Από καιρό ήθελα ν' αναφερθώ σ' αυτό το θέμα. Έτσι, το σημερινό θέμα του "Σαν σήμερα" δεν είναι ακριβώς Σαν σήμερα! Θα ήταν, αν είχε γραφεί περίπου ένα μήνα πριν.
Στις 6 Αυγούστου 1945, ο άνθρωπος χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την ατομική βόμβα ως πολεμικό όπλο, ρίχνοντάς την πάνω από την Χιροσίμα της Ιαπωνίας. Τρεις μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, η πόλη του Ναγκασάκι είχε παρόμοια τύχη.
Στα 71 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει πολλά έχουν γραφεί για τα συγκεκριμένα γεγονότα, όμως σ' αυτή την ανάρτηση θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα στους στρατιωτικούς που μετείχαν σ' αυτή την αποστολή. Η αφορμή να δω το θέμα μ' αυτό τον τρόπο ήρθε μέσα από μια πρόσφατη φιλική κουβέντα, όπου υποστηρίχτηκε ότι ο πιλότος του αεροπλάνου που μετέφερε κι έριξε τη βόμβα στη Χιροσίμα αργότερα τρελάθηκε. Μια παραπλήσια εκδοχή για το ίδιο πρόσωπο είναι ότι αυτοκτόνησε. Έτσι, γνωρίζοντας ότι καμιά από τις δύο εκδοχές δεν αληθεύει, θέλησα να εξετάσω "την πτώση της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι" σε συνδυασμό με την ζωή των επικεφαλής κάθε αποστολής, μετά από αυτό το συγκλονιστικό γεγονός.
Το πλήρωμα του αεροπλάνου, ενός βομβαρδιστικού Β 29 με το χαρακτηριστικό όνομα Enola Gay, που μετείχε στην αποστολή της Χιροσίμα ήταν το παρακάτω:
Το πλήρωμα του αεροπλάνου Bockscar, επίσης Β 29, που μετείχε στην αποστολή στο Ναγκασάκι ήταν το παρακάτω:
Λίγα λόγια για τον Paul W. Tibbets, κυβερνήτη του Enola Gay.
Είχε τη φήμη του καλύτερου πιλότου της Αεροπορίας Στρατού. Ένας από αυτούς που πίστευαν στη φήμη του αυτή ήταν και ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, προσωπικός πιλότος του οποίου υπήρξε ο Tibbets κατά καιρούς στη διάρκεια του πολέμου.
Το Σεπτέμβρη του 1944 επιλέχτηκε ως ο διοικητής της 509ης Πτέρυγας, που έδρευε στο αεροδρόμιο Wendover της Γιούτα και αποστολή της είχε να αναπτύξει και να δοκιμάσει μεθόδους ρίψης των νέων τότε ατομικών βομβών, σε συντονισμό με το υποπρόγραμμα Αλμπέρτα του Σχεδίου Μανχάτταν.
Στις 5 Αυγούστου του 1945, ο Tibbets ονόμασε επίσημα το Β-29 με αριθμό σειράς 44-86292 Enola Gay από το όνομα της μητέρας του (που είχε πάρει το δικό της όνομα από την ηρωίδα Ενόλα ενός μυθιστορήματος που άρεσε στον πατέρα της).
Στις 2:45 π.μ. της 6ης Αυγούστου 1945, το Enola Gay απογειώθηκε από το νησί Τινιάν των Μαριανών με τον Tibbets στο χειριστήριο και προορισμό τη Χιροσίμα στην Ιαπωνία. Η ατομική βόμβα με κωδικό όνομα Little Boy (Μικρό αγόρι) είχε ως εκρηκτική ύλη ουράνιο 235 και εξερράγη πάνω από τη Χιροσίμα στις 8:15 π.μ., σκοτώνοντας επί τόπου 70.000 ανθρώπους και ακόμα περισσότερους τα επόμενα χρόνια λόγω της ραδιενέργειας.
Ο Tibbets αποσύρθηκε από την Αεροπορία των ΗΠΑ στις 31 Αυγούστου 1966. Διορίστηκε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Ινδία, αλλά ο διορισμός του ανακλήθηκε μετά από τοπικές διαμαρτυρίες, όταν έγινε γνωστό ποιος ήταν. Μετά την αποστράτευσή του δούλεψε για την Executive Jet Aviation, μια εταιρία αεροταξί του Οχάιο, της οποίας και υπήρξε πρόεδρος από το 1976 έως τη συνταξιοδότησή του το 1987.
Το 1976 δέχτηκε κριτική για τη συμμετοχή του σε μια αναπαράσταση του βομβαρδισμού της Χιροσίμα σε αεροπορική επίδειξη στο Τέξας. Ο Tibbets είπε ότι δεν είχε σκοπό να προσβάλλει τη μνήμη του γεγονότος, αλλά η κυβέρνηση των ΗΠΑ ζήτησε επίσημα συγνώμη όταν η Ιαπωνία διαμαρτυρήθηκε. Το 1995 αποκάλεσε "μεγάλη προσβολή" μια έκθεση του Enola Gay που θα διοργανωνόταν στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν και έδινε βάρος στα δεινά που προκάλεσε ο βομβαρδισμός.
Ο Tibbets εμφανίζεται στην ταινία Atomic Cafe του 1982 και στη Βρετανική σειρά ντοκιμαντέρ The World at War της δεκαετίας του '70. Τον υποδύθηκε ο ηθοποιός Ρόμπερτ Τέιλορ στην ταινία Above And Beyond του 1952, ενώ η ζωή και η καριέρα του παρουσιάστηκε και στις ταινίες Enola Gay: The Men, the Mission, the Atomic Bomb, Day One και The Beginning or the End.
Ο Tibbets ποτέ δεν μετάνιωσε για την απόφαση να πέσει η βόμβα. Σε συνέντευξή του το 1975 δήλωσε "Είμαι περήφανος που μπόρεσα ν' αρχίσω με το τίποτα, να σχεδιάσω την επιχείρηση και να δουλέψει όσο τέλεια δούλεψε... Κοιμόμουν ήσυχος κάθε βράδυ." Το Μάρτιο του 2005 δήλωσε "αν με βάλετε στις ίδιες συνθήκες, σίγουρα, θα το ξανάκανα".
Ο Tibbets πέθανε στο σπίτι του στο Κολόμπους του Οχάιο στις 1 Νοεμβρίου 2007 σε ηλικία 92 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε πάθει μικρά εγκεφαλικά, είχε προβλήματα με την καρδιά του και ανάγκη νοσηλείας. Στη διαθήκη του, ο Tibbets δήλωνε ότι δεν επιθυμούσε να του γίνει κηδεία ή να φτιαχτεί τάφος, φοβούμενος ότι ο τάφος του θα γινόταν τόπος διαμαρτυριών κατά των πυρηνικών όπλων. Επιθυμούσε η σορός του να αποτεφρωθεί και οι στάχτες να σκορπιστούν στα νερά της Μάγχης.
Λίγα λόγια για τον Charles W. Sweeney, κυβερνήτη του Β 29 Bockscar, που έριξε τη βόμβα στο Ναγκασάκι.
Στις 4 Μαΐου 1945 έγινε διοικητής της 393ης μονάδας βομβαρδιστικών στο ίδιο στρατόπεδο με τον Tibbets. Επιλέχτηκε να προετοιμάσει το αεροπλάνο και το πλήρωμά του για τη ρίψη της 2ης ατομικής βόμβας.
Στις 9 Αυγούστου 1945 πιλοτάροντας το βομβαρδιστικό Β 29 Bockscar ξεκίνησε από το νησί Τινιάν των Μαριανών για τη ρίψη της 2ης ατομικής βόμβας στην Kokura της Ιαπωνίας. Έχοντας τεχνικά προβλήματα κατά τη διάρκεια της πτήσης και με την Kokura σκεπασμένη με πυκνά σύννεφα, αποφασίζει με τον συγκυβερνήτη Charles Albury να χτυπήσουν το δεύτερο επιλεγμένο στόχο, το Ναγκασάκι. Έτσι, στις 12 το μεσημέρι η ατομική βόμβα πλουτωνίου με το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός) πέφτει στο Ναγκασάκι (όχι όμως ακριβώς στον προγραμματισμένο στόχο) προκαλώντας το θάνατο τουλάχιστον 40000 ατόμων σε πρώτη φάση.
Επιστρέφοντας στη βάση του ο Sweeney φοβόταν ότι θα μπορούσε να γίνει έρευνα σε βάρος του, γιατί πιθανόν δεν εκτέλεσε με επιτυχία την αποστολή του. Όμως τελικά δεν έγινε κάτι τέτοιο.
Ο Charles Sweeney συνταξιοδοτήθηκε το 1976 ως Major General από την Εθνοφρουρά.
Στη διάρκεια της ζωής του παρέμεινε πεισμένος για την αναγκαιότητα της ρίψης της ατομικής βόμβας. Σε ομιλία του το 1995 μεταξύ άλλων είχε πει: " Καθώς ήμουν αυτός που διοίκησε την τελευταία αποστολή ρίψη ατομικής βόμβας, ορκίζομαι ότι διατηρώ αυτή τη μοναδική διάκριση".
Προς το τέλος της ζωής του ο Sweeney έγραψε το βιβλίο "War's End: An Eyewitness Account of America's Last Atomic Mission" (Το τέλος του πολέμου: Η κατάθεση ενός μάρτυρα για την τελευταία Αμερικανική ατομική αποστολή") όπου καταγράφει τις αναμνήσεις του από τη δράση του στην περίοδο του πολέμου.Το 1998 ο Paul Tibbets έγραψε τη δικιά του αυτοβιογραφία όπου κριτικάρει τις ενέργειες του Sweeney κατά τη διάρκεια της αποστολής του στο Ναγκασάκι.
Ο Charles Sweeney πέθανε σε ηλικία 85 ετών, στις 16 Ιουλίου 2004, στη Βοστόνη των ΗΠΑ. Το 2005 κυκλοφόρησε το video "Nagasaki: The Commander's Voice" ("Ναγκασάκι: Η φωνή του διοικητή") όπου ακούγεται ο ίδιος ο Sweeney, ηχογραφημένος το 2002, να περιγράφει την αποστολή στο Ναγκασάκι.
Βίντεο με συνέντευξη του πληρώματος του Enola Gay ΕΔΩ.
Βίντεο με συνέντευξη του τελευταίου επιζώντος από το πλήρωμα του Enola Gay, Theodore "Dutch" Van Kirk το 2012 ΕΔΩ.
Το εξαιρετικό τραγούδι "Enola Gay" του 1980 των OMD (Orchestral Manoeuvres in the Dark) ΕΔΩ.
Οι στίχοι του τραγουδιού "Enola Gay" ΕΔΩ.
Το πλήρωμα του αεροπλάνου, ενός βομβαρδιστικού Β 29 με το χαρακτηριστικό όνομα Enola Gay, που μετείχε στην αποστολή της Χιροσίμα ήταν το παρακάτω:
- Συνταγματάρχης Paul W. Tibbets Jr, πιλότος και κυβερνήτης του αεροσκάφους,
- Σμηναγός Robert A. Lewis, συγκυβερνήτης,
- Ταγματάρχης Thomas Ferebee, βομβαρδιστής,
- Σμηναγός Theodore "Dutch" Van Kirk, πλοηγός,
- Σμηναγός William S. Parsons, (προερχόμενος από το Ναυτικό) πυροβολητής και διοικητής της αποστολής,
- Ανθυπολοχαγός Jacob Beser, υπεύθυνος για αντίμετρα ραντάρ, (ο μοναδικός που συμμετείχε και στο βομβαρδισμό του Ναγκασάκι)
- Ανθυπολοχαγός Morris R. Jeppson, βοηθός πυροβολητή,
- Λοχίας (τεχνικού) George R. "Bob" Caron, πυροβολητής στο ουραίο τμήμα,
- Λοχίας (τεχνικού) Wyatt Ε Duzenbury, μηχανικός πτήσης,
- Λοχίας Joe Σ Stiborik, χειριστής ραντάρ,
- Λοχίας Robert H. Shumard, βοηθός μηχανικός πτήσης,
- Ιδιώτης First Class (Πρώτης Τάξης) Richard H. Nelson, χειριστής ραδιοσυχνοτήτων.
 |
| Το πλήρωμα του Enola Gay που βομβάρδισε τη Χιροσίμα. |
Το πλήρωμα του αεροπλάνου Bockscar, επίσης Β 29, που μετείχε στην αποστολή στο Ναγκασάκι ήταν το παρακάτω:
- Ταγματάρχης Charles W. Sweeney, πιλότος και διοικητής του αεροσκάφους (μετείχε και στην επιχείρηση της Χιροσίμα ως πιλότος του συνοδευτικού βομβαρδιστικού Β 29 Τhe Great Artiste),
- Σμηναγός Charles Donald "Don" Albury, συγκυβερνήτης,
- Ανθυπολοχαγός Frederick "Fred" J. Olivi, τακτικός συγκυβερνήτης,
- Σμηναγός James F. Van Pelt, Jr., πλοηγός,
- Σμηναγός Kermit K. Beahan, πυροβολητής,
- Λοχίας John D. Kuharek, μηχανικός πτήσης,
- Λοχίας Raymond C. Gallagher, πυροβολητής, βοηθός μηχανικός πτήσης,
- Λοχίας Edward Κ Buckley, χειριστής ραντάρ,
- Λοχίας Abe Μ Spitzer, χειριστής ραδιοσυχνοτήτων,
- Λοχίας Albert T. "Pappy" De Hart, πυροβολητής στο ουραίο τμήμα,
- Πλωτάρχης Frederick Ashworth, βομβαρδιστής,
- Υπολοχαγός Philip M. Barnes, βοηθός βομβαρδιστή,
- Ανθυπολοχαγός Jacob Beser, υπεύθυνος για αντίμετρα ραντάρ.
 |
| Το πλήρωμα του Bockscar που βομβάρδισε το Ναγκασάκι. |
Είχε τη φήμη του καλύτερου πιλότου της Αεροπορίας Στρατού. Ένας από αυτούς που πίστευαν στη φήμη του αυτή ήταν και ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, προσωπικός πιλότος του οποίου υπήρξε ο Tibbets κατά καιρούς στη διάρκεια του πολέμου.
Το Σεπτέμβρη του 1944 επιλέχτηκε ως ο διοικητής της 509ης Πτέρυγας, που έδρευε στο αεροδρόμιο Wendover της Γιούτα και αποστολή της είχε να αναπτύξει και να δοκιμάσει μεθόδους ρίψης των νέων τότε ατομικών βομβών, σε συντονισμό με το υποπρόγραμμα Αλμπέρτα του Σχεδίου Μανχάτταν.
Στις 5 Αυγούστου του 1945, ο Tibbets ονόμασε επίσημα το Β-29 με αριθμό σειράς 44-86292 Enola Gay από το όνομα της μητέρας του (που είχε πάρει το δικό της όνομα από την ηρωίδα Ενόλα ενός μυθιστορήματος που άρεσε στον πατέρα της).
Στις 2:45 π.μ. της 6ης Αυγούστου 1945, το Enola Gay απογειώθηκε από το νησί Τινιάν των Μαριανών με τον Tibbets στο χειριστήριο και προορισμό τη Χιροσίμα στην Ιαπωνία. Η ατομική βόμβα με κωδικό όνομα Little Boy (Μικρό αγόρι) είχε ως εκρηκτική ύλη ουράνιο 235 και εξερράγη πάνω από τη Χιροσίμα στις 8:15 π.μ., σκοτώνοντας επί τόπου 70.000 ανθρώπους και ακόμα περισσότερους τα επόμενα χρόνια λόγω της ραδιενέργειας.
Ο Tibbets αποσύρθηκε από την Αεροπορία των ΗΠΑ στις 31 Αυγούστου 1966. Διορίστηκε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Ινδία, αλλά ο διορισμός του ανακλήθηκε μετά από τοπικές διαμαρτυρίες, όταν έγινε γνωστό ποιος ήταν. Μετά την αποστράτευσή του δούλεψε για την Executive Jet Aviation, μια εταιρία αεροταξί του Οχάιο, της οποίας και υπήρξε πρόεδρος από το 1976 έως τη συνταξιοδότησή του το 1987.
Το 1976 δέχτηκε κριτική για τη συμμετοχή του σε μια αναπαράσταση του βομβαρδισμού της Χιροσίμα σε αεροπορική επίδειξη στο Τέξας. Ο Tibbets είπε ότι δεν είχε σκοπό να προσβάλλει τη μνήμη του γεγονότος, αλλά η κυβέρνηση των ΗΠΑ ζήτησε επίσημα συγνώμη όταν η Ιαπωνία διαμαρτυρήθηκε. Το 1995 αποκάλεσε "μεγάλη προσβολή" μια έκθεση του Enola Gay που θα διοργανωνόταν στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν και έδινε βάρος στα δεινά που προκάλεσε ο βομβαρδισμός.
Ο Tibbets εμφανίζεται στην ταινία Atomic Cafe του 1982 και στη Βρετανική σειρά ντοκιμαντέρ The World at War της δεκαετίας του '70. Τον υποδύθηκε ο ηθοποιός Ρόμπερτ Τέιλορ στην ταινία Above And Beyond του 1952, ενώ η ζωή και η καριέρα του παρουσιάστηκε και στις ταινίες Enola Gay: The Men, the Mission, the Atomic Bomb, Day One και The Beginning or the End.
Ο Tibbets ποτέ δεν μετάνιωσε για την απόφαση να πέσει η βόμβα. Σε συνέντευξή του το 1975 δήλωσε "Είμαι περήφανος που μπόρεσα ν' αρχίσω με το τίποτα, να σχεδιάσω την επιχείρηση και να δουλέψει όσο τέλεια δούλεψε... Κοιμόμουν ήσυχος κάθε βράδυ." Το Μάρτιο του 2005 δήλωσε "αν με βάλετε στις ίδιες συνθήκες, σίγουρα, θα το ξανάκανα".
Ο Tibbets πέθανε στο σπίτι του στο Κολόμπους του Οχάιο στις 1 Νοεμβρίου 2007 σε ηλικία 92 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε πάθει μικρά εγκεφαλικά, είχε προβλήματα με την καρδιά του και ανάγκη νοσηλείας. Στη διαθήκη του, ο Tibbets δήλωνε ότι δεν επιθυμούσε να του γίνει κηδεία ή να φτιαχτεί τάφος, φοβούμενος ότι ο τάφος του θα γινόταν τόπος διαμαρτυριών κατά των πυρηνικών όπλων. Επιθυμούσε η σορός του να αποτεφρωθεί και οι στάχτες να σκορπιστούν στα νερά της Μάγχης.
Λίγα λόγια για τον Charles W. Sweeney, κυβερνήτη του Β 29 Bockscar, που έριξε τη βόμβα στο Ναγκασάκι.
Στις 4 Μαΐου 1945 έγινε διοικητής της 393ης μονάδας βομβαρδιστικών στο ίδιο στρατόπεδο με τον Tibbets. Επιλέχτηκε να προετοιμάσει το αεροπλάνο και το πλήρωμά του για τη ρίψη της 2ης ατομικής βόμβας.
Στις 9 Αυγούστου 1945 πιλοτάροντας το βομβαρδιστικό Β 29 Bockscar ξεκίνησε από το νησί Τινιάν των Μαριανών για τη ρίψη της 2ης ατομικής βόμβας στην Kokura της Ιαπωνίας. Έχοντας τεχνικά προβλήματα κατά τη διάρκεια της πτήσης και με την Kokura σκεπασμένη με πυκνά σύννεφα, αποφασίζει με τον συγκυβερνήτη Charles Albury να χτυπήσουν το δεύτερο επιλεγμένο στόχο, το Ναγκασάκι. Έτσι, στις 12 το μεσημέρι η ατομική βόμβα πλουτωνίου με το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός) πέφτει στο Ναγκασάκι (όχι όμως ακριβώς στον προγραμματισμένο στόχο) προκαλώντας το θάνατο τουλάχιστον 40000 ατόμων σε πρώτη φάση.
Επιστρέφοντας στη βάση του ο Sweeney φοβόταν ότι θα μπορούσε να γίνει έρευνα σε βάρος του, γιατί πιθανόν δεν εκτέλεσε με επιτυχία την αποστολή του. Όμως τελικά δεν έγινε κάτι τέτοιο.
Ο Charles Sweeney συνταξιοδοτήθηκε το 1976 ως Major General από την Εθνοφρουρά.
Στη διάρκεια της ζωής του παρέμεινε πεισμένος για την αναγκαιότητα της ρίψης της ατομικής βόμβας. Σε ομιλία του το 1995 μεταξύ άλλων είχε πει: " Καθώς ήμουν αυτός που διοίκησε την τελευταία αποστολή ρίψη ατομικής βόμβας, ορκίζομαι ότι διατηρώ αυτή τη μοναδική διάκριση".
Προς το τέλος της ζωής του ο Sweeney έγραψε το βιβλίο "War's End: An Eyewitness Account of America's Last Atomic Mission" (Το τέλος του πολέμου: Η κατάθεση ενός μάρτυρα για την τελευταία Αμερικανική ατομική αποστολή") όπου καταγράφει τις αναμνήσεις του από τη δράση του στην περίοδο του πολέμου.Το 1998 ο Paul Tibbets έγραψε τη δικιά του αυτοβιογραφία όπου κριτικάρει τις ενέργειες του Sweeney κατά τη διάρκεια της αποστολής του στο Ναγκασάκι.
Ο Charles Sweeney πέθανε σε ηλικία 85 ετών, στις 16 Ιουλίου 2004, στη Βοστόνη των ΗΠΑ. Το 2005 κυκλοφόρησε το video "Nagasaki: The Commander's Voice" ("Ναγκασάκι: Η φωνή του διοικητή") όπου ακούγεται ο ίδιος ο Sweeney, ηχογραφημένος το 2002, να περιγράφει την αποστολή στο Ναγκασάκι.
Βίντεο με συνέντευξη του πληρώματος του Enola Gay ΕΔΩ.
Βίντεο με συνέντευξη του τελευταίου επιζώντος από το πλήρωμα του Enola Gay, Theodore "Dutch" Van Kirk το 2012 ΕΔΩ.
Το εξαιρετικό τραγούδι "Enola Gay" του 1980 των OMD (Orchestral Manoeuvres in the Dark) ΕΔΩ.
Οι στίχοι του τραγουδιού "Enola Gay" ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου