 |
| Ο Αμερικανός αστροναύτης Bruce McCandless στο διάστημα χρησιμοποιώντας μια συσκευή αυτοκινούμενη (MMU). |
Σαν σήμερα, στις 7 Φεβρουαρίου 1984, οι Αμερικανοί αστροναύτες Bruce McCandless II και Robert L Stewart έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που κατάφεραν να κινηθούν στο διάστημα χωρίς να είναι δεμένοι με κάποιο τρόπο από το διαστημικό τους όχημα. Αυτό κατάφεραν να το πετύχουν με τη χρησιμοποίηση μιας χειροκίνητης συσκευής ελιγμών (Manned Maneuvering Unit - MMU).
Οι αστροναύτες συμμετείχαν στην αποστολή STS-41-B του διαστημικού λεωφορείου Challenger της NASA και η διαστημική βόλτα τους (ExtraVehicular Activity - EVA) έγινε 4 μέρες μετά την εκτόξευση του λεωφορείου.
Η συσκευή MMU είχε κατασκευαστεί έτσι ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί στην πλάτη των αστροναυτών πάνω από την προστατευτική στολή τους και να ταιριάζει σε αστροναύτες με διαφορετικό μήκος χεριών.
Το MMU χρησιμοποιούσε άζωτο ως προωθητικό αέριο το οποίο εξερχόταν από 24 ακροφύσια τοποθετημένα σε διαφορετικές θέσεις στη συσκευή. Για να λειτουργήσει το σύστημα προώθησης, ο αστροναύτης χρησιμοποιούσε τις άκρες των δακτύλων του με τα οποία έλεγχε τα χειριστήρια που υπήρχαν στο τελείωμα των δύο βραχιόνων της συσκευής.
Αυτή η συσκευή MMU δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια της NASA να φτιάξει μια ανεξάρτητη συσκευή ελιγμών. Το 1966, η Πολεμική Αεροπορία των Η.Π.Α. ανέπτυξε μια συσκευή ελιγμών για αστροναύτες (Astronaut Maneuvering Unit - AMU), που ήταν ένα ανεξάρτητο σύστημα πυραύλων πολύ κοντινό στο MMU. Το AMU επρόκειτο να δοκιμαστεί σε διαστημικό περίπατο του αστροναύτη Eugene Cernan τον Ιούνιο 1966, κατά τη διάρκεια του προγράμματος "Gemini" ("Δίδυμοι"). Τελικά η δοκιμασία ακυρώθηκε, γιατί στις δοκιμές ο Cernan κουραζόταν πολύ, ζεσταινόταν και ίδρωνε τόσο πολύ, που το κράνος του εσωτερικά θάμπωνε.
Η τελευταία χρήση MMU έγινε στην αποστολή STS-51-A, τον Νοέμβριο 1984. Η προωστική συσκευή χρησιμοποιήθηκε για την επανάκτηση δύο τηλεπικοινωνιακών δορυφόρων, του Westar VI και του Palapa B2, που δεν είχαν μπει σε σωστή τροχιά. Τις συσκευές MMU χρησιμοποίησαν οι αστροναύτες Joseph P. Allen και Dale Gardner, που αφού ανάκτησαν τους δύο δορυφόρους, τους οδήγησαν και τους αποθήκευσαν στο εσωτερικό του σκάφους τους (Orbiter payload bay), ώστε να τους επιστρέψουν στη Γη.
Μετά την καταστροφή του διαστημικού λεωφορείου Challenger το 1986, τα MMU κρίθηκαν πάρα πολύ επικίνδυνα για παραπέρα χρήση. Η NASA αποφάσισε ότι πολλές από τις δραστηριότητες που είχαν προγραμματιστεί για τα MMU θα μπορούσαν να γίνουν αποτελεσματικά με τον παραδοσιακό τρόπο (οι αστροναύτες δεμένοι στο σκάφος τους με κάποιο τρόπο). Στο πλαίσιο προστασίας των αστροναυτών, η NASA διέκοψε τη χρήση των διαστημικών λεωφορείων για εμπορικές συμβάσεις με τις εταιρείες διαχείρισης των δορυφόρων, κάτι που έκανε και με το στρατό. Έτσι, ενώ τα MMU προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν για διασώσεις ή επισκευή δορυφόρων, ακόμη και στην κατασκευή του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS), τελικά τίποτε από αυτά δεν έγινε.
To 1994 κατασκευάστηκε μια διάδοχη συσκευή MMU σε μικρότερο μέγεθος με την ονομασία Απλοποιημένη Βοήθεια για Διάσωση EVA (Simplified Aid for EVA Rescue - SAFER). Η συσκευή επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί μόνο σε περίπτωση ανάγκης.
Πηγή: Today in Science History
Οι αστροναύτες συμμετείχαν στην αποστολή STS-41-B του διαστημικού λεωφορείου Challenger της NASA και η διαστημική βόλτα τους (ExtraVehicular Activity - EVA) έγινε 4 μέρες μετά την εκτόξευση του λεωφορείου.
Η συσκευή MMU είχε κατασκευαστεί έτσι ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί στην πλάτη των αστροναυτών πάνω από την προστατευτική στολή τους και να ταιριάζει σε αστροναύτες με διαφορετικό μήκος χεριών.
Το MMU χρησιμοποιούσε άζωτο ως προωθητικό αέριο το οποίο εξερχόταν από 24 ακροφύσια τοποθετημένα σε διαφορετικές θέσεις στη συσκευή. Για να λειτουργήσει το σύστημα προώθησης, ο αστροναύτης χρησιμοποιούσε τις άκρες των δακτύλων του με τα οποία έλεγχε τα χειριστήρια που υπήρχαν στο τελείωμα των δύο βραχιόνων της συσκευής.
Αυτή η συσκευή MMU δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια της NASA να φτιάξει μια ανεξάρτητη συσκευή ελιγμών. Το 1966, η Πολεμική Αεροπορία των Η.Π.Α. ανέπτυξε μια συσκευή ελιγμών για αστροναύτες (Astronaut Maneuvering Unit - AMU), που ήταν ένα ανεξάρτητο σύστημα πυραύλων πολύ κοντινό στο MMU. Το AMU επρόκειτο να δοκιμαστεί σε διαστημικό περίπατο του αστροναύτη Eugene Cernan τον Ιούνιο 1966, κατά τη διάρκεια του προγράμματος "Gemini" ("Δίδυμοι"). Τελικά η δοκιμασία ακυρώθηκε, γιατί στις δοκιμές ο Cernan κουραζόταν πολύ, ζεσταινόταν και ίδρωνε τόσο πολύ, που το κράνος του εσωτερικά θάμπωνε.
Η τελευταία χρήση MMU έγινε στην αποστολή STS-51-A, τον Νοέμβριο 1984. Η προωστική συσκευή χρησιμοποιήθηκε για την επανάκτηση δύο τηλεπικοινωνιακών δορυφόρων, του Westar VI και του Palapa B2, που δεν είχαν μπει σε σωστή τροχιά. Τις συσκευές MMU χρησιμοποίησαν οι αστροναύτες Joseph P. Allen και Dale Gardner, που αφού ανάκτησαν τους δύο δορυφόρους, τους οδήγησαν και τους αποθήκευσαν στο εσωτερικό του σκάφους τους (Orbiter payload bay), ώστε να τους επιστρέψουν στη Γη.
Μετά την καταστροφή του διαστημικού λεωφορείου Challenger το 1986, τα MMU κρίθηκαν πάρα πολύ επικίνδυνα για παραπέρα χρήση. Η NASA αποφάσισε ότι πολλές από τις δραστηριότητες που είχαν προγραμματιστεί για τα MMU θα μπορούσαν να γίνουν αποτελεσματικά με τον παραδοσιακό τρόπο (οι αστροναύτες δεμένοι στο σκάφος τους με κάποιο τρόπο). Στο πλαίσιο προστασίας των αστροναυτών, η NASA διέκοψε τη χρήση των διαστημικών λεωφορείων για εμπορικές συμβάσεις με τις εταιρείες διαχείρισης των δορυφόρων, κάτι που έκανε και με το στρατό. Έτσι, ενώ τα MMU προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν για διασώσεις ή επισκευή δορυφόρων, ακόμη και στην κατασκευή του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS), τελικά τίποτε από αυτά δεν έγινε.
To 1994 κατασκευάστηκε μια διάδοχη συσκευή MMU σε μικρότερο μέγεθος με την ονομασία Απλοποιημένη Βοήθεια για Διάσωση EVA (Simplified Aid for EVA Rescue - SAFER). Η συσκευή επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί μόνο σε περίπτωση ανάγκης.
Πηγή: Today in Science History
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου