Σαν σήμερα... 1934, γεννήθηκε ο Ρώσος κοσμοναύτης Αλεξέι Λεόνοφ, ο πρώτος άνθρωπος που έκανε διαστημικό περίπατο.

Αλεξέι Αρχίποβιτς Λεόνοφ

Σαν σήμερα, στις 30 Μαΐου 1934, γεννήθηκε ο Αλεξέι Αρχίποβιτς Λεόνοφ (ρωσ. Алексей Архипович Леонов), στο μικρό χωριό Listvyanka, 600 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης του Kemerovo, νοτιοδυτικά της Δυτικής Σιβηρίας.  

Ήταν Ρώσος κοσμοναύτης και πιλότος της πολεμικής αεροπορίας της Σοβιετικής Ένωσης, που έγινε διάσημος γιατί ήταν ο πρώτος άνθρωπος που βγήκε από την κάψουλα ενός διαστημοπλοίου για να κάνει διαστημικό περίπατο (κατά την ορολογία της NASA, Extravehicular Activity - EVA). Βέβαια, εκτός από αυτήν την πρωτιά, υπήρξε γενικότερα σημαντική μορφή του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος.

Ο Αλεξέι σε μικρή ηλικία με τους γονείς του.

Ο πατέρας του Αλεξέι ήταν ανθρακωρύχος στο Donbass (σήμερα στην Ουκρανία, περιοχή του Ντονέτσκ που διεκδικείται από τους Ρώσους). Το 1936, στη διάρκεια των σταλινικών διώξεων, ο πατέρας του κατηγορήθηκε για αντικαθεστωτική δράση, αλλά αποκαταστάθηκε το 1939. Τότε η οικογένεια Λεόνοφ μετακινήθηκε στο Kemerovo και στη συνέχεια στο Kalinigrad. Η μητέρα του εργαζόταν ως δασκάλα. Ο Αλεξέι ήταν το 9ο παιδί στην οικογένειά του και από πολύ νωρίς έδειξε το ενδιαφέρον του για την τέχνη και την αεροπλοΐα.  

Ο Αλεξέι πήγε στο σχολείο σε ηλικία 9 ετών. Το 1953 αποφοίτησε από το Λύκειο έχοντας καλούς βαθμούς στο απολυτήριό του. Επιπλέον, είχε καλές επιδόσεις στον αθλητισμό, αλλά είχε αποκτήσει και αρκετές γνώσεις για τα αεροπλάνα, με τη βοήθεια ενός μεγαλύτερου αδελφού του που ήταν τεχνικός αεροσκαφών. Αυτά τα προσόντα τον βοήθησαν να γίνει δεκτός στη Σχολή Αεροπορίας στην πόλη Kremechug, όπως το είχε ονειρευτεί από μικρός. Στην περίοδο 1955-57 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Chuguev στην Ουκρανία, απ' όπου αποφοίτησε ως πιλότος μαχητικών αεροσκαφών. Μετά την αποφοίτησή του, ο Λεόνοφ υπηρέτησε στο 10ο Τμήμα Αερομεταφορών του Kremenchug. 

Ο Λεόνοφ σε νεαρή ηλικία.

Το 1957 ο Αλεξέι Λεόνοφ παντρεύτηκε την δασκάλα Svetlana Pavlovna Dozenko, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες, την Βικτώρια (21 Απριλίου 1961 - Ιούλιος 1996, πέθανε από πνευμονία ως επιπλοκή ηπατίτιδας) και την Οξάνα (1967- ) (εργαζόταν ως μεταφράστρια. Τώρα ζει στο Λος Άντζελες με την οικογένειά της). Η οικογένεια του Λεόνοφ έζησε στη Μόσχα.

Το 1960, έχοντας τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά (π.χ. ύψος 1.63μ), πέρασε τις απαραίτητες δοκιμασίες και μπήκε στην αρχική ομάδα των 20 πιλότων που επελέγησαν να γίνουν οι πρώτοι κοσμοναύτες στο σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα. 

Την περίοδο 1960-61 ο Λεόνοφ παρακολούθησε το δεκαοκτάμηνο εντατικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα της ομάδας των κοσμοναυτών σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας και ειδική εκπαίδευση για την κάθε αποστολή.

Αλεξέι Λεόνοφ και Svetlana Pavlovna Dozenko την ημέρα του γάμου τους.

Ο διαστημικός περίπατος εκτός διαστημοπλοίου είχε προγραμματισθεί να γίνει με την αποστολή του Βοστόκ 11, αλλά αυτή ακυρώθηκε και έτσι το ιστορικό γεγονός συνέβη κατά την πτήση του Voskhod 2 (Χάραμα 2).

Την Πέμπτη 18 Μαρτίου 1965, στις 11:30 π.μ. ώρα Μόσχας και 90 λεπτά μετά την εκτόξευσή του από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ, το Voskhod 2 ολοκλήρωσε την πρώτη του περιστροφή γύρω από τη Γη, γύρω στα 500 χιλόμετρα πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη. 

Ο Αλεξέι Λεόνοφ στη θέση του πιλότου.

Η θυρίδα της διαστημικής κάψουλας άνοιξε και ο Αλεξέι Λεόνοφ στάθηκε στο κατώφλι περιμένοντας την εντολή του κυβερνήτη Pavel Belyayev (Πάβελ Μπελιάγεφ). Μετά από λίγο, ο Λεόνοφ έριξε έξω από το σκάφος ένα λεπτό καλώδιο, μήκους 5,35 μέτρων, που τον συνέδεε με το διαστημόπλοιο. Αμέσως μετά λύγισε τη μέση του και τίναξε προς τα πίσω τα πόδια του για να βγει από την κάψουλα. Για τρία περίπου λεπτά κρατήθηκε με το ένα χέρι από το κατώφλι, πότε σε οριζόντια και πότε σε κατακόρυφη θέση, μέχρι που κάποια στιγμή έδωσε μία ώθηση στο σώμα του και απομακρύνθηκε από το σκάφος.

Ο Λεόνοφ (πάνω αριστερά) με την ομάδα των πρώτων
 Ρώσων κοσμοναυτών. Διακρίνουμε τον Γιούρι Γκαγκάριν 
(κάτω, 2ος αρ.), την Βαλεντίνα Τερέσκοβα δίπλα του κλπ.  

 
Απελευθερωμένος από τη βαρύτητα κινήθηκε με αργές, αλλά ζωηρές κινήσεις και έκανε πέντε "τούμπες". Μία φωτογραφική μηχανή στην εξωτερική πλευρά του διαστημόπλοιου απαθανάτισε, στιγμιότυπο προς στιγμιότυπο, την πρώτη "βουτιά" του ανθρώπου στο διάστημα. Εκεί έξω που βρισκόταν ο Λεόνοφ είχε μια "απλή" αποστολή: να στερεώσει μια κάμερα στην εξωτερική θυρίδα του διαστημοπλοίου, να καταγράψει το διαστημικό του περίπατο με μια σταθερή κάμερα που ήταν στερεωμένη στο στήθος του και να επιβιώσει. Το πρώτο και το τρίτο από αυτά τα κατάφερε. Όμως το δεύτερο αποδείχτηκε αδύνατο επειδή η στολή του απρόσμενα είχε φουσκώσει(!) και δεν μπορούσε να πατήσει το κουμπί ενεργοποίησης της κάμερας που ήταν στο μπούτι του.

Είναι σίγουρο ότι ο πρώτος διαστημικός περίπατος ήταν μια υπόθεση που φόβιζε όλους. Κανένας δεν γνώριζε τι μπορούσε να συμβεί. Ιατρικές αναφορές κατέγραψαν ότι η εσωτερική θερμοκρασία του Λεόνοφ ανέβηκε αρκετά σε 20 λεπτά, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει με θερμοπληξία. Επέπλεε στο εσωτερικό της διαστημικής στολής του ή όπως έχει διευκρινιστεί σε κατοπινές συνεντεύξεις του Λεόνοφ, το σώμα του ήταν λουσμένο στον ιδρώτα.  

Στιγμιότυπα από τον διαστημικό περίπατο του Λεόνοφ.

Το BBC έχει καταγράψει τις αναμνήσεις για το περιστατικό από τον ίδιο τον Λεόνοφ, ως εξής:

"Η στολή μου είχε αρχίσει να παραμορφώνεται. Τα χέρια μου είχαν γλιστρήσει έξω από τα γάντια και τα πόδια έξω από τις μπότες. Αισθανόμουν τη στολή χαλαρά γύρω από το σώμα μου. Έπρεπε να κάνω κάτι. Δεν μπορούσα να τραβήξω τον εαυτό μου πίσω, χρησιμοποιώντας το καλώδιο. Και το χειρότερο, με αυτή την παραμορφωμένη στολή ήταν αδύνατο να χωρέσω από τη θυρίδα". 

Έτσι, ο Λεόνοφ άνοιξε μια βαλβίδα για να απελευθερώσει αργά το οξυγόνο, να αποσυμπιεστεί η στολή έως ότου γίνει αρκετά μικρή, για να περάσει μέσα στο διαστημικό όχημα με σχετική ασφάλεια. 

Παρά την αναπνοή καθαρού οξυγόνου πριν από την έξοδο για τη μείωση του αζώτου στο αίμα του, αυτή η απρογραμμάτιστη αποσυμπίεση τον εξουθένωσε, αισθανόμενος το σώμα του σαν να τρυπιέται από καρφιά και βελόνες. Ήταν μια κατάσταση παρόμοια με ενός δύτη που ανεβαίνει απότομα από μεγάλο βάθος.

Η "βόλτα" του Λεόνοφ ολοκληρώθηκε χωρίς άλλα προβλήματα μέσα σε 12 λεπτά και εννέα δευτερόλεπτα, στη διάρκεια των οποίων το σοβιετικό διαστημόπλοιο διήνυσε περί τα 5.000 χιλιόμετρα περιφερόμενο γύρω από τη Γη.

Ο Λεόνοφ με τις δύο κόρες του.

Τα προβλήματα όμως δεν τελείωσαν με την είσοδο στο διαστημόπλοιο. Το άνοιγμα της θυρίδας είχε ως αποτέλεσμα το διαστημόπλοιο να οδηγηθεί σε περιδίνηση (spin). Ακόμη χειρότερα, μια δυσλειτουργία ανέβασε το επίπεδο του οξυγόνου στο θαλαμίσκο, κάτι που μπορούσε να προκαλέσει ανάφλεξη από κάποιο σπινθήρα. Αυτό το γνώριζαν καλά, επειδή ο συνάδελφος τους κοσμοναύτης Βαλεντίν Μπονταρένκο (ρωσ. Валентин Васильевич Бондаренко) είχε καεί κατά τη διάρκεια δοκιμών από ένα  παρόμοιο γεγονός το Μάρτιο του 1961. Ο Μπελιάγιεφ και ο Λεόνοφ εφάρμοσαν κάθε τέχνασμα που γνώριζαν για να πέσει η θερμοκρασία και να ανέβει η υγρασία, στην προσπάθειά τους να μειώσουν τον κίνδυνο. Τελικά ήταν τυχεροί και δεν προκλήθηκε σπινθήρας.

Παρά την επιστροφή του Voskhod-2 στη Γη μόλις 1 μέρα, 2 ώρες και 2 λεπτά μετά την εκτόξευσή του, η κακή τύχη του πληρώματος συνεχίστηκε. Στη διάρκεια της επανεισόδου στην ατμόσφαιρα της Γης, το αυτόματο σύστημα ενεργοποίησης των πυραύλων ανάσχεσης δεν λειτούργησε, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσουν το χειροκίνητο σύστημα. Όμως, στο στενό χώρο του διαστημικού σκάφους η κίνησή τους είχε ως αποτέλεσμα, αυτό να χάσει την ισορροπία του για ένα λεπτό, κάτι που τους τρομοκράτησε. 

Το πλήρωμα της αποστολής Voskhod 2 Αλεξέι Λεόνοφ (αρ.)
και Pavel Belyayev (δεξ.).

Τέλος, το τροχιακό σκάφος απέτυχε να αποχωριστεί από την κάψουλα προσγείωσης, με αποτέλεσμα να μη προσγειωθούν στην προγραμματισμένη περιοχή, αλλά σ' ένα πυκνό δάσος κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας ανάμεσα σε λύκους και αρκούδες. Οι δύο κοσμοναύτες βρέθηκαν την επόμενη μέρα από την ομάδα διάσωσης, έχοντας κινδυνεύσει από κρυοπαγήματα, γιατί εκτεθειμένοι στις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες ο ιδρώτας μέσα στις στολές πήγαινε να παγώσει. Η πολύ καλή εκπαίδευση που είχαν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας τους σίγουρα τους έσωσε από τα χειρότερα.

Ο Αλεξέι Λεόνοφ ήταν ο τελευταίος επιζών από τους 5 κοσμοναύτες του προγράμματος  Voskhod. Οι Αμερικανοί κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τον πρώτο διαστημικό περίπατο με τον αστροναύτη  Edward White τρεις μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1965.

Στο διάστημα 1965-67 εργάστηκε ως εκπαιδευτής των νεότερων κοσμοναυτών. Το 1968 αποφοίτησε από την Ακαδημία Μηχανικής της Σοβιετικής Αεροπορίας.

Η πρώτη εικόνα από τον διαστημικό περίπατο του Λεόνοφ,
που πρόβαλε η σοβιετική τηλεόραση στις 18 Μαρτίου 1965.
(Φωτό: Associated Press)

Στα πλαίσια του ανταγωνισμού στο διάστημα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση, το 1968 ο Λεόνοφ επιλέχθηκε ως κυβερνήτης του διαστημόπλοιου Soyuz που θα πραγματοποιούσε επανδρωμένη περιφορά της Σελήνης. Όμως η πτήση ακυρώθηκε, αφενός γιατί οι δοκιμές του πυραύλου Ν1 απέτυχαν, αφετέρου γιατί πρόλαβαν και έκαναν οι Αμερικανοί πρώτοι επανδρωμένη περιφορά γύρω από τη Σελήνη. Επίσης, ο Λεόνοφ είχε επιλεγεί να είναι ο πρώτος σοβιετικός κοσμοναύτης που θα πατούσε στη Σελήνη, όμως κι αυτό το σχέδιο ακυρώθηκε, γιατί πάλι πρόλαβαν οι Αμερικανοί.

Αναμνηστικό γραμματόσημο της Σοβιετικής Ένωσης
για τον πρώτο διαστημικό περίπατο του Αλεξέι Λεόνοφ.

Στις 22 Ιανουαρίου 1969 ο Λεόνοφ στάθηκε τυχερός. Συμμετέχοντας σε πομπή που συνόδευε τον τότε ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Λεονίντ Μπρέζνιεφ, το αυτοκίνητο που βρισκόταν ο Λεόνοφ δέχτηκε από λάθος πυροβολισμούς, που στόχο είχαν τον Μπρέζνιεφ. Σκοτώθηκε ο οδηγός του οχήματος, αλλά ο Λεόνοφ και οι άλλοι κοσμοναύτες δεν τραυματίστηκαν.

Το πλήρωμα της κοινής αποστολής Η.Π.Α.-Σοβιετικής Ένωσης
τον Ιούλιο 1975. Όρθιοι: Stafford (αρ.) και Λεόνοφ (δεξ.),
Καθιστοί: (από αρ.) Slayton, Brand και Kubasov.

Το 1971 στάθηκε και πάλι τυχερός.  Ο Λεόνοφ είχε επιλεγεί ως κυβερνήτης της αποστολής Soyuz 11, της πρώτης αποστολής επάνδρωσης του σοβιετικού διαστημικού σταθμού Salyut 1. Τέσσερις ημέρες πριν την αναχώρηση, το κανονικό τριμελές πλήρωμα (Alexei Leonov, Valeri Kubasov και Pyotr Kolodin) αντικαταστάθηκε με το εφεδρικό (Georgy Dobrovolsky, Vladislav Volkov και Viktor Patsayev), διότι ο Valeri Kubasov  εμφάνισε ύποπτα συμπτώματα προσβολής από φυματίωση.

Ενώ η αποστολή της σύνδεσης του διαστημοπλοίου με το διαστημικό σταθμό ήταν επιτυχής, τα τρία μέλη της αποστολής βρέθηκαν νεκροί μέσα στο θαλαμίσκο όταν επέστρεψαν, λόγω προβλήματος με την πίεση στο εσωτερικό του θαλαμίσκου κατά την είσοδο στην ατμόσφαιρα της Γης. 

Από την κοινή αμερικανοσοβιετική πτήση το 1975. Ο Λεόνοφ 
κρατά το σκίτσο του Αμερικανού αστροναύτη Stafford.

Τον Ιούλιο 1975 συμμετείχε στην πρώτη κοινή διαστημική αποστολή ΗΠΑ - ΕΣΣΔ στα πλαίσια της διμερούς ύφεσης. Ήταν το δεύτερο - και τελευταίο - ταξίδι του Λεόνοφ στο διάστημα μαζί με τον Valeri Kubasov (Βάλερι Κουμπάσοφ), όταν ως κυβερνήτης του σοβιετικού σκάφους Soyuz 19  συνδέθηκε σε τροχιά με το αμερικανικό σκάφος του προγράμματος Apollo (χωρίς αριθμό) που είχε τριμελές πλήρωμα (Thomas P. Stafford, Vance D. Brand και Donald K. Slayton). Η αποστολή ήταν επιτυχής, δημιουργήθηκε ένας κοινός χώρος διαβίωσης για τα δύο πληρώματα και κράτησε περίπου 6 ημέρες.

To 2011 με την χήρα του Γιούρι Γκαγκάριν στον εορτασμό
για τα 50 χρόνια της πρώτης επανδρωμένης διαστημικής πτήσης.

Από το 1976 ως το 1982, ο Λεόνοφ διετέλεσε αναπληρωτής διευθυντής του Κέντρου Εκπαίδευσης Κοσμοναυτών "Γιούρι Γκαγκάριν", όπου επέβλεπε την εκπαίδευση των σοβιετικών πληρωμάτων. Την ίδια περίοδο είχε την επιμέλεια της έκδοσης του περιοδικού των κοσμοναυτών "The Neptune" ("Ο Ποσειδώνας").

Το 1991 συνταξιοδοτήθηκε, αλλά δεν έμεινε ανενεργός. Το 2001 είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της Ρωσικής τράπεζας Alfa Bank στη Μόσχα. Αργότερα υπήρξε αντιπρόεδρος σε μια επενδυτική τράπεζα στη Μόσχα. 

Το 2004 ο Αλεξέι Λεόνοφ και ο πρώην Αμερικανός αστροναύτης David Scott ξεκίνησαν τη συνεργασία για τη συγγραφή μιας διπλής ιστορικής βιογραφίας σχετικά με τη διαστημική κούρσα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης. Το βιβλίο εκδόθηκε με τον τίτλο "Δύο όψεις του φεγγαριού: Η Ιστορία του αγώνα δρόμου του Ψυχρού Πολέμου" και δημοσιεύθηκε το 2006. Την εισαγωγή στο βιβλίο έγραψαν ο αστροναύτης  Νιλ Άρμστρονγκ και ο ηθοποιός Τομ Χανκς.

Ο Λεόνοφ ζωγραφίζει έναν από τους πίνακες
 του με θέμα από το διάστημα.

Παράλληλα με τις άλλες του δραστηριότητες, ο Λεόνοφ δεν σταμάτησε να ζωγραφίζει.  Αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, είχε ζωγραφίσει τα πάντα, από τυπικές ρωσικές εκκλησίες μέχρι σκηνές χιονιού στη Σιβηρία και, φυσικά, οτιδήποτε είχε σχέση με το διάστημα. Τα αγαπημένα του θέματα ήταν τα ουράνια σώματα, το διάστημα και οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό. Δεν δίστασε να πάρει χρωματιστά μολύβια και χαρτί στο κοινό διαστημικό ταξίδι με τους Αμερικανούς κι εκεί να ζωγραφίσει τη Γη και τα πορτρέτα των συναδέλφων του. Είχε επιμεληθεί πολλές φορές την εικονογράφηση  άρθρων σχετικών με το διάστημα σε περιοδικά κι εφημερίδες. Έκανε κοινή έκθεση στη Μόσχα με Αμερικανούς καλλιτέχνες, που επίσης είχαν το διάστημα ως αγαπημένο τους θέμα. 

Από την κηδεία του Αλεξέι Λεόνοφ στις 15 Οκτωβρίου 2019.

Στη διάρκεια της ζωής του είχε τιμηθεί με δεκάδες βραβεία και μετάλλια, από την πατρίδα του και πολλές άλλες χώρες. Η μορφή του έχει εμφανιστεί σε πολλά γραμματόσημα διαφορετικών χωρών. Το όνομά του έχει δοθεί σε κρατήρα, στην αθέατη πλευρά της σελήνης.

Ο Mstislav Keldysh, πρόεδρος της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών και από τους θεμελιωτές του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος, είχε πει χαρακτηριστικά ότι ο Αλεξέι Λεόνοφ είχε επιλεγεί ως επικεφαλής για το σοβιετικό ταξίδι στη Σελήνη, όχι μόνο για την εμπειρία και την επινοητικότητα του, αλλά και για την ιδιοσυγκρασία του. Είχε αίσθηση του χιούμορ και απολάμβανε να κάνει αστεία για να ευχαριστιέται η παρέα.

Όταν ο Λεόνοφ και ο Κουμπάσοφ βρίσκονταν στο Soyuz, ο τηλεοπτικός πομπός έσπασε πριν από την πτήση, πράγμα που σήμαινε διακοπή της μετάδοσης. Όμως ήταν αδύνατο να ματαιωθεί η πτήση. Έτσι, οι αστροναύτες επισκεύασαν τη συσκευή, δουλεύοντας όλη τη νύχτα.

Το σκίτσο αυτό σχεδίασε και πρόσφερε στην
κ. Θάλεια Αντωνοπούλου (σύζυγος του ιδιοκτήτη
της ΑΧΑΪΑ CLAUSS) ο Λεόνοφ, στη διάρκεια του 
Γ' Παγκόσμιου Αστροναυτικού Συνεδρίου που 
διεξήχθη στην Αθήνα (13 Σεπτεμβρίου 1965).
(Από δημοσίευμα του καναλιού THE BEST)

Στις αρχές του 2019 ο Λεόνοφ υποβλήθηκε σε αναγκαία χειρουργική επέμβαση λόγω του σακχαρώδη διαβήτη από τον οποίο έπασχε. Μετά από αυτό, ο αστροναύτης βρισκόταν συνεχώς στα νοσοκομεία. Στις 11 Οκτωβρίου 2019, σε ηλικία 85 ετών, ο Αλεξέι Λεόνοφ πέθανε στο νοσοκομείο Burdenko της Μόσχας, από οξεία καρδιακή ανεπάρκεια, επιπλοκή του διαβήτη. Τάφηκε στο στρατιωτικό νεκροταφείο Mytishchi στα περίχωρα της Μόσχας.

• Μαυρόασπρο βίντεο που δείχνει την έξοδο του Λεόνοφ από το διαστημόπλοιο, τον διαστημικό του περίπατο και τον ίδιο να περιγράφει αυτά που βλέπει (ρωσικά, 1:31).

• Έγχρωμο βίντεο με τον διαστημικό περίπατο του Λεόνοφ (υπότιτλοι στα αγγλικά - 1:08).

• Αρχείο φωτογραφιών του Λεόνοφ.

Ο Αλεξέι Λεόνοφ με την κόρη του Οξάνα σε 
συνέντευξη τύπου με αφορμή την έκδοση βιβλίου 
με αναμνήσεις του Λεόνοφ (12 Απριλίου 2017).
(Φωτό του Andrei Makhonin\TASS μέσω Getty Images)

• Συνέντευξη του Λεόνοφ για τον διαστημικό του περίπατο στον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων της NASA Rob Navias τον Μάιο του 2014 (αγγλικά, 18:16).

• Βίντεο "How the First Spacewalk Nearly Ended in Disaster - Alexei Leonov Voskhod 2" από το κανάλι Curious Droid (αγγλικά, 8:10). 

• Δείτε μια ομάδα φωτογραφιών από την εφημερίδα The Guardian.

• Βίντεο από την κηδεία του Αλεξέι Λεόνοφ.

• Η ταινία "The Spacewalker" (σε αγγλόφωνη έκδοση, 2:17:07) με θέμα τον διαστημικό περίπατο του Λεόνοφ.

• Βίντεο με τίτλο "Alexeï Léonov, the Spacewalker" (ρωσικά με αγγλικούς υπότιτλους, 59:59). Ο δημιουργός του βίντεο, συναντώντας για πρώτη φορά τον Λεόνοφ στις 9 Μαρτίου 2008, τον ρωτά πως κατάφερε να προσαρμοστεί στην αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης. 

Πηγή: Today in Science History,   prichina-smerti,   imdb,   kinosaitonlain

Σαν σήμερα... 1929, γεννήθηκε ο Βρετανός νομπελίστας φυσικός Peter Higgs.

Peter Ware Higgs

Σαν σήμερα, στις 29 Μαΐου 1929, γεννήθηκε ο Peter Ware Higgs στο Elswick, περιοχή του Newcastle upon Tyne. Γονείς του ήταν ο Thomas Ware Higgs και η Gertrude Maude Coghill.

Στα πρώτα σχολικά χρόνια υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει κατ' οίκον μαθήματα, αφενός γιατί υπέφερε από παιδικό άσθμα, αφετέρου λόγω της δουλειάς του πατέρα του στο BBC ως τεχνικός ήχου που τον υποχρέωνε σε συνεχείς μετακινήσεις, αλλά και των δυσάρεστων γεγονότων του Β' παγκοσμίου πολέμου. Μέχρι το 1941 ήταν εγκαταστημένος στο Birmingham. 
Το 1940 πρωτοπήγε σχολείο για ένα μικρό διάστημα στο Halesowen Grammar School, στο  Worcestershire και συνέχισε στο Cotham Grammar School του Bristol, όπου παρέμεινε από το 1941 μέχρι το 1946. Εκεί ήταν που εμπνεύστηκε από τον Paul Dirac, τον διάσημο θεωρητικό Φυσικό, που ήταν απόφοιτος του ίδιου σχολείου.   

Ο Peter Higgs σε νεαρή ηλικία.

Το 1946 γράφτηκε στο City of London School, όπου ειδικεύτηκε στα Μαθηματικά και το 1947 γράφτηκε στο τμήμα Φυσικής του King's College του Λονδίνου, απ' όπου αποφοίτησε το 1950, ενώ το 1952 πήρε το μάστερ του. Το 1954 πήρε το διδακτορικό του υπό την επίβλεψη των Charles Coulson και Christopher Longuet-Higgins, με θέμα της διατριβής  του "Ορισμένα προβλήματα στις μοριακές ταλαντώσεις", έργο που σηματοδότησε την έναρξη του ενδιαφέροντός του για την εφαρμογή των ιδεών της συμμετρίας στα φυσικά συστήματα. 

Ο Higgs την δεκαετία του '60.

Στο διάστημα 1954-56 εργάστηκε ως ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Το 1956 ήρθε στο Λονδίνο όπου για ένα χρόνο εργάστηκε με ερευνητική υποτροφία  στο University College και στη συνέχεια για λίγο παραπάνω από χρόνο ως λέκτορας στα Μαθηματικά στο Imperial College. 

Τον Οκτώβριο του 1960 επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου ως λέκτορας στο  Tait Ινστιτούτο Μαθηματικής Φυσικής, όπου το 1970 προβιβάστηκε στη θέση του Reader. Το 1980 έγινε καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής στο ίδιο Πανεπιστήμιο, απ' όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 1996 με τον τίτλο του καθηγητή emeritus.

Ο Peter Higgs στο εσωτερικό του LHC στο CERN, το 2008.
(Φωτό: Alan Walker/AFP/Getty Images)

To 1963 ο Higgs παντρεύτηκε την Αμερικανίδα γλωσσολόγο Jody Williamson με την οποία γνωρίστηκαν μέσα από την κοινή δράση τους στην οργάνωση Campaign for Nuclear Disarmament-CND  (Εκστρατεία για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό). Το ζευγάρι απέκτησε δύο γιους, τον Chris (1965) που ασχολήθηκε με την επιστήμη των υπολογιστών και τον Jonny (1969), που είναι μουσικός τζαζ. Η Jody πέθανε το 2008 από λευχαιμία.

Από τον πρώτο καιρό που ο Higgs βρισκόταν στο Εδιμβούργο άρχισε να ενδιαφέρεται για την μάζα των σωμάτων, αναπτύσσοντας την ιδέα ότι τα σωματίδια που ήταν δίχως μάζα, όταν το σύμπαν δημιουργήθηκε, απέκτησαν μάζα ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αργότερα, ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης με ένα θεωρητικό πεδίο (που έγινε γνωστό ως "πεδίο Higgs"). Ο Higgs είχε διατυπώσει την άποψη ότι αυτό το πεδίο διαπερνά το χώρο, δίνοντας μάζα σε όλα τα στοιχειώδη υποατομικά σωματίδια που αλληλεπιδρούν με αυτό. Ο μηχανισμός Higgs αξιώνει την ύπαρξη του πεδίου Higgs που προσδίδει μάζα στα  κουάρκ και τα λεπτόνια. 

Ο Peter Higgs παραλαμβάνει το Νόμπελ Φυσικής για το 2013 
από τα χέρια του Βασιλιά της Σουηδίας Carl XVI Gustaf 
(10 Δεκεμβρίου 2013) Φωτό: Alexander Mahmoud

Η άποψη του Higgs βασιζόταν στην εργασία του Ιάπωνα Yoichiro Nambu, κατόχου του Nobel Φυσικής 2008, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Ο Higgs έγραψε μια πρώτη σύντομη εργασία για τον μηχανισμό του αυθόρμητου σπασίματος της συμμετρίας, που δημοσιεύτηκε το 1964 στο Physics Letters, ένα περιοδικό Φυσικής που εκδίδεται από το CERN. Λίγο αργότερα μέσα στο 1964, ο Higgs έστειλε για δημοσίευση στο Physics Letters μία δεύτερη εργασία στο ίδιο θέμα, όμως απορρίφθηκε γιατί "δεν είχε καμία φανερή σχέση με τη Φυσική". Την ίδια εργασία, συμπληρωμένη με μία επιπλέον παράγραφο, δημοσίευσε το ίδιο έτος το περιοδικό Physical Review Letters. Μ' αυτή την εργασία προβλεπόταν η ύπαρξη ενός νέου μποζονίου, που σήμερα είναι γνωστό ως "μποζόνιο Higgs" ή αλλιώς "σωματίδιο του Θεού". Την ίδια εποχή κι άλλοι Φυσικοί, όπως ο Francois Englert, ο Robert Brout, ο Gerald Guralnik κλπ είχαν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα.

Francois Englert, Rolf Heuer και Peter Higgs στο Διεθνές 
Συνέδριο του 2013 για τη Φυσική Υψηλών Ενεργειών 
(EPS-HEP 2013) στη Στοκχόλμη.

Στις 4 Ιουλίου 2012, οι επιστήμονες του CERN από τα πειράματα ATLAS και CMS  επιβεβαίωσαν με βεβαιότητα 99,99995% την ανακάλυψη ενός νέου σωματιδίου με μάζα περίπου 125 GeV. Σύμφωνα με εργασία που είχαν κάνει από το 1975 ο John Ellis, η Mary Gaillard και ο Δημήτρης Νανόπουλος το μποζόνιο Higgs θα έπρεπε να έχει μια τέτοια μάζα.

Το 2013, κατόπιν πρότασης του Stephen Hawking, ο Peter Higgs μοιράστηκε με τον Βέλγο Φυσικό Francois Englert το Νόμπελ Φυσικής για "τη θεωρητική ανακάλυψη ενός μηχανισμού που συμβάλλει στην κατανόηση της προέλευσης της μάζας των υποατομικών σωματιδίων και η οποία πρόσφατα επιβεβαιώθηκε μέσα από την ανακάλυψη του προβλεπόμενου θεμελιώδους σωματιδίου, από τα πειράματα ATLAS και CMS στο Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) του CERN".
Ο Higgs πιστεύει ότι θα μπορούσε και ένας τρίτος άνθρωπος να είχε μοιραστεί το βραβείο Νόμπελ του 2013, ο καθηγητής Tom Kibble από το Imperial College London, αφού είχε εργαστεί πάνω στην ανακάλυψη του μποζονίου Higgs.

Ο Peter Higgs μπροστά στην μπλε αναμνηστική πλάκα που 
τοποθετήθηκε προς τιμή του από το Ινστιτούτο Φυσικής 
του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

Στη διάρκεια της ζωής του ο Higgs, εκτός από το βραβείο Νόμπελ, έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μερικά από τα οποία είναι:

• 1981, Μετάλλιο Hughes, από τη Royal Society (μοιρασμένο με τον Tom Kibble),
• 1984, Μετάλλιο Rutherford, από το Ινστιτούτο Φυσικής (μοιρασμένο με τον Tom Kibble),
• 1997, Μετάλλιο Dirac, από το Ινστιτούτο Φυσικής,
• 1997, Βραβείο High Energy and Particle Physics, από την Ευρωπαϊκή Ένωση Φυσικής (EPS) (μοιρασμένο με τους Robert Brout και François Englert), 
• 2004, Βραβείο Wolf για τη Φυσική (μοιρασμένο με τους Robert Brout και François Englert),  
• 2010, Βραβείο J. J. Sakurai, από την APS (μοιρασμένο με τους Robert Brout, François Englert, Gerry Guralnik, Carl Hagen και Tom Kibble),
• 2013, Βραβείο της Πριγκήπισας των Αστούριας για Τεχνική και Επιστημονική Έρευνα  (μοιρασμένο με τον François Englert και το CERN),  
• 2014, Βραβείο Galileo Galilei,
• 2015, Μετάλλιο Copley, από τη Royal Society.

και πολλά άλλα, από Πανεπιστήμια, Ιδρύματα και πόλεις διαφόρων χωρών.

Peter Higgs και Stephen Hawking στο Μουσείο Επιστημών
 του Λονδίνου τον Νοέμβριο του 2013. 
(Φωτό: Felix Clay για την εφημερίδα Guardian)

Στις 6 Ιουλίου 2012, το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου ανακοίνωσε τη δημιουργία του  Higgs Centre for Theoretical Physics (Κέντρο Higgs για τη Θεωρητική Φυσική), για να αναζητήσει απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με το σύμπαν. Σ' αυτό το ερευνητικό κέντρο δημιουργούνται ευκαιρίες για ερευνητές και φοιτητές από όλο τον κόσμο προκειμένου ν' αναζητήσουν "μια βαθύτερη κατανόηση, για το πώς λειτουργεί το σύμπαν". Το Πανεπιστήμιο επιπλέον δημιούργησε έδρα Θεωρητικής Φυσικής στο όνομα του Peter Higgs.

Ο Higgs στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αγωνίζεται για την παγκόσμια ειρήνη συμμετέχοντας σε διάφορα ακτιβιστικά κινήματα.

Όταν βρισκόταν στο Λονδίνο και αργότερα στο Εδιμβούργο ήταν ακτιβιστής μέσα από την οργάνωση Campaign for Nuclear Disarmament (CND). Παραιτήθηκε από την οργάνωση όταν αυτή μετέτρεψε την δραστηριότητά της από εκστρατεία εναντίον των πυρηνικών όπλων σε εκστρατεία κατά της πυρηνικής ενέργειας. 

Ο Joe Incandela, εκπρόσωπος για το πείραμα CMS, ανακοινώνει
στο CERN στις 4 Ιουλίου 2012 την ανακάλυψη ενός υποατομικού
σωματιδίου που θα μπορούσε να είναι το μποζόνιο Higgs.

Επίσης, ήταν μέλος της Greenpeace μέχρι που η οργάνωση  αντιτάχθηκε στους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς. 
Όταν το 2004 έλαβε το βραβείο Wolf στον τομέα της Φυσικής, αρνήθηκε να πάει στην Ιερουσαλήμ να παραλάβει το βραβείο, επειδή θεώρησε ότι η παρουσία του τότε Ισραηλινού προέδρου Moshe Katsav έδινε έναν πολιτικό χαρακτήρα στην τελετή ενάντια στην Παλαιστίνη και ο Higgs ήταν αντίθετος στις πράξεις του Ισραήλ στην Παλαιστίνη.

Ο Χιγκς είναι άθεος, αλλά είναι δυσαρεστημένος που το σωματίδιο Higgs αποκαλείται "σωματίδιο του Θεού", καθώς πιστεύει ότι ο όρος "μπορεί να προσβάλει τους θρησκευόμενους ανθρώπους".

Ο Peter Higgs μπροστά από το πορτραίτο του, 
φτιαγμένο από τον Ken Currie.
(Καλλιτεχνική Συλλογή Πανεπιστημίου Εδιμβούργου)

• Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Peter Higgs στη δημοσιογράφο Decca Aitkenhead της εφημερίδας The Guardian, τον Δεκέμβριο 2013 (αγγλικά).

• Το βίντεο από την ανακοίνωση στο CERN για την εύρεση του σωματιδίου Higgs (1:27, αγγλικά).

• Το βίντεο από την υποδοχή στο CERN της ανακοίνωσης του Νόμπελ Φυσικής 2013 (4:50, αγγλικά).

• Το βίντεο με την ομιλία του Peter Higgs μετά την απονομή του Νόμπελ Φυσικής 2013  (31:08, αγγλικά).

• Βίντεο με την απονομή του βραβείου Νόμπελ Φυσικής 2013 (1:21).

Πορτραίτο του Peter Higgs από την ζωγράφο Lucinda Mackay
στο James Clerk Maxwell Foundation.

• Αρχείο φωτογραφιών του Peter Higgs από την απονομή του βραβείου Νόμπελ Φυσικής 2013.

• Ο Δημήτρης Νανόπουλος μιλά για το σωματίδιο Higgs στην Έλλη Στάη, στο Δελτίο Ειδήσεων της ΕΡΤ (5 Ιουλίου 2012) (Μέρος 1, 14:43).

• Βίντεο "Αναζητώντας το Σωματίδιο του Θεού" από το CNN Greece (16 Ιουλίου 2017).

• Περισσότερα για τις υποτροφίες Higgs από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.

• O Peter Higgs μιλά για τον εαυτό του σ' αυτό το βίντεο του CERN (10 Αυγ 2007).

Πηγή: Today in Science History, nobelprize, Πανεπιστήμιο Εδιμβούργου

"Υπέρυθρη και Υπεριώδης Ακτινοβολία" σε pptx.

 

Φυσική B' Λυκείου Γενικής Παιδείας

Στις 42 διαφάνειες της ανάρτησης υπάρχει παρουσίαση της θεωρίας μέσα από ένα συνδυασμό κειμένου, εικόνων και υπερσυνδέσεων. Όποια λέξη ή φράση εμφανίζεται υπογραμμισμένη σε μια διαφάνεια, σημαίνει πως έχει υπερσύνδεση. 

Παρακάτω δίνω ορισμένες οδηγίες για την καλύτερη λειτουργία και χρήση των διαφανειών μιας παρουσίασης pptx. Αυτό θα γίνεται σε κάθε παρόμοια ανάρτηση.

Όταν το pptx είναι σε κατάσταση προβολής, βάζοντας το δείκτη του ποντικιού στην υπογραμμισμένη λέξη ή φράση, εμφανίζεται το "χεράκι", οπότε κάνοντας αριστερό κλικ εκεί, οδηγείστε συνήθως σε μια προσομοίωση ή βίντεο που έχει σχέση κι εξυπηρετεί την καλύτερη κατανόηση του συγκεκριμένου μαθήματος. Γι' αυτή τη διαδικασία χρειάζεται να υπάρχει σύνδεση με το διαδίκτυο.

Μετά την ανάπτυξη της θεωρίας, δίνονται διαδικτυακές διευθύνσεις-παραπομπές, όπου μπορείτε να βρείτε επιπλέον χρήσιμο εκπαιδευτικό υλικό προερχόμενο από συναδέλφους και εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Στις τελευταίες διαφάνειες κάθε ανάρτησης υπάρχουν ερωτήσεις (διαφόρων τύπων) και ασκήσεις σχετικές με το θέμα της ανάρτησης. 

Οι αναρτήσεις pptx μπορούν να χρησιμοποιηθούν άμεσα από κάθε συνάδελφο, αρκεί να έχει κατεβάσει στον υπολογιστή του κάποιο πρόγραμμα που υποστηρίζει το powerpoint (Office ή κάτι άλλο). 

Για την παρουσίαση κάθε διαφάνειας έχω επιλέξει κάποιο χρονισμό. Γι' αυτό ο (η) χρήστης του υλικού καλό θα ήταν να έχει μελετήσει με προσοχή τον τρόπο που το κείμενο και οι εικόνες αλληλοδιαδέχονται, πριν το χρησιμοποιήσει. 

Υπάρχει περίπτωση κάποια σύμβολα να μην προβάλλονται σωστά στην οθόνη του δικού σας υπολογιστή. Ο πιο πιθανός λόγος γι' αυτό είναι η διαφορετική έκδοση του Office (pptx). Χρησιμοποιώ το MS Office 2016. 

Οι αναρτήσεις δεν είναι κωδικοποιημένες, για να μπορεί ο (η) συνάδελφος να επιφέρει αλλαγές που κρίνει ότι βελτιώνουν την εκπαιδευτική προσέγγιση του θέματος. Η αναφορά από τον (την) χρήστη, του ονόματός μου ως δημιουργού της παρουσίασης, θα με τιμούσε ιδιαίτερα! 

Εννοείται, ότι η χρήση κάθε ανάρτησης pptx δεν αφορά την εμπορική εκμετάλλευσή της. 

Μπορείτε να κατεβάσετε το αρχείο pptx "ΥΠΕΡΥΘΡΗ - ΥΠΕΡΙΩΔΗΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ" από   ΕΔΩ   ή   ΕΔΩ.

Καλή συνέχεια στις προσπάθειές σας.

Σαν σήμερα... 1951, γεννήθηκε η Sally Ride, πρώτη Αμερικανίδα αστροναύτης στο διάστημα.

Sally Kristen Ride

Σαν σήμερα, στις 26 Μαΐου 1951, γεννήθηκε στο Encino του Λος Άντζελες η Sally Kristen Ride που  έγινε το 1983 η πρώτη Αμερικανίδα που ταξίδεψε στο Διάστημα. 

Η Sally ήταν το μεγαλύτερο παιδί του Dale Burdell Ride και της Carol Joyce Anderson. Ο πατέρας της υπήρξε καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κολέγιο της Σάντα Μόνικα, αλλά αργότερα και οι δύο γονείς της έγιναν πρεσβύτεροι (ιερωμένοι) στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία. Η μικρότερη αδελφή της Bear έγινε ιερωμένη (minister) στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία, λίγους μήνες αφότου η Sally έγινε αστροναύτης. 

Η Sally Ride μωρό στα χέρια του πατέρα της Dale.
(αρχείο Tam O’Shaughnessy/Geni Lebedoff/
MacMillan Children’s Publishing Group)

Η Ride φοίτησε στο Γυμνάσιο της Portola και στο Λύκειο του Birmingham στην ευρύτερη περιοχή του Λος Άντζελες, παίρνοντας τελικά το απολυτήριό της από το ιδιωτικό λύκειο για κορίτσια Westlake School, όπου πήγε με αθλητική υποτροφία. 

Εκτός από το ενδιαφέρον που έδειχνε για τις θετικές επιστήμες, είχε εξαιρετική επίδοση ως τενίστρια  σε παναμεριακνικό επίπεδο, από νεαρή ηλικία.

Η Sally Ride στο γυμνάσιο 
με την αγαπημένη της ρακέτα.

Μετά το λύκειο παρακολούθησε τρία εξάμηνα στο Κολέγιο Swarthmore και μαθήματα Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες (UCLA). Στη συνέχεια πήρε μπάτσελορ στη Φυσική (BS) και στα Αγγλικά (BA) από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Από το ίδιο πανεπιστήμιο πήρε το 1975 μάστερ και το 1978 διδακτορικό, στη Φυσική. Η πτυχιακή της εργασία ήταν σχετική με την αλληλεπίδραση των ακτίνων Χ με το διαστρικό μέσο. Οι ειδικοί τομείς που ήταν το αντικείμενο της έρευνάς της ήταν η αστροφυσική και τα λέιζερ. 

Η Sally με την αδελφή της Bear. 

Οι 6 πρώτες γυναίκες αστροναύτες της NASA
(που ταξίδεψαν στο διάστημα).
Από αρ. Sally Ride, Lucid Shannon, Kathy Sullivan,
Rhea Seddon, Anna Fisher και Judy Resnick.
(αρχείο NASA/Tam O’Shaughnessy/
MacMillan Children’s Publishing Group)

Τον Ιανουάριο του 1978, η Ride ανταποκρινόμενη σε διαφήμιση που είδε σε σπουδαστική εφημερίδα του Στάνφορντ, επελέγη από τη NASA, ανάμεσα από 8000 υποψήφιους(-ες), για το διαστημικό πρόγραμμά της. 

Ήταν η κορυφαία ανάμεσα στα μέλη της πρώτης ομάδας Αμερικανίδων αστροναυτών. 

Τον Αύγουστο του 1979, αφού ολοκλήρωσε μια ετήσια περίοδο κατάρτισης και αξιολόγησης, επιλέχτηκε ως εξειδικευμένο μέλος αποστολών σε μελλοντικά πληρώματα πτήσης διαστημικών λεωφορείων. Ήταν πολύ χαρακτηριστικό το αυτοκόλλητο που είχε τοποθετήσει στο μπροστινό μέρος του γραφείου της: "A woman's place is in the cockpit" ("Η θέση μιας γυναίκας είναι στο πιλοτήριο").

Η Sally Ride κατά τη διάρκεια της πρώτης πτήσης της 
ως μέλος του πληρώματος του διαστημικού λεωφορείου
 Challenger, για την αποστολή STS-7.
Διακρίνονται ακόμη οι αστροναύτες: Frederick H. Hauck,
 Norman E. Thagard και John Fabian.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Ride υπηρέτησε ως επίγειος επικοινωνιακός σύνδεσμος (CapCom) στη δεύτερη και τρίτη αποστολή του διαστημικού λεωφορείου (STS-2 και STS-3) και  βοήθησε στην ανάπτυξη του βραχίονα ρομπότ "Canadarm" του διαστημικού λεωφορείου.

Στις 18 Ιουνίου 1983, η Sally Ride έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που βρέθηκε στο διάστημα ως μέλος του πληρώματος του διαστημικού λεωφορείου Challenger στην αποστολή STS-7. Κατά την εκτόξευση του Challenger, πολλοί από το πλήθος που παρακολουθούσε φορούσαν μπλουζάκια με τυπωμένο το σύνθημα "Ride, Sally Ride" κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με τ' όνομά της και τους στίχους του τραγουδιού "Mustang Sally" του 1965, του Mack Rice.

Ήταν η τρίτη γυναίκα που έκανε διαστημική πτήση, μετά τις σοβιετικές Βαλεντίνα Τερεσκόβα το 1963 και Σβετλάνα Σαβίτσκαγια το 1982. 

Πριν από την πρώτη διαστημική πτήση της, η Ride είχε προκαλέσει την προσοχή των μέσων ενημέρωσης εξαιτίας του φύλου της. Η ίδια όμως επέμενε να βλέπει τον εαυτό της, όχι ξεχωριστά λόγω φύλου, αλλά σταθερά μ' έναν μόνο τρόπο, ως αστροναύτης. 

Η Sally Ride αγναντεύει τη Γη από το
παράθυρο του διαστημικού σκάφους.

Τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής STS-7 ήταν ο Λοχαγός Robert L. Crippen (διοικητής του διαστημοπλοίου), ο Λοχαγός Frederick H. Hauck (πιλότος του σκάφους) και οι Ειδικοί της Αποστολής Συνταγματάρχης John M. Fabian με τον Δρ. Norman E. Thagard. Αυτή ήταν η δεύτερη πτήση για το διαστημικό λεωφορείο Challenger και η πρώτη αποστολή με πενταμελές πλήρωμα.

Στη διάρκεια της αποστολής, το πλήρωμα ενεργοποίησε δύο επικοινωνιακούς δορυφόρους για τον Καναδά (ANIK C-2) και την Ινδονησία (PALAPA B-1). Επίσης διεξήγαγε πειράματα νέου τεχνολογικού εξοπλισμού όπως το σύστημα ηλεκτροφόρησης συνεχούς ροής (CFES) ή το Monodisperse Latex Reactor (MLR). Η Ride ήταν η πρώτη γυναίκα που χρησιμοποίησε στο διάστημα τον Καναδικό βραχίονα ρομπότ Remote Manipulator System (RMS) και η πρώτη που χρησιμοποίησε τον βραχίονα για την ανάκτηση ενός δορυφόρου Shuttle Pallet Satellite (SPAS-01). 

Η αποστολή αυτή διήρκεσε 147 ώρες και το διαστημικό λεωφορείο προσγειώθηκε στην Αεροπορική Βάση Edwards, στις 24 Ιουνίου 1983.

Η Sally Ride μεταφέρει την ολυμπιακή φλόγα
πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996.

Η δεύτερη διαστημική πτήση της Ride ως Ειδικός Αποστολής έγινε στις 5 Οκτωβρίου 1984 πάλι με το Challenger στην αποστολή STS 41-G, το οποίο ξεκίνησε από το Διαστημικό Κέντρο Kennedy, στις 5 Οκτωβρίου 1984. Αυτή τη φορά το πλήρωμα ήταν επταμελές, με τα υπόλοιπα μέλη να είναι ο Λοχαγός Robert L. Crippen (διοικητής του διαστημοπλοίου), ο Λοχαγός Jon A. McBride (πιλότος του σκάφους) και οι Ειδικοί της Αποστολής Δρ. Kathryn D. Sullivan (η πρώτη Αμερικανίδα αστροναύτης που έκανε διαστημικό περίπατο) και David C. Leestma (από το Αμερικανικό Ναυτικό). Μαζί τους ήταν και οι Marc Garneau (Κανδός) και Paul Scully-Power (Αυστραλός) που οι υπηρεσίες τους είχαν πληρώσει για την συμμετοχή τους. Στη διάρκεια της οκταήμερης αποστολής ενεργοποίησαν ένα δορυφόρο για την μελέτη της ακτινοβολίας προς τη Γη, έκαναν επιστημονικές παρατηρήσεις στη Γη με την πλατφόρμα OSTS-3 και την Large Format Camera και πειραματίστηκαν με έναν μελλοντικό πιθανό δορυφορικό ανεφοδιασμό κάνοντας διαστημικό περίπατο και μεταφέροντας υδραζίνη. Η διάρκεια της αποστολής ήταν 197 ώρες και ολοκληρώθηκε με την προσγείωση του σκάφους στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι, στις 13 Οκτωβρίου 1984.

Η Ride είχε ολοκληρώσει οκτώ μήνες εκπαίδευσης για την τρίτη αποστολή (STS-61-M, μια αποστολή ανάπτυξης TDRS) όταν συνέβη η καταστροφή του διαστημικού λεωφορείου Challenger το 1986. 

Πέρασε συνολικά πάνω από 343 ώρες στο διάστημα.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Barack Obama συναντά την Sally Ride  
στον Λευκό Οίκο (23 Νοεμβρίου 2009).

Τοποθετήθηκε μέλος στην Επιτροπή Rogers (η προεδρική επιτροπή που διερεύνησε το ατύχημα) και ηγήθηκε της υποεπιτροπής της για τις επιχειρήσεις. 

Μετά την έρευνα, η Ride τοποθετήθηκε στην έδρα της NASA στην Ουάσινγκτον, όπου έκανε την πρώτη προσπάθεια στρατηγικού σχεδιασμού της NASA και συνέταξε έκθεση με τίτλο «Ηγεσία της NASA και το μέλλον της Αμερικής στο διάστημα». Τότε ίδρυσε και το Γραφείο Εξερεύνησης της NASA.
Το 1987, η Ride παραιτήθηκε από τη θέση της στην Ουάσινγκτον για να εργαστεί στο Κέντρο για τη Διεθνή Ασφάλεια και Έλεγχο των Όπλων του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ.    
Το 1989 έγινε Καθηγήτρια Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο (UCSD) και διευθύντρια του Ινστιτούτου Διαστήματος της Καλιφόρνιας.

(2004) Η Sally Ride παίρνει το Golden Plate Award από την
Academy of Achievement. Την απονομή κάνει η Δρ. Tenley Albright.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μέχρι το θάνατό της, η Ride διεύθυνε δύο προγράμματα της NASA που είχαν ευρύτερο δημόσιο ενδιαφέρον, σε συνεργασία με το εργαστήριο Jet Propulsion Laboratory της NASA και το UCSD. Τα προγράμματα αυτά, το ISS EarthKAM και το GRAIL MoonKAM, απευθύνονταν σε μαθητές της μέσης εκπαίδευσης που επιθυμούσαν να δουν εικόνες της Γης και της Σελήνης.

Το 2001 ίδρυσε την εταιρεία Sally Ride Science, της οποίας υπήρξε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος, που είχε ως στόχο τη δημιουργία διασκεδαστικών επιστημονικών προγραμμάτων και δημοσιεύσεων για τους μαθητές της ανώτερης και μέσης εκπαίδευσης, με ιδιαίτερη έμφαση στα κορίτσια.  

Η Sally Ride το 2006 παρουσιάζοντας 
το Sally Ride Science Festival στο
Πανεπιστήμιο San Diego της Καλιφόρνιας.

Η Ride έγραψε ή συνέγραψε επτά βιβλία σχετικά με το διάστημα που απευθύνονταν σε παιδιά, με στόχο να τα ενθαρρύνουν να σπουδάσουν θετικές επιστήμες. 

Στην προσωπική της ζωή, το 1982 παντρεύτηκε το συνάδελφό της αστροναύτη Steve Hawley, με τον οποίο χώρισαν το 1987.

Πέθανε στις 23 Ιουλίου 2012, σε ηλικία 61 ετών, στο σπίτι της στη La Jolla της Καλιφόρνιας, από καρκίνο στο πάγκρεας που είχε διαγνωσθεί πριν από 17 μήνες.

Η στάχτη της ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Woodlawn της Σάντα Μόνικα.

Η επιτάφια πλάκα για την Sally Ride στο κοιμητήριο 
Woodlawn της Σάντα Μόνικα.

Πριν από τον θάνατό της η Ride ζήτησε από την οικογένειά της να αναρτήσουν στην προσωπική της ιστοσελίδα μια ανακοίνωσή της στην οποία δήλωνε πως θα συνεχίσει να ζει, ακόμη και μετά τον θάνατό της, διαμέσου της Tam O' Shaughnessy (Ταμ Ο' Σόνεσι), "την επί 27 χρόνια σύντροφό της". Ήταν παιδικές φίλες που είχαν γνωριστεί κατά τη διάρκεια των μαθημάτων τένις όταν ήταν ακόμα δώδεκα ετών και πέρασαν μαζί μια ολόκληρη ζωή.  

Η Sally Ride με την συνεργάτη και σύντροφό της 
Tam O' Shaughnessy το 2008, κατά τη διάρκεια
 παρουσίασης από την American Library 
Association, στο Anaheim της Καλιφόρνιας.

Στη διάρκεια της ζωής της, αλλά και μετά το θάνατό της τιμήθηκε με πολλούς τρόπους από φορείς και επιστημονικά ιδρύματα. Μερικά από τα βραβεία που έλαβε ήταν:

• Βραβείο von Braun (National Space Society - Εθνική Ένωση Διαστήματος),
• Βραβείο Lindbergh Eagl,
• Βραβείο Theodore Roosevelt (NCAA),
• Μετάλλιο Διαστημικής Πτήσης (NASA, 2 φορές),
• Βραβείο Samuel S. Beard (Jefferson Awards),
• Βραβείο General James E. Hill Lifetime Space Achievement, (Space Foundation),
• Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας (πρόεδρος Barack Obama) κλπ.

Έγινε μέλος πολλών Hall of Fame (National Women's Hall of Fame, Astronaut Hall of Fame, California Hall of Fame, National Aviation Hall of Fame).

Το εξώφυλλο του περιοδικού Newsweek 
αφιερωμένο στη Sally Ride
(13 Ιουνίου 1983).

Το Δεκέμβριο του 2012, η NASA έδωσε το όνομα της Ride σ' ένα σεληνιακό βουνό κοντά στον κρατήρα Goldschmidt, στον βόρειο πόλο της Σελήνης.

Το 2014 το Ναυτικό των ΗΠΑ ονόμασε προς τιμήν της ένα ερευνητικό ωκεανογραφικό σκάφος, RV Sally Ride.

Το 2017, ένα doodle της Google την τίμησε για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (το doodle δείχνει ένα βραχίονα να βγαίνει από το διαστημικό λεωφορείο και να στήνει ένα - ένα τα γράμματα GOOGLE). 

Το εξώφυλλο της βιογραφίας της Sally Ride
από την Tam O' Shaughnessy.

• Τρία σύντομα βίντεο (αγγλικά) για τη ζωή της Sally Ride  ΕΔΩ (7:17),  ΕΔΩ (3:00) κι ΕΔΩ (2:03).

• Μια συνέντευξη της Sally Ride (αγγλικά, 15:46).

• Ένα βίντεο και σύντομη βιογραφία της Sally Ride από The National Aviation Hall of Fame  (αγγλικά, 5:48).

Αμερικανικό γραμματόσημο που εκδόθηκε
στις 23 Μαΐου 2018 για να τιμηθεί η Ride. 

• 5 πράγματα για τη Sally Ride στη σειρά History in Five από την δημοσιογράφο Lynn Sherr (αγγλικά, 7:13).

• "Who Was Sally Ride?" ("Ποια ήταν η Sally Ride;"). Ένα εκπαιδευτικό κείμενο από τη NASA.

• Παρουσίαση της Sally Ride από την Οργάνωση Academy of Achievement. Περιέχει και ηχητική συνέντευξη της Ride.

• Το τραγούδι (R&B) "Mustang Sally" σε εξαιρετική εκτέλεση από τον Wilson Pickett.

Πηγή: Today in Science History, astronautix, space, nasa,