25 Ερωτήσεις στη Δυναμική της Α' Λυκείου, με το πρόγραμμα Hot Potatoes.

Η ανάρτηση περιέχει ένα αρχείo με 25 Ερωτήσεις Πολλαπλής Επιλογής σχετικά με το Κεφάλαιο ΔΥΝΑΜIKH (Νόμοι του Νεύτωνα) του σχολικού βιβλίου της Α' Λυκείου.

Οι ερωτήσεις είναι φτιαγμένες με το πρόγραμμα Hot Potatoes και όλες προέρχονται από την ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ του ΙΕΠ. Οι ερωτήσεις των οποίων η σωστή απάντηση ζητείται ανάμεσα από 4 επιλογές (δυνατές απαντήσεις) ανήκουν στην κατηγορία του Α' Θέματος, ενώ εκείνες των οποίων η σωστή απάντηση ζητείται ανάμεσα από 3 επιλογές, ανήκουν στην κατηγορία του Β' Θέματος (με αιτιολόγηση).

Μπορείτε να δείτε και να κατεβάσετε το αρχείο από  ΕΔΩ  (Dropbox) ή από  ΕΔΩ (Google Drive). Ανοίγοντας το αρχείο στο Dropbox ή στο Google Drive, ίσως να βλέπετε το περιεχόμενο σε κώδικα html. Απλά, κάνοντας download θα δείτε το αρχείο στην κανονική του μορφή. 

Επίσης, μπορείτε να βρείτε τις 25 ερωτήσεις σε αρχείο word (με τις απαντήσεις)  ΕΔΩ (Dropbox) ή  ΕΔΩ (Google Drive). Σε κάθε ερώτηση εμφανίζεται και ο αριθμός με τον οποίο είναι αναρτημένη στην ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ.

Μπορείτε να βρείτε τις ερωτήσεις στην πρωτότυπη μορφή τους (αρχεία pdf στον ιστότοπο του ΙΕΠ)  ΕΔΩ.

Μπορείτε ακόμη να βρείτε κι άλλες ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής στη Δυναμική, με το πρόγραμμα Hot Potatoes,  ΕΔΩ  κι  ΕΔΩ.

25 Ερωτήσεις στην Κινητική της Α' Λυκείου, με το πρόγραμμα Hot Potatoes.

Η ανάρτηση περιέχει ένα αρχείo με 25 Ερωτήσεις Πολλαπλής Επιλογής σχετικά με το Κεφάλαιο KINHTIKH (Ευθύγραμμη Κίνηση) του σχολικού βιβλίου της Α' Λυκείου.

Οι ερωτήσεις είναι φτιαγμένες με το πρόγραμμα Hot Potatoes και όλες προέρχονται από την ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ του ΙΕΠ. Οι ερωτήσεις των οποίων η σωστή απάντηση ζητείται ανάμεσα από 4 επιλογές (δυνατές απαντήσεις) ανήκουν στην κατηγορία του Α' Θέματος, ενώ εκείνες των οποίων η σωστή απάντηση ζητείται ανάμεσα από 3 επιλογές, ανήκουν στην κατηγορία του Β' Θέματος (με αιτιολόγηση).

Μπορείτε να δείτε και να κατεβάσετε το αρχείο από  ΕΔΩ  (Dropbox) ή  από  ΕΔΩ (Google Drive, ανοίγοντας το αρχείο στο Google Drive, ίσως να βλέπετε το περιεχόμενο σε κώδικα html. Απλά, κάνοντας download θα δείτε το αρχείο στην κανονική του μορφή). 

Επίσης, μπορείτε να βρείτε τις 25 ερωτήσεις σε αρχείο word (με τις απαντήσεις)  ΕΔΩ (Dropbox) ή  ΕΔΩ (Google Drive). Σε κάθε ερώτηση εμφανίζεται και ο αριθμός με τον οποίο είναι αναρτημένη στην ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ.

Μπορείτε να βρείτε τις ερωτήσεις στην πρωτότυπη μορφή τους (αρχεία pdf)  ΕΔΩ.

Μπορείτε ακόμη να βρείτε κι άλλες ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής στην Κινητική, με το πρόγραμμα Hot Potatoes,  ΕΔΩ, κι  ΕΔΩ .

Σαν σήμερα... 1903, γεννήθηκε ο πυρηνικός φυσικός Ιγκόρ Κουρτσάτοφ.

Ιγκόρ Βασίλιεβιτς Κουρτσάτοφ

Σαν σήμερα, στις 12 Ιανουαρίου 1903 (σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές), γεννήθηκε ο Ρώσος πυρηνικός φυσικός Ιγκόρ Βασίλιεβιτς Κουρτσάτοφ (ρωσ. Игорь Васильевич Курчатов) στο Simsky Zavod (τώρα Sim) της επαρχίας Ufa της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας (τώρα Chelyabinsk Oblast της Ρωσίας). Οι γονείς του Ιγκόρ ήταν ο Vasily Alekseevich Kurchatov (1869-1941) και η Maria Vasilyevna Kurchatova (πρώην Ostroumova) (1875-1942). Ο πατέρας του Ιγκόρ ήταν απόφοιτος της σχολής τοπογράφων μηχανικών της Ufa και η μητέρα του είχε εργαστεί μέχρι το γάμο της ως δασκάλα. Είχε ένα μικρότερο αδελφό, τον Μπόρις Βασίλιεβιτς  Κουρτσάτοφ (1905-1972), που αργότερα έγινε ραδιοχημικός.

Το αρχείο στο οποίο βρέθηκε η εγγραφή της γέννησης του
Ιγκόρ Κουρτσάτοφ για τις 21 Ιανουαρίου 1903.

Τον Νοέμβριο του 2015, ο ιστορικός Νικολάι Αλεξάντροβιτς Αντίπιν (Николаем Александровичем Антипиным) βρήκε στα αρχεία του Τσελιάμπινσκ το βιβλίο με τις γεννήσεις του 1903 για την πόλη του Simsky της επαρχίας Ufa. Το αρχείο περιείχε καταγραφή της γέννησης του Ιγκόρ ως παιδί "του ιδιωτικού τοπογράφου γης Βασίλι Αλεξέεφ Κουρτσάτοφ και της νόμιμης συζύγου του Μαρία Βασίλιεβα και οι δύο Ορθόδοξοι". Από εκεί φαίνεται ότι η επίσημη ημερομηνία γέννησης του Ιγκόρ ήταν η 8η (21 με το νέο ημερολόγιο) Ιανουαρίου 1903 και όχι η 30η Δεκεμβρίου (12 Ιανουαρίου 1903). Στα αρχεία υπήρχε επίσης καταγραφή της ημερομηνίας βάπτισης του Ιγκόρ στις 12 Ιανουαρίου (25 Ιανουαρίου 1903) στην εκκλησία Dmitrievskaya του Simsky.

Το σπίτι που γεννήθηκε ο Ιγκόρ Κουρτσάτοφ.

Ο Κουρτσάτοφ ήταν ο διευθυντής του σοβιετικού προγράμματος κατασκευής της ατομικής βόμβας. Μαζί με τους Georgy Flerov (Γκεόργκι Φλερόφ) και Andrei Sakharov (Αντρέι Σάχαροβ ή Ζαχάροφ) δούλεψαν σ' αυτό το πρόγραμμα, αλλά ο Κουρτσάτοφ ήταν αυτός που ονομάστηκε "πατέρας της σοβιετικής ατομικής βόμβας" για τη συνεισφορά του στην ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων από τη Σοβιετική Ένωση, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μετά.

Ο Ιγκόρ Κουρτσάτοφ το 1911.

Μετά το 1908, η οικογένεια του Ιγκόρ μετακόμισε στο Simbirsk (τώρα Ulyanovsk), όπου ο πατέρας του υπηρέτησε στην επιτροπή διαχείρισης γης. Το 1911 ο Ιγκόρ ξεκίνησε να φοιτά  στο κρατικό γυμνάσιο αρρένων του Σιμπίρσκ. Το 1912 μετακόμισαν στη Simferopol (Συμφερόπολη). Η οικογένεια ήταν φτωχή και γι' αυτό, ενώ ο Ιγκόρ φοιτούσε στο κρατικό Γυμνάσιο Νο1 της Συμφερόπολης, αποφοίτησε και από μια βραδινή σχολή παίρνοντας την ειδικότητα του κλειδαρά. Τον Μάιο του 1920 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Συμφερόπολης με άριστους βαθμούς σε όλα τα μαθήματα.

Οι γονείς του Ιγκόρ, Βασίλι και Μαρία.

Τον Σεπτέμβριο του 1920, ο Κουρτσάτοφ γράφτηκε στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Tavrichesky (Ταυρίδα - Κριμαία). Παρά την πείνα και τη φτώχεια, το καλοκαίρι του 1923 αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο με εξαιρετική επιτυχία. Αφού εργάστηκε με μερική απασχόληση στην κατασκευή του σιδηροδρόμου, μετά ως φύλακας και μετά ως δάσκαλος, μπήκε στο 3ο έτος της σχολής ναυπηγών του Πολυτεχνικού Ινστιτούτου του Πετρογκράντ (σήμερα Αγ. Πετρούπολη). 

Ο Ιγκόρ σε ηλικία περίπου 20 ετών.

Το καλοκαίρι του 1924 εργάστηκε στο υδρομετεωρολογικό κέντρο στη Φεοδοσία (ελληνικά Θεοδοσία, στην Κριμαία). Στη συνέχεια, στο Μαγνητικό-Μετεωρολογικό Παρατηρητήριο του Pavlovsk, ολοκλήρωσε την πρώτη του επιστημονική εργασία υπό την καθοδήγηση του καθηγητή V. Obolensky. Μετά το Πολυτεχνικό Ινστιτούτο του Λένινγκραντ (είχε μετονομαστεί το Πετρογκράντ), τον Νοέμβριο του 1924 έγινε δεκτός στο τμήμα Φυσικής του Πολυτεχνικού Ινστιτούτου του Αζερμπαϊτζάν στο Μπακού .

Το 1925, μετά από σύσταση του καθηγητή Semyon N. Usatii, με τον οποίο ο Κουρτσάτοφ είχε συνεργαστεί στο Μπακού, έγινε βοηθός ερευνητής στο Ινστιτούτο Φυσικής και Τεχνολογίας (LPTI) στο Λένινγκραντ, υπό την καθοδήγηση του ακαδημαϊκού Abram Fedorovich Ioffe (Άμπραμ Φεντόροβιτς Ιόφε). 

O  Ιγκόρ Κουρτσάτοφ τη δεκαετία του 1930.

Στις 3 Φεβρουαρίου 1927 παντρεύτηκε τη Μαρίνα Ντμιτρίεβνα Σινελνίκοβα, που ήταν αδερφή του συνάδελφου και φίλου του Κίριλ Σινέλνικοφ (Кирилл Синельников), τον οποίο είχε γνωρίσει από τη δουλειά του στο Μπακού. Το ζευγάρι δεν απέκτησε παιδιά.    

Από το 1927 μέχρι το 1929 δίδαξε ειδικά μαθήματα στη φυσική των διηλεκτρικών στο Τμήμα Μηχανικών Υψηλής Τάσης, στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Βιομηχανικού Ινστιτούτου του Λένινγκραντ. 

Από την 1η Οκτωβρίου 1930 ανέλαβε επικεφαλής του τμήματος Φυσικής του Ινστιτούτου Φυσικής και Τεχνολογίας του Λένινγκραντ (τώρα Ινστιτούτο Ioffe). Ο Κουρτσάτοφ ξεκίνησε την επιστημονική του καριέρα μελετώντας τις ιδιότητες των διηλεκτρικών, συμπεριλαμβανομένου του φυσικού φαινομένου του σιδηροηλεκτρισμού που (τότε) είχε ανακαλυφθεί  πρόσφατα.

Το κτίριο του Ινστιτούτου Φυσικής και Τεχνολογίας του Λένινγκραντ.

Μεταξύ του 1931 και του 1934 εργάστηκε στο τμήμα Φυσικής του Ινστιτούτου Ραδίου (σήμερα V. G. Khlopin Radium Institute) στο Λένινγκραντ με επικεφαλής τον Vitaly Khlopin  (Βιτάλι Κλοπίν). 

Το 1932, ο Κουρτσάτοφ άρχισε να μελετά ατομική φυσική και τοποθετήθηκε επικεφαλής του Εργαστηρίου για τη μελέτη του ατομικού πυρήνα, που δημιουργήθηκε στο LPTI με πρωτοβουλία του Άμπραμ Ιόφε. 

Το 1932, ο George Gamow (αργότερα μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες) και ο Lev Mysovskii υπέβαλαν στο Επιστημονικό Συμβούλιο του Ινστιτούτου την πρόταση για την κατασκευή ενός κύκλοτρου. Αφού πήραν την έγκριση, αρχικά με την καθοδήγηση και την άμεση συμμετοχή του  Gamow και στη συνέχεια με την καθοδήγηση των Κουρτσάτοφ και Mysovskii δημιούργησαν το πρώτο στην Ευρώπη κύκλοτρο, το οποίο λειτούργησε το 1937. 

