Σάββατο μεσημέρι. Η τηλεόραση ανοιχτή στο MEGA.Πρώτα ακούω τη ΦΩΝΗ, ακολουθεί η ΜΟΡΦΗ. Μαλλί μαύρο σε κότσο του '60, μακιγιάζ στο μάτι, tatoo. Και πάλι η φωνή. Με ταξιδεύει.
AMY WINEHOUSE.
Την ακούω κι ανατριχιάζω. Δεν συμβαίνει με όλες τις φωνές. Μ' αρέσει πολύ. Είναι τόσο νέα και βγαίνει η φωνή αβίαστα.
Η συνέντευξη που δίνει πριν 4-5 χρόνια. Μόλις στα 23 της.
Είναι ντροπαλή, φαίνεται. Δεν έχει έπαρση. Δεν καταλαβαίνει, λέει, γιατί αρέσει. Της αρέσει όμως που κερδίζει χρήματα από αυτό.
Προφανώς δεν ήταν η performer των ανοικτών συναυλιών. Ήταν όμως πολύ ζεστή για κλειστούς χώρους. Μια φωνή για χώρους jazz μουσικής.
Πως μου ήρθε και τα γράφω όμως αυτά;
Μα, για την Amy.
Γιατί με λύπησε αυτό που έκανε.
Γιατί θα μου λείψει η φωνή της σε νέα τραγούδια.
Ήταν τόσο ΝΕΑ... και με τόσο ΟΜΟΡΦΗ ΦΩΝΗ...
Τρέλανέ τους όπου κι αν πας Amy!
Κρίμα για μας.
Καλό ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου