής φυσικός.

O Ross Brattain κρατά τον μικρό Ουόλτερ 
όταν βρίσκονταν στην Amoy, το 1902.
(Από τη συλλογή Garfield County Heritage - Washington Rural Heritage)

Ο Ουόλτερ ξεκίνησε να πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο Roosevelt στο Spokane και τελείωσε το δημοτικό σχολείο του Tonasket κερδίζοντας μία τάξη, επειδή ήταν καλός στην αριθμητική. Την πρώτη χρονιά του γυμνασίου τελείωσε στο Γυμνάσιο Queen Anne του Σιάτλ, την δεύτερη και τρίτη χρονιά στο Γυμνάσιο του Tonasket και τέλος την τέταρτη χρονιά στο Σχολείο Moran, στο νησί Bainbridge  (Ουάσιγκτον). Στη συνέχεια, με την οικονομική βοήθεια μιας θείας του, ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση και γράφτηκε στο Κολέγιο Whitman. Παρακινήθηκε να σπουδάσει Φυσική από έναν εξαιρετικό καθηγητή του Κολεγίου, τον Benjamin H. Brown. Συμφοιτητές του Μπράτεν ήταν τρεις επιστήμονες που έκαναν επίσης εξαιρετική καριέρα, οι Walker Bleakney, Vladimir Rojansky και E. John Workman. Οι 4 αυτοί φυσικοί ήταν γνωστοί ως "Four Horsemen of Physics" ("4 Καβαλάρηδες της Φυσικής") του Whitman.

Η Ottilie Brattain με τον Ουόλτερ και τη μικρή Μαρί
στο Spokane, το 1909.
(Από τη συλλογή Garfield County Heritage - Washington Rural Heritage)

Το 1924, αφού πήρε Μπάτσελορ (BS) από το Κολέγιο Whitman, πήγε στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, απ' όπου το 1926 πήρε Μάστερ (ΜΑ). Συνέχισε για το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Το φθινόπωρο του 1928 διέκοψε για ένα χρόνο προκειμένου να εργαστεί για το ραδιοφωνικό τμήμα του National Bureau of Standards (Εθνικό Γραφείο Προτύπων, τώρα National Institute of Standards and Technology) στην Ουάσινγκτον, D.C., όπου ενδιαφέρθηκε κυρίως για την ανάπτυξη πιεζοηλεκτρικών προτύπων συχνότητας.

Το 1929 πήρε Διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα με επιβλέποντα καθηγητή τον John Torrence Tate και τίτλο της εργασίας του "Efficiency of Excitation by Electron Impact and Anomalous Scattering in Mercury Vapor" ("Αποδοτικότητα της διέγερσης από την πρόσκρουση ηλεκτρονίων και την ανώμαλη σκέδαση σε ατμό υδραργύρου") (δημοσίευση στο Physical Review 34, 474 – 1 Αυγούστου 1929). 

Το ιστορικό κτίριο της Bell Telephone Laboratories
στην 463 West Street, στο Μανχάταν της Ν. Υόρκης.
 Λειτούργησε από το 1898 μέχρι το 1966. Μια εποχή υπήρξε
 το μεγαλύτερο βιομηχανικό ερευνητικό κέντρο των ΗΠΑ.

Ο Μπράτεν είχε την τύχη να γνωρίσει την Κβαντική Μηχανική στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα κοντά στον John H. Van Vleck που τότε ήταν ένας νέος διδάκτωρ από το Χάρβαρντ και υπήρξε πρωτοπόρος στις εφαρμογές των κβαντικών εννοιών στα στερεά, στις ΗΠΑ. Ο John H. Van Vleck έλαβε το Νόμπελ Φυσικής 1977 (1/3) για τη συμβολή του στην κατανόηση της συμπεριφοράς του ηλεκτρονικού μαγνητισμού στα στερεά. Όμως, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '20, ο Μπράτεν ήταν από τους πρώτους Αμερικανούς που εκπαιδεύονταν στην κβαντομηχανική μέσα στη χώρα τους, γιατί μέχρι τότε όποιος Αμερικανός ήθελε να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό τον τομέα, έπρεπε να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Ένας άλλος καθηγητής που επηρέασε σημαντικά τον Μπράτεν ήταν ο Joseph Valasek, που ήταν ειδικός στον πιεζοηλεκτρισμό.

Το 1929, σε μια συνάντηση της Αμερικανικής Φυσικής Ένωσης (APS), o Μπράτεν γνώρισε τον Joseph A. Becker (Τζόζεφ Α. Μπέκερ), που ήταν μέλος του προσωπικού των Εργαστηρίων Bell. Ο Μπέκερ έπεισε τον Μπράτεν να ξεκινήσει να εργάζεται για την Bell στα Εργαστήρια της West Street, στη Νέα Υόρκη. Έτσι, για περισσότερο από μια δεκαετία, ο Μπράτεν συνεργάστηκε στενά με τον Μπέκερ σε διάφορα προβλήματα πάνω στη θερμιονική εκπομπή και σε ανορθωτές οξειδίου του χαλκού.

Οι τελευταίες σημειώσεις του Μπράτεν για το
τρανζίστορ στις 24 Δεκεμβρίου 1947.

Την άνοιξη του 1935, ο Μπράτεν παντρεύτηκε την Karen Gilmore (Κάρεν Γκίλμορ) η οποία ήταν κάτοχος διδακτορικού από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, στη Φυσικοχημεία. Στις 3 Απριλίου 1943, το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο, τον William (1943 - 2019), που έγινε Μαθηματικός και σχεδιαστής παζλ. 

Το 1934, ο Μπράτεν συνάντησε για πρώτη φορά τον Τζον Μπαρντίν και αργότερα, το 1936 εντάχθηκε σε μια ομάδα για την μελέτη Φυσικής Στερεάς Κατάστασης. Η ομάδα είχε οργανωθεί μέσα στα Εργαστήρια Bell από τον Ουίλιαμ Σόκλι, που τότε είχε προσληφθεί στη Bell και τον Foster Nix.

Το ενδιαφέρον για την κβαντομηχανική στα Εργαστήρια Bell εμπνεόταν από τον Clinton Davisson (Κλίντον Ντέιβισον) και τον Lester Germer (Λέστερ Γκέρμερ), που λίγα χρόνια πριν, με το πείραμα  Davisson – Germer είχαν αποδείξει την δυαδικότητα (σωματίδιο - κύμα) της φύσης του ηλεκτρονίου.

Σχέδιο της αρχική μορφής ενός point-contact transistor.

Ένα σημαντικό πρόβλημα με το οποίο ασχολήθηκαν ο Μπράτεν και ο Μπέκερ στα χρόνια πριν τον πόλεμο ήταν να καταλάβουν την ανόρθωση στην διεπαφή ανάμεσα στον χαλκό και το οξείδιό του  Cu2O. Οι ανορθωτές οξειδίου του χαλκού χρησιμοποιούνταν στα τηλεφωνικά συστήματα κυρίως ως διαμορφωτές στα συστήματα μεταφοράς. Ένα από τα τελευταία ερευνητικά προγράμματα που ανέλαβε ο Μπράτεν πριν από τον πόλεμο ήταν μια έρευνα για το ποσοστό οξείδωσης του χαλκού σε διαφορετικές θερμοκρασίες, χρησιμοποιώντας ραδιενεργό χαλκό ως ιχνηλάτη. Συμμετείχε ακόμη σε κάποιες πρώιμες εργασίες πάνω στη χρήση του πυριτίου σε κρυσταλλικούς ανιχνευτές (cat's whisker detectors) για ραντάρ.

Η παραπέρα ανάπτυξη του πυριτίου και του γερμανίου για χρήση στα ραντάρ κατά τη διάρκεια του πολέμου, από το Εργαστήριο Ακτινοβολίας του MIT, το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και το Πανεπιστήμιο Purdue αποτέλεσαν σημαντικό υπόβαθρο για την ανακάλυψη του τρανζίστορ αργότερα.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπράτεν συνδέθηκε για 22 μήνες με την Επιτροπή Έρευνας Εθνικής Άμυνας (National Defense Research Committee) στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, δουλεύοντας για τη μαγνητική ανίχνευση υποβρυχίων.

Το πρώτο τρανζίστορ που συναρμολογήθηκε από τον
 Ουόλτερ Μπράτεν, τον Δεκέμβριο 1947.
(Από lindahall/Computer History Museum)

Το 1945, με το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δημιουργήθηκε στα Εγαστήρια Bell ανεξάρτητο Τμήμα Στερεάς Κατάστασης με επικεφαλής τον Ουίλιαμ Σόκλι και τον χημικό Stanley O. Morgan (Στάνλεϊ Μόργκαν). Στο Τμήμα αυτό υπήρχε η Ομάδα Ημιαγωγών στην οποία μεταξύ άλλων συμμετείχαν ο Ουόλτερ Μπράτεν και ο Gerald Pearson (Τζέραλντ Πήρσον) ως πειραματικοί φυσικοί. Από το φθινόπωρο του 1945 εντάχθηκε στην ομάδα και ο φυσικός Τζον Μπαρντίν. 

Ένας μακροπρόθεσμος στόχος της ομάδας ήταν να κατασκευαστεί μια συσκευή ενίσχυσης με χρήση ημιαγωγού που θα αντικαθιστούσε τη λυχνία κενού. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν η κατασκευή του τρανζίστορ.

Ο Ουόλτερ Μπράτεν παίρνει το Βραβείο
Νόμπελ Φυσικής 1956 από τον Βασιλιά 
της Σουηδίας Gustaf VI Adolf.

Η προσπάθεια της ομάδας επικεντρώθηκε στη χρήση του πυριτίου και του γερμανίου ως ημιαγωγών υλικών, αφενός γιατί υπήρχε προηγούμενη πειραματική εμπειρία κατά τη διάρκεια του πολέμου, αφετέρου γιατί ήταν υλικά που μπορούσαν να καθαριστούν εύκολα από προσμίξεις. Με το πέρασμα του χρόνου ο Μπαρντίν και ο Μπράτεν έγιναν ένα εξαιρετικό δίδυμο, με τον Μπράτεν να πειραματίζεται και τον Μπαρντίν να προσπαθεί να εξηγήσει θεωρητικά τα πειραματικά αποτελέσματα. Ο Σόκλι επόπτευε την πορεία των εργασιών.

Στις 23 Δεκεμβρίου 1947, μετά από ένα μήνα εντατικής εργασίας που ονομάστηκε "The Miracle Month" ("Ο Θαυματουργός Μήνας"), το δίδυμο Μπαρντίν και Μπράτεν είχε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, αφού κατάφεραν να φτιάξουν το πρώτο τρανζίστορ (point-contact transistor). 

Αν και πολλοί επιστήμονες συνέβαλαν στην πορεία μέχρι την τελική ανακάλυψη, οι τρεις άνδρες που προανάφερα ήταν αυτοί που πραγματικά έφεραν το τρανζίστορ στη ζωή. Ο καθένας από αυτούς έπαιξε διαφορετικό ρόλο. 

Ο Ουόλτερ Μπράτεν με τον Ιάπωνα Kazuo Iwama
εξετάζουν ένα αντίγραφο του πρώτου τρανζίστορ
που φτιάχτηκε στα Εργαστήρια Bell (1959).
(Από το Time Capsule της SONY)

Ο Τζον Μπαρντίν ήταν ο στοχαστής, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να δει ένα γεγονός με τρόπο που κανείς άλλος δεν θα το έκανε και να δώσει μια θεωρητική εξήγηση που θα ήταν πέρα από μια κοινότοπη αντιμετώπιση.

Ο Ουόλτερ Μπράτεν ήταν ο άνθρωπος που "είχε τα χέρια", ο κατασκευαστής. Ο άνθρωπος που, όταν του έδινες μια κατεύθυνση, μπορούσε να δημιουργήσει ο,τιδήποτε ήταν απαραίτητο για το στήσιμο μιας πειραματικής διάταξης.

Τέλος, ο Ουίλιαμ Σόκλι ήταν ο οραματιστής, ο άνθρωπος που μπορούσε να προβλέψει πόσο σημαντικό θα ήταν το τρανζίστορ πολύ πριν από οποιονδήποτε άλλο.

8 Νόμπελ του 1956 σε συνάντηση στην Στοκχόλμη.
Ο Ουόλτερ Μπράτεν διακρίνεται πρώτος αριστερά.
(Από Hulton-Deutsch Collection/CORBIS/Corbis via Getty Images)

Και οι τρεις ήταν κορυφαίοι επιστήμονες και οι μοναδικές δεξιότητές τους βρέθηκαν την ίδια περίοδο, στο ίδιο εργαστήριο δημιουργώντας το τέλειο περιβάλλον για τη μεγάλη τους εφεύρεση. Όμως αυτό δεν επρόκειτο να συνεχιστεί, αφού στη συνέχεια πήραν χωριστούς δρόμους, λόγω μιας κολοσσιαίας σύγκρουσης εγωισμών. Από τη μία, ο Σόκλι αισθανόταν ριγμένος γιατί, κατά την άποψή του, δεν φαινόταν να έχει συμβάλλει στην κατασκευή του τρανζίστορ μέσα στα Bell Labs. Από την άλλη ο Μπαρντίν και ο Μπράτεν ένιωθαν ότι ο Σόκλι δεν τους είχε εμπιστοσύνη, αφού δεν τους είχε ενημερώσει για την προσπάθειά του να βελτιώσει τον αρχικό τύπο τρανζίστορ. Πράγματι, τον Φεβρουάριο του 1948 ο Σόκλι ανακοίνωσε ότι είχε ανακαλύψει ένα βελτιωμένο τύπο τρανζίστορ, το bipolar junction transistor (BJT - διπολικό τρανζίστορ σύνδεσης). 

Τα επόμενα χρόνια η ομάδα διαλύθηκε αφού ο Μπράτεν ζήτησε και μετακινήθηκε σε άλλο εργαστήριο της AT&T και ο Μπαρντίν αποχώρησε για το Πανεπιστήμιο του Ιλινόις στην Urbana-Champaign. Ο Σόκλι έφυγε από την Bell το 1956.

Τζον Μπαρντίν και Ουόλτερ Μπράτεν (όρθιοι) με τον Ουίλιαμ Σόκλι
μπροστά στο μικροσκόπιο, το 1948 στα Εργαστήρια Bell.
Μια φωτογραφία που ο Μπράτεν μισούσε, όπως είχε παραδεχτεί. 

Στις αρχές της δεκαετίας του '50, ο Μπράτεν άρχισε να ενδιαφέρεται για την πήξη του αίματος, όταν ο γιος του Ουίλιαμ ("Μπιλ") υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς. Αυτό τον οδήγησε σε κάποιο ενδιαφέρον για τις ηλεκτροχημικές διεργασίες στη ζωντανή ύλη. Έτσι, σε συνεργασία με τον P. J. Boddy και τον P. N. Sawyer συνέγραψε εργασίες σχετικές με αγγειακές επεμβάσεις και άλλα συναφή προβλήματα. Την περίοδο που δίδασκε στο Κολέγιο Whitman συνεργάστηκε με τον καθηγητή Χημείας David Frasco στην μελέτη της επιφάνειας ζωντανών κυττάρων και τις διαδικασίες απορρόφησης από το στρώμα των φωσφολιπιδίων της κυταρικής μεμβράνης.

Το φθινόπωρο του 1952 ο Μπράτεν ξεκίνησε την πανεπιστημιακή διδασκαλία παράλληλα με τα Εργαστήρια Bell. Τότε δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ως επισκέπτης λέκτορας. 

Ουίλιαμ Σόκλι, Τζον Μπαρντίν και Ουόλτερ Μπράτεν βραβεύονται
το 1972 στη Ν. Υόρκη, στην επέτειο των 25 χρόνων από την 
ανακάλυψη του τρανζίστορ στα Εργαστήρια Bell.
(Από Library of Congress/Corbis/VCG via Getty Images)

To 1956, o Ουόλτερ Μπράτεν με τους Τζον Μπαρντίν και Ουίλιαμ Σόκλι μοιράστηκαν εξίσου (1/3) το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής "για τις έρευνές τους στους ημιαγωγούς και την ανακάλυψη του τρανζίστορ". Όταν ο Μπράτεν πληροφορήθηκε για την βράβευσή του με το Νόμπελ Φυσικής, είχε δηλώσει: "Σίγουρα αποδέχομαι την τιμή. Είναι μεγάλη ικανοποίηση να έχεις κάνει κάτι στη ζωή σου και να αναγνωρίζεται με αυτό τον τρόπο. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της καλής μου τύχης προέρχεται από το ότι βρέθηκα στο σωστό μέρος, την κατάλληλη στιγμή και είχα το σωστό είδος ανθρώπων για να δουλέψω μαζί του." Από το 1953 μέχρι το 1956 είχαν υπάρξει 7 προτάσεις για να πάρει ο Μπράτεν το Νόμπελ στη Φυσική.

Τον Απρίλιο του 1957, η Κάρεν, σύζυγος του Ουόλτερ Μπράτεν, πέθανε  από καρκίνο.

Τον Μάιο του 1958, ο Μπράτεν παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, την Emma Jane (Kirsch) Miller, η οποία είχε ήδη τρία παιδιά και ήταν επίσης απόφοιτος του Κολεγίου Whitman. Σύμφωνα με τον Μπαρντίν που ήταν πάντα φίλοι, ήταν ένας ευτυχισμένος γάμος και το ζευγάρι απολάμβανε τα ταξίδια και την μουσική.

Ο Ουόλτερ Μπράτεν με τη δεύτερη
σύζυγό του Emma Jane.
(Από AIP Emilio Segrè Visual Archives)

Μεταξύ του 1962 και του 1963 δίδαξε στο Κολέγιο Whitman ως επισκέπτης λέκτορας. Στη συνέχεια, μέχρι το 1972, ως επισκέπτης καθηγητής και μέχρι το 1976 ως αναπληρωτής καθηγητής. Μετά το 1976 παρέμεινε στο Whitman ως επιστημονικός σύμβουλος. Τα χρόνια που πέρασε στο Κολέγιο Whitman ήταν σίγουρα από τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του. Του άρεσε να διδάσκει προπτυχιακούς φοιτητές.

Ο Ουόλτερ Μπράτεν συνταξιοδοτήθηκε από τα Εργαστήρια Bell το 1967. 

Την δεκαετία του '70, ο Μπράτεν με την σύζυγό του Emma Jane μετοίκησαν στο Σιάτλ. Στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε τακτικά γκολφ, μπριτζ και ψάρευε σε άγρια τοπία. 

Ο Ουόλτερ Μπράτεν με τον Τζον Μπαρντίν στη
 διάρκεια μιας παρτίδας γκολφ που έπαιζαν συχνά.

Τα 4,5 τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μπράτεν τα πέρασε σε έναν οίκο ευγηρίας στο Σιάτλ, πάσχοντας από Αλτσχάιμερ.

Ο Ουόλτερ Χάουζερ Μπράτεν πέθανε στις 13 Οκτωβρίου 1987, σε ηλικία 85 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στο Κοιμητήριο της Pomeroy City, στην Πολιτεία της Ουάσιγκτον.

Εκτός από το βραβείο Νόμπελ Φυσικής, στη διάρκεια της ζωής του ο Ουόλτερ Μπράτεν τιμήθηκε με το Μετάλλιο Stuart Ballantine από το Ινστιτούτο Franklin, το 1952 (με τον Τζον Μπαρντίν) και το Μετάλλιο John Scott, το 1954 (με τον Τζον Μπαρντίν). Το 1974 εισήλθε στο National Inventors Hall of Fame. Υπήρξε μέλος πολλών επιστημονικών ενώσεων και έλαβε τιμητικό διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο του Πόρτλαντ (1952), το Κολέγιο Whitman (1955), το Κολέγιο Union (1955, με τον Τζον Μπαρντίν) και το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα (1957).

Το Κολέγιο Whitman έχει καθιερώσει το πρόγραμμα υποτροφιών Walter Brattain προς τιμήν του. Όλοι οι υποψήφιοι για εισαγωγή εξετάζονται για την υποτροφία, η οποία ενδέχεται να ανανεωθεί για τέσσερα χρόνια.

Η πλάκα που υπάρχει στον τάφο του Ουόλτερ Μπράτεν στο
Κοιμητήριο της Pomeroy City. Κάτω από το όνομά του αναγράφεται:
ΓΝΩΣΗ > ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ > ΣΥΜΠΟΝΙΑ.
Στο κάτω μέρος φαίνεται το σύμβολο του τρανζίστορ σε σχήμα Y. 

• Τα αρχεία της οικογένειας του Ουόλτερ Μπράτεν (Walter Brattain family papers, 1860-1990) στα Archives West.

• Βίντεο του 1959 από τα Αρχεία της ΑΤ&Τ, όπου ο Ουόλτερ Μπράτεν παρουσιάζει μια Εισαγωγή στη Φυσική των Ημιαγωγών με πειραματική επίδειξη (αγγλικά, 31:00). 

• Παρουσίαση του ρόλου του Ουόλτερ Μπράτεν στην κατασκευή του τρανζίστορ, από το Public Broadcasting Service (PBS).

• Μερικές από τις εργαστηριακές σημειώσεις του Μπράτεν από το PBS. 

Δημοσίευση με τίτλο "The Transistor – A Crystal Triode" στο 
περιοδικό Electronics, Σεπτέμβριος 1948.
(Από Linda Hall Library)

• Η ομιλία του Ουόλτερ Μπράτεν στις 11 Δεκεμβρίου 1956 για την βράβευσή του με το Νόμπελ Φυσικής. Τίτλος της ομιλίας: "Surface properties of semiconductors" ("Επιφανειακές ιδιότητες των ημιαγωγών").

• Σύντομη βιογραφία (pdf) για τον Ουόλτερ Μπράτεν γραμμένη από τον Τζον Μπαρντίν, για τη National Academy of Sciences (NAS - Εθνική Ακαδημία Επιστημών).

• Αφιέρωμα στον Ουόλτερ Μπράτεν από την Βιβλιοθήκη Linda Hall.

• Νεκρολογία στους New York Times για τον Ουόλτερ Μπράτεν, στις 14 Οκτωβρίου 1987.

• Η πορεία της ζωής του Ουόλτερ Μπράτεν από τον ιστότοπο Lindau Nobel Laureate Meetings.

• Βίντεο με τίτλο "The Inventors of the Transistor Discuss Their Success" ("Οι εφευρέτες του τρανζίστορ συζητούν για την επιτυχία τους"), από τα Αρχεία της AT&T (αγγλικά, 11:24).

• Βίντεο με τίτλο "Transistor Full Documentary" ("Πλήρες Ντοκιμαντέρ για το Τρανζίστορ"), από τον Filipe Paixão (αγγλικά, 56:54).

Πηγή: Today in Science History,  wikipedia,  biography,  nobelprize,  Archives West,  maglab,   physicsgg,   pbs,    thefamouspeople