Ο Ιγκόρ Κουρτσάτοφ (δεξιά) με τον (τότε) μεταπτυχιακό φοιτητή 
Mikhail G. Meshcheryakov εργάζονται στο πρώτο Σοβιετικό 
κύκλοτρο στο Ινστιτούτο Ραδίου (1936).
(πηγή: Joint Institute)

Το 1933, ο Ιγκόρ Κουρτσάτοφ ηγήθηκε της οργανωτικής επιτροπής της πρώτης Πανενωσιακής διάσκεψης για την ατομική φυσική, η οποία συγκέντρωσε κορυφαίους Σοβιετικούς και ξένους επιστήμονες στο Λένινγκραντ. 

Το 1937, ο Κουρτσάτοφ τοποθετήθηκε ως επικεφαλής του τμήματος Πειραματικής Φυσικής του Ινστιτούτου Φυσικής και Τεχνολογίας του Λένινγκραντ. 

Το 1938 ορίστηκε ως μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ. 

Το 1939 εξελέγη βουλευτής του Δημοτικού Συμβουλίου του Λένινγκραντ στην 158η περιφέρεια.

Στη συνέχεια, ως το 1943, εργάστηκε στο Ινστιτούτο Ioffe με τον Anatoly Petrovich Alexandrov  (Ανατόλι Πέτροβιτς Αλεξαντρόφ) και επινόησαν μια μέθοδο για την απομαγνήτιση των πλοίων, ώστε να αποφεύγουν τις Γερμανικές μαγνητικές νάρκες. Στις 9 Αυγούστου 1941, ο Κουρτσάτοφ και ο Αλεξαντρόφ έφτασαν στη Σεβαστούπολη και οργάνωσαν τον απομαγνητισμό των πλοίων του Σοβιετικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Το σύστημα λειτούργησε με επιτυχία από το 1941 μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και αργότερα. Γι' αυτό το έργο, ο Κουρτσάτοφ τιμήθηκε με το Βραβείο Στάλιν το 1942.

Προτομή του Ιγκόρ Κουρτσάτοφ μπροστά από το ομώνυμο Ινστιτούτο.

Το 1939 ο Κουρτσάτοφ και ο βοηθός του Γκεόργκι Φλερόφ ανακάλυψαν τις βασικές ιδέες για την αλυσιδωτή αντίδραση του ουρανίου και την έννοια του πυρηνικού αντιδραστήρα.

Το 1942 ο Κουρτσάτοφ είχε δηλώσει: "Από τη διάσπαση των πυρήνων ενός κιλού ουρανίου, η ενέργεια που θα εκλυθεί θα είναι ίση με αυτή που προέρχεται από την έκρηξη 20.000 τόνων τρινιτροτολουόλης-ΤΝΤ". Η δήλωση αυτή πρακτικά επιβεβαιώθηκε μετά από την ατομική έκρηξη στη Χιροσίμα. 

Από το 1942 εργάστηκε στο Καζάν και μετά στη Μόσχα. 

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1943 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ .

Ιγκόρ Κουρτσάτοφ και Πιότρ Καπίτσα.

Το 1943, μετά από ένα αντίγραφο μυστικής Βρετανικής έκθεσης της επιτροπής MAUD που παρέδωσε η NKVD στον Στάλιν, αποφασίστηκε η έναρξη του σοβιετικού πυρηνικού προγράμματος με πολύ περιορισμένους πόρους. Ο Ιόφε σύστησε τον Κουρτσάτοφ ως τον πλέον κατάλληλο ν' αναλάβει υπεύθυνος αυτού του προγράμματος, κάτι που έγινε αποδεκτό. Έτσι, ο Κουρτσάτοφ και η ομάδα του  μετακινήθηκαν στη Μόσχα για να εργαστούν στο σοβιετικό πρόγραμμα κατασκευής της ατομικής βόμβας.

4 σημαντικοί ακαδημαϊκοί της Σοβιετικής Ένωσης:
(από αρ.) Σεργκέι Καραλιόφ, Ιγκόρ Κουρτσάτοφ, Μστισλάβ Κέλντις
 (Mstislav Keldysh) και Βασίλι Μίσιν (Vasily Mishin).

Στα πρώτα χρόνια διαμόρφωσης, το πρόγραμμα ήταν σε χαμηλή προτεραιότητα, αλλά μετά την καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, ο Στάλιν διέταξε τον Κουρτσάτοφ να  κατασκευάσει ατομική βόμβα μέχρι το 1948. Το έργο της κατασκευής ξεκίνησε στην πόλη του Sarov, στην περιφέρεια της πόλης Gorki (Γκόρκι) (σήμερα περιφέρεια Nizhny Novgorod) στο Βόλγα και ονομάστηκε Arzamas-16. Συμμετείχε η αφρόκρεμα των επιστημόνων της Σοβιετικής Ένωσης, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του κομισάριου Εσωτερικών Υποθέσεων (Μυστικές Υπηρεσίες) Λαβρέντι Μπέρια. 

Στις 29 Αυγούστου 1949, η ομάδα του Κουρτσάτοφ έκανε με επιτυχία την πρώτη δοκιμή μιας βόμβας πλουτωνίου με την ονομασία RDS 1 (ρωσ. РДС-1 ή Izdeliye 501-συσκευή 501 ή "πρώτη αστραπή") στην περιοχή δοκιμών Semipalatinsk. Η κωδική ονομασία που είχαν δώσει οι Αμερικανοί στην πρώτη σοβιετική βόμβα ήταν Joe-1 (από το όνομα του Joseph Stalin).

Ο Κουρτσάτοφ (αριστερά) με συνεργάτες του στο χώρο
της εργασίας τους (1937).
(TASS)

Το 1948, ο Κουρτσάτοφ εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) και υπήρξε αντιπρόσωπος στο ΧΧ Συνέδριο (1956) του ΚΚΣΕ.

Μετά την επιτυχημένη δοκιμή του πρώτου σοβιετικού αντιδραστήρα και του πρώτου ατομικού όπλου, στις 29 Οκτωβρίου 1949, ο Στάλιν υπέγραψε διάταγμα του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ με αρ. 5070-1944ss με το οποίο απονέμονταν στον Κουρτσάτοφ τα παρακάτω βραβεία και του παραχωρούνταν προνόμια:

• ο τίτλος του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας (1949),

• το Βραβείο Στάλιν πρώτου βαθμού (1949),

• χρηματικό μπόνους ύψους 500.000 ρούβλια κι ένα αυτοκίνητο λιμουζίνα ZIS-110,

• κτίσιμο με έξοδα του κράτους και μεταβίβαση της κυριότητας στον ίδιο, σπιτιού-αρχοντικού και ντάτσας, με έπιπλα,

• τον διπλασιασμό του μισθού του για όλη την περίοδο της εργασίας του στον τομέα της ατομικής ενέργειας,

• παραχώρηση του ισόβιου δικαιώματος στον ίδιο και την σύζυγό του να ταξιδεύουν δωρεάν με σιδηρόδρομο, θαλάσσια και αεροπορικά μέσα, εντός της ΕΣΣΔ.

(Από αρ.) Abram Ioffe, Abram Alikhanov και Ιγκόρ Κουρτσάτοφ
στις αρχές της δεκαετίας του 1930.
(wikimedia)

Υπό την ηγεσία του Κουρτσάτοφ, αναπτύχθηκε επίσης η πρώτη βόμβα υδρογόνου RDS-6 (Joe 4 για τους Αμερικανούς) της ΕΣΣΔ 400 κιλοτόνων, η οποία πυροδοτήθηκε στις 12 Αυγούστου 1953.

Αργότερα, η ομάδα Κουρτσάτοφ ήταν που ανέπτυξε τη θερμοπυρηνική βόμβα AN602 (Tsar Bomba) με ισχύ ρεκόρ 58 μεγατόνων. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο Κουρτσάτοφ συμμετείχε ενεργά στο πρόβλημα της ελεγχόμενης θερμοπυρηνικής σύντηξης. 

Το 1956, ο Κουρτσάτοφ, με την παρουσία του Νικίτα Χρουστσόφ (Γ. Γ. της Κ. Ε. του Κ.Κ.Σ.Ε.) και του Νικολάι Μπουλγκάνιν (Πρωθυπουργός της Ε.Σ.Σ.Δ.), επισκέφτηκαν το Βρετανικό πυρηνικό κέντρο "Harwell" και έκανε πρόταση για διεθνή συνεργασία επιστημόνων στον τομέα των πυρηνικών όπλων. Πιστεύεται, ότι η παρουσίαση της εξέλιξης του σοβιετικού ατομικού προγράμματος από τον Κουρτσάτοφ στους Βρετανούς επιστήμονες, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη των πολιτικών γεγονότων ανάμεσα στη Δύση και τη Σοβιετική Ένωση. Συγκεκριμένα έπεισε σε σημαντικό βαθμό ότι η σοβιετική πυρηνική τεχνολογία δεν υπολειπόταν της αντίστοιχης Δυτικής.  Σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, η ομιλία του σχετικά με την αναγκαιότητα της διεθνούς συνεργασίας θεωρείται το σημείο εκκίνησης της διαδικασίας του πυρηνικού αφοπλισμού.

Το λογότυπο του Εθνικού Ερευνητικού Κέντρου "Kurchatov Institute".

Μετά τη δοκιμή μιας από τις ατομικές βόμβες, ο Ιγκόρ Κουρτσάτοφ είχε δηλώσει: "Τώρα βλέπω τι είδους τρομερό πράγμα έχουμε φτιάξει. Τώρα πρέπει να διασφαλίσουμε ότι αυτό το πράγμα θα απαγορευτεί και ότι θα αποκλειστεί ένας πυρηνικός πόλεμος". Ο Κουρτσάτοφ αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στον πυρηνικό αφοπλισμό και την ειρηνική χρήση της ατομικής ενέργειας.

Άλλα έργα του Κουρτσάτοφ ήταν ο πρώτος (F-1) πυρηνικός αντιδραστήρας στην Ευρώπη (λειτούργησε στις 25 Δεκεμβρίου 1946 και λειτουργούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας 2010), το πρώτο πυρηνικό εργοστάσιο στον κόσμο (λειτούργησε κανονικά στις 27 Ιουνίου 1954 στη "Science City" του Obninsk), το παγοθραυστικό Λένιν, το πρώτο στον κόσμο πυρηνοκίνητο πλοίο επιφάνειας  και το πρώτο πυρηνοκίνητο πολιτικό σκάφος  (1959).

Τον Ιανουάριο του 1949 ο Κουρτσάτοφ είχε εμπλακεί σ' ένα σοβαρό πυρηνικό ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό Chelyabinsk-40, στο οποίο είναι πιθανόν οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους να ήταν περισσότεροι από τους αρχικά τριάντα νεκρούς στο Τσερνόμπιλ. Σε μια προσπάθεια να σωθεί το φορτίο ουρανίου και να μειωθεί η απώλεια στην παραγωγή πλουτωνίου, ο Κουρτσάτοφ ήταν ο πρώτος που όρμησε στην κεντρική αίθουσα του κατεστραμμένου αντιδραστήρα, που ήταν γεμάτος από ραδιενεργά αέρια. Η έκθεσή του στη ραδιενεργή ακτινοβολία αναμφισβήτητα έπαιξε ρόλο στην μετέπειτα πορεία της υγείας του. 

Σχεδιάγραμμα του κτιρίου όπου είχε εγκατασταθεί ο παλαιότερος πυρηνικός
 αντιδραστήρας (F-1) στην Ευρώπη. Ο αντιδραστήρας βρίσκεται στη θέση 3, χωμένος σε οπή. 
(nuclearweaponarchive)

Το 1954 ο Ιγκόρ Κουρτσάτοφ υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Τον Φεβρουάριο του 1960, ο Κουρτσάτοφ ξεκουραζόταν στο σανατόριο Barvikha κοντά στη Μόσχα. Στις 7 Φεβρουαρίου 1960, ο ακαδημαϊκός  Yulii Khariton ήρθε να επισκεφτεί τον φίλο του. Περπατώντας στα σοκάκια του πάρκου του σανατορίου, κάθισαν σ' ένα παγκάκι. Ξαφνικά έγινε μια παύση κατά τη διάρκεια της συνομιλίας και όταν ο Khariton κοίταξε τον Κουρτσάτοφ, ήταν ήδη νεκρός. Ο θάνατος επήλθε ως αποτέλεσμα θρομβωτικής εμβολής στεφανιαίου αγγείου. Ο Ιγκόρ Κουρτσάτοφ ήταν μόλις 57 ετών. Η σορός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του θάφτηκαν στον τοίχο του  Κρεμλίνου, στην Κόκκινη Πλατεία.

Το Χρυσό Μετάλλιο Igor Vasilyevich Kurchatov.

Κατά τη διάρκεια του προγράμματος κατασκευής της ατομικής βόμβας, ο Κουρτσάτοφ ορκίστηκε ότι δεν θα κόψει τα γένια του μέχρι το πρόγραμμα να πετύχει. Τελικά συνέχισε να έχει μια μεγάλη γενειάδα (συχνά κομμένη σε εκκεντρικό στυλ) για το υπόλοιπο της ζωής του, κερδίζοντας το παρωνύμιο "The Beard" ("Η Γενειάδα").

Στη Σοβιετική Ένωση τιμήθηκε με τα σπουδαιότερα βραβεία και μετάλλια μερικά από τα οποία είναι:
3 φορές Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας (1949, 1951, 1954),
5 φορές Βραβείο του Τάγματος του Λένιν (Order of Lenin),
4 φορές Βραβείο Στάλιν (1942, 1949, 1951, 1954) κλπ.

Ο Ιγκόρ Κουρτσάτοφ (δεξιά) με τον Lev Artsimovich, 
 "πατέρα" του αντιδραστήρα Tokamak. 

Προς τιμή του Ιγκόρ Κουρτσάτοφ, το όνομά του δόθηκε στον Αστεροειδή 2352 και σε κρατήρα στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. Επίσης το όνομά του έχει δοθεί σε πλήθος δρόμων. πλατειών, σχολείων, ιδρυμάτων, πολέων κλπ. Το 2019, το αεροδρόμιο του Τσελιάμπινσκ ονομάστηκε Igor Vasilyevich Kurchatov. Επίσης, ένα ωκεανογραφικό ερευνητικό σκάφος της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ ονομάστηκε "Akademik Kurchatov".

Από το 1962, η Ρωσική Ακαδημία Επιστημών έχει καθιερώσει το Χρυσό Μετάλλιο Igor Vasilyevich Kurchatov που απονέμεται κάθε τρία χρόνια για εξαιρετική δουλειά στους τομείς της πυρηνικής φυσικής και της πυρηνικής ενέργειας.

O Ιγκόρ Κουρτσάτοφ (στο μέσο με τη γενειάδα) κατά την επίσκεψη 
της Σοβιετικής αντιπροσωπείας στο Atomic Energy Research Establishment,
στο Harwell της Αγγλίας, στις 26 Απριλίου 1956.
Αριστερά και δεξιά του είναι ο Νικίτα Χρουτσόφ και ο Νικολάι Μπουλγκάνιν.
Απέναντί του διακρίνεται ο Sir John D. Cockcroft, Διευθυντής του AERE.
(Πηγή: iter)

Στη δεκαετία του 1960 υπήρξε μια έντονη διαμάχη (ονομάστηκε Transfermium Wars) ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση για την ονομασία του στοιχείου με ατομικό αριθμό 104. Οι Σοβιετικοί ήθελαν να ονομαστεί  Κurchatovium (από τον Igor Kurchatov), ενώ οι Αμερικανοί επέμεναν στο Rutherfordium (από τον Ernest Rutherford). Τελικά, μετά από αρκετές αλλαγές, η IUPAC αποφάσισε το 1997 αυτό το στοιχείο να ονομαστεί Rutherfordium, ενώ το επόμενο στοιχείο με ατομικό αριθμό 105 ονομάστηκε Dubnium (από την πόλη Dubna της Ρωσίας, όπου υπάρχει κέντρο πυρηνικών ερευνών).

Ρωσικό γραμματόσημο του 2003,
για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ιγκόρ Κουρτσάτοφ.

• Βίντεο με τίτλο: "Ιγκόρ Κουρτσάτοφ. Πατέρας της σοβιετικής ατομικής βόμβας." (ρωσικά, 25:38).

• 2 Βίντεο με τίτλο: "Μυστική Φυσική. Ιγκόρ Κουρτσάτοφ." Ταινία 1 (ρωσικά, 25:39), Ταινία 2 (ρωσικά, 25:38).

• Βίντεο από το BBC με τίτλο: "Stalin and the Bomb" (αγγλικά, 23:46).

Μνημείο αφιερωμένο στον Ιγκόρ Κουρτσάτοφ. Βρίσκεται
μπροστά από το κεντρικό κτίριο του κέντρου
πυρηνικών ερευνών Semipalatinsk.

• Η συλλογή του έργου του Ιγκόρ Κουρτσάτοφ σε 6 τόμους.

• Άρθρο (pdf, αγγλικά) του German A. Goncharov στο Physics Today (49, 11, 56, 1996) για την εξέλιξη του θερμοπυρηνικού προγράμματος της Σοβιετικής Ένωσης από το 1950 μέχρι το 1955.

• Ανάρτηση στη Ρωσική wikipedia "Η δημιουργία της σοβιετικής ατομικής βόμβας".

• Ανάρτηση του Dim. Gerliotis για τον Ιγκόρ Κουρτσάτοφ στον ιστότοπο Society of Science and Technology.

Πηγή: Today in Science History,  wikipedia,  Russia beyond, 

Σαν σήμερα... 1891, γεννήθηκε ο νομπελίστας φυσικός Walter Bothe.

Walther Wilhelm Georg Bothe

Σαν σήμερα, στις 8 Ιανουαρίου 1891, γεννήθηκε στο Οράνιεμπουργκ, κοντά στο Βερολίνο, ο Walther Wilhelm Georg Bothe (Βάλτερ ... Μπότε), πυρηνικός φυσικός του οποίου η συνεισφορά στη σωματιδιακή φυσική και σε διάφορους άλλους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας υπήρξε σημαντική.

Γονείς του Βάλτερ Μπότε ήταν ο Fredrich Bothe και η Charlotte Hartung. 

Μεγαλώνοντας, o Βάλτερ έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη Φυσική. Μεταξύ των ετών 1908 και 1912  φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Friedrich-Wilhelms (τώρα γνωστό ως Πανεπιστήμιο Humboldt) στο Βερολίνο. Σπούδασε υπό την καθοδήγηση του διάσημου φυσικού Max Planck (Μαξ Πλανκ) και διακρίθηκε στα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία. Το 1913, έγινε βοηθός διδασκαλίας του Πλανκ. Το 1914, λίγο πριν ξεσπάσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, απέκτησε το διδακτορικό του, με την επίβλεψη του Πλανκ. 

Το 1913, προσφέρθηκε στον Μπότε μια θέση εργασίας στο Physikalische-Technische Reichsanstalt-PTR (τώρα γνωστό ως Physikalisch-Technische Bundesanstalt - PTB). Υπηρέτησε εκεί μέχρι το 1930 ξεκινώντας ως "έκτακτος καθηγητής".

Το κτίριο του Physikalische-Technische Reichsanstalt, το 1891.

Το 1914, αφού απέκτησε το διδακτορικό του, εντάχθηκε στο γερμανικό ιππικό. Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου συνελήφθη από τους Ρώσους και φυλακίστηκε για πάνω από 5 χρόνια, από τα οποία ένα στη Σιβηρία. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του επέλεξε να σπουδάσει μαθηματικά και επίσης έμαθε να διαβάζει και να γράφει ρωσικά. 

Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του στη Ρωσία, ο Βάλτερ Μπότε συνάντησε τη Barbara Belowa που ήταν από τη Μόσχα. Το 1920 παντρεύτηκαν και επέστρεψαν μαζί στη Γερμανία. Το ζευγάρι απέκτησε 2 κόρες, την Elena Bothe (μετέπειτα Oswald Riedel) και την Johanna Bothe.

Το 1924, ο Μπότε και ο Hans Geiger (Χανς Γκάιγκερ) που ήταν διευθυντής του PTR εκείνη την εποχή, πραγματοποίησαν ένα πείραμα με το οποίο αποδείκνυαν τις κυματομορφικές ιδιότητες μιας ακτινοβολίας. Και οι δύο διατύπωσαν μια νέα κβαντική θεωρία για τις ακτινοβολίες. Τότε, ο Μπότε ανάπτυξε τη "μέθοδο σύμπτωσης" ("coincidence method") κατά την οποία μπορούσε να χρησιμοποιήσει δύο ή περισσότερους μετρητές Geiger και την οποία εφάρμοσε στη μελέτη των πυρηνικών αντιδράσεων του "φαινομένου Κόμπτον" και στη διπλή φύση (κύμα - σωματίδιο) του φωτός. Το πείραμα των Μπότε και Γκάιγκερ είναι το πρώτο ηλεκτρονικό πείραμα σύμπτωσης. Τα σήματα των βελόνων των δύο μετρητών Γκάιγκερ καταγράφηκαν δίπλα-δίπλα σε φιλμ. Ο Μπότε αργότερα βελτίωσε τη μέθοδο σύμπτωσης χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικά κυκλώματα. 

Ο Βασιλιάς της Σουηδίας Gustaf VI Adolf  παραδίδει το Βραβείο 
Νόμπελ Φυσικής 1954 για τον Βάλτερ Μπότε στην κόρη του Έλενα.

Το 1925, ενώ ήταν ακόμα στο Physikalische-Technische Reichsanstalt έγινε "Privatdozent" (Υφηγητής) και διαδέχτηκε τον Γκάιγκερ ως διευθυντής του Εργαστηρίου Ραδιενέργειας του PTR, όταν εκείνος μετακινήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Κιέλου. Αργότερα το 1929, έγινε "καθηγητής ausserordentlicher" (αναπληρωτής καθηγητής) στο PTR. 

Το 1929, o Μπότε ξεκίνησε μια άλλη μελέτη εστιασμένη στις κοσμικές ακτίνες. Από τότε αυτό το θέμα θα αποτελούσε αντικείμενο ισόβιας μελέτης γι’ αυτόν. Γι’ αυτή τη μελέτη συνεργάστηκε με τους προσκεκλημένους στο πανεπιστήμιο καθηγητές, τον Werner Kolhörster και τον Bruno Rossi. Αυτή τη φορά η εφαρμογή της μεθόδου σύμπτωσης αφορούσε την παρακολούθηση της κίνησης ενός μόνο σωματιδίου εν μέσω μεγάλου αριθμού ταυτόχρονων επιδράσεων ιονισμού. Με αυτή τη μελέτη ο Μπότε απέδειξε ότι το κύριο συστατικό των κοσμικών ακτίνων δεν ήταν η ακτινοβολία γάμμα, αλλά ένα ρεύμα σωματιδίων, όπως πρωτόνια και ελαφροί πυρήνες.

Το 1930, ο Μπότε έγινε "καθηγητής ordentlicher" (τακτικός καθηγητής) και τοποθετήθηκε διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Giessen Justus Liebig. Την ίδια χρονιά ανακάλυψε μια ασυνήθιστη ακτινοβολία που εκπέμπετο από το στοιχείο Βηρύλλιο όταν βομβαρδιζόταν με σωματίδια άλφα. Είχε παρατηρήσει ότι ο βομβαρδισμός του Βηρυλλίου έδινε πυρήνες Άνθρακα συνοδευόμενους από μια εξαιρετικά διεισδυτική ακτινοβολία, την οποία χαρακτήρισε ως ακτινοβολία γάμμα. Αργότερα το 1932, αυτό θα οδηγούσε στην ανακάλυψη του νετρονίου από τον Σερ Τζέιμς Τσάντγουικ.

Από αρ. Βάλτερ Μπότε, Otto Haxel και Hans Kopfermann.
(Photo: Courtesy of Max-Planck-Institut für Medizinische Forschung)

Το 1932, ο Βάλτερ Μπότε διορίστηκε διευθυντής του "Physikalische und Radiologische Institut" (Φυσικό και Ακτινολογικό Ινστιτούτο) στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, η έννοια της "Deutsche Physik" (Γερμανική Φυσική) ή "Άρια Φυσική" άρχισε να κερδίζει έδαφος. Η Deutsche Physik ήταν μια πολιτική έννοια ενάντια στη θεωρητική, την σύγχρονη, την ατομική και την πυρηνική φυσική, όπως και ενάντια στην κβαντική μηχανική. Αυτή η πολιτική οδήγησε σε μια σειρά από βίαιες επιθέσεις σε θεωρητικούς φυσικούς. Με την βοήθεια του Philipp Lenard που ήταν από τους θεμελιωτές της Deutsche Physik, ο Μπότε τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή στο Institut für Physik (Ινστιτούτο για τη Φυσική) στο "Kaiser-Wilhelm-Institut für medizinische Forschung - KWImF" (το σημερινό Max-Planck-Institut für medizinische Forschung - Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για την ιατρική Έρευνα).

Περί το τέλος του 1937, ο Μπότε με τον Wolfgang Gentner (Βόλφγκανγκ Γκέντνερ) που ήταν στην ομάδα του, έχοντας καταφέρει να κατασκευάσουν και να λειτουργήσουν μια γεννήτρια Van de Graaff, οδηγήθηκαν στην ιδέα της κατασκευής ενός κύκλοτρου.  Μέχρι τον Νοέμβριο του 1937 και αφού είχε  ήδη σταλεί μια έκθεση στον Πρόεδρο του Ινστιτούτου Kaiser-Wilhelm Gesellschaft (KWG), ο Μπότε άρχισε να εξασφαλίζει κεφάλαια από ιδρύματα και υπηρεσίες (Ινστιτούτο Ερευνών Helmholtz, Υπουργείο Πολιτισμού του Μπάντεν, I.G. Farben, KWG κλπ). Τον Σεπτέμβριο του 1938 και αφού είχαν δοθεί οι αρχικές υποσχέσεις για χρηματοδότηση, παραγγέλθηκε στη Siemens ο πρώτος μαγνήτης, όμως το έργο τελικά δεν προχώρησε λόγω έλλειψης κεφαλαίων.

Συνέδριο Φυσικής στο Παρίσι το 1937, κατά τη διάρκεια συζήτησης
 πάνω σε διάλεξη του Βόλφγκανγκ Γκέντνερ. 
1η σειρά, από αρ.: Cockcroft, Goldhaber, Mauguin και Gentner.
2η σειρά, από αρ.: Herzog, Maier-Leibnitz και Bothe.
Στην άλλη πλευρά διακρίνεται ο Bohr και πίσω του ο Fleischmann.
(Photo: Courtesy of the Archiv zur Geschichte der Max-Planck-Gesselschaft, Berlin-Dahlem)

Το καλοκαίρι του 1940, μετά την ανακωχή μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, ο Μπότε και ο Γκέντνερ  έλαβαν την εντολή να μεταβούν στο Παρίσι και να επιθεωρήσουν το κύκλοτρο που είχε κατασκευάσει ο Frédéric Joliot-Curie (Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί), αλλά δεν είχε ακόμη λειτουργήσει. Τον Σεπτέμβριο του 1940, ο Γκέντνερ έλαβε την εντολή να σχηματίσει μια ομάδα για να θέσει σε λειτουργία το κύκλοτρο. Ενώ βρισκόταν στο Παρίσι, ο Γκέντνερ κατάφερε να ελευθερώσει τόσο τον Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί όσο και τον Πολ Λανγκεβέν, οι οποίοι είχαν συλληφθεί και τεθεί υπό κράτηση από τις Γερμανικές αρχές. Στο τέλος του χειμώνα του 1941-1942, το κύκλοτρο λειτούργησε με μια ακτινοβολία δευτερονίων στα 7 MeV. 

Το 1940, δημοσιεύτηκε η ερευνητική εργασία του Μπότε (σε συνεργασία με τον Γκέντνερ και τον Heinz Maier-Leibnitz) "Atlas of Typical Cloud Chamber Images" (Κατάλογος Εικόνων από ένα Τυπικό Θάλαμο Νεφών). Η εργασία περιείχε εικόνες που είχαν συγκεντρωθεί από παρατηρήσεις σ’ ένα θάλαμο νεφών που είχε κατασκευαστεί από τον Heinz Maier-Leibnitz. 

Το εξώφυλλο της Γερμανικής έκδοσης του βιβλίου 
του Μπότε: "Der Streufehler bei der Ausmessung
von Nebelkammerbahnen im Magnetfeld".
(Springer, 1η έκδοση 1948) 

Ως ένας από τους κορυφαίους Γερμανούς επιστήμονες, ο Μπότε εργάστηκε στο μυστικό γερμανικό πρόγραμμα κατασκευής της ατομικής βόμβας ως μέλος της "Λέσχης Ουρανίου" ("Uranverein") μαζί με άλλους διακεκριμένους επιστήμονες όπως ο Werner Heisenberg (Βέρνερ Χάιζεμπεργκ) και ο Kurt Diebner (Κουρτ Ντίμπνερ). Ήταν υπεύθυνος για το σχεδιασμό και την κατασκευή του πρώτου επιχειρησιακού κύκλοτρου της Γερμανίας. Στη διάρκεια του 1941 ο Μπότε κατάφερε να συγκεντρώσει όλη την απαραίτητη χρηματοδότηση για την ολοκλήρωση της κατασκευής του κύκλοτρου. Ο μαγνήτης που είχε παραγγελθεί, παραδόθηκε τον Μάρτιο του 1943 και η πρώτη δέσμη δευτερονίων εκπέμφθηκε τον Δεκέμβριο του 1943. Η τελετή εγκαινίων του κύκλοτρου πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου 1944. Όμως, τα αποτελέσματα των πειραμάτων του Μπότε οδήγησαν τον ίδιο και άλλους Γερμανούς επιστήμονες να συμπεράνουν λανθασμένα ότι ο γραφίτης ήταν ένα ακατάλληλο συστατικό στην ανάπτυξη μιας ατομικής βόμβας. Αυτό οδήγησε την "Λέσχη Ουρανίου" να επανέλθει στη χρήση του βαρέος ύδατος, που προερχόταν από το εργοστάσιο Norsk Hydro στη Νορβηγία, έναν πολύ λιγότερο αποδοτικό και σπάνιο πόρο.

Με το τέλος του πολέμου, οι Σύμμαχοι ανέλαβαν την λειτουργία του κύκλοτρου. Το 1949 επετράπη και πάλι στον Μπότε να αναλάβει τον έλεγχό του. 

Το δίπλωμα και το χρυσό μετάλλιο που έλαβε ο Μπότε για το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 1954.

Μεταξύ του 1946 και του 1957, ο Μπότε έγινε «ordentlicher professor» (τακτικός καθηγητής) στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Κατά τη διετία 1956-1957 ήταν μέλος της "Arbeitskreis Kernphysik" (Ομάδα Εργασίας Πυρηνικής Φυσικής) της "Deutschen Atomkommission" (Γερμανική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας).

Το πιο διάσημο έργο του Μπότε είναι το "Κύκλωμα σύμπτωσης" ("Coincidence Circuit") που λειτουργεί με βάση την αρχή της σύμπτωσης. Ο Βάλτερ Μπότε χρησιμοποίησε δύο μετρητές Γκάιγκερ και μελέτησε τις συμπτώσεις μεταξύ διάσπαρτων ακτίνων Χ και ηλεκτρονίων ανάκρουσης. Οι παρατηρήσεις έδειξαν μια μικρής κλίμακας διατήρηση της ενέργειας και της ορμής. Χρησιμοποίησε επίσης αυτή την αρχή για να δείξει ότι οι κοσμικές ακτίνες δρουν ως σωματίδια.

Το 1954, το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής μοιράστηκε ανάμεσα στον Μαξ Μπορν "για τη θεμελιώδη έρευνά του στην κβαντομηχανική, ειδικά για τη στατιστική ερμηνεία της κυματομορφής" και στον  Βάλτερ Μπότε "για τη μέθοδο σύμπτωσης και τις ανακαλύψεις του που έγιναν με αυτή". Η μέθοδος σύμπτωσης και τα κυκλώματά της χρησιμοποιούνται ευρέως σε πολλά πειράματα σωματιδιακής φυσικής και σε διάφορους άλλους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας. Λόγω ασθενείας, ο Μπότε δεν παραβρέθηκε στην τελετή απονομής των βραβείων. Το βραβείο παρέλαβε η κόρη του Μπότε, Elena Riedel. Από το 1934 μέχρι το 1954 που έλαβε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής, ο Βάλτερ Μπότε είχε προταθεί 15 φορές γι' αυτό το βραβείο. Για το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ που είχε ιδρυθεί το 1948 και στο οποίο εργαζόταν ο Μπότε, ήταν το πρώτο βραβείο Νόμπελ. 

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Βάλτερ Μπότε
"Der Physiker und sein Werkzeug".
(1η έκδοση de Gruyter, 1944)

Ο Μπότε, αν και ήταν πολυάσχολος άνθρωπος, πάντα προσπαθούσε να βρει χρόνο για να ασκήσει την αγαπημένη του ζωγραφική. Εμπνεόταν από τα ορεινά τοπία και δούλευε συνήθως ακουαρέλες και ελαιογραφίες. Γι' αυτόν μια συζήτηση για τους Γάλλους ιμπρεσιονιστές μπορεί να του προκαλούσε τον ίδιο ενθουσιασμό με μια συζήτηση σε θέματα Φυσικής. Ήταν επίσης λάτρης της μουσικής, με τους Μπετόβεν και Μπαχ να είναι οι αγαπημένοι του συνθέτες. Συνήθιζε να παρακολουθεί πολλές συναυλίες και έμαθε να παίζει πιάνο. Στη δουλειά ήταν ένας ιδιαίτερα δύσκολος και αυστηρός δάσκαλος με χάρισμα συγκέντρωσης και ταχύτητας. Στο σπίτι όμως ήταν ένας ευγενικός και φιλόξενος άνθρωπος με κατανόηση και αγάπη.

Εκτός από το βραβείο Νόμπελ, τιμήθηκε ακόμη με βραβεία όπως τον Μεγάλο Σταυρό για την Αξία από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ιππότης του Τάγματος της Αξίας για την Επιστήμη και τις Τέχνες (1952), το μετάλλιο Max Planck από τη Γερμανική Φυσική Εταιρεία (1953) κλπ. Ο αστεροειδής 19178, που ανακαλύφθηκε τον Σεπτέμβριο του 1991, ονομάστηκε Walterbothe προς τιμή του Γερμανού επιστήμονα.

Από την απονομή των βραβείων Νόμπελ 1954.
Από αρ.: Linus Pauling (Νόμπελ Χημείας 1954), οι κόρες του Μπότε
Έλενα (παρέλαβε το βραβείο) και Γιοχάνα, Βασιλιάς Gustaf VI Adolf .
(getty images)

Ο Βάλτερ Μπότε πέθανε στη Χαϊδελβέργη της Δυτικής Γερμανίας στις 8 Φεβρουαρίου 1957, σε ηλικία 66 ετών.

Τα αρχεία του Βάλτερ Μπότε βρίσκονται στο ίδρυμα Archiv der Max-Planck-Gesellschaft.

• Η ομιλία του Βάλτερ Μπότε για το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1954. Ο Μπότε δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην απονομή των βραβείων γιατί ήταν ασθενής κι έτσι η ομιλία δεν δόθηκε προφορικά.

• Δημοσίευση του Βάλτερ Μπότε στο περιοδικό Science (New Series, Vol. 122, No. 3175, Nov. 4, 1955, pp. 861-863) με τίτλο "Coincidence Method".

• Κείμενο από την ιστορικό Luisa Bonolis στο περιοδικό American Journal of Physics (79, 1133 - 2011) με τίτλο: "Walther Bothe and Bruno Rossi: The birth and development of coincidence methods in cosmic-ray physics" ("Βάλτερ Μπότε και Μπρούνο Ρόσι: Η γέννηση και η ανάπτυξη των μεθόδων σύμπτωσης στη φυσική των κοσμικών ακτίνων"). 

Ο Βάλτερ Μπότε (1954).
(Photo: Courtesy of the Archiv zur Geschichte
der Max-Planck-Gesselschaft, Berlin-Dahlem)

• Άρθρο του Mark Walker στο περιοδικό Journal of Contemporary History (Vol. 24, No. 1 (Jan., 1989), pp. 63-89) με τίτλο: "National Socialism and German Physics" (Εθνικοσοσιαλισμός και Γερμανική Φυσική).

• Το Ίδρυμα Atomic Heritage Foundation για τον Βάλτερ Μπότε.

• Το βιβλίο (σε pdf) "Hitler’s Uranium Club" του Jeremy Bernstein περιέχει τις σημαντικότερες συνομιλίες που έγιναν στο Farm Hall (κοντά στο Κέμπριτζ) ανάμεσα σε Βρετανούς - Αμερικανούς επιστήμονες και στους 10 συλληφθέντες Γερμανούς επιστήμονες που με κάποιο τρόπο μπορεί να συμμετείχαν στην κατασκευή της ατομικής βόμβας για την Γερμανία. (Ο Βάλτερ Μπότε δεν ανήκε σ' αυτή την ομάδα).

• Αφιέρωμα του Ιδρύματος Βραβείων Νόμπελ στον Βάλτερ Μπότε.

• Bίντεο από την τελετή της απονομής των βραβείων Νόμπελ 1954 (σουηδικά, 9:17).

• Kείμενο με τίτλο "Walther Bothe's contributions to the understanding of the wave-particle duality of light" των Dieter Fick και Horst Kant.

• Άρθρο για την τεχνική της μεθόδου σύμπτωσης από την MIRION Technologies ("GAMMA-RAY COINCIDENCE COUNTING TECHNIQUES").

• H είδηση του θανάτου του Βάλτερ Μπότε στους NY Times (9 Φεβρουαρίου 1957).

• Το σαμποτάζ του βαρέος ύδατος στη Νορβηγία.

Πηγή: Today in Science History, Wikipedia, biography your dictionary, nobelprize, History AIP,  nndb,  thefamouspeople,  famous scientists