Κυριακή 12 Αυγούστου 2018

Σαν σήμερα ... 1887, γεννήθηκε ο θεωρητικός φυσικός Erwin Schrödinger.


Erwin Schrödinger

Σαν σήμερα, στις 12 Αυγούστου 1887, γεννήθηκε στο Erdberg της Βιέννης 
ο Erwin Rudolf Josef Alexander Schrödinger (Έρβιν ... Σρέντιγκερ). Ο Αυστριακός φυσικός ασχολήθηκε με τη στατιστική φυσική, τη θερμοδυναμική, την ηλεκτροδυναμική, την κοσμολογία, τη βιολογία, τη φιλοσοφία, αλλά κυρίως με την κβαντική φυσική, διατυπώνοντας την περίφημη κυματική εξίσωση που φέρει το όνομά του.

Ο Έρβιν το 1894.

Ο Σρέντινγκερ καταγόταν από Βαυαρική οικογένεια που είχε εγκατασταθεί στη Βιέννη  αρκετές γενεές πριν. Πατέρας του ήταν ο Rudolf Schrödinger που είχε  κληρονομήσει ένα μικρό εργοστάσιο λινελαίου και μητέρα του η Emilia Bauer που ήταν κατά το ήμισυ Βρετανή και κόρη του καθηγητή Χημείας στο Technische Hochschule Vienna (TU Wien), Alexander Bauer. Ο Έρβιν από μικρός έμαθε τόσο αγγλικά όσο και γερμανικά, καθώς στο σπίτι του μιλούσαν και τις δύο γλώσσες. Μέχρι τα 10 χρόνια του δεν πήγε σχολείο, αλλά παρακολούθησε ιδιωτικά μαθήματα.

Ο Σρέντιγκερ το 1915 όταν υπηρετούσε
στον Αυστροουγγρικό στρατό.

Το φθινόπωρο του 1898 γράφτηκε στο Akademisches Gymnasium της Βιέννης, απ' όπου  αποφοίτησε το 1906 για να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης να σπουδάσει  Θεωρητική Φυσική. Οι παραδόσεις του καθηγητή του Fritz Hasenöhrl, διαδόχου του Bolzmann, επηρέασαν σημαντικά τον νεαρό Έρβιν. 
Το 1910 έλαβε το διδακτορικό του με θέμα της διατριβής του «Περί ηλεκτρικής αγωγιμότητας στην επιφάνεια μονωτών σε υγρή ατμόσφαιρα».
Το 1911, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του,  έγινε βοηθός του καθηγητή Franz Exnerκαθοδηγώντας την πρακτική εξάσκηση των φοιτητών. 

Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 κλήθηκε να υπηρετήσει στον Αυστροουγγρικό στρατό και τοποθετήθηκε ως αξιωματικός σε μονάδα πυροβολικού.


Ο Σρέντιγκερ την εποχή που επέστρεψε από τον
Α' παγκόσμιο πόλεμο. 

Με τη λήξη του Α' παγκοσμίου πολέμου επέστρεψε στην εργασία του και το 1920 έλαβε ακαδημαϊκή θέση ως βοηθός του Καθηγητή Max Wien στην Ιένα
Τον Σεπτέμβριο του 1920 έγινε έκτακτος καθηγητής στη Στουτγάρδη και το 1921 τακτικός καθηγητής στο Μπρέσλαου  (σήμερα Βρότσλαβ).
Την ίδια χρονιά ανέλαβε θέση τακτικού καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, όπου εγκαταστάθηκε για τα επόμενα έξι χρόνια. Η περίοδος αυτή ήταν ίσως η πιο γόνιμη γι' αυτόν, καθώς ασχολήθηκε με πολλά θέματα Θεωρητικής Φυσικής, κυρίως με θέματα θερμότητας και θερμοδυναμικής (τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η θεωρία του Boltzman). 
Στο τέλος αυτής της περιόδου έκανε και μια από τις πλέον σημαντικές ανακαλύψεις του, τη γνωστή ως κυματική Εξίσωση του Σρέντινγκερ (πρώτη δημοσίευση τον Ιανουάριο του  1926 στο περιοδικό Annalen der Physik). 
Αυτή η εξίσωση αντικαθιστά την εξίσωση του Νεύτωνα ως η «σωστή εξίσωση» για την περιγραφή της κίνησης των σωματιδίων του μικρόκοσμου.


Ο Σρέντιγκερ (κάτω δεξιά) σε πάρτι το 1933.

Η ανακάλυψη αυτή έγινε από τον Σρέντιγκερ επειδή οι κβαντικές συνθήκες του Μπορ δεν τον ικανοποιούσαν. 
Ο Σρέντινγκερ συνειδητοποίησε ότι η εξίσωσή του εξηγούσε αβίαστα την κβάντωση της ενέργειας που αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση του μυστηρίου της ατομικής σταθερότητας όπως το είχε θέσει νωρίτερα ο Μπορ. Στην ίδια εργασία ο Σρέντινγκερ εφάρμοσε την εξίσωσή του στο άτομο του υδρογόνου και έδειξε ότι δίνει τις σωστές τιμές της ενέργειας, αλλά και άλλα φυσικά χαρακτηριστικά του ατόμου όπως, παραδείγματος χάριν, το μέγεθός του. Πρόκειται σίγουρα για μια από τις σημαντικότερες επιστημονικές  εργασίες όλων των εποχών.
Γι' αυτή του την εργασία, το 1933 ο Σρέντινγκερ μοιράστηκε με τον Paul Dirac το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής.

Ο Έρβιν Σρέντιγκερ (αρ.), ο βασιλεύς της Σουηδίας (μεσ.)
και ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ στην τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ.

Το 1927 ο Σρέντινγκερ μετακόμισε στο Βερολίνο όπου αντικατέστησε τον Max Planck. Το 1933, όταν στην εξουσία ανέβηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ, ο Σρέντινγκερ αποφάσισε ότι δεν του ήταν πλέον δυνατό να ζήσει στη Γερμανία και μετακόμισε στην Αγγλία, όπου ανέλαβε μια θέση στην Οξφόρδη. 
Όταν το 1934 του προτάθηκε μόνιμη θέση από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον στις ΗΠΑ, δεν τη δέχτηκε. 
Το 1935 διατύπωσε το περίφημο νοητικό πείραμα με το όνομα "η γάτα του Σρέντινγκερ", που χαρακτηρίζεται και ως παράδοξο. Το νοητικό πείραμα συναντάται συνήθως σε θεωρητικές συζητήσεις για τις ερμηνείες της κβαντομηχανικής. Κατά την ανάπτυξη αυτού του πειράματος ο Σρέντινγκερ επινόησε τον όρο κβαντική διεμπλοκή.


Η γάτα του Σρέντιγκερ.

Το σκηνικό του πειράματος:
Μια γάτα κλεισμένη σε ένα κουτί, μέσα στο οποίο υπάρχει μια φιάλη που περιέχει θανατηφόρο αέριο συνδεδεμένη με έναν απαριθμητή Geiger, δίπλα στον οποίο υπάρχει μια ραδιενεργή πηγή.
Η διάσπαση ενός ραδιενεργού πυρήνα είναι κβαντικό φαινόμενο, που είναι αδύνατον να προβλεφθεί.
Έστω ότι υπάρχει 50% πιθανότητα στο επόμενο λεπτό να διασπαστεί ένας ραδιενεργός πυρήνας. Η διάσπαση θα ενεργοποιούσε τον απαριθμητή Geiger, ο οποίος με τη σειρά του θα έθετε σε κίνηση το σφυρί, το μπουκάλι θα έσπαγε και το δηλητηριώδες αέριο θα σκότωνε τη γάτα!


Έρβιν Σρέντιγκερ και Λίζε Μάιτνερ.


Εφόσον δεν έχουμε ανοίξει το κουτί, σύμφωνα με την κβαντομηχανική η κατάσταση της γάτας είναι μια υπέρθεση των δύο δυνατών καταστάσεων: είναι ταυτόχρονα και ζωντανή και νεκρή. Ανοίγοντας το κουτί και παρατηρώντας στο εσωτερικό του, καταρρέει η κυματοσυνάρτηση που περιγράφει τη γάτα, και βλέπουμε τη γάτα στη μια από τις δυο δυνατές καταστάσεις της: ή ζωντανή ή νεκρή.
Ο Σρέντιγκερ πρότεινε το περίφημο πείραμα με τη γάτα, θέλοντας να δείξει ότι η κβαντική θεωρία είναι ακόμη ελλειπής. Θεωρούσε ότι η γάτα είτε είναι ζωντανή είτε έχει πεθάνει, ανεξαρτήτως της παρατηρήσεώς μας…


Το ζεύγος Έρβιν και Άνμαρι Σρέντιγκερ.

Το 1936 του προτάθηκε θέση στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς και ο Σρέντινγκερ την δέχτηκε, κυρίως επειδή νοσταλγούσε την πατρίδα του. Το 1938 όμως, η Αυστρία προσαρτήθηκε στο Χιτλερικό Ράιχ (Άνσλους) και ο Σρέντινγκερ βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, αφού η φυγή του από τη Γερμανία το 1933, θεωρήθηκε ως πράξη εχθρική προς το Ράιχ. Όμως κατάφερε να διαφύγει αρχικά στην Ιταλία, απ' όπου επανήλθε στην Οξφόρδη και ύστερα στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης. Μετά από σύντομη παραμονή εκεί, μετακινήθηκε στο Clontarf, προάστιο του Δουβλίνου, όπου τοποθετήθηκε ως Διευθυντής της Σχολής Θεωρητικής Φυσικής στο Ίδρυμα Ανωτάτων Σπουδών, που μόλις είχε δημιουργηθεί, μετά από προσωπική πρόσκληση του πρωθυπουργού της Ιρλανδίας Eamon de Valera, που ήταν μαθηματικός. Παρέμεινε εκεί ως το 1955, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Μετά την συνταξιοδότησή του επέστρεψε στην Βιέννη, όπου του προσφέρθηκε τιμητική θέση.


Στο European Forum του Alpbach (1951).
Δρ. Merz-Benteli (αρ.), Έρβιν Σρέντιγκερ (μεσ.) και Άνμαρι Σρέντιγκερ. 

Ως προσωπικότητα ο Σρέντινγκερ ήταν περισσότερο γνωστός για την ελευθεριάζουσα ερωτική του ζωή, μάλλον σκανδαλώδη για τα κοινωνικά και ακαδημαϊκά ήθη της εποχής.
Η  συμβίωση με τη σύζυγο Annemarie Bertel (παντρεύτηκαν το 1920) και την εκάστοτε  ερωμένη του ήταν μάλλον κανόνας ζωής παρά εξαίρεση κι αυτό ήταν συχνά πρόβλημα στις ακαδημαϊκές του μετακινήσεις από ίδρυμα σε ίδρυμα. 

Ο Έρβιν Σρέντιγκερ πέθανε από φυματίωση στη Βιέννη, στις 4 Ιανουαρίου 1961, σε ηλικία 74 ετών. Θάφτηκε στο καθολικό κοιμητήριο του Alpbach στην Αυστρία, παρότι δεν ήταν καθολικός. Όμως ο ιερέας του κοιμητηρίου επέτρεψε την ταφή εκεί, όταν πληροφορήθηκε ότι ο Σρέντινγκερ ήταν μέλος της Παπικής Ακαδημίας Επιστημών (Pontifical Academy of Sciences).


Αυστριακό γραμματόσημο για τα 100 χρόνια από
 τη γέννηση του Σρέντιγκερ (έκδοση 11-8-1987).


Τα αρχεία του Σρέντινγκερ βρίσκονται στην Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βιέννης για τη Φυσική (Central Library for Physics in Vienna).
Στις 12 Αυγούστου 2013 η Google αφιέρωσε το doodle της ημέρας για τα 126 χρόνια από τη γέννηση του Σρέντιγκερ.


Το doodle που αφιέρωσε η Google στον Σρέντιγκερ.

Βρείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ κάποια αρχεία σχετικά με τον Erwin Schrödinger (σπάνιες φωτογραφίες, αναλυτική βιογραφία, γραπτά, αλληλογραφία κλπ).

Η ομιλία (κείμενο) του Σρέντιγκερ με τίτλο "The fundamental idea of wave mechanics" ("Η θεμελιώδης ιδέα της κυματικής μηχανικής"), από την απονομή του Νόμπελ Φυσικής (12-12-1933).

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

Σαν σήμερα ... 1945, τα πληρώματα των αεροσκαφών πίσω από τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας.


Το Μνημείο Ειρήνης της Χιροσίμα, που είναι γνωστό και σαν
 "Θόλος της Ατομικής Βόμβας" (Θόλος Genbaku) όπως είναι σήμερα.

Σαν σήμερα, στις 6 Αυγούστου 1945, ο άνθρωπος χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την ατομική βόμβα ως πολεμικό όπλο, ρίχνοντάς την πάνω από την Χιροσίμα της Ιαπωνίας. Τρεις μέρες αργότερα, στις  9 Αυγούστου 1945, η πόλη του Ναγκασάκι είχε παρόμοια τύχη. 

Στα 73 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, πολλά έχουν γραφεί για τα συγκεκριμένα γεγονότα. Όμως σ' αυτή την ανάρτηση θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στους στρατιωτικούς που μετείχαν σ' αυτή την αποστολή. Η αφορμή να δω το θέμα μ' αυτό τον τρόπο ήρθε μέσα από μια πρόσφατη φιλική κουβέντα, όπου υποστηρίχτηκε ότι ο πιλότος του αεροπλάνου που μετέφερε κι έριξε τη βόμβα στη Χιροσίμα αργότερα τρελάθηκε. Μια παραπλήσια εκδοχή για το ίδιο πρόσωπο είναι ότι αυτοκτόνησε. Έτσι, γνωρίζοντας ότι καμιά από τις δύο εκδοχές δεν αληθεύει (μάλιστα, όπως θα διαπιστώσετε από το κείμενο και τις υπερσυνδέσεις, αυτές οι απόψεις πολύ απέχουν από την αλήθεια), θέλησα να εξετάσω "την πτώση της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι" σε συνδυασμό με την ζωή των επικεφαλής κάθε αποστολής, μετά από αυτό το συγκλονιστικό γεγονός.

Το πλήρωμα του αεροπλάνου, ενός βομβαρδιστικού Β 29 με το χαρακτηριστικό όνομα Enola Gay (Ενόλα Γκέι), που μετείχε στην αποστολή της Χιροσίμα, ήταν το παρακάτω:
  • Συνταγματάρχης Paul W. Tibbets Jr, πιλότος και κυβερνήτης του αεροσκάφους,
  • Σμηναγός  Robert A. Lewis,  συγκυβερνήτης,
  • Ταγματάρχης  Thomas Ferebee,  βομβαρδιστής,
  • Σμηναγός  Theodore "Dutch" Van Kirk,  πλοηγός,
  • Σμηναγός  William S. Parsons,  (προερχόμενος από το Ναυτικό) πυροβολητής και διοικητής της αποστολής,
  • Ανθυπολοχαγός  Jacob Beser, υπεύθυνος για αντίμετρα ραντάρ,  (ο μοναδικός που συμμετείχε και στο βομβαρδισμό του Ναγκασάκι),
  • Ανθυπολοχαγός  Morris R. Jeppson,  βοηθός πυροβολητή,
  • Λοχίας (τεχνικού)  George R. "Bob" Caron,  πυροβολητής στο ουραίο τμήμα,
  • Λοχίας (τεχνικού)  Wyatt Ε Duzenbury,  μηχανικός πτήσης,
  • Λοχίας  Joe  Stiborik,  χειριστής ραντάρ, 
  • Λοχίας  Robert H. Shumard,  βοηθός μηχανικός πτήσης,
  • Ιδιώτης First Class (Πρώτης Τάξης)  Richard H. Nelson, χειριστής ραδιοσυχνοτήτων.
Το πλήρωμα του Enola Gay που βομβάρδισε τη Χιροσίμα.

Το πλήρωμα του αεροπλάνου Bockscar, επίσης Β29, που μετείχε στην αποστολή στο Ναγκασάκι ήταν το παρακάτω:
  • Ταγματάρχης  Charles W. Sweeney, πιλότος και διοικητής του αεροσκάφους (μετείχε και στην επιχείρηση της Χιροσίμα ως πιλότος του συνοδευτικού βομβαρδιστικού Β 29 Τhe Great Artiste),
  • Σμηναγός  Charles Donald "Don" Albury,  συγκυβερνήτης,
  • Ανθυπολοχαγός  Frederick "Fred" J. Olivi,  τακτικός συγκυβερνήτης,
  • Σμηναγός  James F. Van Pelt, Jr.,  πλοηγός,
  • Σμηναγός   Kermit K. Beahan,  πυροβολητής,
  • Λοχίας  John D. Kuharek,  μηχανικός πτήσης,
  • Λοχίας   Raymond C. Gallagher,  πυροβολητής,  βοηθός μηχανικός πτήσης,
  • Λοχίας   Edward Κ Buckley,  χειριστής ραντάρ,
  • Λοχίας   Abe Μ Spitzer,  χειριστής ραδιοσυχνοτήτων,
  • Λοχίας   Albert T. "Pappy" De Hart,  πυροβολητής στο ουραίο τμήμα,
  • Πλωτάρχης   Frederick Ashworth,  βομβαρδιστής,
  • Υπολοχαγός   Philip M. Barnes,  βοηθός βομβαρδιστή,
  • Ανθυπολοχαγός  Jacob Beser,  υπεύθυνος για αντίμετρα ραντάρ.
Το πλήρωμα του Bockscar που βομβάρδισε το Ναγκασάκι.

Λίγα λόγια για τον Paul W. Tibbets
κυβερνήτη του Enola Gay.

Είχε τη φήμη του καλύτερου πιλότου της Αεροπορίας Στρατού. Ένας από αυτούς που πίστευαν στη φήμη του αυτή ήταν και ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, προσωπικός πιλότος του οποίου υπήρξε ο Tibbets κατά καιρούς στη διάρκεια του πολέμου.

Το Σεπτέμβριο του 1944 επιλέχτηκε ως διοικητής της 509ης Πτέρυγας, που έδρευε στο αεροδρόμιο Wendover της Γιούτα και αποστολή της είχε να αναπτύξει και να δοκιμάσει μεθόδους ρίψης των νέων τότε ατομικών βομβών, σε συντονισμό με το υποπρόγραμμα  Αλμπέρτα του Σχεδίου Μανχάτταν.

Ο πιλότος του Enola Gay, Paul Tibbets, λίγο πριν αναχωρήσει
για την Χιροσίμα, το πρωινό της 6ης Αυγούστου 1945.  

Στις 5 Αυγούστου του 1945, ο Tibbets ονόμασε επίσημα το Β-29 με αριθμό σειράς 44-86292 Enola Gay από το όνομα της μητέρας του (που είχε πάρει το δικό της όνομα από την ηρωίδα Ενόλα ενός μυθιστορήματος που άρεσε στον πατέρα της). 

Στις 2:45 π.μ. της 6ης Αυγούστου 1945, το Enola Gay απογειώθηκε από το νησί Τινιάν των Μαριανών με τον Tibbets στο χειριστήριο και προορισμό τη Χιροσίμα στην Ιαπωνία. Η ατομική βόμβα με κωδικό όνομα Little Boy (Μικρό αγόρι) είχε ως εκρηκτική ύλη ουράνιο 235 και εξερράγη πάνω από τη Χιροσίμα στις 8:15 π.μ., σκοτώνοντας επί τόπου 70.000 ανθρώπους και ακόμα περισσότερους τα επόμενα χρόνια λόγω της ραδιενέργειας.

Ο Tibbets αποσύρθηκε από την Αεροπορία των ΗΠΑ στις 31 Αυγούστου 1966. Διορίστηκε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Ινδία, αλλά ο διορισμός του ανακλήθηκε μετά από τοπικές διαμαρτυρίες, όταν έγινε γνωστό ποιος ήταν. Μετά την αποστράτευσή του δούλεψε για την Executive Jet Aviation, μια εταιρία αεροταξί του Οχάιο, της οποίας και υπήρξε πρόεδρος από το 1976 έως τη συνταξιοδότησή του το 1987.

Η βόμβα Little Boy που ρίχτηκε στη Χιροσίμα, 
πριν φορτωθεί στο Enola Gay.

Το 1976 δέχτηκε κριτική για τη συμμετοχή του σε μια αναπαράσταση του βομβαρδισμού της Χιροσίμα σε αεροπορική επίδειξη στο Τέξας. Ο Tibbets είπε ότι δεν είχε σκοπό να προσβάλλει τη μνήμη του γεγονότος, αλλά η κυβέρνηση των ΗΠΑ ζήτησε επίσημα συγνώμη όταν η Ιαπωνία διαμαρτυρήθηκε. Το 1995 αποκάλεσε "μεγάλη προσβολή" μια έκθεση του Enola Gay που θα διοργανωνόταν στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν και έδινε βάρος στα δεινά που προκάλεσε ο βομβαρδισμός.

Ο Tibbets εμφανίζεται στην ταινία Atomic Cafe του 1982 και στη Βρετανική σειρά ντοκιμαντέρ The World at War της δεκαετίας του '70. Τον υποδύθηκε ο ηθοποιός Ρόμπερτ Τέιλορ στην ταινία Above And Beyond του 1952, ενώ η ζωή και η καριέρα του παρουσιάστηκε και στις ταινίες Enola Gay: The Men, the Mission, the Atomic Bomb, Day One και The Beginning or the End.

Αεροπορική λήψη της κατεστραμμένης Χιροσίμα, τρεις βδομάδες
μετά από την ρίψη της ατομικής βόμβας.

Ο Tibbets ποτέ δεν μετάνιωσε για την εκτέλεση της συγκεκριμένης αποστολής. Σε συνέντευξή του το 1975 δήλωσε "Είμαι περήφανος που μπόρεσα ν' αρχίσω με το τίποτα, να σχεδιάσω την επιχείρηση και να δουλέψει όσο τέλεια δούλεψε... Κοιμόμουν ήσυχος κάθε βράδυ." Το Μάρτιο του 2005 δήλωσε "αν με βάλετε στις ίδιες συνθήκες, σίγουρα, θα το ξανάκανα".

Ο Tibbets πέθανε στο σπίτι του στο Κολόμπους του Οχάιο στις 1 Νοεμβρίου 2007 σε ηλικία 92 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε πάθει μικρά εγκεφαλικά, είχε προβλήματα με την καρδιά του και ανάγκη νοσηλείας. Στη διαθήκη του, ο Tibbets δήλωνε ότι δεν επιθυμούσε να του γίνει κηδεία ή να φτιαχτεί τάφος, φοβούμενος ότι ο τάφος του θα γινόταν τόπος διαμαρτυριών κατά των πυρηνικών όπλων. Επιθυμούσε η σορός του να αποτεφρωθεί και οι στάχτες να σκορπιστούν στα νερά της Μάγχης.

Λίγα λόγια για τον Charles W. Sweeney, κυβερνήτη του Β29 Bockscar, που έριξε τη βόμβα στο Ναγκασάκι.


Ο ταγματάρχης Charles Sweeney.

Στις 4 Μαΐου 1945 έγινε διοικητής της 393ης μονάδας βομβαρδιστικών στο ίδιο στρατόπεδο με τον Tibbets. Επιλέχτηκε να προετοιμάσει το αεροπλάνο και το πλήρωμά του για τη ρίψη της 2ης ατομικής βόμβας. 
Στις 9 Αυγούστου 1945 πιλοτάροντας το βομβαρδιστικό Β29 Bockscar ξεκίνησε από το νησί Τινιάν των Μαριανών για τη ρίψη της 2ης ατομικής βόμβας στην Kokura της Ιαπωνίας. Έχοντας τεχνικά προβλήματα κατά τη διάρκεια της πτήσης και με την Kokura σκεπασμένη με πυκνά σύννεφα, αποφάσισε με τον συγκυβερνήτη Charles Albury να χτυπήσουν το δεύτερο επιλεγμένο στόχο, το Ναγκασάκι. Έτσι, στις 12 το μεσημέρι η ατομική βόμβα πλουτωνίου με το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός) πέφτει στο Ναγκασάκι (όχι όμως ακριβώς στον προγραμματισμένο στόχο) προκαλώντας το θάνατο τουλάχιστον 40000 ατόμων σε πρώτη φάση.


Ο καθεδρικός ναός (καθολικός) Urakami στο Ναγκασάκι
μετά την πτώση της ατομικής βόμβας.

Επιστρέφοντας στη βάση του ο Sweeney φοβόταν ότι θα μπορούσε να γίνει έρευνα σε βάρος του, γιατί πιθανόν δεν εκτέλεσε με επιτυχία την αποστολή του. Όμως τελικά δεν έγινε κάτι τέτοιο.
Ο Charles Sweeney συνταξιοδοτήθηκε το 1976 ως Major General από την Εθνοφρουρά. 
Στη διάρκεια της ζωής του παρέμεινε πεισμένος για την αναγκαιότητα της ρίψης της ατομικής βόμβας. Σε ομιλία του το 1995 μεταξύ άλλων είχε πει: " Καθώς ήμουν αυτός που διοίκησε την τελευταία αποστολή ρίψη ατομικής βόμβας, ορκίζομαι ότι διατηρώ αυτή τη μοναδική διάκριση".


Η βόμβα Fat Man που ρίχτηκε στο Ναγκασάκι,
λίγο πριν φορτωθεί στο αεροπλάνο.

Προς το τέλος της ζωής του ο Sweeney έγραψε το βιβλίο "War's End: An Eyewitness Account of America's Last Atomic Mission" (Το τέλος του πολέμου: Η κατάθεση ενός μάρτυρα για την τελευταία Αμερικανική ατομική αποστολή") όπου καταγράφει τις αναμνήσεις του από τη δράση του στην περίοδο του πολέμου.
Το 1998 ο Paul Tibbets έγραψε τη δικιά του αυτοβιογραφία όπου κριτικάρει τις ενέργειες του Sweeney κατά τη διάρκεια της αποστολής του στο Ναγκασάκι.
Ο Charles Sweeney πέθανε σε ηλικία 85 ετών, στις 16 Ιουλίου 2004, στη Βοστόνη των ΗΠΑ. Το 2005 κυκλοφόρησε το video "Nagasaki: The Commander's Voice" ("Ναγκασάκι: Η φωνή του διοικητή") όπου ακούγεται ο ίδιος ο Sweeney, ηχογραφημένος το 2002, να περιγράφει την αποστολή στο Ναγκασάκι. 

Βίντεο με συνέντευξη του πληρώματος του Enola Gay (9:29, αγγλικά).

Βίντεο (χωρίς ήχο) όπου φαίνονται οι προετοιμασίες για την φόρτωση του Little Boy και του Fat Man στα αεροσκάφη, στο νησί Τινιάν (23:46).

Ραδιοφωνική συνέντευξη (παρουσίαση του κειμένου) με μέλη των πληρωμάτων των δύο αποστολών (αγγλικά, Οκτώβριος 1962).

Βίντεο με συνέντευξη του Paul Tibbets, κυβερνήτη του Enola Gay, στον Tom Ryan και παρουσίαση του κειμένου της συνέντευξης,  (1989, αγγλικά). 

Βίντεο με συνέντευξη του τελευταίου επιζώντος (πέθανε στις 28 Ιουλίου 2014) από το πλήρωμα του Enola Gay, Theodore "Dutch" Van Kirk το 2012 (6:45, αγγλικά).

Το εξαιρετικό τραγούδι "Enola Gay" (1980) των OMD (Orchestral Manoeuvres in the Dark) (3:28) και οι στίχοι του τραγουδιού.

33 φωτογραφίες από τη Χιροσίμα μετά την πτώση της ατομικής βόμβας.

Μου άρεσε ... το βιβλίο της Μαρίας Ευθυμίου "Μόνο λίγα χιλιόμετρα - Ιστορίες για την Ιστορία".




Μου άρεσε το βιβλίο της ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου "Μόνο λίγα χιλιόμετρα - Ιστορίες για την Ιστορία" που διάβασα πολύ πρόσφατα.
Μέσα σε σχετικά λίγες σελίδες (περίπου 283) διατρέχει την ιστορική πορεία του ανθρώπου μέσα από τα σπουδαιότερα κέντρα πολιτισμού που ανέπτυξε τα τελευταία 13000 χρόνια, διανθίζοντας τη διήγησή της με αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Στο έργο αυτής της παρουσίασης σημαντικό ρόλο παίζει ο δημοσιογράφος Μάκης Προβατάς, που ωθεί τη συγγραφέα να αναπτύξει τις σκέψεις της μέσα από ένα παιχνίδι ερωτοαπαντήσεων. Εξάλλου, όπως η ίδια η κ. Ευθυμίου έχει ομολογήσει, η δική του επιμονή την έπεισε να προχωρήσει στην πραγματοποίηση αυτού του έργου.

Μαρία Ευθυμίου και Μάκης Προβατάς.

Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο "Η διαδρομή που διανύει το βιβλίο ξεκινάει από τους προϊστορικούς χρόνους και φτάνει μέχρι σήμερα. Στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου μεγάλο διάστημα... Μόνο λίγα χιλιόμετρα...".

Η παρουσίαση του βιβλίου στο Βουλευτικό του Ναυπλίου (1:13:39) μετά από πρόσκληση του Συνδέσμου Φιλολόγων Αργολίδος.

Κριτικές - Παρουσιάσεις για το βιβλίο από

Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

Σαν σήμερα ... 1980, πέθανε ο Γερμανός θεωρητικός φυσικός Pascual Jordan.


Ernst Pascual Jordan

Σαν σήμερα, στις 31 Ιουλίου 1980, πέθανε στο Αμβούργο σε ηλικία 78 ετών, ο θεωρητικός φυσικός Ernst Pascual Jordan

Ο Jordan είχε γεννηθεί στις 18 Οκτωβρίου 1902 στο Ανόβερο της Γερμανίας.
Ο πατέρας του ήταν ζωγράφος, αναπληρωτής καθηγητής τέχνης στο Πολυτεχνείο του Ανόβερου. Το όνομα της οικογένειας αρχικά ήταν Jorda και ήταν ισπανικής καταγωγής. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Ανόβερο, μετά την ήττα του Ναπολέοντα στη μάχη του Βατερλώ το 1815 και σε κάποιο στάδιο άλλαξαν το όνομά τους από Jorda σε Jordan. Παραδοσιακά στην οικογένειά του το πρώτο αγόρι έπαιρνε το όνομα Pasqual ή Pascual. 

Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σ' επαφή με θέματα επιστήμης με την παρότρυνση του πατέρα του (επίσης) Ernst Pasqual και της μητέρας του Eva.
Παρακολούθησε το Reform Gymnasium στο Ανόβερο και από τα δεκατέσσερά του ήδη διάβαζε για το έργο του Δαρβίνου και του Λαμάρκ, δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Βιολογία. Στα δεκαέξι άρχισε να μελετά διαφορικό λογισμό και εισαγωγή στον ολοκληρωτικό λογισμό μέσα από το έργο των Nernst και Schönflies.
Το 1921 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και γράφτηκε στο Πολυτεχνείο του Ανόβερου για να μελετήσει Μαθηματικά και Φυσική, παρά την επιθυμία του πατέρα του που ήθελε να σπουδάσει Αρχιτεκτονική. Επειδή απογοητεύτηκε από τη διδασκαλία της Φυσικής, έριξε το βάρος της μελέτης του στα Μαθηματικά, παρακολουθώντας παράλληλα και άλλα τμήματα.
Το καλοκαίρι του 1922 μετακινήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Göttingen ελπίζοντας εκεί να καταφέρει να παρακολουθήσει Φυσική. Όμως, ξεκινώντας στο Göttingen, διαπίστωσε ότι τα μαθήματα Φυσικής ήταν πριν τις 9 το πρωί. Αυτό τον έκανε να μη μπορεί να παρακολουθήσει τη Φυσική, μιας και είχε αναπτύξει τη συνήθεια να κοιμάται αργά το βράδυ. Έτσι, παρακολούθησε πάλι κυρίως Μαθηματικά στο τμήμα του Richard Courant  που δίδασκε διαφορικές εξισώσεις. Ο Courant, αναγνωρίζοντας το ιδιαίτερο ταλέντο του Jordan, δέχτηκε το 1924 τη βοήθειά του στη συγγραφή του βιβλίου "Hilbert's Methoden der mathematischen Physik" ("Μέθοδοι Hilbert στη μαθηματική Φυσική"), εκφράζοντας μάλιστα τις ευχαριστίες του γι' αυτόν στον πρόλογο.

O Jordan σε νεαρή ηλικία.

Στο Göttingen ο Jordan έγινε μαθητής του Max Born παρακολουθώντας ένα σεμινάριο για τη δομή της ύλης, αλλά ακόμη τον βοήθησε να συγγράψει ένα άρθρο για την κρυσταλλική δυναμική.
Το 1923 ο Jordan έδειξε ενδιαφέρον για μια εργασία των Einstein και Ehrenfest για τα κβάντα φωτός και μάλιστα έκανε ομιλία γι' αυτό το θέμα σ' ένα σεμινάριο.
Η διδακτορική διατριβή του Jordan, σχετική με αυτό το θέμα, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Zeitschrift für Physik" το 1924 προκαλώντας το ενδιαφέρον, αλλά και τις αντιρρήσεις του Einstein για τις βασικές υποθέσεις της. Το 1925 δημοσίευσε μια νέα εργασία για τα κβάντα φωτός εκφράζοντας τις ευχαριστίες του στον Einstein για το ενδιαφέρον που είχε δείξει.

Από το 1926 ξεκίνησε το ενδιαφέρον του για το πεδίο της κβαντικής μηχανικής, ένα τομέα με τον οποίο θα ασχολείτο τα επόμενα χρόνια.
Το 1926 δημοσιεύθηκε η εργασία των Jordan, Born και Heisenberg "Zur Quantenmechanik II" ("Για την κβαντική μηχανική ΙΙ"), αφού είχε προηγηθεί το 1925 η εργασία των Born και Jordan "Zur Quantenmechanik" ("Για την κβαντική μηχανική") όπου περιεχόταν η περίφημη "εξίσωση pq - qp".   
Το 1929 ο Jordan έγινε έκτακτος καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Rostock, κάτι που ικανοποίησε ιδιαίτερα τον Bohr που τον κάλεσε να συνεργαστούν στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, μιας και τα δύο πανεπιστήμια ήταν κοντινά. Την ίδια εποχή ο Jordan άρχισε να ενδιαφέρεται για την εφαρμογή των ιδεών της κβαντικής θεωρίας στη Βιολογία και την Ψυχολογία, δημοσιεύοντας σχετικά βιβλία το 1932 και 1934.

Παρά το γεγονός ότι ο Jordan υπήρξε ένας από τους κύριους συντελεστές στην εξέλιξη της κβαντικής θεωρίας, πότε δεν αναγνωρίστηκε αυτή η συμβολή του. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό οφείλεται στις πολιτικές απόψεις του που ήταν φιλικές στο ναζιστικό κόμμα. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 είχε αρχίσει να δημοσιεύει κείμενα με ακροδεξιές απόψεις υπογράφοντας με το ψευδώνυμο Ernst Domeier. Το 1933 έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος. Βέβαια, τίποτε δεν έχουν προσάψει εναντίον του για αντισημιτική συμπεριφορά, αφού πολλοί επιστήμονες εβραϊκής καταγωγής υπήρξαν φίλοι του. 

Ο Paul Ehrenfest (αρ.) με τον Jordan, στα τέλη της δεκαετίας του '20

Όταν άρχισε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος κατατάχτηκε στη Luftwaffe εργαζόμενος ως αναλυτής του καιρού στο Peenemünde, εκεί όπου παράγονταν οι πύραυλοι V-2.
Το 1942 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Max Planck.
Το 1944, πριν το τέλος του πολέμου, ο Jordan έγινε καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, στη θέση που είχε εγκαταλείψει ο Max von Laue από το 1943.
Μετά τον πόλεμο, όπως ήταν φυσικό, ο Jordan είχε αρκετές δυσκολίες ως φιλοναζί, αλλά υποστηρίχτηκε από τους φίλους του Werner Heisenberg και Wolfgang Pauli που μίλησαν θετικά γι' αυτόν.
Αναφέρεται ένα χαρακτηριστικό συμβάν μεταξύ Jordan και Pauli όταν αυτοί συναντήθηκαν μετά τον πόλεμο. Ο Pauli αναφερόμενος σε ισχυρισμούς του Jordan στα πλαίσια της ναζιστικής προπαγάνδας, τον ρώτησε "Κύριε Jordan, πώς μπορούσατε να γράφετε τέτοια πράγματα;" και ο Jordan του απάντησε "Κύριε Pauli, πώς μπορούσατε να διαβάζετε τέτοια πράγματα;". 

Το 1945 απομακρύνθηκε από τη θέση του, αλλά επανήλθε το 1947 ως επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Freiburg και του Αμβούργουμε την υποστήριξη του Heisenberg. Το 1953 έγινε μόνιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
Ο Jordan συνταξιοδοτήθηκε το 1971, αλλά το διάστημα 1957-1961 υπήρξε μέλος της Γερμανικής Βουλής (Bundestag) με τους Χριστιανοδημοκράτες.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Jordan δεν πήρε ποτέ το Nobel για την εργασία του με τον Max Born (μοιράστηκε το Nobel Φυσικής με τον Walther Bothe το 1954) λόγω της φιλοναζιστικής του δράσης.

Βιογραφία του Jordan από τον Bert Schroer, καθηγητής emeritus στο Institut für Theoretische Physik.