Σαν σήμερα, στις 1 Μαρτίου 1973, πέθανε σε ηλικία 64 ετών στη Μόσχα, ο Lev Andreevich Artsimovich (στα Ρωσικά Арцимович Лев Андреевич).
Υπήρξε Ρώσος Φυσικός που ασχολήθηκε κυρίως με τη Φυσική Πλάσματος, ήταν μέλος της Σοβιετικής Ακαδημίας των Επιστημών από το 1953, μέλος του προεδρείου της Ακαδημίας από το 1957 και Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας από το 1969.
Ο Artsimovich γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1909 (νέο ημερολόγιο) στη Μόσχα.
Αποφοίτησε το 1928 από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μινσκ στη Λευκορωσία. Αρχικά έγινε βοηθός εργαστηρίου και στη συνέχεια επιστημονικός συνεργάτης στο Φυσικό και Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Λένινγκραντ με την εποπτεία του A. F. Joffe.
Αποφοίτησε το 1928 από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μινσκ στη Λευκορωσία. Αρχικά έγινε βοηθός εργαστηρίου και στη συνέχεια επιστημονικός συνεργάτης στο Φυσικό και Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Λένινγκραντ με την εποπτεία του A. F. Joffe.
Το 1934-35, μετέχοντας σε ομάδα Φυσικών με τους G. D. Latyshev και V. A. Khramov υπό την διεύθυνση του I. V. Kurchatov, μελέτησε τις ιδιότητες του νετρονίου, που πρόσφατα (1932) είχε ανακαλυφθεί.
Σε μεταγενέστερη εργασία το 1936 με τους A. Alikhanov και A. I. Alikhanyan, ερεύνησαν πειραματικά τα συμπεράσματα του Αμερικανού Φυσικού R.S. Shakland για την πιθανότητα της παραβίασης των νόμων διατήρησης της ενέργειας και της ορμής στο φαινόμενο Compton. Το αποτέλεσμα της εργασίας τους ανατροφοδότησε το έργο του Shakland.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Artsimovich σπούδασε ηλεκτρονική οπτική και τα πειράματά του είχαν πολλά πρακτικά αποτελέσματα.
Το 1944 μετακινήθηκε στο "Εργαστήριο Νο 2" (το επονομαζόμενο Ινστιτούτο Kurchatov) για να εργαστεί στο σοβιετικό πρόγραμμα κατασκευής της ατομικής βόμβας.
Το 1945 με τον I. Y. Pomeranchuk έκαναν μια θεωρητική μελέτη της απώλειας ακτινοβολίας σ' ένα βήτατρο. Το 1946, η εργασία αυτή επέτρεψε τον υπολογισμό της μέγιστης ενέργειας που θα μπορούσε να μεταφερθεί σε ηλεκτρόνια που επιταχύνονται από ένα βήτατρο.
Από το 1950 ο Artsimovich άρχισε να ενδιαφέρεται για την επίλυση των δύσκολων προβλημάτων που εμφανίζονταν στην κατασκευή ενός ελεγχόμενου θερμοπυρηνικού αντιδραστήρα. Δημιούργησε μια ομάδα φυσικών που ξεκίνησε τη μελέτη της συμπεριφοράς του δευτερίου σε χαμηλή πίεση. Κατάφεραν να δημιουργήσουν, έστω για πολύ λίγο, έντονα ιονισμένο πλάσμα σε θερμοκρασία μερικών εκατομμυρίων βαθμών. Το 1952 αυτή η έρευνα οδήγησε στην ανακάλυψη ότι έντονα παλλόμενοι πυρήνες δευτερίου σε χαμηλή πίεση αποτελούν πηγή νετρονίων και σκληρών ακτίνων Χ.
Το 1958 στη Γενεύη, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο για τη χρήση της ατομικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, έκανε λεπτομερή παρουσίαση των σοβιετικών μελετών στην παραγωγή ενέργειας από ελεγχόμενες θερμοπυρηνικές αντιδράσεις.
Κάτω από την καθοδήγηση του Artsimovich υλοποιήθηκαν μεγάλα σχέδια για την εξέλιξη αυτής της έρευνας, που είχε ως αποτέλεσμα την κατασκευή του πρώτου θερμοπυρηνικού αντιδραστήρα τύπου "Tokamak" (ακρωνύμιο από τα ρώσικα тороидальная камера с магнитными катушками - σπειροειδής μαγνητικός θάλαμος). Ο Artsimovich θεωρείται ο "πατέρας" του Tokamak.
Από το 1963 ως το 1973 ήταν αντιπρόεδρος του σοβιετικού παραρτήματος της Επιτροπής Pugwash και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής των Σοβιετικών Φυσικών.
Στη διάρκεια της ζωής του τιμήθηκε με πολλά μετάλλια και βραβεία, όπως:
- Βραβείο Στάλιν, πρώτης τάξης (1953),
- βραβείο Λένιν (1958),
- κρατικό βραβείο ΕΣΣΔ (1971), κλπ.
Το 1966 ψηφίστηκε τιμητικά ως ξένο μέλος στην Αμερικάνικη Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών.
Ο κρατήρας "Artsimovich" στη Σελήνη φέρει το όνομά του τιμητικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου