Σαν σήμερα... 1969, η πρώτη επανδρωμένη μηχανή φτάνει στη Σελήνη. Το ταξίδι του Apollo 11 από τη Γη στο Φεγγάρι (1ο μέρος).

Το σήμα (λογότυπο) της αποστολής Apollo 11.

Σαν σήμερα, στις 20:17:40 UTC (22:17:40 ώρα Ελλάδας) της 20ης Ιουλίου 1969, η σεληνάκατος Eagle (Αετός) με πλήρωμα τους Αμερικανούς αστροναύτες Neil A. Armstrong (Νηλ Άρμστρογκ)  και Edwin"Buzz" E. Aldrin Jr. (Έντουιν "Μπαζ" Όλντριν) προσεληνώθηκε στη Θάλασσα της Γαλήνης (Mare Tranquillitatis). Ήταν η πρώτη ανθρώπινη επανδρωμένη μηχανή που έφτανε στη Σελήνη με επιτυχία και τα πρώτα λόγια που μετέδωσε ο Άρμστρογκ από την επιφάνεια της Σελήνης ήταν: "Houston, Tranquility Base here. The Eagle has landed" ("Χιούστον, Βάση της Γαλήνης εδώ. Ο Αετός έχει προσεδαφιστεί"). Τότε, ο επικεφαλής της επικοινωνίας (CAPCOM) Charlie Duke συγκινημένος απάντησε: "Roger, Tranquility. We copy you on the ground. You've got a bunch of guys about to turn blue. We're breathing again. Thanks a lot." ("Ρότζερ, Γαλήνη. Σας λαμβάνουμε στο έδαφος. Υπάρχει εδώ μια ομάδα ανθρώπων που σχεδόν έχουν μελανιάσει. Αναπνέουμε πάλι. Ευχαριστώ πολύ.")

Το πλήρωμα του Apollo 11:
Neil Armstrong, Michael Collins και Edwin "Buzz" Aldrin Jr.

Η αμερικανική προσπάθεια να σταλούν αστροναύτες στο φεγγάρι έχει τις ρίζες της σε μια διάσημη έκκληση του τότε προέδρου των ΗΠΑ John F. Kennedy (Τζον Φ. Κένεντι) που έγινε σε μια ειδική κοινή συνεδρίαση με το Κογκρέσο στις 25 Μαΐου 1961: 

"... πιστεύω ότι αυτό το έθνος πρέπει να δεσμευτεί, πριν από τη λήξη αυτής της δεκαετίας, στην επίτευξη του στόχου για την προσεδάφιση ενός ανθρώπου στο φεγγάρι και την επιστροφή του με ασφάλεια στη γη.". 

Αυτή η προσπάθεια των ΗΠΑ να στείλουν άνθρωπο στο φεγγάρι ονομάστηκε πρόγραμμα Apollo  (Απόλλων). Το πρόγραμμα, που ολοκληρώθηκε με την επιτυχημένη επιστροφή της αποστολής του  Apollo 17 στις 19 Δεκεμβρίου 1972, περιελάμβανε συγκλονιστικές επιτυχίες και τραγικές αποτυχίες.

Η Θάλασσα της Γαλήνης στη Σελήνη.
Διάμετρος: 876 km.
(wikipedia)

Το 1966, μετά πέντε χρόνια εντατικής δουλειάς από μια διεθνή ομάδα επιστημόνων και μηχανικών, η Εθνική Υπηρεσία Αεροναυτικής και Διαστήματος των ΗΠΑ (NASA) πραγματοποίησε την πρώτη μη επανδρωμένη αποστολή "Απόλλων", με στόχο τον έλεγχο της κατασκευαστικής πληρότητας του προτεινόμενου συνδυασμού "πύραυλος εκτόξευσης και διαστημόπλοιο". 

Στις 27 Ιανουαρίου 1967, η πρώτη τραγωδία του προγράμματος χτύπησε την αποστολή του Apollo 1 στο Kennedy Space Center στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ στη Φλόριντα, όταν μια πυρκαγιά ξέσπασε κατά τη διάρκεια επανδρωμένης δοκιμής εκτόξευσης. Οι τρεις αστροναύτες του πληρώματος Virgil I. "Gus" Grissom, Edward H. White και Roger Chaffee έχασαν τη ζωή τους στη φωτιά.

Ο γεωλόγος Δρ. E. Dale Jackson εκπαιδεύει τους αστροναύτες
 Neil Armstrong, Richard Gordon και Don F. Eisele στη συλλογή
πετρωμάτων, στο Grand Canyon της Arizona (1964). (NASA)

Παρά την απογοήτευση, η ΝASA και οι χιλιάδες εργαζόμενοι γι' αυτήν προχώρησαν, με αποτέλεσμα να φτάσουν στις 16 Ιουλίου 1969, στις 13:32 UTC (15:32 ώρα Ελλάδας) να εκτοξεύσουν την αποστολή του Apollo 11 με έναν πύραυλο Saturn (Κρόνος) V και τριμελές πλήρωμα αποτελούμενο από τους Neil Armstrong, ως διοικητής της αποστολής, Michael Collins (Μάικλ Κόλινς) ως πιλότος του οχήματος διακυβέρνησης (Command  and Service Module – CSM) και Edwin Aldrin Jr ως πιλότος της σεληνακάτου (Lunar Module – LM) . 

Η επιλογή του πληρώματος υπήρξε τυχαία. Ουσιαστικά, το πλήρωμα της κάθε αποστολής Apollo είχε καθοριστεί από το 1967 και το ποια αποστολή θα ήταν η πρώτη που θα πραγματοποιούσε προσελήνωση εξαρτιόταν από την πορεία των δοκιμών. Σχεδόν μέχρι το τέλος δεν ήταν σίγουρο αν το εγχείρημα θα το αναλάμβανε το Apollo 11 ή το Apollo 12. Τελικά, μετά από την εμπειρία των 9 προηγούμενων πτήσεων, επανδρωμένων και μη, που ακολούθησαν την καταστροφή του Apollo1, αποφασίστηκε το Apollo 11 με το τριμελές πλήρωμά του να τολμήσει την προσεδάφιση στην επιφάνεια της Σελήνης.

20 Ιουνίου 1969: O Νηλ Άρμστρογκ ασκείται με το δοκιμαστικό 
σκάφος προσελήνωσης (Lunar Landing Training Vehicle) 
 φτάνοντας μέχρι το ύψος των 300 ft (91,5 μ).

Όπως συνέβαινε πάντοτε και σε αυτή την αποστολή υπήρχε αναπληρωματικό πλήρωμα για κάθε θέση ξεχωριστά. Έτσι, οι αναπληρωματικοί ήταν: για την θέση του διοικητή ο James A. Lovell Jr., ως πιλότος της σεληνακάτου ο William A. Anders και ως πιλότος του κύριου διαστημικού σκάφους  ο Fred W. Haise Jr. Τελικά, κανείς δεν χρειάστηκε να αντικατασταθεί, αλλά όπως πάλι συνηθιζόταν, οι αναπληρωματικοί, αν δεν είχαν ήδη ταξιδέψει στο διάστημα προηγούμενα, θα αποτελούσαν τακτικό πλήρωμα σε μια από τις επόμενες αποστολές, αφού η εκπαίδευση τακτικού και αναπληρωματικού πληρώματος ήταν κοινή.  

Αρχικά, ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε συνοπτικά, τον πύραυλο εκτόξευσης και το όχημα διακυβέρνησης.

Στις 14 Ιουλίου 1969, ο Όλντριν δοκιμάζει την κάμερα που 
θα χρησιμοποιήσει στην αποστολή Apollo 11.
(Time Life Pictures/NASA/The LIFE Picture Collection/Getty Images)

Για την εκτόξευση χρησιμοποιήθηκε ο ισχυρότερος πύραυλος που είχε κατασκευαστεί μέχρι τότε, ο Saturn V (Κρόνος 5). Η σχεδίαση του πυραύλου ξεκίνησε το 1959 από τον Wernher von  Brown  (Βέρνερ φον Μπράουν) και το επιτελείο του, δηλαδή πολύ πριν ο Τζον Κένεντι εξαγγείλει το 1961 το φιλόδοξο πρόγραμμά του για την κατάκτηση της Σελήνης.

Με ύψος 111 μέτρων, όσο ένας ουρανοξύστης τριάντα και πλέον ορόφων, βάρος οκτώ χιλιάδων τόνων και μέγιστη ισχύ 32 χιλιάδων τόνων, ο Saturn V αποδείχθηκε όχι μόνο απόλυτα ικανός να φέρει σε πέρας την αποστολή του, αλλά και απόλυτα αξιόπιστος, πραγματοποιώντας το σύνολο των αποστολών του χωρίς να παρουσιάσει το παραμικρό πρόβλημα.

Ο Μάικλ Κόλινς την πρώτη 
μέρα της αποστολής
Apollo 11.

Το όχημα διακυβέρνησης (CSM) του Apollo 11 ήταν το αποτέλεσμα 1800 και πλέον τροποποιήσεων από το αντίστοιχο που είχε κατασκευαστεί σε πρώτη φάση για την αποστολή του Apollo 1. Όλες αυτές οι τροποποιήσεις του αρχικού σχεδιασμού έγιναν σταδιακά κατά την εξέλιξη του προγράμματος, με αποκλειστικό σκοπό την αύξηση της ασφάλειας των πληρωμάτων. Ο τραγικός θάνατος των 3 αστροναυτών της αποστολής Apollo 1 ήταν συγκλονιστική εμπειρία για το προσωπικό της NASA και κάτι που δεν θα ήθελαν να ξαναζήσουν.

Διάγραμμα της πορείας του Apollo 11 από τη Γη στη Σελήνη.
(Bettmann Archive/Getty Images)

Το CSM αναπτύχθηκε και κατασκευάστηκε για τη NASA από την εταιρεία Grumman Aircraft,  ξεκινώντας από το Νοέμβριο του 1961. Αρχικά σχεδιάστηκε για να προσεδαφιστεί στη Σελήνη επάνω σε μια εξέδρα πυραύλων προσεδάφισης και στη συνέχεια να αναχωρήσει με τους τρεις αστροναύτες από το σεληνιακό έδαφος, με κατακόρυφη κίνηση. Δηλαδή, σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, δεν θα υπήρχε ξεχωριστό σεληνιακό σκάφος. Αυτό το σχέδιο σε συνδυασμό με άλλες ιδέες που υπήρχαν, οδήγησε στην απόφαση να σχεδιαστούν δύο εκδόσεις του CSM: Το Block I, που επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για τις μη επανδρωμένες αποστολές και μία επανδρωμένη σε περιγήινη τροχιά, την Apollo 1, ενώ το πιο εξελιγμένο Block II σχεδιάστηκε για συνδυασμό με την ύπαρξη σεληνακάτου (LM). Μετά την τραγωδία του Apollo 1, όλες οι διορθώσεις των προβλημάτων που προκάλεσαν την πυρκαγιά εφαρμόστηκαν στο σκάφος Block II, το οποίο αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί σε όλες τις επανδρωμένες αποστολές.

Δρ. Maxime "Max" A. Faget, σχεδιαστής 
του οχήματος διακυβέρνησης (CSM). 

Σχεδιαστής του σκάφους ήταν ο Maxime Faget. Μπορούσε να μεταφέρει 3 άτομα και το ταξίδι του να κρατήσει 14 μέρες. Το ωφέλιμο φορτίο που μπορούσε να μεταφέρει ήταν 1.050 χιλιόγραμμα.

Το σκάφος είχε κωνικό σχήμα και οι διαστάσεις του ήταν: διάμετρος 3,9 μέτρα, ύψος 11 μέτρα. Ο όγκος του ήταν 6.2 m³. Πίσω από το όχημα διακυβέρνησης βρισκόταν το κυλινδρικό όχημα που περιείχε τον κύριο κινητήρα, τους σταυροειδείς κινητήρες ελιγμών και τα καύσιμά τους.

Στις 16 Ιουλίου του 1969 τα πάντα ήταν έτοιμα στο Kennedy Space Center (Διαστημικό Κέντρο Κένεντι), στο νησί Merritt της Φλώριδας. Ο κολοσσιαίος όγκος του Saturn V ήταν στη βάση εκτόξευσης, γεμάτος κηροζίνη, υγρό οξυγόνο και υδρογόνο και στην κορυφή του, ο θάλαμος διακυβέρνησης με τους τρεις άνδρες του πληρώματος στο εσωτερικό του.

Υπολογίζεται ότι ένα εκατομμύριο θεατές παρακολουθούσαν την εκτόξευση του Apollo 11 από τις εθνικές οδούς και τις παραλίες κοντά στην τοποθεσία εκτόξευσης.

Πλήθος αξιωματούχων, μεταξύ των οποίων ο Αρχηγός του Στρατού των ΗΠΑ, στρατηγός William Westmoreland (Ουίλιαμ Ουεστμόρλαντ), τέσσερα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, 19 κυβερνήτες Πολιτειών, 40 δήμαρχοι, 60 πρεσβευτές και 200 συνδιοργανωτές. Παρόντες επίσης ήταν ο (ελληνικής καταγωγής) Αμερικανός αντιπρόεδρος Spiro Agnew (Σπύρο Άγκνιου) με τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Lyndon B.Johnson και τη σύζυγό του Lady Bird Johnson.

Ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Spiro Agnew και ο πρώην Πρόεδρος 
Lyndon B. Johnson παρακολουθούν την εκτόξευση του Apollo 11
στο Kennedy Space Center, στις 16 Ιουλίου 1969. (NASA)

Υπήρχαν περίπου 3.500 εκπρόσωποι των μέσων ενημέρωσης. Τα δύο τρίτα περίπου αυτών προέρχονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι υπόλοιποι προέρχονταν από 55 άλλες χώρες. Η εκτόξευση μεταδόθηκε ζωντανά σε 33 χώρες, με εκτιμώμενους 25 εκατομμύρια θεατές μόνο στις ΗΠΑ. Εκατομμύρια άλλοι σε όλο τον κόσμο παρακολούθησαν τα γεγονότα από ραδιοφωνικές εκπομπές. Ο Αμερικανός πρόεδρος Richard Nixon (Ρίτσαρντ Νίξον) παρακολούθησε την εκτόξευση  από το γραφείο του στο Λευκό Οίκο, με τον αξιωματικό σύνδεσμο της NASA, τον αστροναύτη Frank  Borman, μέλος της αποστολής  Apollo 8.

Στο αριστερό κάθισμα του τριθέσιου θαλαμίσκου του οχήματος διακυβέρνησης που του είχε δοθεί το όνομα Columbia (Κολούμπια), στη θέση του κυβερνήτη, κάθισε ο Νηλ Άρμστρογκ. Δίπλα του κάθισε ο Έντουιν Όλντριν.  Στο δεξί κάθισμα κάθισε ο Μάικλ Κόλινς.

Ακριβώς στις 9.32 π.μ. τοπική ώρα Ανατολικής Ακτής (13:32:00 UTC - 15:32:00 ώρα Ελλάδος), η αντίστροφη μέτρηση έφτασε στο μηδέν και οι πανίσχυροι κινητήρες του πυραύλου έβγαλαν μία τεράστια φλόγα. Το ταξίδι άρχισε. Μέσα στο όχημα διακυβέρνησης Columbia η αίσθηση της κίνησης ήταν αρχικά ανεπαίσθητη, ενώ η θέα από τις θυρίδες του μηδαμινή λόγω του ικριώματος του πυραύλου διάσωσης που, σε περίπτωση βλάβης του πυραύλου-φορέα, θα αποσπούσε το θαλαμίσκο σώζοντας τη ζωή του πληρώματος.

Η σεληνιακή κάψουλα (LM) την περίοδο της
συναρμολόγησής της από την εταιρεία Grumman.

Σε ύψος 100 χιλιομέτρων, όταν ήταν πλέον άχρηστος, ο πύραυλος διάσωσης αποσπάστηκε αποκαλύπτοντας στο πλήρωμα το βαθύ γαλανό του ουρανού. Δώδεκα λεπτά μετά την εκτόξευση, ο τρίτος και τελευταίος όροφος του γιγαντιαίου πυραύλου διέκοψε τη λειτουργία του. Έχοντας πλέον φτάσει σε απόσταση 183.2 χιλιόμετρα από την επιφάνεια της Γης, το Apollo μπήκε σε γήινη τροχιά.

Οι δύο επόμενες ώρες κύλησαν με το πλήρωμα να ελέγχει προσεκτικά όλα τα συστήματα του διαστημοπλοίου. Στη συνέχεια, ο τρίτος όροφος του Saturn V πυροδοτήθηκε για τελευταία φορά για να σπρώξει το Apollo προς τον στόχο του, το δυτικό άκρο της Θάλασσας της Γαλήνης που μόλις διακρινόταν, λίγο πιο δεξιά από το κέντρο της Σελήνης.

Λίγο αργότερα, το πλήρωμα αφού αποκόλλησε το Columbia από τον πύραυλο, το περιέστρεψε και το συνέδεσε με την σεληνάκατο Eagle. Στη συνέχεια, το συγκρότημα περιστρεφόμενο αργά γύρω από τον άξονά του ώστε να μοιράζεται ισομερώς η ηλιακή θερμότητα στην επιφάνειά του, συνέχισε το ταξίδι του απομακρυνόμενο συνεχώς από τη Γη. Θα χρειαζόταν περίπου 52 ώρες για να φτάσει στη Σελήνη και να μπει σε τροχιά γύρω από αυτήν, στις 19 Ιουλίου 1969. 

Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής έγινε η πρώτη (έγχρωμη) τηλεοπτική μετάδοση προς το Κέντρο Ελέγχου (Mission Control Center).

Άποψη του ιστορικού Κέντρου Ελέγχου της Αποστολής στο Χιούστον.

Αργότερα, στις 17 Ιουλίου, έγινε για 3 δευτερόλεπτα πυροδότηση των πυραύλων του σκάφους διακυβέρνησης (CSM) για να εκτελεστεί μία από τις τέσσερις προγραμματισμένες διορθώσεις της πορείας πτήσης. Η εκτόξευση ήταν τόσο επιτυχής που δεν χρειάστηκαν οι άλλες τρεις πυροδοτήσεις.

Στις 18 Ιουλίου, ο Άρμστρογκ και ο Όλντριν φόρεσαν τις διαστημικές στολές τους και πέρασαν,  μέσω της σήραγγας φόρτωσης, από το σκάφος διακυβέρνησης Columbia στη σεληνάκατο (LM) Eagle για να ελέγξουν την καλή λειτουργία των συστημάτων της σεληνακάτου. Τότε ήταν που έκαναν τη δεύτερη τηλεοπτική μετάδοση.

Στις 19 Ιουλίου, όταν το Apollo 11 βρισκόταν στην αθέατη πλευρά της Σελήνης και δεν υπήρχε επικοινωνία με το Κέντρο Ελέγχου της NASA, το πλήρωμα έκανε τον πρώτο ελιγμό για να μπει το σκάφος σε σεληνιακή τροχιά.

Περίπου μετά από 75 ώρες και 50 λεπτά πτήσης, το CSM πυροδοτήθηκε για 357,5 δευτερόλεπτα με αποτέλεσμα το σκάφος να μπει σε εσωτερική, ελλειπτική σεληνιακή τροχιά ύψους 69 με 190 μίλια. Το σκάφος μπήκε σε σεληνιακή τροχιά στι 19 Ιουλίου 1969, στις 19:21:50 ώρα Ελλάδος (17:21:50 UTC).
Αργότερα, όταν στο CSM είχε μείνει μόνον ο Κόλινς, χρειάστηκε μια δεύτερη πυροδότηση για 17 δευτερόλεπτα που έβαλε το σκάφος σε νέα σεληνιακή τροχιά ύψους 62 με 70,5 μίλια. Η αλλαγή αυτή ήταν απαραίτητη μετά από καινούριους υπολογισμούς, για να μπορέσει εύκολα να συνδεθεί το σκάφος CSM με την σεληνάκατο όταν αυτή θα επέστρεφε από την Σελήνη. Στο μεταξύ, ο Άρμστρογκ  με τον Όλντριν είχαν κάνει την πρώτη τηλεοπτική μετάδοση από την επιφάνεια της σελήνης.

Ο Stan Lebar, επικεφαλής παραγωγής της Westinghouse Apollo
 Television Cameras, κρατά την Μονοχρωμική Κάμερα Εδάφους
(δεξιά) που χρησιμοποιήθηκε για τις τηλεοπτικές ανάγκες μετάδοσης
του Apollo 11 (Ιούλιος 1969).   (NASA)

Στις 20 Ιουλίου, κατά τη διάρκεια της δέκατης περιστροφής τους στην τροχιά της Σελήνης, στις 18:52 ώρα Ελλάδος (15:52 UTC) οι Άρμστρογκ και Όλντριν εγκατέλειψαν το Columbia και μπήκαν στη σεληνάκατο (LM) Eagle. Μετά από δύο ακόμα περιστροφές, στις 17:44 UTC, οι αστροναύτες αποσύνδεσαν το σκάφος διακυβέρνησης από τη σεληνάκατο και πυροδότησαν τους κινητήρες του Eagle για την κάθοδο στα 16 χιλιόμετρα από την επιφάνεια.

Ο Κόλινς, μόνος του στο Κολούμπια, επιθεώρησε τον Eagle καθώς απομακρυνόταν για να διαπιστώσει ότι το σκάφος δεν υπέστη ζημιά και ότι το σύστημα προσγείωσης ήταν σωστά αναπτυγμένο. Ο Άρμστρογκ αναφώνησε: "The Eagle has wings!" ("Ο Αετός έχει φτερά!")

Καθώς άρχισε η κάθοδος, ο Άρμστρογκ και ο Όλντριν διαπίστωσαν ότι πέρασαν κάποιες χαρακτηριστικές  περιοχές στην επιφάνεια της σελήνης δύο ή τρία δευτερόλεπτα νωρίτερα, γιατί η σεληνάκατος ταξίδευε πολύ γρήγορα. Αμέσως ανέφεραν στο Κέντρο Ελέγχου ότι ήταν "long" ("μπροστά").  Αν συνέχιζαν έτσι, θα οδηγούντο αρκετά μίλια δυτικά από το στόχο τους. 

Ο Βέρνερ φον Μπράουν την ώρα της εκτόξευσης.

Στο ύψος των 16 χιλιομέτρων πυροδοτήθηκε και πάλι ο κινητήρας και, σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα παρέμενε σε λειτουργία μέχρι την προσελήνωση.

Μετά από πέντε λεπτά κι ενώ η σεληνάκατος ήταν 1800 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της Σελήνης, μία προειδοποιητική λυχνία άρχισε να αναβοσβήνει στον πίνακα ελέγχου του Eagle: "Επικείμενη υπερφόρτιση του υπολογιστή". Ήταν η βλάβη με κωδικό συναγερμού 1202. Αμέσως στο Κέντρο Ελέγχου στο Χιούστον σήμανε κινητοποίηση.

Τα μάτια όλων στράφηκαν σ' έναν 27χρονο ειδικό στο Κέντρο Ελέγχου στο Χιούστον, τον  Steve Bales που ήταν διευθυντής καθοδήγησης και από όλο το τεχνικό προωπικό, ακόμη και από τον Επικεφαλής Πτήσης Gene Kranz ήταν ο μοναδικός που είχε εμπειρία αντιμετώπισης του κωδικού 1202. Αυτός είχε λίγα λεπτά για να αποφασίσει εάν η αποστολή μπορούσε να συνεχίσει ή αν οι αστροναύτες θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και να επιστρέψουν στο όχημα διακυβέρνησης. Τότε, ο μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών Jack Garman δήλωσε στον Bales ότι ήταν ασφαλές για τη σεληνάκατο να συνεχίσει την κάθοδο. Αμέσως ο Bales έστειλε το μήνυμα: "Gο" ("Προχωρήστε") στον Gene Kranz και στον Charlie Duke, Υπεύθυνο Επικοινωνίας με το διαστημόπλοιο. Αυτή η αποφασιστικότητα και η λήψη της σωστής απόφασης από τον Bales, αργότερα τιμήθηκε από τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον με το ίδιο μετάλλιο που έλαβαν και οι τρεις αστροναύτες.

Κατά τη διάρκεια της αποστολής, ως αιτία του παραπάνω προβλήματος, διαγνώστηκε η λανθασμένη θέση που βρισκόταν ένας διακόπτης.

Ο Steve Bales στο Κέντρο Ελέγχου.

Τα προβλήματα ωστόσο δεν σταμάτησαν. Ενώ το Eagle πετούσε μόλις 60 μέτρα από την επιφάνεια της Σελήνης, ο Άρμστρογκ αντιλήφθηκε ότι ο υπολογιστής το οδηγούσε προς ένα σημείο γεμάτο βράχους. Πέραν της πιθανότητας σοβαρής βλάβης του οχήματος αν προσέκρουε στους βράχους, επιπλέον, αν το Eagle δεν ακουμπούσε στη Σελήνη σχεδόν απόλυτα κατακόρυφα, η αποκόλληση θα ήταν αδύνατη, με αποτέλεσμα οι δύο αστροναύτες να μη μπορέσουν να επιστρέψουν στο Columbia. Έτσι, ο  Άρμστρογκ ανέλαβε ο ίδιος το μανουβράρισμα του σκάφους για να το οδηγήσει με ασφάλεια σε ομαλό έδαφος.

Τα καύσιμα, όμως, ήταν λιγοστά και η σεληνάκατος δεν είχε παρά δύο λεπτά στη διάθεσή της. Τα επόμενα δευτερόλεπτα ήταν βασανιστικά, μέχρι που ένα μπλε φως άναψε στο θαλαμίσκο: αυτό σήμαινε ότι το Eagle είχε προσεδαφιστεί στη σεληνιακή επιφάνεια. Τα καύσιμα που απέμεναν δεν αρκούσαν παρά για 25 δευτερόλεπτα επιπλέον πτήσης. (Μετά την αποστολή η ανάλυση των δεδομένων έδειξε ότι τα εναπομείναντα καύσιμα αρκούσαν μάλλον για 50 δευτερόλεπτα πτήσης). 
Στο Χιούστον ακούστηκε καθαρά η φωνή του Άρμστρογκ να λέει: "Χιούστον, Βάση της Γαλήνης εδώ. Ο Αετός έχει προσεδαφιστεί"). Στη Φλώριδα, η ώρα ήταν 16:17:40 (22:17:40 ώρα Ελλάδος ή 20:17:40 UTC) της 20ής Ιουλίου του 1969.

Το πλήρωμα του Apollo 11 με τον Donald K. "Deke" Slayton
(Διευθυντής πτήσεων) στο παραδοσιακό πρωινό με αυγά
και μπριζόλα, την ημέρας της εκτόξευσης. 

Δυόμιση ώρες μετά την προσεδάφιση και πριν ξεκινήσουν οι προετοιμασίες για την έξοδο από την σεληνάκατο, ο Όλντριν σε ανοικτή ραδιοφωνική επικοινωνία είπε:

«Είμαι ο πιλότος της σεληνακάτου. Θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία για να πω σε καθένα από σας που ακούει, όποιος κι αν είναι και οπουδήποτε θα μπορούσε να βρίσκεται, να σταματήσει για μια στιγμή, να αναλογιστεί τα γεγονότα των τελευταίων ωρών και να προσφέρει ευχαριστίες με τον δικό του ή δικό της τρόπο».

Στη συνέχεια ο Όλντριν έκλεισε την επικοινωνία και προσευχήθηκε μόνος του. Ήξερε ότι η ΝΑSA είχε ακόμη δικαστικές περιπέτειες από τη μήνυση που της είχε υποβάλλει η Madalyn Murray O'Hair, πρόεδρος της Οργάνωσης των Αμερικανών Αθεϊστών, με αφορμή ένα γεγονός που είχε συμβεί κατά την διάρκεια της πτήσης του Apollo 8. Έτσι, ο Όλντριν αποφάσισε να προσευχηθεί ιδιωτικά. Ο Όλντριν ανήκε στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία Webster και ο πάστορας της εκκλησίας Dean  Woodruff είχε προετοιμάσει ένα απόσπασμα προσευχής που ο πιστός αστροναύτης διάβασε όταν βρισκόταν στη σεληνάκατο. Να επισημάνω, ότι η Πρεσβυτεριανή Εκκλησία Webster γιορτάζει κάθε χρόνο την επέτειο της προσελήνωσης των πρώτων αστροναυτών με τελετή που κάνει την πλησιέστερη Κυριακή στις 20 Ιουλίου.

Η τσάντα κοινωνίας και το δισκοπότηρο που χρησιμοποίησε
ο Όλντριν στην προσευχή του.
(David Frohman, President of Peachstate Historical Consulting, Inc.)

Σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα, οι Άρμστρογκ και Όλντριν φτάνοντας με τη σεληνάκατο στο έδαφος της Σελήνης, θα έπαιρναν έναν ύπνο 4-5 ωρών για να ξεκουραστούν. Ωστόσο, λόγω της υπερέντασης της κατάστασης, ζήτησαν και πήραν άδεια ν’ αρχίσουν αμέσως τις προετοιμασίες για την έξοδό τους από το σκάφος. Οι προετοιμασίες για να περπατήσουν στη Σελήνη ξεκίνησαν στις 23:43. Ήταν προγραμματισμένο η προετοιμασία να κρατήσει περίπου 2 ώρες. Τελικά, επειδή η καμπίνα περιείχε και πολλά άλλα πράγματα, όπως λίστες ελέγχου, πακέτα τροφίμων και εργαλεία και δεν ήταν ακριβώς όπως στη διάρκεια της προετοιμασίας στη Γη, χρειάστηκαν τρεις και μισή ώρες για την προετοιμασία τους.

Μόλις ο Άρμστρογκ και ο Όλντριν ήταν έτοιμοι για την έξοδό τους στο σεληνιακό έδαφος, ο θαλαμίσκος του Eagle αποσυμπιέστηκε και στις 02:39:33 UTC της 21ης Ιουλίου 1969 άνοιξε η πόρτα. Προβάλλοντας στο σεληνιακό τοπίο με την πλάτη, ο Άρμστρονγκ άρχισε να κατεβαίνει τα εννέα σκαλοπάτια του Eagle για να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα πατούσε σ' ένα άλλο ουράνιο σώμα, έξω από τη Γη.

Ο Μάικλ Κολινς με τις κόρες του Ann και Kate στο 
National Air and Space Museum, στις 14 Ιουνίου 2016.
(Eric Long / NASM)

(Τέλος του 1ου Μέρους. Θ' ακολουθήσει 2ο Μέρος)

• Βίντεο (τελευταίο στη σειρά των Επικαίρων) δείχνει πώς παρουσιάστηκε το γεγονός το 1969 από τα Επίκαιρα της ελληνικής τηλεόρασης (4:11). (Προσέξτε την μουσική υπόκρουση. Σαν να παρακολουθούμε αστυνομικό του Γιάννη Μαρή!).

• Το επίσημο τρέιλερ της ταινίας Apollo 11, σε σκηνοθεσία Todd Douglas Miller. 

• Βίντεο της NASA με τίτλο "Historic Apollo 11 Moonwalk Footage", για τα 50 χρόνια από το ιστορικό γεγονός του πρώτου σεληνιακού περίπατου (3:16:09). Ακούγονται όλοι οι διάλογοι! 

• Πώς οι τηλεοπτικές μεταδόσεις του Apollo 11 έφτασαν στο σπίτι μας και άλλαξαν το τηλεοπτικό τοπίο, από το Science and Media Museum.

• Φωτογραφίες από την προετοιμασία των αστροναυτών για τις αποστολές Apollo (Κανάλι History).

• Τα κύρια σημεία του προγράμματος Apollo από τη NASA, με τίτλο "Apollo Program Summary Report" (552 σελίδες, Απρίλιος 1975).

Το εξώφυλλο του "Apollo Program Summary Report" 

• Ένα συναρπαστικό βίντεο με την εκτόξευση του Apollo 11 (APOD Videos, αγγλικά, 2:00). 

• "The Project Apollo Archive" είναι ένα πολύ πλούσιο αρχειακό υλικό που δημιουργήθηκε τον Φεβρουάριο 1999 από τον Kipp Teague, ως συνοδευτικό υλικό της εργασίας του "Contact Light".

• Οι απόψεις του Μάικλ Κόλινς για την αποστολή Apollo 11, 50 χρόνια μετά.

Πηγή: Today in Science History, History, ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ, ΝΑSA